Hoofdstuk 6

Zachtjes sloot Taylor de deur achter zich. Ze deed twee stappen en struikelde over een stapel papier. Half vallend belandde ze bij haar bureau, waarbij ze haar been stootte tegen de hoek van een openstaande lade. Ze slikte een vloek in, wreef over de pijnlijke plek. Overzag haar koninkrijk.

Het team Moordzaken zat als haringen in een ton gepropt in een aftands hok. Dat ze zo op elkaars lip zaten, betekende dat je nul privacy had en constant werd afgeleid. Maar ze kregen in elk geval minder sterfgevallen te behandelen. Een halfjaar terug waren door de decentralisatie van Zware Misdaad een aantal afzonderlijke eenheden Moordzaken ontstaan. In elk stadsdeel was nu een team algemene rechercheurs gevestigd, dat alles behandelde in de desbetreffende wijk – van kroeggevechten tot geweldpleging en moord. In Nashville viel het hele scala aan geweldsmisdrijven onder Moordzaken.

Taylors groep was uniek. Zij leidde een eliteteam van rechercheurs bijgenaamd ‘Het Moordteam’. Ze waren het meest succesvolle team van de hele recherche. Wat Taylors team onderscheidde van Nashvilles andere recherche-eenheden, was het mysterieuze element in hun werk. Als zich een geweldsmisdrijf met dodelijke afloop voordeed en er geen verdachte was, pakten zij de zaak op. Als het spoor na vierentwintig uur doodliep, was het hun pakkie-an. Als een ander team zijn vingers niet wilde branden aan een zaak, kwam het op hun bordje terecht.

Taylor was trots op haar rechercheurs. Ze hadden een onwaarschijnlijk hoog oplossingspercentage, bijna 86 procent, wat zo zijn plus- en minpunten had. Het leverde hun een uitstekende pers op en een positief beeld van de afdeling, wat allerlei voordelen met zich meebracht, zoals interessante zaken, minder toezicht en meer vrijheid voor veldwerk. Succes werd echter altijd getemperd door afgunst. Er waren rechercheurs die hun zaken bij haar dumpten, simpelweg omdat ze haar wilden zien afgaan. Ze had geen vrienden gemaakt toen ze David Martin doodschoot, ook al was hij zo fout als maar kon. Er heerste heel wat rancune onder de rechercheurs die met hem hadden gewerkt. Volgens sommigen had rechercheur Martin samen met zijn partners aangeklaagd en berecht kunnen worden in plaats van gedood, als ze haar verdenking gewoon kenbaar had gemaakt. Niemand wilde de dood van een agent meemaken, zelfs niet als hij fout was.

Waar ze zich prima in kon vinden – als Martin niet geprobeerd had haar eerst te vermoorden.

Ze bevond zich in een wankel evenwicht. Haar ooit zo zorgeloze houding was veranderd. Haar manier van werken was behoedzamer geworden. Haar woorden koos ze zorgvuldiger, meer weloverwogen. Ze liep voortdurend op haar tenen, hoewel ze vond dat ze vrij goed overeind bleef. Voor de buitenwereld, althans.

Het nieuws dat ze deze week weer moest getuigen, was eigenlijk best welkom. Ze wilde het achter de rug hebben, zodat ze het allemaal achter zich kon laten. Hoewel ze ook wel wist dat zodra de onderzoeksraad de aanklachten had geformuleerd, het onderhandelen over strafvermindering zou beginnen. Waarna de rechtszaken kwamen. Het einde was nog lang niet in zicht. En de herinnering aan David Martin, dood op de vloer van haar biljartruimte, zou ze nooit kunnen uitwissen.

Dat deed er allemaal niet toe. Er was werk aan de winkel, en dat werk ging ze doen ook.

Fluitend kwam Fitz de ruimte binnen, waar de collega’s al klaar zaten.

‘Aha, Mr. Fitz. Bedankt dat u ons feestje komt opluisteren.’

‘Geen dank. Ik streef perfecte timing na.’

‘En dat is je gelukt.’ Ze ging op de rand van haar bureau zitten. ‘Oké, mannen, laten we beginnen.’

Marcus Wade, haar nog-niet-droog-achter-de-oren-groentje, en Lincoln Ross, haar doorgewinterde computerexpert, keken haar verwachtingsvol aan. Fitz ging tegenover haar zitten. Hij was haar veteraan; ze werkten al jaren samen. Met zijn vieren konden ze elke zaak oplossen die op hun pad kwam, daar was Taylor vrij zeker van.

‘Hoe gaat het in Centennial?’

‘De zoektocht levert nog niets op,’ zei Fitz. ‘En we hebben geen getuigen gevonden. Zelfs Adidas beweert dat hij braaf lag te slapen op zijn eigen bushaltebankje.’

Adidas, zo genoemd vanwege zijn sporttas van dat merk, was een van Nashvilles vele daklozen en een vaste gast van het park, maar hij vormde voor niemand een bedreiging. Behalve voor de duiven, dan.

