Hoofdstuk 35

Het regende zo hard dat het water via de vensterbank naar binnen sijpelde. Druppels vormden een riviertje, dat over de muur naar beneden stroomde in een plasje op de glanzende hardhouten vloer. Jill lag op haar rechterzij naar het gestage stroompje te kijken. Het moest al uren hozen, schatte ze in. Donderslag na donderslag had het kamertje op zijn grondvesten doen schudden. Op een gegeven moment meende ze het geloei van tornadosirenes te horen.

Ze wist niet zeker hoelang ze al opgesloten was in het kamertje. Ze herinnerde zich heel weinig van wat er de laatste paar dagen was gebeurd. Althans, ze dacht dat het om een paar dagen ging. Bij het vak psychologie had ze het gebrek aan zintuiglijke prikkels bestudeerd, dus nam ze aan dat ze er volledig naast kon zitten met haar inschatting. De aanhoudende regen hielp ook al niet mee. Wat ze wél zeker wist, was dat ze drie maaltijden voorgezet had gekregen: twee kaasomeletten en één snelle kom macaroni met kaas. De behoefte om te slapen had haar overvallen nog voordat ze het eten op had. Elke keer dat ze wakker werd, was het eten weggehaald en stond er alleen nog een glas water. Ze was blij om die lege maag; ze was spuugmisselijk.

Wankelend stond ze op en probeerde zich te oriënteren. Ze liep naar het raam, maar de luiken aan de buitenkant waren dicht. Dubbel glas, geen koord. Ze schuifelde naar de deur, maar ook die zat dicht, net als de laatste vijftien keer dat ze het geprobeerd had. Het enige meubilair in de kamer waren het tweepersoonsbed, dat ze overhoop had gehaald, en een nachtkastje met een klein lampje dat een uiterst zwak schijnsel gaf.

Er waren geen geluiden behalve het heftige noodweer. Ze schrok toen een volgende bliksem insloeg, zo dichtbij dat haar haar rechtovereind stond. Het zwakke licht van het lampje doofde. De elektriciteit was uitgevallen. Bijgelicht door de felle bliksemflitsen schuifelde ze terug naar het bed.

Ze was zo moe, te moe om zelfs maar te huilen. Met haar gezicht naar het raam ging ze liggen en vroeg zich af wat er in hemelsnaam met haar aan de hand was. Ze was niet in paniek, ze was alleen nieuwsgierig. Eigenlijk moest ze bang zijn, moest ze flippen, maar er lag een zachte gloed over alles. Drugs, zei ze bij zichzelf, je krijgt drugs toegediend.

In elk geval wist ze dat er mensen naar haar op zoek zouden zijn. De vader van haar kind bijvoorbeeld. Gabriel zou niet toestaan dat haar iets overkwam. Hij was zo aardig voor haar, zo lief. Een engel. Hun romance had nog maar een paar weken geduurd toen ze zwanger was geraakt. Hij was dolgelukkig. Zij had geschreeuw en dreigementen verwacht, smeekbedes om de zwangerschap te beëindigen, gepaard met ‘Ik steun je door dik en dun.’ Maar hij was zo uitgelaten als een jonge hond. Toen ze nog geen twee maanden zwanger was, kwam hij al met namen aan. Jongensnamen. Hij was er honderd procent zeker van dat Jill hem een zoon zou geven.

De tijd was omgevlogen. Hoewel ze er niet helemaal zeker van was dat het de juiste keuze was, had ze ermee ingestemd de baby te houden. Ze had het nieuws alleen gedeeld met de arts van de Vanderbilt-kliniek. Ze had niet de moed kunnen opbrengen om het haar ouders te vertellen, of haar vrienden. Ze hoopte dat die gewoon zouden denken dat ze wat aankwam. Hoewel ze inmiddels zo dik werd dat het niet lang meer geheim zou kunnen blijven. Wijde kleren werkten maar tot op zekere hoogte.

Het bliksemen was zo dichtbij, tegelijk met de donderslagen, dat de kamer in licht baadde en de muren ervan trilden. Ze verstopte zich onder de dekens en bad dat de storm zou overdrijven.

Een poos later schrok Jill wakker, huilend, naar adem snakkend. Paniekerig keek ze om zich heen. Hetzelfde kamertje, hetzelfde bed. Ze probeerde op adem te komen. Ze had gedroomd over bomen die in de meedogenloze wind doorbogen, inslaande bliksem en verdrinken in een rivier van bloed.

‘Het was maar een droom, Jill, het was maar een droom.’

De armen pakten haar vanuit het niets, en ze besefte dat Gabriel haar vasthield, in haar oor fluisterde, haar suste met onzinnig geprevel. Droomde ze nog? Ze had niet de puf om te vechten, protesteerde niet toen hij haar zachtjes achterover legde op het bed. Ze was niet in staat te schreeuwen toen hij opstond en naar de deur liep. Haar kreten echoden slechts na in haar hoofd toen ze de deur achter hem op slot hoorde gaan.