Hoofdstuk 24

Met een cola light kwam Taylor terug op de afdeling, waar de man in kwestie op de rand van haar bureau bleek te zitten, met zijn eigen colaatje in de hand. Hij oogde iets wakkerder dan een kwartier geleden. De andere rechercheurs liepen met een grote boog om hem heen, niet vijandig maar ook niet gastvrij. Ze keken haar met onverholen nieuwsgierigheid aan.

‘Oké, jongens, Fingerprints-R-Us is bij de zaak betrokken.’ Haar poging tot luchthartigheid deed Baldwin ineenkrimpen, maar dat negeerde ze. Daar zou hij maar aan moeten wennen; in haar team namen ze elkaar flink op de hak.

‘Dit is doctor John Baldwin, tot voor kort werkzaam bij de BSU in het goeie, ouwe Quantico. Hij komt als consultant met ons meewerken aan de moordzaken Shelby Kincaid en Jordan Blake. Dus laten we wat ruimte voor hem maken, de hoofdpunten met hem doornemen en hem de dossiers geven. Oké wat u betreft, doctor?’

Hij wierp haar een blik toe die ze niet goed kon plaatsen, maar niet echt vriendelijk te noemen was. Hij ademde diep in en glimlachte zuinig. ‘Iedereen noemt me Baldwin.’

‘Baldwin, dan. Ik zal je even voorstellen aan de rest van het team. Lincoln Ross, onze eigen computernerd. AFIS, ViCAP, CODIS, welke database je maar nodig hebt, hij is je man.’

Lincoln knikte beleefd.

‘Pete Fitzgerald, forensisch onderzoek. Hij luistert alleen naar Fitz, of niet soms?’

‘Zo is het. Welkom aan boord.’ Hij stak een hand uit, glimlachte joviaal, maar Taylor zag dat hij hun nieuwste aanwinst koeltjes opnam.

‘Marcus Wade, onze benjamin. Hij zit pas een paar maanden bij ons team – hij moet nog meters maken.’

Marcus lachte breed. Hij was een knappe jongen, een combinatie van onschuld en sensualiteit. Waarschijnlijk kon hij informatie uit mensen krijgen die niemand anders eruit kreeg. Charme en een knap uiterlijk konden ontwapenend werken.

‘Ik ben ook nog niet droog achter de oren. Aangenaam.’

Het gaf Baldwin een ongemakkelijk gevoel om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Het was lang geleden dat zoveel mensen hem aanstaarden alsof hij de steen van Rosetta in handen hield. ‘Leuk jullie allemaal te ontmoeten. Ik beloof niet in de weg te zullen lopen.’

Plotseling begon Marcus te stralen als een straatlantaarn in de schemering. ‘Wacht eens even. Bent u dé doctor John Baldwin? De befaamde goeroe op het gebied van seksueel sadisme? U werkte vorig jaar toch aan de zaak in Virginia, de kindermoordenaar die zes kleine meisjes kidnapte en vermoordde?’

Taylor zag de korte, gepijnigde trek op Baldwins gezicht. Dat wekte haar nieuwsgierigheid; wat hem ook uit Quantico verjaagd had, het moest behoorlijk heftig zijn geweest. De profilers daar waren spijkerhard, die zagen gruwelijkheden waarvan zij zich slechts een voorstelling kon maken. Wat was deze man overkomen? Had het iets te maken met de zaak die Marcus had genoemd?

Baldwin probeerde te glimlachen. ‘Ja, klopt. Tamelijk gruwelijke zaak. Leuk je te ontmoeten.’

‘Misschien kunnen we het tijdens de lunch over de zaak hebben? Ik trakteer.’

Taylor had met Baldwin te doen. Marcus mocht dan niet tegen lijken kunnen, hij was wel gefascineerd door seksueel gedreven moorden. Als hij de kans kreeg, zou hij alles vergeten wat hij moest doen en Baldwin in een verhoorkamer zetten om de rest van de dag over de zaak te praten. Ze greep in voordat Marcus de afspraak kon doordrukken en aan zijn kruisverhoor kon beginnen.

‘Eén ding tegelijk, knul. Laten we doctor Baldwin even de tijd geven om erin te komen. Baldwin, zeg me wat je nodig hebt om een eerste profielschets te maken.’

Baldwin rechtte zijn schouders. Hij wilde hier niet zijn. Inspecteur Jackson kwam hem tegemoet, maar hij had hoofdpijn en was dringend aan een biertje toe. Toen hij in haar wonderlijk van kleur veranderende ogen keek, voelde hij echter ergens diep vanbinnen een sprankje trots opvlammen. Hoogmoed mocht dan voor de val komen, hij wilde zichzelf niet voor schut zetten tegenover haar, of de rest van het team.

‘Ik wil graag beginnen met de pd-foto’s en de dossiers die jullie over beide meisjes hebben aangelegd. Ik heb de autopsierapporten nodig, en ik zou later graag met jullie patholoog willen spreken. Ik neem aan dat jullie de databases hebben doorzocht. Die resultaten wil ik ook graag hebben. Als het kan, wil ik een rustige plek waar ik de dossiers kan doornemen. Het liefst alleen. Ik heb wat ruimte nodig om na te denken en tot conclusies te komen.’

Taylor keek verbaasd, maar verbloemde dat snel met een kuchje. Als hij zijn goede wil toonde, kon zij het ook proberen.

Dus gaf ze de nodige instructies. Baldwin werd naar de vergaderzaal tegenover de afdeling gebracht. Ze wilde achter hem aanlopen om ervoor te zorgen dat hij alles had wat hij nodig had, maar hij hield haar tegen.

‘Ik weet dat je zo je twijfels over me hebt, maar ik beloof dat ik hier blijf zitten om deze door te lezen, je een advies zal geven en je dan niet langer in de haren zal zitten. Dat moet alle betrokkenen tevredenstellen, denk je niet?’

Taylor zag alleen maar pijn in zijn groene ogen, en iets zei haar het te blijven proberen. ‘Weet je wat, doctor Baldwin? Neem jij die dossiers door. Eens kijken of je met iets interessants op de proppen komt. Dan hebben we het daarna wel over al dan niet opstappen. Oké?’ Ze draaide zich om en trok de deur achter zich dicht voordat hij de kans had om te reageren.

‘Top,’ zei hij tegen de blauwe muur. ‘Helemaal top, verdomme. Prima, ik neem ze door. Ik doe een paar suggesties, dan kunnen ze die natrekken, en dan ben ik hier weg.’ Nijdig ging hij aan de tafel zitten. Het drong tot hem door dat het de eerste emotie was die hij in maanden had gevoeld, maar dat verdrong hij onmiddellijk.