Hoofdstuk 61

Net toen Sam door de hoofdingang naar het parkeerterrein liep, zag ze dokter Gerald Peterson naar haar zwaaien.

‘Hé, dokter Owens, ik kom een kijkje nemen bij uw brandslachtoffer. Heeft u een momentje?’

Licht geïrriteerd bleef Sam staan. Peterson was forensisch orthodontist, gecontracteerd door Davidson County om gebitsidentificaties te doen. In geval van nood konden ze een beroep op hem doen. Hij was een kleine, grijzende man, altijd en eeuwig opgewekt. Zijn rode neus vibreerde van de allergieën, en hij had een brede glimlach die waterig blauwe oogjes bereikte achter een rond John Lennon-brilletje. Hij had een zwak voor seersucker en ging zelfs zo laat in de herfst gehuld in een zalmkleurig streepje met een fikse witlinnen zakdoek die uit zijn borstzak puilde. De man was niet onaardig, maar een tikje onberekenbaar, soms weken achter elkaar niet te bereiken. Hij had de gewoonte om als het hem zo uitkwam bij Sam binnen te wippen en te verkondigen dat zijn bloeiende tandartspraktijk vóór alles ging. Gelukkig hoefde ze hem niet al te vaak in te schakelen. Dokter Michael Tabor was hun eerste keus, en hij was bijna altijd beschikbaar, behalve wanneer hij op pad was voor grote zaken, tijdelijk uitgezonden naar andere rechtsgebieden.

Sam had Tabors kantoor gebeld, te horen gekregen dat hij in New York zat voor een zaak en was gedwongen geweest om Peterson te bellen. Die had verrassend snel gereageerd. Het was verbazingwekkend wat een beetje media-aandacht kon doen. Iedereen wilde zijn naam in de krant, zeker in verband met een zaak die in rap tempo een gigantische paniekgolf teweegbracht in de stad.

‘Hé, Gerald. Kom binnen. Ik had niet verwacht zo snel van je te horen.’ Sam haalde haar pas langs de scanner, waarop de deur opensprong.

Ze gingen naar binnen en liepen door de hal en de beveiligingsdeur, waarna ze in de laboratoriumvleugel kwamen en de biosluis betraden.

Sam stopte en zwaaide een deur open om de tandarts voor te laten gaan. Het lichaam was overgebracht naar het antropologisch lab, dat voornamelijk werd gebruikt voor onderzoek van skeletten. Net als de hoofdautopsiezaal had het een dakraam, maar het was een stuk kleiner, met slechts één roestvrijstalen tafel tegen de muur.

Het lichaam lag in de kleine koelruimte in de zaal. Ze rolden haar eruit en legden haar op de tafel. Sam knipte de felle lamp erboven aan, en Peterson ging aan de slag, met een korte onderbreking om een klembord met het gebitsformulier van het National Crime Information Center uit zijn koffertje te halen.

Sam ging erbij zitten en liet hem zijn werk doen, hielp waar nodig.

De vrouw die ze probeerden te identificeren, moest haast wel als vermist zijn opgegeven. Ze had voor minstens tienduizend dollar aan haar gebit laten versleutelen. Plaatjes, rechtzetten, een goed uitgevoerde wortelkanaalbehandeling, verstandskiezen getrokken. Voor alle zekerheid had Taylor Lincoln opgedragen om te zoeken naar een jonge vrouw die ergens in de afgelopen twee maanden als vermist was opgegeven. Als er een kans was om de identiteit van deze vrouw vast te stellen, dan zou het aan de hand van haar gebitsgegevens zijn.

Dokter Peterson stond neuriënd zijn codekaart in te vullen, waarbij hij af en toe met zijn tong klakte. Uiteindelijk keek hij op. ‘Dit meisje wordt door iemand gemist. Ze heeft een hoop werk laten doen, en iemand heeft daarvoor betaald. Voor iemand die nog zo jong is, gok ik op haar ouders.’

‘Durf je een gokje te wagen naar haar leeftijd?’

‘Om het echt zeker te weten moet je het eigenlijk aan je antropoloog vragen, maar gezien de geringe slijtage, de staat van haar kaakbeen, zou ik gokken op een jaar of twintig, vijfentwintig.’

‘Ja, dat zei zij ook al.’

Hij overhandigde haar de ingevulde gebitskaart. ‘Ik weet dat het zoeken is naar een speld in een hooiberg, maar uiteindelijk zal die ellendige NCIC-database een match opleveren. Geef dit aan Taylor, eens kijken hoeveel geluk we hebben.’

‘Ik zal het meteen op de fax zetten. Ben je beschikbaar, mocht ik je nog nodig hebben?’

‘Uiteraard. Voor jou ben ik altijd beschikbaar.’ Hij glimlachte charmant, met licht trillende neus, waarna ze samen terugliepen naar de hal.

‘Hartstikke bedankt voor je hulp, Gerald. Ik hoop echt dat we erachter kunnen komen wie dit meisje is.’

Nadat Sam hem had uitgelaten, liep ze terug en stopte bij de receptie. ‘Kris, wil jij dit naar Lincoln Ross van Moordzaken faxen? Zeg maar dat het meteen in de gebitsdatabase moet worden ingevoerd. Als er bij Gods gratie een match wordt gevonden, moet hij me op mijn mobiel bellen.’

‘Natuurlijk, dokter Owens. Ik doe het nu meteen.’ Onder het praten was ze al van haar stoel opgestaan.

‘Dank je,’ zei Sam, waarna ze naar haar kantoor ging en onderweg een schietgebedje deed.