Hoofdstuk 5

Taylor volgde de straten naar het hoofdbureau, toerde Church Street door tot Hooters, sloeg linksaf naar Second, reed om het gerechtsgebouw heen en langs de hoofdingang van het Justitieel Centrum. De poging om de architectuur van het gebouw te moderniseren vond ze maar niets. Iemand was op het idee gekomen dat een lomp blok van bruine bakstenen kon worden opgeleukt met een binnenplaats vol banken en een gebogen portiek boven de hoofdingang. Een aardig idee, maar het legioen criminelen dat het centrum in en uit kloste, deed nogal afbreuk aan het resultaat.

Wat ook niet sfeerverhogend werkte, was de zompige geur van rivierwater. Taylor trok walgend haar neus op. Het waterpeil van de Cumberland was laag, en de walm die eruit opsteeg, maakte de buurt nog deprimerender.

Het was een drukke ochtend. Het duurde vijf minuten om een parkeerplek te vinden. Na twee rondjes rijden, kon ze haar auto eindelijk kwijt op Third bij de achterdeur naar haar kantoor.

Ze liep de betonnen trap op naar de zijingang, waarbij ze om de overvolle bak sigarettenpeuken heen stapte in de hoek van het portaal. Ze haalde haar kaart langs de scanner, trok de deur open en liep snel door naar de afdeling Moordzaken. Haar team was al bijeen om de start van het moordonderzoek voor te bereiden.

‘Zijn jullie allemaal op de hoogte?’ Er werd druk geknikt.

‘Oké. Ik ga even afstemmen met Price.’

Zonder haar pas te vertragen liep ze de ruimte door. Hoewel de deur dicht was, heel anders dan normaal, liep ze zonder te kloppen het kantoor van de commissaris in.

Commissaris Mitchell Price was een kleine, over het algemeen goedgemutste man van begin vijftig, bijna kaal, met een indrukwekkende snor die hij tot in de puntjes verzorgde. Als hoofd Recherche ging hij over Moordzaken, Zedenzaken en alle andere rechercheafdelingen. Price was aan de telefoon toen Taylor binnenviel, maar legde snel een vinger op zijn mond, drukte op de speakertoets zodat ze mee kon luisteren, en zette de telefoon stilletjes terug in de houder. Hij haalde een hand over zijn glanzende schedel, waarmee hij de laatste paar fletsrode haren achterover streek, en gebaarde naar de deur, met zijn ogen rollend bij de stem die nu uit de speaker schalde.

Zachtjes sloot Taylor de deur achter zich en ging tegenover hem aan het bureau zitten.

‘Verdomme nog aan toe, Price. Wanneer heb je nou eens een paar antwoorden voor me?’ Burgemeester Meredith Robbins ging zo tekeer dat Taylor zeker wist dat de rest van het team, zelfs met de deur dicht, haar schelle stem kon horen. ‘Wanneer verheffen jouw mensen eens hun kont? Een meisje wordt dood aangetroffen midden in Centennial Park, dat god mag weten hoelang afgesloten blijft terwijl jouw teams daar rondbanjeren. En we hebben komend weekend de Najaarsfair. Er staan vrachtwagens vol meuk klaar om erheen te rijden en uit te laden en ík ben degene die alle opgestoken altokuiven moet gladstrijken. Het is te laat om het evenement nu nog af te blazen. Als je het park niet onmiddellijk openstelt, dan zijn de rapen gaar. En het enige wat je me te zeggen hebt is dat jullie “ermee bezig zijn”? Ik wil antwoorden, nu meteen!’

Met haar mond vormde Taylor het woord ‘bitch’ naar Price, waarna ze grijnzend wegkeek. Meredith Robbins was een voortdurende bron van ergernis voor het korps. De vrouw was een egocentrische, gehaaide politica die er alleen maar op uit was om zelf goed voor de dag te komen; de inwoners van Nashville konden het rambam krijgen. Hoe het haar überhaupt gelukt was om te worden gekozen, was Taylor nog steeds een raadsel.

Weer naar Price kijkend, draaide ze een rondje met haar vinger en trok een wenkbrauw op.

Hij knikte glimlachend, waarna hij de tirade onderbrak. ‘Eh… burgemeester, we werken zo snel als we kunnen. Ik weet zeker dat we op zeer korte termijn wat antwoorden hebben. En hoe sneller we dit gesprek afronden, des te sneller kan inspecteur Jackson me informeren over de bijzonderheden.’

‘Prima. Bel me terug zodra je nieuwe informatie hebt. En zorg dat het park als de sodemieter opengaat. Als de kooplui hierom gaan afzeggen, hou ik je persoonlijk aansprakelijk.’

Price zuchtte hardop en zei: ‘Meredith, ik neem aan dat de sensatiefactor mensen juist naar het park zal trékken, niet wegjagen.’

Die opmerking kwam aan; ze krabbelde wat terug. ‘Geen smoesjes meer. Stel het park open. En zeg die inspecteur van je voortaan vriendelijker tegen de media te doen.’ Met een klap hing ze op, waarna Price met een trage beweging de speaker uitzette.

Misprijzend keek hij naar de telefoon en trok toen een borstelige, rode wenkbrauw op naar Taylor. ‘Nou, dat was weer gezellig. Wat een onuitstaanbaar mens. Let niet op haar – ik handel het wel af. Maar zeg alsjeblieft dat je iets voor me hebt.’

Taylor ademde diep in. ‘Sam denkt dat het tafereel in scène is gezet, en ik kan niet anders dan het met haar eens zijn. Ze stuurt ons de vingerafdrukken van het meisje zo snel mogelijk toe. Zodra we ze binnen hebben, gaan we kijken of we een match kunnen vinden. Dat heeft nu de hoogste prioriteit. Ik wil dit meisje een naam geven en achterhalen waar ze vandaan komt.’