‘Was hij nuchter?’ Taylor glimlachte in zichzelf. Weinig kans.

‘Nou nee, hij rook als een slijterij. Hij moet ‘m flink geraakt hebben gisteravond. Hoorde de sirenes vanochtend niet eens.’

‘Dus een getuige is blijkbaar te veel gevraagd. Oké, jongens. We gaan het als volgt aanpakken. Price en ik hebben besloten dat Fitz een paar van mijn zaken overneemt, zodat ik me op deze moord kan focussen. Is dat goed wat jou betreft, Fitz? Ik hou je op de hoogte van alle ontwikkelingen. Als we je fulltime nodig hebben bij deze zaak, halen we je terug. Ik hoop dat we dit snel kunnen afhandelen, maar zo niet…’

‘Prima. Laat je dat broekie hier met je meelopen?’ Hij wees naar Marcus, die wat rechter in zijn stoel ging zitten. Dit was de meest opzienbarende zaak waar hij tot nu toe aan mocht werken.

‘Ja, dat is het plan. Als je het onderzoek in het park wilt afronden en je rapport indienen, graag. Daarna mag je je op mijn dossiers storten.’

‘Komt voor elkaar.’ Hij glimlachte naar haar. Taylor dankte Vrouwe Fortuna dat ze Fitz op haar pad had gestuurd. Elke andere rechercheur zou in zijn kuif gepikt zijn over het verzoek om een stapje terug te doen, maar Fitz kende het klappen van de zweep en maakte zich geen zorgen. Taylor wist dat hij haar er nooit van zou verdenken hem van een zaak te halen om zelf met de eer te gaan strijken. Destijds had hij haar al meteen gezegd dat haar promotie tot inspecteur hem de ruimte bood om een deel van zijn verantwoordelijkheden af te stoten en gedurende een paar jaar rustig naar zijn pensioen toe te werken. Dankbaar glimlachte ze terug.

Ze richtte zich tot Marcus. Het was een knap joch, met lang bruin haar en bruine puppy-ogen. Naar buiten toe maakte hij een goede indruk. Ze wist dat hij onder zijn zorgeloze uitstraling superslim was. Ondanks zijn gebrek aan ervaring was ze blij dat hij in haar team zat. Soms was ambitie een betere eigenschap voor een rechercheur dan jaren werkervaring; mensen werden gezapig en raakten vastgeroest in hun eigen methoden. Ze vond het prettig om Marcus’ frisse blik te hebben bij haar onderzoeken.

‘Marcus, jij werkt samen met de persvoorlichter, Dan Franklin. Hij moet op de hoogte gebracht worden zodat hij een verklaring kan geven. Ik wil dat alle info strikt vertrouwelijk blijft voordat we met iemand praten. Dus er wordt niets gelekt, oké? Hopelijk weten we straks wie dit meisje is en kunnen we haar nabestaanden informeren, misschien hebben we dan zelfs een doodsoorzaak en kunnen we die in de verklaring bekendmaken. De burgemeester dringt aan op iets officieels, met bloedspoed.’ Ze proestte door haar neus. ‘Ze is flink over de rooie. De grote najaarsfair begint vrijdag, en ze wil dat de pd vrijgegeven wordt en het park weer opengaat.’

‘Gesnopen.’

‘En Marcus? Ik weet dat jij en Lee Mayfield iets met elkaar hebben. Geen voorkeursbehandeling en geen onderonsjes in bed. Oké?’

Marcus kleurde drie tinten dieper dan aubergine en keek naar zijn bureau. Het was geen staatsgeheim dat hij een relatie had met de misdaadverslaggever van The Tennessean. ‘Nou, eh… ik heb het uitgemaakt. Ze is niet zo cool. Ik ga met Franklin praten.’

‘O, sorry, wat jammer. Hoewel, misschien ook niet. Vergeet haar. Je hebt gelijk, ze is absoluut niet cool.’

Ze vond het sneu dat Marcus gedwongen was dat nieuwtje in het bijzijn van de anderen bekend te maken, maar zo was het leven. Lee Mayfield was een bitch, en Taylor was blij dat Marcus met haar gebroken had. Ze papte aan met elke man van wie ze dacht dat hij haar een primeur kon geven. In elk geval had het joch zijn lesje snel geleerd.

Ze richtte haar aandacht op Lincoln. Die droeg vandaag een prachtig blauw pak, wit overhemd en paarse das. ‘Linc, zorg dat AFIS opgestart wordt. Topprioriteit is dit meisje een naam te geven.’

AFIS, het Automated Fingerprint Identification System, zou de vingerafdrukken van het dode meisje door de plaatselijke database halen. Als het geen match opleverde, zouden de vingerafdrukken in de gigantische nationale AFIS-database worden ingevoerd.

‘Zal ik doen.’

