Hoofdstuk 18

Commissaris Price stond op het punt de deur uit te lopen toen zijn telefoon ging. Hij weifelde. Het was laat; kon hij nu beter maken dat hij wegkwam, of moest hij toch maar dat telefoontje aannemen? Hij slaakte een diepe zucht en liep terug naar zijn bureau.

‘Price.’

‘Hé, man. Hoe gaat het in de schijnwereld?’

‘Garrett Woods. Hoe is het met jou? Tijd geleden. Ben je in de stad?’

‘Was het maar waar. Nee, ik zit hier ondergronds bij Quantico, zoals gewoonlijk. Ik geloof dat ik een soort vampier word. Het licht doet pijn aan mijn ogen als ik buiten kom.’

‘Dat is niet best. Leid je nog steeds de BSU daar?’ Hij doelde op de Behavioral Science Unit.

‘Gedragswetenschap… ondersteunend onderzoek. Ze kunnen maar niet beslissen hoe ze ons willen noemen. Ja, die leid ik nog steeds. Is tegenwoordig ook niet meer wat het geweest is. Te veel gekken en te weinig tijd. Nu we het er toch over hebben, ik hoor dat jullie je ook niet zitten te vervelen.’

Price hoorde het toontje in de stem van zijn vriend. O jee. Hij mocht de man echt graag, maar hij vond het geen prettig idee dat de FBI zijn zaken op de voet volgde. Hoewel hij veel goede ervaringen met profilers had, was hij ook tot de ontdekking gekomen dat ze, zodra ze zich met een zaak bemoeiden, het spoor wel eens bijster konden raken.

‘Altijd lachen hier,’ zei hij op zijn hoede. ‘Tijd niet gesproken, Garrett. Waaraan heb ik deze eer te danken?’

‘Kan een vriend niet gewoon bellen voor een praatje?’

‘Niet als die vriend bij de FBI werkt en ik een geruchtmakende zaak heb.’

Garrett begon te lachen. ‘Oké, oké. Ik wil je om een gunst vragen.’

‘Laat maar horen.’

‘Het gerucht gaat dat je wellicht met een seriemoordenaar te maken hebt.’

‘We hebben twee dode meisjes binnen een kort tijdsbestek, die allebei aan dezelfde universiteit studeerden. Maar we hebben niets wat die twee met elkaar in verband brengt behalve hun omgeving. Het is waarschijnlijk te vroeg om de seriemoordenaarstheorie te gaan rondbazuinen, snap je?’

‘Jazeker. Dit is ook geen formeel verzoek om informatie. Maar je weet hoe het werkt. Als je wel met een seriemoordenaar te maken hebt, zal ik er een profiler op moeten zetten – die zelf al te veel omhanden heeft om een rol van betekenis te kunnen spelen, blablabla. Dus ik dacht dat we het misschien iets anders konden aanpakken.’

Price leunde achterover in zijn stoel. Nu werd het interessant. Hij kende Garrett al jaren, en vertrouwde hem. Hij hoorde iets wanhopigs in de stem van zijn oude vriend, wat hem intrigeerde. Garrett was niet iemand die gauw van de wijs raakte.

‘Ga door.’

‘Ik heb een agent daar in Nashville die momenteel niet werkt. Hij is tijdelijk met verlof. Ik vroeg me af of je hem erbij zou willen betrekken als consultant, op mijn verantwoordelijkheid.’

‘Waarom krijg ik het gevoel dat er meer achter zit?’

Hij hoorde Garrett een zucht slaken. ‘Jou ontgaat ook niks, hè? Het is een uitzonderlijke situatie. Hij heet doctor John Baldwin. Hij is een van onze beste en intelligentste medewerkers. Een paar maanden terug raakte hij hier een beetje in de problemen en daar was hij nogal van in de war. Hij ging naar huis in Nashville om met zichzelf in het reine te komen, zeg maar.’

‘Wat voor problemen, Garrett?’ Price’ toon liet aan duidelijkheid niets te wensen over.

