Hoofdstuk 57

Taylor was op weg terug naar de vergaderzaal toen Sam aan het eind van de gang verscheen.

‘T!’ riep ze.

Taylor bleef staan, en Sam draafde door de gang naar haar toe. Ze kon zien dat dit geen goed nieuws zou zijn. Sams gezicht stond afgetobd, ze zag er doodmoe uit. Geen wonder, ze werkten zich allemaal over de kop. Maar er was iets anders in haar blik waar Taylor de koude rillingen van kreeg.

Sam greep haar arm en trok haar Price’ kantoor in. ‘Heb je gehoord van de drenkeling die vanochtend uit Old Hickory is opgevist?’

Taylor dacht even na. ‘O ja, de prostituee. Lincoln zei dat hij haar identiteit voor je heeft vastgesteld. Hoezo?’

‘Je kunt er beter bij gaan zitten, Taylor. Dit ga je niet geloven.’

‘Wat? Heb je de bruiloft nu al afgezegd?’ probeerde ze er nog een flauw grapje van te maken.

‘Nee, ik meen het. We hebben een groot probleem.’

Taylor ging zitten, waarna Sam verslag begon te doen.

‘De prostituee is niet verdronken. Ze is vergiftigd. Haar lever vertoont dezelfde kenmerken als die van Shelby en Jordan. Fox ontdekte het en riep me naar beneden. Ze was dood voordat ze in het meer werd gegooid.’

Taylors hersenen draaiden op volle toeren, er verstrakte iets binnen in haar borstkas. ‘Ook akoniet? Wat is dat nou weer verdomme? Een zwarte prostituee past totaal niet in het patroon. Waarom zou hij… o, wacht eens even. Zou zij een testcase kunnen zijn geweest? Probeerde hij het gif op haar uit om te zien hoe het werkte?’

‘Meid, al sla je me dood. Maar dit begint wel heel ziekelijke vormen aan te nemen. Hé, gaat het een beetje?’

Taylor had moeite om lucht te krijgen. ‘Al die tijd loopt hij al rond om dit voor de lol te doen. Gewoon om te kijken wat er gebeurt. Mijn god, ik kan hem niet tegenhouden. Geen van ons kan hem tegenhouden.’ Ze zat naar adem te happen en zag Sams gezicht niet meer scherp.

‘Hoofd tussen je knieën. Goed zo, nu diep in- en uitademen. Kom op, T, doe je best. Zo ja, dat is goed.’ Sam wreef over Taylors rug. Het werkte geruststellend, maar toch leek ze zich maar niet te kunnen vermannen. Dit was de tweede keer vandaag al, verdomme nog aan toe.

Ze begon net weer een beetje op adem te komen, toen Baldwin binnenkwam.

‘Hé, Sam, heb jij gezien waar… Jezus, Taylor, gaat het?’ Hij snelde naar haar toe en knielde naast de stoel. ‘Is het net zo erg als vanochtend?’

Ze wierp hem een vernietigende blik toe. Dit hoefde niemand te weten. Ze had het niet achtergehouden voor Sam; haar beste vriendin wist dat ze op het randje balanceerde. Maar nu was Baldwin op de hoogte, en Marcus en Fitz. En ze vermoedde dat Fitz iets tegen Price had gezegd, met die rottige adelaarsblik van hem.

Sam leunde tegen het bureau. ‘De tweede vandaag? Je had er al eerder een?’

Inmiddels had Taylor haar stem terug en voelde ze zich iets zekerder. ‘Het stelde niks voor, Sam. Ik zag Jills flyers en dat greep me aan. Ik heb vanmiddag twee uur bij de onderzoeksraad gezeten en ik ben gewoon op. Ik voel me belabberd. Wat antibiotica en een nacht goed doorslapen, dan ben ik weer helemaal de oude. Oké? Dus hou erover op, allebei. Baldwin, Sam heeft nóg een slachtoffer dat vergiftigd is.’ Goed gedaan, meid, dacht ze. Richt hun aandacht ergens anders op.

‘Wat?’

Sam trok haar benen op en zat in kleermakerszit op Price’ bureau. ‘We hadden een drenkeling vanochtend. Zwarte prostituee genaamd Tammy Boxer, alias Mona Lisa. We dachten dat ze was verdronken, maar bij de sectie werd dezelfde necrose als in de organen van Shelby en Jordan aangetroffen. Dit kan jullie allereerste slachtoffer zijn geweest.’ Ze stak een hand op, vooruitlopend op Baldwins volgende vraag. ‘En ja, ik laat toxicologisch onderzoek doen op beide brandslachtoffers. Misschien dat dat het gemeenschappelijke kenmerk is, ik heb geen idee.’