‘Als we een hit hebben, trek dan na waar ze vandaan komt, zodat we er onderzoek kunnen doen. Doorloop de hele procedure. Ik wil dat je alles door de computersystemen haalt. Ga naar de Inlichtingeneenheid, log in op de ViCAP-database. Voer onze gegevens in en zoek naar vergelijkbare mo’s.’ ViCAP, de Violent Criminal Apprehension Program-database van de FBI, zou zoeken naar andere misdaden die overeenkwamen met de omschrijving van hun moord. ‘Werk het hele gamma af. Zoek naar moorden met en zonder verkrachting, ook onopgeloste gewelddadige verkrachtingszaken. En we hebben iets uitzonderlijks om door ViCAP te halen. Controleer op pd’s waar kruiden of gedroogde bloemen zijn gevonden.’

Drie paar wenkbrauwen gingen omhoog.

‘Sam rook een zoete geur die van het lichaam af kwam. Ze heeft een hele zwik blaadjes en steeltjes meegenomen, maar we weten nog niet wat voor soort kruiden het zijn. Dit moeten we stilhouden totdat we weten wat het betekent. Dus Marcus, ook geen woord erover tegen Franklin. Misschien zegt het niks.’

‘Of alles,’ merkte Lincoln op.

‘Of alles. Dus geen lekken. Behalve Sam weet niemand buiten dit kantoor ervan. Zorg dat het zo blijft. Er is ook DNA-materiaal. Haal het door de database van zedenmisdrijven, kijk of iemand iets dergelijks heeft gedaan in een van de omringende rechtsgebieden. Trek de kerels na die eerder voor zedenmisdrijven zijn veroordeeld, alleen op kleinere schaal. Gluurders, potloodventers. Weet je nog dat we daar vorig jaar een golf van hadden in Bellevue? Vraag de dossiers op die een alarmbelletje doen rinkelen. En controleer de lijst van vermiste personen. Als hij nóg iemand te grazen heeft genomen, moeten we daarop inspelen. Ik wil onmiddellijk op de hoogte worden gebracht van elke melding van een vermiste jonge vrouw. Wat ik op dat moment ook doe, sleur me eruit.’

‘Begrepen, baas. Ik ben al begonnen de lijst van vermiste personen door te lopen op het signalement van dat meisje. Tot dusver zonder match, maar ik blijf zoeken.’

Bij Lincolns diepe, warme stem ademde Taylor diep in en langzaam uit. Ze wierp een keurende blik op hem. Hij had de allermooiste huid die ze ooit had gezien, een teint ergens tussen karamel en mocha latte in. Een rechte neus boven sensueel volle lippen. Hij was onzeker over het spleetje tussen zijn voortanden, maar zij vond dat het hem nog charmanter maakte.

‘Lincoln, heb je nou weer een nieuw pak aan? Daar ga je binnenkort nog failliet aan.’ Ze vond het heerlijk om hem te plagen met zijn obsessie voor kleren. Hij was altijd onberispelijk gekleed, met een voorkeur voor Italiaanse pakken en designdassen. Zijn schoenen kocht hij in New York, prachtig bewerkt leer dat om zijn voeten gemodelleerd leek. Hij was vrijgezel en gaf al zijn geld uit aan zijn garderobe.

‘Tja, toevallig werd er gisteren een aankoop bezorgd. Moet wel een beetje strak in het pak zitten voor de dames.’ Hij gaf haar een brede glimlach, en Taylor lachte vol genegenheid terug. Stiekem vond ze dat hij leek op Lenny Kravitz sans neusringen. Ze snapte maar al te goed hoe aantrekkelijk hij was voor vrouwen van alle rangen, standen en leeftijdscategorieën. Misschien in een ander leven…

‘Maar goed, als je klaar bent met mij te dollen: ViCAP staat al te draaien, maar ik zal het kruidendetail invoeren. Ik heb ook dossiers van onopgeloste zaken met een zedenaspect opgevraagd, voor het geval er eentje ook maar enigszins overeenkomt met dit geval. Ik wil nagaan of deze gast misschien al eerder heeft toegeslagen. Als Sam een DNA-monster heeft, ga ik naar de TBI en haal het door CODIS, kijken of het sperma een match oplevert.’

Alle afkortingen waar de federale overheid mee op de proppen kwam, vormden wat Taylor betrof één grote alfabetische brij. Het leek wel of de FBI of de ambtenarij elke dag met een nieuwe afkorting kwam voor de hulpmiddelen die ze gebruikten. Een nieuwe database, geavanceerde wetenschappelijke tests, flow-charts, speciale eenheden – allemaal vielen ze ten prooi aan het alfabetspelletje. De standaardgrap was dat de afkortingen werden verzonnen vóór de officiële namen, zodat de bobo’s ervoor konden zorgen dat die ‘werkten’. Ze groeven zo driftig in de kom met letters om te kijken wat ze nu weer bij elkaar konden scharrelen, dat ze er vaak zelf in vielen en verzopen.

Taylor glimlachte goedkeurend naar haar teamleden en droeg hun op aan de slag te gaan. ‘Zet ‘m op. Hou me op de hoogte. Fitz, laten wij die dossiers even snel doornemen.’ Ze boog over haar bureau, draaide zich toen om. ‘Heren? Laten we deze schoft opsporen. Nu.’