‘Niks strafbaars of onrechtmatigs. Hij was betrokken bij een schietincident. Drie van zijn teamleden werden doodgeschoten. Daar geeft hij zichzelf de schuld van, en niet zo zuinig ook. Ik weet niet zeker of ik hem ooit zover krijg dat hij terugkomt naar de FBI. Maar ik wil hem terug, Price. Hij is een verdomd goeie agent. Een van de meest ongrijpbare profilers die ik ooit heb gehad. Hij heeft een soort zesde zintuig waarmee hij voor een doorbraak in allerlei zaken heeft gezorgd, waar alle anderen in het duister tastten. Heel intuïtief, scherp…’

‘Waarom zit hij er zo doorheen? Hij kent de risico’s.’

‘Het is een lang verhaal, maar niets nieuws. Hij heeft het idee dat hij verantwoordelijk is voor hun dood. Eentje was een jonge agent die met zijn eerste zaak bezig was. Hij kan het schuldgevoel niet van zich afzetten. Ik hoop dat het contact met de buitenwereld hem weer tot leven brengt, om het zo maar te zeggen.’

‘Waarom haal je hem niet gewoon terug voor een van je eigen zaken?’

‘Omdat hij weigert Nashville te verlaten. Hij beweert dat hij van plan is om definitief weg te gaan bij de FBI. Misschien vertikt hij het wel met je te praten, ik heb geen idee. Maar ik moet het proberen, Mitch. Ik wil hem niet kwijtraken, in letterlijke en figuurlijke zin niet.’

‘Denk je werkelijk dat wij iets aan hem zullen hebben als je zelf niets aan hem hebt?’

‘Ik begrijp wat je bedoelt. Ik denk dat als hij zich nuttig voelt, maar niet verantwoordelijk is, het iets zou kunnen losmaken. Misschien kunnen we hem er zelfs van doordringen dat het zijn burgerplicht is om zijn geboorteplaats te helpen. Ik zou het als een vriendendienst beschouwen, man. Niemand hier weet dat ik dit doe, dus het kan me de kop kosten.’

‘Ik neem aan dat je al op de hoogte bent van mijn IT en haar schietincident?’

‘Jackson? Ja, dat heb ik gehoord. Klinkt of ze flink in de knoei heeft gezeten. Ik hoorde dat ze wel weer aan het werk is. Gaat het goed met haar?’

‘Voor zover ik weet wel. Zielenknijpers gaven haar groen licht, het korps gaf haar groen licht, en ze is weer volop aan het werk. Net als die gast van jou is ze een verdomd goeie agent. Ik zou het vreselijk hebben gevonden als ik haar kwijt was geraakt.’

Garrett hield zijn mond terwijl Price erover nadacht. Uiteindelijk vroeg hij: ‘Denk je dat Baldwin het zal doen?’

‘Ik heb het er nog niet met hem over gehad. Ik wilde het eerst met jou afstemmen. Als jij ja zegt, bel ik hem nu meteen en stel het hem voor. Het kan best dat hij zegt dat ik moet opzouten. Dat heeft hij al een paar keer gedaan. Maar ik heb nieuwe informatie over zijn zaak. Dat zou kunnen helpen om hem weer terug te halen.’

‘Ongeleide projectielen zijn niet altijd de beste mensen om bij een netelige situatie te betrekken, Garrett. Dan moet je me beloven dat jij persoonlijk toezicht op hem houdt, ervoor zorgt dat hij niet door het lint gaat.’

‘Op mijn erewoord. Het zou niet eens bij me opkomen jou dit te vragen als ik dacht dat het een averechts effect zou hebben. Hij kan ja of nee zeggen. Als hij nee zegt, tsja…’

‘Oké, man, als hij met mij wil praten, dan praat ik met hem. Maar als ik signalen krijg dat het niks wordt met hem, dan ben ik de eerste die er een punt achter zet.’

Woods slaakte een zucht van verlichting. ‘Ik sta bij je in het krijt. Als ik hem zover krijg, laat ik hem vanavond bellen om een afspraak te maken. Ik zal duidelijk maken dat het slechts om een adviserende rol gaat. Mocht zich een probleem voordoen, laat het me dan weten.’

‘Zal ik doen, Garrett. Dit keer ben je me meer dan een biertje schuldig.’

Na nog een paar geintjes en beloftes over en weer om nauw contact te houden, hing Price op. Van dit telefoontje wilde hij Taylor nog niet op de hoogte brengen. Eerst maar eens afwachten of de man belde, bedacht hij – daarna zou hij zich wel druk maken om de gevolgen. Hij knipte het licht uit en ging naar huis.