Hoofdstuk 72

Marcus en Baldwin bewogen geluidloos langs de erfgrens van het kleine huis in Cape Cod-stijl op Granny White Pike. Een makelaar zou het optrekje ‘karakteristiek’ noemen; kopers bij hun volle verstand zouden er een kluspand in zien. Zelfs bij de invallende schemering konden ze zien dat het hard aan een nieuwe lik witte verf toe was. De raamkozijnen krioelden van de mieren. Tegen de gevel stonden verwilderde azaleastruiken; in de lente zouden die schitterend bloeien, maar nu zagen ze er treurig en kwijnend uit. Er brandde binnen geen licht.

Behoedzaam liep Baldwin het trapje naar de veranda op. De planken kraakten. Hij bleef staan en gebaarde naar Marcus dat hij de route naar de achteringang moest nemen. Hij wachtte tot de jonge man om de hoek verdwenen was, sloop toen zo geruisloos mogelijk naar de voordeur. Hij nam positie in aan de rechterkant, waar hij buiten zicht stond, met getrokken wapen, en toch de deur kon openen. Hij stak een hand uit naar de deurknop en begon er voorzichtig aan te draaien. Dat ging zó gemakkelijk dat hij stopte. De voordeur zat niet op slot.

Zonder enig geluid te maken dook Marcus op aan de rand van de veranda. Baldwin wees naar de knop en knikte. Daarop sloop Marcus naar hem toe en fluisterde: ‘De achterdeur is aan de buitenkant dichtgespijkerd. Zo te zien is dat al een poosje zo. Ik denk niet dat hier iemand is.’

‘Oké,’ fluisterde Baldwin terug. ‘De voordeur is open. Laten we naar binnen gaan.’

Marcus knikte en trok zijn wapen. Op zijn vingers telde Baldwin een, twee, drie af, waarna hij en Marcus de deur open trapten en de hal binnenstormden. Daar wachtte hun een prachtig, antiek cilinderbureau en een oosterse loper die naar een nauwe gang leidde.

Baldwin ging voorop en liep geruisloos door de gang. Die kwam uit in een grote keuken, witte kastjes en werkbladen die glansden in het donker. Aan hun linkerhand bevond zich een eetkamer die overging in een woonkamer. Ze konden zien dat de kamer leeg was. Een andere donkere gang leidde vanuit de keuken naar rechts. Daar waren twee deuren zichtbaar, dicht. Een derde stond open. Slaapkamers.

Baldwin gebaarde naar Marcus. Gespitst op geluiden slopen ze de gang in. Bij de openstaande deur gekomen, stak Baldwin zijn hoofd om de hoek en zag een keurige badkamer. Hij trok zijn hoofd weer terug terwijl Marcus de volgende deur opende. De kamer was leeg; een nachtlampje in het stopcontact verlichtte een met een handgemaakte quilt opgemaakt bed. Dit huis zag er niet uit alsof het van een jonge hoogleraar was, vond Baldwin; het was het soort huis dat je bij een oude oma verwachtte.

Hij kwam bij de volgende deur en draaide de knop geruisloos om. Zodra de deur openzwaaide, sloeg de metaalachtige geur van geronnen bloed hem in het gezicht. Deze kamer was een kopie van de eerste, maar het nachtlampje wierp donkere schaduwen op het bed en de muren. Het rook er naar de dood.

Marcus fluisterde een snel ‘alles veilig’.

Baldwin knikte, stopte zijn wapen in het holster en knipte met de rug van zijn hand het licht aan. De beddensprei was zwart van het bloed, de muur rechts van het bed bedekt met een boog van donkerrode spetters. Het mes was weg gezwaaid van het doelwit, waardoor er bloed vanaf gevlogen was dat een Pollock-achtig patroon op de muur had gevormd. Een expert zou hun tot in detail kunnen vertellen hoe het bloed daar was beland, elke messteek kunnen herleiden. Baldwin dacht meteen aan de autopsiefoto’s van Jordan Blake. De gapende steekwonden in haar jonge lichaam moesten de oorsprong van de spetters zijn.

Hij draaide zich om naar Marcus en schudde zijn hoofd. Ze hadden het moordadres gevonden, dat stond vast. Hij liep terug naar de keuken, waarbij hij onderweg alle lichten aandeed. Toen de ruimte baadde in het licht, begon hij kastjes en lades open te trekken. Naast de gebruikelijke keukenspullen vond hij een grote, wit met groene fles met een stop erop. Op het etiket stond ‘Akoniet’, met een gebruiksaanwijzing. Het zag eruit alsof het uit een winkel kwam, als een willekeurig flesje vitamine of een voedingssupplement. Hij herinnerde zich Lincolns opmerking dat akoniet via internet her en der verkrijgbaar was. Kwam dat even goed uit.

Hij trok de stop eraf en snoof. Hij rook niets. Toen Marcus met een bleek gezicht de keuken in kwam, liet hij hem het flesje zien.

‘Die schoft heeft het gewoon ergens gekocht. Man, wat eng. Iedereen kan tegenwoordig alles online bestellen. Internet maakt ons werk er niet gemakkelijker op, hè?’

Baldwin glimlachte treurig. ‘Nee, verre van. Tijd om dit te melden.’

Ze lieten alle lichten branden en baanden zich behoedzaam een weg naar buiten, via de gang naar de voordeur, de krakende verandatreden af naar hun auto. Hun versterking kwam net aanrijden in een politieauto.

Marcus stak zijn hand naar hen op, gleed toen achter het stuur en drukte op de zendknop van de radio. ‘Dit is achttien op locatie twee. Bewijs bij de vleet. Fles van iets wat begint met een A.’

Ze communiceerden zo cryptisch mogelijk, voor het geval een van de radio’s van de media toevallig op hun frequentie was afgestemd.

‘Achttien, is dat onze DO?’ reageerde Fitz bruusk.

‘Ja, veertien, klopt. We hebben ook biologisch materiaal in een slaapkamer. Verder niets op locatie twee. Niemand thuis. Begrepen?’

‘Begrepen, achttien. Roep Sams team naar locatie twee, kom dan naar locatie drie. Begrepen?’

‘Begrepen.’ Marcus keek op naar Baldwin. ‘Laten we het forensisch team oproepen hierheen te komen en dan doorrijden naar Hillsboro. Ik heb hier een naar gevoel bij.’

Het Hillsboro-adres was hun laatste kans. Baldwin deed een schietgebedje dat Taylor en Fitz Jill veilig en wel zouden vinden.