Hoofdstuk 16

De regen kwam met bakken naar beneden tegen de tijd dat Taylor bij het hoofdbureau aankwam. Ze hoopte vurig dat Price een plan had.

Op de afdeling was het ongewoon stil, dus liep ze de gang in, op zoek naar haar mensen. Van de andere kant kwam Lincoln haar tegemoet met een pot koffie en gebaarde naar de vergaderzaal. Ze volgde hem naar binnen, waar Price, Fitz en Dan Franklin rond de tafel zaten. Marcus had een whiteboard tevoorschijn gehaald; een dikke zwarte lijn in het midden verdeelde het in twee kolommen.

Ze zou het nieuws dat Sam mogelijk kruiden van Jordan Blakes lichaam had gehaald, nog even voor zich moeten houden. Ze wilde niet dat Dan Franklin over die informatie beschikte voordat ze er iets mee konden.

Een van haar scherpe rechercheurs had een foto van Jordan Blake opgesnord. Zij hing aan de linkerkant van het bord, en een foto van Shelby Kincaid was aan de rechterkant geplakt. Het was de eerste keer dat ze Jordan zag zoals ze er echt had uitgezien. Er was geen enkele overeenkomst met het toegetakelde lichaam dat ze in de rivier hadden gevonden.

Waar Shelby op een onopvallende manier knap was, eerder schattig dan mooi, was Jordan Blake beeldschoon. Adembenemend, categorie filmster, niet-over-het-hoofd-te-zien mooi. Hoe zo’n meisje in vredesnaam onopgemerkt verdwenen kon zijn, was haar een raadsel.

‘Jullie hebben het druk gehad,’ zei ze.

Fitz grijnsde naar haar en Price verwelkomde haar met een knikje.

‘Hé, Taylor. Pak een stoel. We nemen onze vervolgstappen door en zetten alle info op een rij die we tot dusver hebben. Over Jordan hebben we nog bijna niets. Zodra we hier klaar zijn, gaan jij en Marcus naar Vandy om alles bij elkaar te scharrelen wat jullie over haar kunnen vinden.’ Price was rustig en beheerst, precies het tegenovergestelde van hoe Taylor zich vanbinnen voelde. ‘In de tussentijd spoort Lincoln de familie van het meisje op. Die stond niet vermeld op haar studentenpas, dus hij heeft naar Vandy gebeld voor haar persoonlijke gegevens.’

‘Laat het me weten als ze je afpoeieren,’ zei Taylor. ‘Ze kunnen moeilijk doen over het vrijgeven van studentengegevens zonder gerechtelijk bevel.’

‘Ik heb de achterdeur genomen.’ Lincoln grijnsde, en bijna als bij toverslag ging de telefoon op tafel over. Nadat hij het nummer had gezien, nam hij op. ‘Lincoln Ross.’

Hij had niet opgenomen met het standaard ‘Moordzaken’. Dat moest iemand van Vandy zijn. Taylor was blij dat dit zo tactvol werd aangepakt. Hij maakte een paar aantekeningen en bedankte degene aan de andere kant van de lijn hartelijk. Taylor trok een wenkbrauw naar hem op. Ze vroeg zich af op wie hij een beroep had gedaan.

Lincoln had het fatsoen om te blozen. ‘Oude kennis,’ mompelde hij.

‘En, hoe zit het?’ Price was duidelijk niet in de stemming voor een spelletje ‘rechercheurtje plagen’.

‘Jordan komt uit Houston. Ik ga de kapelaan bellen, kijken of hij zijn contacten kan inschakelen om de ouders op de hoogte te brengen.’ Lincoln stond op en ging terug naar de afdeling om het telefoontje te plegen.

Price keek hem na, wendde zich vervolgens weer tot Taylor. ‘Wat had Sam te vertellen?’

‘Haar gevoel zegt dat we wellicht met dezelfde moordenaar te maken hebben. Op het eerste gezicht lijken het twee totaal verschillende verdachten. Jordan is gedurende een bepaalde periode herhaaldelijk verkracht en vijf keer gestoken, twee keer in haar hart, waardoor ze vrij snel dood was. Maar Sam zag dezelfde levernecrose als bij Shelby, wat op een mogelijke vergiftiging wijst. Ze heeft alles naar Simon Loughley gestuurd met een spoedopdracht. Eén probleempje. Jordan was zes weken zwanger. Dus we kunnen hier te maken hebben met twee opzichzelfstaande moorden, twee totaal verschillende daders.’

‘Of we hebben te maken met één man die zich van ballast ontdoet.’ Price streek over zijn snor. ‘Buiten deze kamer wordt met geen woord gerept over vrij rondlopende seriemoordenaars of massamoordenaars die geilen op Vandy-studenten, is dat duidelijk? Dan, we moeten een persconferentie houden. We hebben een uiterst korte en bondige verklaring nodig voor het late nieuws. Dan bedoel ik alleen het hoogst noodzakelijke. En ik wil dat Taylor erbij is om een paar vragen te beantwoorden.’

Franklin en Taylor openden allebei hun mond om te protesteren. Price stak zijn handen omhoog. ‘We hebben meer dan genoeg heisa in deze toko gehad, en genoeg media-aandacht voor de rest van ons leven. Door Taylor voor de camera te laten verschijnen, laten we zien dat alles weer bij het oude is. Zij leidt het onderzoek naar deze moorden, en ik wil een vrouw op deze zaak. Daardoor zullen de studenten luisteren. En het zal helpen na het akkefietje van gisterochtend.’