Baldwin schudde zijn hoofd. ‘Wauw. Deze gast gaat flink tekeer. Hoelang had ze in het water gelegen?’

‘Minstens een paar weken. Taylor opperde dat ze misschien een testcase was.’

‘Dat is heel scherp geredeneerd, gezien de timing. Deze zaak is te ziek voor woorden.’ Hij keek naar Taylor, die luidruchtig haar neus snoot. ‘Beter?’ Ze knikte, blies hard uit. ‘Mooi. Hoe ging je gesprek met Shelby’s moeder?’

Taylor testte haar stem en die bleek normaal te klinken. ‘Ze wilde ons laten weten dat Shelby is verkracht tijdens een date. Meer dan een keer, volgens haar moeder. Het weekend vóór haar dood belde ze om het haar te vertellen. Ze wilde niet zeggen wie het gedaan had; ze was doodsbang voor die kerel. Maar ze beloofde naar de campuspolitie te gaan en aangifte van de verkrachting te doen. Waarschijnlijk draaide haar kamergenoot er daarom zo omheen toen we vroegen of ze een vriend had. Ik kreeg het gevoel dat ze vermoedde dat Shelby iets met iemand had. Dat had ze inderdaad, met een smeerlap die haar dwong seks met hem te hebben. De schoft!’

‘Daar is ons motief voor de moord op Shelby. Ze zegt tegen hem dat ze naar de politie gaat, en hij moet haar vermoorden om te zorgen dat hij niet tegen de lamp loopt.’ Baldwins blik werd afwezig, hij viel even stil. Toen klaarden zijn ogen op en gaf hij hun een brede grijns. ‘Dat is het. Dat verklaart de kruiden die je op Shelby aantrof. Ze waren inderdaad onderdeel van een begrafenisritueel.’

Sam en Taylor zaten hem allebei wezenloos aan te kijken.

‘Snappen jullie het niet? Oké, denk even met me mee. Hij liet haar achter bij het Parthenon. De oude Grieken, wat heet, de meeste volken uit de oudheid gebruikten kruiden tijdens een begrafenis om te zorgen dat de geest van de overledene zonder problemen het hiernamaals bereikte. Dat deed hij ook. In zijn ogen gaf hij haar een gepaste uitvaart. En ik durf te wedden dat hij haar bij het Parthenon achterliet opdat wij het zouden begrijpen, het verband zouden leggen en inzien dat hij haar niet wilde vermoorden, maar niet anders kón. Dat hij haar de meest fatsoenlijke en respectvolle uitvaart gaf die hij onder de omstandigheden kon geven. En het akoniet. Het akoniet!’

Taylor en Sam staarden hem met open mond aan. Of hij had het bij het rechte eind, of hij was helemaal van het padje.

Hij schudde het haar uit zijn ogen en begon vol vuur aan deel twee. ‘Jullie weten dat Socrates onterecht ter dood werd veroordeeld en gedwongen werd zijn eigen doodvonnis te voltrekken? En dat hij, om zijn waardigheid te behouden, dollekervelgif dronk, waarmee hij in feite zelfmoord pleegde?’

Nog altijd keken ze verward, maar Taylor maakte een handgebaar. ‘Ga door, Baldwin.’

‘Man, hebben jullie je nooit verdiept in de klassieke oudheid? Maar goed, er is altijd discussie geweest of het ook echt dollekervelgif was dat hij dronk. De beschrijvingen van zijn dood kwamen niet helemaal overeen met vergiftiging door dollekervel. In sommige kringen geloven ze dat het akoniet was.’

‘Wacht eens even. Dus je beweert dat de kruiden een begrafenisritueel waren, en dat het akoniet symbool moest staan voor Socrates’ dood?’ Sam schudde haar hoofd, keek hen beiden aan alsof ze knettergek waren.

Maar Taylor borduurde erop voort. ‘Ik snap waar je heen wilt, Baldwin. Die vent kent de klassieken. Plato, Socrates, Aristoteles, de grondleggers van de moderne logica. De oude Grieken en hun golf van vergiftigingen. Deze methode was in zijn ogen logisch. Als hij de meisjes gif toediende, zouden ze zuiver, rein worden. Je zei in het begin al dat hij ze opofferde. Socrates moest zichzelf opofferen om zijn waardigheid te behouden, om ervoor te zorgen dat niemand hem wegzette als lafaard. Hoe kun je die meisjes beter opofferen dan door het voorbeeld te volgen van een van de grootste filosofen ter wereld?’ Haar stem stierf weg.

Hij pakte haar hand en gaf er een kneepje in. ‘Zijn wereld, Taylor. Zijn wereld. We hebben hem.’