Hoofdstuk 29

Het viel Taylor zwaar om Baldwin alleen te laten, maar ze wist dat hij wat tijd nodig had om te verwerken wat er de afgelopen paar uur was gebeurd. Ze had een aantal regels gesteld, waaronder: geen Russische roulette spelen totdat de zaak gesloten was. Daar moest hij om grinniken, maar hij ging er ernstig knikkend mee akkoord. Voorzichtig had ze de naam genoemd van een goede vriendin die toevallig psychotherapeut was, en tot haar verbazing had Baldwin haar niet afgescheept. Niet dat hij juichend was opgesprongen om het nummer te vragen, zodat hij ter plekke een afspraak kon maken, maar hij had het voorstel in elk geval in overweging genomen. Ze liet het nummer van haar vriendin achter op het aanrecht. De volgende stap moest hij zelf nemen.

Ze parkeerde op haar oprit en moest lachen om het kleine kopje dat uit het raam staarde, ogen verheugd tot spleetjes geknepen nu het baasje eindelijk thuiskwam.

Toen ze de sleutel omdraaide, hoorde ze het klagelijke gemiauw daarbinnen al. Ze duwde de deur open en schoot in de lach toen de poes op haar rug ging liggen, smekend om over haar buik gekroeld te worden. Daar gaf Taylor maar wat graag gehoor aan.

‘Dag, kleintje van me. Sorry dat ik je zo lang alleen heb gelaten. Was je eenzaam? Heb je het baasje gemist?’ Ze geneerde zich allang niet meer voor het uitkramen van kinderpraat tegen een kat. Ze aaide en kroelde de kat tussen de oren en werd beloond met tevreden gespin, gevolgd door een venijnig beetje in de rug van haar hand als waarschuwing niet nog eens zo lang van huis te gaan.

‘Au, kreng, dat deed pijn.’ Ze stond op, zuigend op het wondje in haar hand. ‘Goed dan, kijken of je nog wat liefs in je hebt. Leuke dag gehad vandaag? Heb je nog bezoek gehad? Is konijn Greg nog bij je langs geweest?’ Aan de zijkant van het huis had zich een konijn genesteld, dat zich regelmatig te goed kwam doen aan het vogelvoer uitgestrooid over de grond voor Jades favoriete raam. ‘Misschien moeten we morgenochtend wat te eten voor hem neerzetten.’

Ze slenterde de keuken in, haalde een cola light uit de koelkast en plofte daarmee op de bank. Ze pakte de afstandsbediening op, maar legde die weer weg. Ze was niet in de stemming om naar een klassieke film of een ander programma te kijken. Baldwin speelde door haar hoofd.

Jade volgde haar naar de bank, sprong op haar schoot en klauwde zich een weg naar Taylors schouder, waar ze met haar neus tegen haar hals gedrukt bleef liggen.

‘O, snoezepoes, dat kriebelt.’ In gedachten verzonken aaide ze de kat. ‘Weet je, John Baldwin zit er helemaal doorheen.’ Daarop volgde gespin, en meer aanmoediging had ze niet nodig.

‘Hij ligt net zo met zichzelf overhoop als ik. Hij verloor drie van zijn mannen en voelt zich er verantwoordelijk voor. Misschien is hij dat ook wel. Geen idee. Maar, wauw, wat is die opgefokt. Vanavond trof ik hem aan terwijl hij op het punt stond zichzelf door het hoofd te schieten. Daar kan ik wel inkomen. Ik bedoel, er zijn een paar momenten geweest waarop ik dacht dat ik het niet ging redden.’ De gevoelens die ze de hele avond had opgekropt, kwamen los. Ze onderdrukte een snik. Haar schouders begonnen te schokken. Het leek Jade niet te storen, die klauwde nog wat rond, nestelde zich nog wat dichter tegen haar aan. Taylor knuffelde het diertje terug en probeerde zichzelf onder controle te krijgen.

Ze ademde diep in, hield haar adem dertig tellen vast en blies toen langzaam uit. Het was een trucje dat haar therapeut haar had geleerd, en het werkte. Tijdens het uitademen voelde ze zich een stuk kalmer. Ze dacht dat ze nu zo langzamerhand wel klaar was met de zelfkastijding. Ze was vrijgesproken van Davids dood. Weer aan het werk gegaan. Ze had de blikken, het gesmoes voor lief genomen. Ging verder met haar leven met een kleine, holle pijn die stilletjes aan haar hart knaagde.

‘Baldwin lijkt een fatsoenlijke man. Je zou hem knap kunnen noemen als hij er wat werk van maakt. Echt hoor, poes, het mag dan mijn werk zijn om mensen te redden, maar ik had werkelijk geen idee wat ik moest doen toen ik hem met dat wapen zag. Ik reageerde gewoon zoals ik bij iedereen zou doen die ik zo aantrof. Het leek te werken – ik geloof dat het nu wel weer gaat. Maar hij joeg me de stuipen op het lijf.’

Jade gaf haar een van die doordringende, starende blikken, hield oogcontact totdat Taylor haar over haar neus krabbelde en ze weer ging liggen.

‘Ja, je hebt gelijk. Misschien wil ik dat het goed met hem gaat. Sam lijkt hem te mogen, en zij heeft vrij veel mensenkennis. We zullen wel zien.’ Ze haalde haar schouders op, te abrupt, waarop de kat haar nagels in haar schouder zette en eraf sprong.

‘Verdorie, waar is dat nou voor nodig?’ Taylor trok haar shirt naar beneden en zag de lange schrammen op haar bovenarm. ‘Echt hoor, als je dat nog eens doet…’

Jade zat op het tapijt doodgemoedereerd haar voorpootje te likken. Het biechtuurtje was afgelopen.

‘Prima.’ Taylor sloeg de rest van haar cola achterover. ‘Ik ga naar bed.’

De vermoeidheid trof haar als een mokerslag zodra het woord ‘bed’ uit haar mond kwam. Ze sjokte de trap op met Jade voor haar uit spurtend, wat klonk als een op hol geslagen olifant. Met hangen en wurgen haalde ze de slaapkamer en het bed, waar ze zich volledig gekleed op liet vallen. Binnen luttele minuten sliep ze, een spinnend, pluizig bolletje tegen haar benen genesteld.