Hoofdstuk 75

Marcus scheurde de oprit op, en in de koplampen ving Baldwin een glimp op van het gevecht. Hij zag een werveling van blond haar, de flits van een mes, hoorde de schoten. Hij sprong uit de auto op het moment dat een rode fontein door de lucht spoot. Als verlamd bleef hij staan. Taylor stond met haar gezicht naar hem toe, stokstijf, en keek verward, alsof ze niet begreep waarom ze haar wapen had afgevuurd. Er speelde een flauw lachje om haar mond, en haar hand ging naar haar hals. Daarna zakte ze op de grond, naast het lichaam van een man.

Baldwin had het gevoel of het tafereel zich onder water afspeelde. Elke beweging leek vertraagd, kalm, onnadrukkelijk. Vol ongeloof staarde hij er een moment naar, kwam toen in één klap bij zijn positieven. Gabriel was aan Taylors voeten terechtgekomen, drie schoten in zijn borst. Zijn bloed vermengde zich met dat van haar op de plek waar ze gevallen was. In een oogwenk was het allemaal voorbij, al had het voor Baldwins gevoel een eeuwigheid geduurd. Hij kon zichzelf horen schreeuwen, maar het was niet meer dan een achtergrondgeluid in het tumult dat erop volgde.

‘Agent gewond, agent gewond, stuur de ambulancebroeders nu hierheen!’ Fitz schreeuwde in de walkietalkie om hulp, Marcus brulde om assistentie via de radio in de auto. Op de achtergrond renden mensen rond, maar Baldwin kon ze niet thuisbrengen. Meer sirenes kwamen loeiend dichterbij – en plotseling krioelde het erf van de roepende, schreeuwende mensen.

Taylor lag op de grond, een gelaarsd been gebogen, handen tegen haar hals. Hij viel op zijn knieën naast haar. Haar ogen waren dicht, haar gezicht bleek. Felrood, slagaderlijk bloed gutste uit haar hals.

Hij drukte zijn handen erop om de stroom te stelpen, en haar ogen gingen open, kort, vervuld van pijn. ‘Rustig maar, het komt goed – hou vol. Niet proberen te praten.’

Haar ogen vielen weer dicht, en Baldwins hart stond stil. Had hij haar ogen net voor het laatst gezien? Nee, dat mag je niet denken. Denk dat niet, man.

‘Kom op, Taylor, open je ogen voor me. Kom op, liefje, doe ze open.’

Maar ze lag roerloos als een marmeren beeld. Hij werd bij haar weggetrokken en viel in de modder. De ambulancebroeders waren er. Ze schoven haar op een brancard en brachten een drukverband op haar hals aan. De deuren van de ambulance werden dichtgeknald, en hij spoot ervandoor.

Baldwin zat op de grond naast Gabriel, niet in staat zich te bewegen. Hij staarde naar hun verdachte. De man was dood, hoofd naar Baldwin gedraaid, zijn ogen open, een lachje op zijn lippen. Baldwin zat daar als verlamd, bijna alsof Gabriels dode, starende ogen hem in een stenen beeld hadden veranderd.

Hij dacht aan Taylors dromen, haar nachtmerries. Hij mocht haar niet kwijtraken. Dat kon hij niet verdragen.

Ineens stond hij rechtop. Fitz had hem overeind getrokken en sleurde hem zo ongeveer mee naar de auto.

‘Schrijf haar nog niet af,’ zei hij grimmig en startte de motor.

In Taylors auto gingen ze achter de ambulance aan. Onwerkelijk, het was allemaal zo onwerkelijk, zo snel en onvoorstelbaar. Het ene moment had ze rechtop gestaan, Lucas neergeschoten, en het volgende lag ze ineens op de grond, bloedend, het mes rustig op de aarde naast haar hoofd, net buiten bereik van Lucas’ uitgestrekte hand.

De ambulance scheurde door Hillsboro, vloog langs alle auto’s en vrachtwagens. Fitz reed zonder iets te zeggen, hoewel Baldwin zijn lippen kon zien bewegen in stilzwijgende schietgebedjes. Zelf was Baldwin nog steeds in shock en zag niets van de bomen, auto’s en borden die voorbijflitsten op weg naar het Vanderbilt Universiteitsziekenhuis, het dichtstbijzijnde met een afdeling Spoedeisende Hulp.

Ze arriveerden in recordtijd bij het ziekenhuis, binnen tien minuten nadat ze van Gabriels schuilplaats waren vertrokken. Bij de SEH-ingang vlogen de ambulancedeuren open. Taylors roerloze lichaam werd eruit getrokken en op een draf het ziekenhuis in gereden.

Fitz kwam met gierende banden tot stilstand achter de ambulance. ‘Hup, hup. Ga met haar mee.’

Baldwin gaf hem een gespannen glimlachje en zette het vervolgens op een rennen, vlak achter de brancard aan. Taylor was zo bleek, zo ontzettend bleek. Ze pompten lucht in haar; de ambulancebroeder die op de brancard zat, was haar aan het reanimeren. Het drukverband was donker en nat.

Iemand in een blauw uniform greep zijn arm, hield hem luid roepend tegen.

‘Sir, sir, u moet hier wachten – ze brengen haar naar de OK. Ik zal u van haar toestand op de hoogte houden. U mag niet naar binnen. Gaat u hier zitten, sir.’ Hardhandig duwde hij hem op een stoel.

Baldwin voelde zijn wereld ineenkrimpen tot een speldenknop. Het enige wat hij kon horen waren zijn eigen smeekbedes die door zijn hoofd galmden.

En weg was Taylor, verdwenen achter de honingkleurige, houten deuren, een hand bungelend naast de brancard, haar blonde haar rood van het bloed.