Hoofdstuk 7

Taylor nam de lange route naar Sams kantoor. Langs de afrit sjezend die naar het mortuarium leidde, draaide ze de snelweg naar het noorden op. Toen de wind door het open raam haar haren alle kanten op blies, voelde ze dat ze begon te ontspannen. Een halfuurtje rijden om haar hoofd leeg te maken, zou niets veranderen. Het meisje zou nog steeds dood zijn. En Sam zou het vast toejuichen dat ze een paar minuten voor zichzelf nam.

Ze schoof door naar de linkerrijbaan en begon auto’s in te halen, met een gangetje van tegen de honderddertig. Gedachteloos rijdend, schrok ze op toen haar mobiel overging. Met een diepe zucht schoof ze drie banen naar rechts en stopte op de vluchtstrook.

‘Ja, Jackson.’

‘Hé, IT, met Marcus. De vingerafdrukken hebben een match opgeleverd.’

‘Dat was snel. Wie is ons meisje?’

‘Shelby Kincaid. Ze studeert aan Vanderbilt. Ze heeft geen strafblad, maar we hadden mazzel. Haar vingerafdrukken werden afgenomen voor een baan bij een kinderdagverblijf op West End waarop ze solliciteerde.’

‘Wel verdomme,’ vloekte Taylor hartgrondig. ‘Een student van Vandy, en niemand heeft haar als vermist opgegeven?’

‘Nee. Er is althans niets officieels. Zal ik de school bellen?’

Ze dacht even na. ‘Weet je wat? Laat mij eerst naar Sam gaan en kijken wat de autopsie heeft opgeleverd. We moeten voorzichtig te werk gaan. Vandy zal niet willen meewerken zonder dat er iets op papier staat. Ga vast een bevelschrift regelen voor Kincaids gegevens. Bovendien wil ik geen onnodige paniek veroorzaken. Dit wordt het verhaal waarmee het nieuws gaat openen. Het was al een hele sensatie dat ze bij het Parthenon werd gevonden. Als de media erachter komen dat ze een Vandy-student was, worden ze helemaal gek.’ Ze haalde een hand door haar haren, onbewust de verwaaide warboel glad strijkend. Toen ze op een klit stuitte, keek ze geërgerd in het spiegeltje en probeerde een staart in te doen terwijl ze tegelijkertijd de mobiel op zijn plek hield. Daarbij schoot alles los, haren en telefoon, en ze vloekte. Ze griste de telefoon tussen haar benen vandaan en veegde het haar ongeduldig uit haar ogen.

‘Ik neem aan dat er contactgegevens bij haar vingerafdrukken zaten?’

‘Ja.’ Op de achtergrond kon ze hem door papieren horen bladeren, totdat het geraas van een veel te dicht langsrijdende vrachtwagen hem overstemde.

‘… Kentucky. Wil je dat ik –’

‘Wacht even. Zeg dat nog eens. Kon je niet verstaan met dat verkeer.’

‘Waar ben je?’

‘Ik sta aan de kant van de Interstate 24. Waar komt ze vandaan, zei je?’

‘Bowling Green, Kentucky. De contactpersonen zijn Edward en Sally Kincaid. Ik neem aan dat het haar ouders zijn. We moeten ze inlichten.’

Ze wreef over haar nek. ‘Bel dominee Spenser maar. Ik vind het altijd prettig om hem erbij te hebben als ik zulk nieuws moet brengen. Hij kan contact opnemen met de politie van Bowling Green, vragen of hun kapelaan beschikbaar is om ze bij te staan. Vraag hem ook om te regelen dat ze hierheen worden gebracht.’

‘Zal ik doen. Ze zullen jou ook vast willen spreken.’

‘Ja, maar ik wil niet met ze spreken voordat Sam meer concrete informatie heeft. Ik wil die mensen graag kunnen vertellen wat de doodsoorzaak is, als we die al hebben. Shit, wat een doffe ellende. Zorg dat de familie wordt ingelicht, dan gaan wij verder met Vandy. Pak het tactvol aan, Marcus. Dit wordt een zware klap voor hen.’

‘Ja, ik neem aan dat ze er kapot van zullen zijn. Ik neem contact op met de kapelaan en zorg dat het allemaal geregeld wordt.’