Taylor klapte haar mond dicht en keek Price met samengeknepen ogen aan. Die glimlachte alleen maar.

‘Dus, Taylor, zorg dat je een bevelschrift krijgt voor Jordan Blakes gegevens, en snel een beetje. Jij en Marcus gaan terug naar Vandy om informatie los te krijgen. Pak het een beetje discreet aan. Dit gaat toch een keer uitkomen, en ik wil niet dat het overkomt alsof we iemand op de tenen hebben getrapt. Fitz, ik haal je fulltime terug op deze zaak. Jij gaat naar Private Match om Loughley op zijn huid te zitten totdat hij met de resultaten komt.’

Fitz haalde zijn schouders op. ‘Dat gaat vanavond niet meer gebeuren, baas. Het duurt een poosje om al die tests uit te voeren.’

‘Het kan me niet schelen hoelang het duurt. Ga erheen en biedt hem de helpende hand. Aan de slag, allemaal. Dan, blijf hier – wij gaan een verklaring opstellen. Je kunt Taylor straks bellen hoe laat ze er moet zijn.’

Ze stonden op, en Fitz zei: ‘Taylor, heb je even?’

‘Ja, hoor. Ik moet toch eerst nog bij Lincoln langs.’ Ze liepen de zaal uit, met op de achtergrond het geblaf van Price die Dan Franklin instructies gaf.

Toen ze binnenkwamen, hing Lincoln net de telefoon op. ‘Ik heb iets interessants voor je. De kapelaan belde zijn collega in Houston, die Jordans familie kent. De politie is meteen naar het huis gerend – blijkbaar wonen de ouders vlak bij hun hoofdbureau. Jordans ouders zitten al een maand in Europa. Daar hebben ze nog een maand gepland, en hun huishoudster wist niet hoe ze hen moest bereiken. Volgens haar belt de vader af en toe naar zijn kantoor, dus hebben we daarheen gebeld om een bericht achter te laten dat hij moet terugbellen. De huishoudster gaf hun het nummer van een zus die in Washington DC woont. Ze proberen nu contact met haar op te nemen, om te kijken of zíj de ouders kan bereiken.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Wat een familie. Het lijkt wel of niemand daar met elkaar praat.’

‘Treurig. Blijf proberen, Lincoln. Als we vanavond een persconferentie houden, wil ik graag Jordans naam kunnen melden. Fitz, laten we in Price’ kantoor gaan zitten. Hij is nog in de vergaderzaal.’

Ze gingen naar binnen, en Fitz deed de deur dicht. Ze zag zijn bezorgde blik en zette zich schrap.

‘Gaat het, lieverd?’

‘Ja, natuurlijk.’

‘Hé, meis, je hebt het tegen mij, hoor. Marcus vertelde me over je paniekaanval bij Vandy.’

Ze voelde iets verstrakken in haar borstkas. ‘Te gek, dus nu loopt hij over mij te roddelen?’

‘Nee, nee, nee, hij wist niet wat er precies aan de hand was, zei alleen dat hij dacht dat je niet goed werd. Gelukkig voor jou lijkt het inderdaad of je verkouden wordt. Dat heb ik hem dus ook verteld. Ik ben degene die tot die conclusie is gekomen.’

Ze lachte. ‘Waarom denkt iedereen dat ik verkouden ben? Ik voel me prima.’

‘Zo zie je er niet uit. Je ziet er gestrest en afgemat en ziek uit. Wat is er? Zit je in over de onderzoeksraad?’

‘Fitz, lieve schat, ik hou zielsveel van je, maar mij mankeert niks. Ik had het alleen een beetje warm en stopte om op adem te komen. Dus maak je geen zorgen om mij. We hebben twee morsdode meisjes en een stad waar totale paniek zal uitbreken als ze het verband horen. Belangrijkere zaken, weet je wel? Sam heeft misschien kruiden op Jordan Blakes lichaam gevonden. Vertel dat aan Price en Lincoln voor me, oké? Ik wilde het niet zeggen waar Franklin bij zat.’

Fitz knikte, maar keek nog steeds bedenkelijk. Hij wist van de dromen. Hij wist van de paniekaanvallen. Hij wist dat ze op het randje balanceerde. Na het schietincident had hij geprobeerd haar over te halen een poosje vrij te nemen. Ze had zich niet laten kennen en was doorgegaan. Maar nu begonnen er dan toch wat barstjes in het pantser te ontstaan.

‘Je maakt me ongerust, meis.’

‘Fitz, het gaat prima, echt. Ik slaap alleen slecht. We lossen deze zaak op, ik leg mijn getuigenverklaring af en dan neem ik een paar dagen vrij. Ik beloof het je. Maar nu moet ik de jonge hond bij de lurven pakken en hem meenemen naar Vandy. Goed?’

Hij boog naar voren en legde een hand op haar schouder. Gaf een kneepje, stond toen op en liep weg zonder nog een woord te zeggen.

Taylor ademde diep in. Shit. Als Marcus merkte dat ze niet honderd procent fit was, merkten de anderen dat ook. Ze moest zichzelf in de hand zien te krijgen, en snel ook.

David Martin wilde haar maar niet loslaten, de ellendeling.