‘Bedankt, man. Zodra ik Sam heb gesproken, kom ik terug.’

‘Eh… Taylor, voor je ophangt?’

‘Wat?’

‘Je pa belde.’

Haar vader. Ze voelde krampen in haar borst. O man, als ze ergens niet op zat te wachten…

‘Zei hij wat hij wilde?’

‘Nee, alleen dat hij je moest spreken. Hij zei dat het belangrijk was.’

‘Ja, dat is het altijd,’ mopperde ze.

‘Wat zeg je?’

‘Niks. Bel Shelby Kincaids ouders. Ik spreek je later.’

Ze verbrak de verbinding, zette de gedachte aan haar vader uit haar hoofd en concentreerde zich weer op de zaak. Er bestond niets ergers dan ouders te moeten vertellen dat ze hun kind hadden overleefd. Het was een hele opluchting dat Marcus dat voor zijn rekening nam.

Ze voegde weer in op de snelweg en nam de eerste de beste afrit die haar terugbracht naar de stad. Ze probeerde nergens aan te denken en in plaats daarvan te genieten van de paar minuten vrijheid die ze nog over had. Een vruchteloze poging. Ze capituleerde en gaf plankgas.

Het verkeer op de late middag was een ramp; ze deed er twintig minuten over om zich een weg te banen naar Gass Boulevard. Het Centrum voor Forensische Geneeskunde van de staat Tennessee werd gerund door een particuliere groep, gecontracteerd door de gemeente. Hun fonkelnieuwe, zesduizend vierkante meter tellende gebouw had meer weg van de plaatselijke vestiging van een multinational dan van een mortuarium. Niet zo’n klein beetje jaloers op Sam en haar nieuwe domein, draaide ze de parkeerplaats op. Dit was wel even wat anders dan hun krap bemeten kantoortje, dat blik sardientjes. Maar ja, zíj hadden weer geen lijken naast de kantine.

Met een zoemend geluid werd ze binnengelaten in de ruime ontvangsthal. Tegenover haar bevond zich de schouwkamer, waar familieleden van de overledene de stoffelijke resten van hun dierbare konden identificeren via camerabeelden.

Ze was blij dat dit nieuwe systeem geïnstalleerd was. Het was makkelijker voor de familie om de identificatie niet fysiek te hoeven doen, of geconfronteerd te worden met foto’s van de overledene. Ze hadden een rustige, mooi ingerichte kamer, professionele begeleiding en enige afstand van hun overleden familielid. Het was een goed systeem.

Een van de rouwverwerkingsbegeleiders zou daar binnenkort met Shelby’s ouders zitten, klaar om de familie te steunen en door hun ergste nachtmerrie heen te helpen. Bij de gedachte kreeg Taylor kippenvel op haar armen. Ze was blij dat zij niet terug hoefde te komen om hen vanavond op te vangen. Als mensen een dierbare verloren, greep haar dat altijd aan.

Ondanks de constante stroom van mensen die dag en nacht het gebouw in en uit liepen, lag er nooit een tijdschrift scheef op een tafeltje, of rommel. Ze verdacht de schoonmaakploeg ervan op de loer te liggen in de gangen, klaar om de hal in te glippen om de boel ogenblikkelijk op te ruimen en schoon te maken.

Ze zwaaide naar de receptioniste, Kris, en liep door naar de deur die toegang gaf tot de autopsiezaal. De geur trof haar; in tegenstelling tot de frisse, schone geur van de open ontvangsthal hing in dit gedeelte een antiseptische en metaalachtige lucht, doortrokken van chemicaliën, vergelijkbaar met een ziekenhuisgang. Het was er ook kouder, steriel en hygiënisch. De geuren waren niet onaangenaam. Ze waren simpelweg wat ze altijd met de dood associeerde.

De typische geur drong haar neusholtes binnen. Ze probeerde zich op andere dingen te concentreren. Binnen een paar minuten was ze eraan gewend, wist ze. Dat was altijd het geval.

Na een korte stop in de biosluis om een wegwerpoverall aan te trekken, ging ze naar binnen.

In de hoofdautopsiezaal waren vier compleet uitgeruste werkplekken, twee langs de muur tegenover Taylor en twee langs de andere muur. Sam was bezig bij de achterste tafel. Het zonlicht dat door het enorme dakraam boven haar viel, wierp een rossige gloed over haar haren.

‘Sam.’

Sam draaide zich om naar Taylor met een blik die zei: Ga weg, ik ben aan het werk.

‘Sorry, Sammy, ik moet je spreken. We weten wie ze is. Ze heet Shelby Kincaid. Ging naar Vanderbilt. Haar ouders worden nu op de hoogte gebracht, dus ik wil zien wat jij hebt.’

Dit keer keek Sam haar echt aan, knipperde met haar ogen toen eindelijk tot haar doordrong wie daar stond en zei: ‘O, hé. Trek je spullen aan. Vanderbilt, hè?’ Haar stem was bijna toonloos. Ze was verdiept in haar werk.

Vlot trok Taylor de overige beschermende spullen en handschoenen aan, de handelingen geroutineerd door te veel herhaling. Ze zette de veiligheidsbril op en kwam bij Sam aan de tafel staan. Op een donker, wasbaar zeil over een gladde, roestvrijstalen tafel lagen de stoffelijke resten van Shelby Kincaid. Die leek nu niet meer op een slapend kind. De grote Y-incisie, die in werkelijkheid meer weg had van een misvormde U, liep van haar borstbeen tot haar schaambeen en legde haar organen bloot, die Sam bezig was te wegen. Ze legde de grauw gekleurde lever op de weegschaal, waarna ze het gewicht insprak in het microfoontje dat op de voorkant van haar jas was bevestigd. Ze overhandigde hem aan haar assistent, die zich uit de voeten maakte om op een andere plek aan de slag te gaan. Hij kende Taylor en was als de dood voor haar. Sam keek hem na, grinnikte en werd toen weer een en al zakelijkheid.

‘Spiervezelspasmen in de buik. En er is iets mafs met haar lever.’ Verder ging ze er niet op in.

‘Oké. Wil je dat even uitleggen? Ik weet niet of ‘iets mafs’ in de rechtszaal overeind blijft.’

Sams voorhoofd rimpelde. ‘Dat is het nou juist. Op het oog kan ik je niet zeggen wat eraan scheelt. Ik heb materiaal voor het toxicologisch onderzoek opgestuurd, dus dat moeten we snel genoeg horen. Maar ze kunnen alleen naar het voor de hand liggende zoeken, en aan haar organen te zien… mijn instinct zegt me dat we dieper moeten spitten. Ik heb een koerier met allerlei monsters naar Simons lab gestuurd – bloed, urine, weefsel, de hele santenkraam. Ik heb hun gevraagd een uitgebreider onderzoek te doen dan de gebruikelijke drugs- en alcoholtests. Ik hoop dat ze iets kunnen isoleren dat buiten het standaardlijstje valt.’

‘Wat bijvoorbeeld?’

Ze schudde haar hoofd en haalde achteloos haar schouders op, als een kind met een groot geheim. ‘O, ik denk aan vergif.’

‘Ga weg. Vergif? Cyaankali?’

‘Geen cyaankali, ik rook geen amandelgeur toen ik het lichaam opende. Ik weet niet waarnaar we op zoek zijn, maar ik denk wel dat ze iets heeft binnengekregen – en dat viel niet goed in haar lijf.’

‘Wat heeft ze dan binnengekregen?’

Sam lachte poeslief. ‘Lieve schat, dat gaan we uitzoeken. Even ter zake. Ze is herhaaldelijk verkracht. Nog meer kneuzingen en verwondingen dan ik dacht, een hoop sperma. Daarvoor moeten we ook op het lab wachten.’

De spanning trok in Taylors schouders. ‘Hoelang gaat het duren?’

‘Tja, het is niet in één nachtje gepiept. Ik zal proberen Simon zover te krijgen dat hij al zijn andere fascinerende zaken aan de kant schuift en het toxicologisch onderzoek meteen doet, maar ik kan niets beloven. Wat het sperma betreft, dat kan ik naar TBI sturen en hen met spoed DNA-onderzoek laten doen, of ik kan het Simon in zijn mik stoppen en vragen of hij het als vriendendienst wil doen. We hebben alleen al een paar dagen niet met elkaar gesproken, dus het kan best zijn dat hij me afpoeiert.’ Om iets om handen te hebben, ging ze aan de slag met een scalpel.

Taylor wachtte op een nadere toelichting, maar toen die niet kwam, besloot ze geen mening te ventileren over de laatste ontwikkelingen in de roerige relatie. ‘Ik heb het al met Price besproken. Het is geen probleem. Geef het allemaal maar aan Simon. Als je hem zelf niet om een vriendendienst wilt vragen, zeg je maar dat het voor mij is en dat ik dan bij hem in het krijt sta.’

‘Goed.’ Ze gebaarde naar het beeldscherm achter zich. ‘De rest is basisinformatie. Lengte: een meter zesenzeventig, gewicht: zevenenveertig kilo. Blond haar, blauwe ogen. Misschien een tikje anorectisch. Geen bijzondere kenmerken, geen tatoeages, niets ongewoons. Zo te zien heeft ze geen operaties gehad behalve het knippen van haar amandelen.’ Ze keek op, glimlachte flauwtjes. ‘Sorry, meid. Momenteel hebben we een doorsnee dood meisje. Onze Shelby heeft zich niet al te hard verweerd, niets onder haar nagels, geen verdedigingswonden. Meer spannends heb ik niet te melden.’

Taylor zuchtte. Ze wist hoe het in zijn werk ging. Hier viel niets meer te doen totdat ze de uitslagen van het lab hadden. ‘Kan ik haar ouders een doodsoorzaak geven?’

Sam dacht even na. De ouders zouden elk detail willen weten, maar veel viel er nog niet te melden. Ze haalde haar schouders op. ‘Vertel ze dat we meer tests uitvoeren en hopen snel een antwoord te kunnen geven.’

‘Nou, dat schiet lekker op zeg. Oké, hou me op de hoogte van alles wat je vindt. En dan bedoel ik ook echt álles, hoe vaag of vreemd ook. Ik kan contact opnemen met Simon als je dat zelf liever niet doet.’ Het was een poging om informatie los te krijgen, maar Sam doorzag het.

‘Nou, dat gaat me wel lukken.’

Taylor wist dat tact geboden was waar het Sam en Simon betrof. ‘Oké, dan. Doe aardig tegen Simon. Volgens mij vindt hij je leuk.’ Grijnzend liep ze de zaal uit.

Even later draaide ze Elliston Pike op en zette weer koers naar het centrum. Op het moment dat de skyline in zicht kwam, sloeg de vermoeidheid in alle hevigheid toe. Eigenlijk was ze van plan om terug te keren naar het bureau, met het bevelschrift naar Vandy te gaan, maar het was al laat; hun administratie zou tot morgenochtend gesloten zijn. Vanavond kon ze niets meer doen. Dus besloot ze onderweg wat te eten te halen en naar huis te gaan. Ze belde Marcus, gaf Sams informatie aan hem door, liet hem weten dat ze het voor vanavond voor gezien hield en stelde voor dat hij en Lincoln hetzelfde deden.

Ze stopte bij de Taco Bell vlak bij haar huis. Haar maaltijd had ze op voordat ze haar oprit opdraaide. Ze wankelde haar huis in, legde haar holster en wapen op de salontafel, gaf de poes een aai over haar kop, plofte op de bank en viel als een blok in slaap.

Opnieuw strekte een dodenakker zich voor haar uit. Een groot standbeeld wierp een schaduw over het land, over golvende schoven rijp koren. Het pad voor haar was bezaaid met lichaamsdelen, armen en benen gebogen tot namaakkruizen, botten gevormd tot grafzerken. De lucht kleurde rood van dreigend noodweer, de wind striemde haar haren in haar gezicht. Bloemen kwamen dood op uit de grond, zwart en verrot, met een verstikkende geur. Ze liep naar het monsterlijke standbeeld, waarbij de grafzerken synchroon heen en weer bewogen, haar probeerden aan te raken, vreemde, dode handen en benen en armen die langs haar lichaam streken, haar benen grepen, haar tegenhielden, haar tegen de grond trokken…

Met een schreeuw werd ze wakker, zwetend, hijgend. Ze veegde de tranen van haar gezicht. Kreunde toen ze naar de klok op de schoorsteenmantel keek, die 4:15 aangaf. Het nachtelijke ritueel zat er weer op. Ze zou geen oog meer dichtdoen. Ze nam een douche en ging naar haar werk.