‘Wat dacht onze onverschrokken patholoog nog meer?’

‘Er was meer dan voldoende sperma om een monster te nemen, dus ik wil Sam graag vragen het op te sturen naar Private Match in plaats van TBI. Ik wil kijken of we een snelle match in CODIS kunnen krijgen.’

‘Je denkt niet dat dit het eerste wapenfeit van deze schoft is?’

‘Nee. Ik kreeg er een heel slecht gevoel bij.’

Price leunde achterover in zijn stoel. ‘Hoe slecht?’

‘Het zou me niet verbazen als het hier niet bij blijft. Het tafereel was absoluut in scène gezet.’

‘Te gek. Dat kan er ook nog wel bij.’

‘Vertel mij wat. Dus je vindt het goed dat ik het DNA naar Simon Loughley stuur? Het toxicologisch onderzoek wordt sowieso al door hem gedaan. Op deze manier kan hij de hele zaak in behandeling nemen.’

Deels door Meredith Robbins’ maatregelen in de afgelopen drie jaar van haar burgemeesterschap, had de politie van Nashville nog steeds geen eigen forensisch lab. Ze had voorgesteld dat als de politie haar eigen lab wilde, ze kon snijden in het personeelsbestand om het benodigde budget vrij te maken, maar de politie was absoluut niet van plan het aantal agenten terug te brengen. Dus waren ze gedwongen andere officieel erkende labs in te schakelen. Ze stuurden belangrijk DNA liever niet naar de FBI-labs, want zelfs in geval van spoed kon het onderzoek wel een jaar op zich laten wachten. Het TBI, het Tennessee Bureau of Investigation, was de op één na beste keuze, maar ook bij hen kon er een aantal maanden overheen gaan voordat ze met de uitslag kwamen. Hun enige keuze voor spoedzaken waren de particuliere labs. Het was geen standaard werkwijze, maar er waren zaken die een snel resultaat vergden. Private Match had in het verleden voor hen gewerkt. Taylor vertrouwde het lab en wist dat Sam de resultaten daar snel los kon krijgen. Bovendien was ze al jaren bevriend met Simon Loughley. Je kon erop rekenen dat hij het werk snel en goed zou doen.

Price speelde met de punt van zijn snor. ‘Ja, ik denk dat we dit zelf af kunnen. Als dit zo geruchtmakend wordt als jij denkt, kunnen we ons geen bureaucratische budgetbeslommeringen veroorloven. Je hebt de burgemeester gehoord. Ik schuif het haar in de schoenen als ik het niet voor elkaar kan krijgen. Dé manier om tot haar door te dringen. Dit kan een uitgelezen kans zijn om het voorstel voor een nieuw forensisch lab erdoor te krijgen…’

‘Goed idee. Dat laat ik aan jou over,’ zei Taylor. ‘Even terug naar het hier en nu… Aan onze getuigen hebben we voorlopig niet veel. Ze hebben geen kip gezien. We hopen dat daar verandering in komt zodra ze wat gekalmeerd zijn.’ Ze gebaarde naar het plafond. Een grote, bruine vochtplek in de hoek leidde haar aandacht een ogenblik af. Haar stem stierf weg, waarna ze vervolgde: ‘Price, er is nog iets anders. Er waren lekker ruikende kruiden over het lichaam gestrooid. Sam stuurt monsters naar een kennis van haar om ze te laten identificeren, maar dit zet de zaak in een ander licht. Ze moeten onderdeel van de enscenering uitmaken, want ik betwijfel dat een of andere dronkenlap langs waggelde en een ruikertje over haar heen gooide.’

‘Kruiden? Wat voor kruiden? Waar slaat dat nou weer op?’

‘Geen idee, maar dat nieuwtje moeten we onder de pet houden. Het zou een signatuur kunnen zijn en die mag absoluut niet naar buiten komen.’

‘Dit centrum is zo lek als een zeef, Taylor. Hou dat binnenskamers, oké? Behalve jouw rechercheurs hoort niemand er iets over.’ Hij leunde achterover. ‘Hoe wil je dit aanpakken? Je hebt momenteel een paar openstaande zaken onderhanden, maar deze hoort prioriteit te krijgen.’

‘Ja, we hebben een aantal langlopende zaken en twee waarmee we volop bezig zijn. Ik kan ze aan Fitz overdragen. Als dit uit de klauwen loopt, kunnen we hem er weer bij halen. Mocht er iets gebeuren, dan kan hij de zaken hiervandaan voor me regelen. En ik denk dat het goed is om Marcus Wade hierbij te betrekken, om mij te ondersteunen. Hij kan de ervaring goed gebruiken.’

‘Prima, wat mij betreft. Welke zaken wil je aan Fitz overdragen?’

‘De Lischey Avenue-moord van vorige week. De zaak die de krant oppikte en groot heeft gebracht? Little Man Graft vermoordde Lashon Hall, Terrence Norton zag het allemaal gebeuren maar hij speelt stommetje. Die zaak.’

Price kreunde en Taylor grinnikte. Zodra de media zich bemoeiden met hun zaken, ging er gegarandeerd iets mis.

‘Mayfield heeft ons zeker weer geen dienst bewezen?’

‘Nee.’

‘Little Man en Norton beginnen hier vaste gasten te worden.’ Fronsend schudde hij zijn hoofd. ‘Denk je dat je ze hiervoor kunt pakken? Ik krijg een punthoofd van die twee.’

Taylor stootte een lach uit. ‘Het ligt niet aan mij, Price. Dan moet je bij hun maten zijn. Twee maanden geleden had ik een gedegen zaak tegen Terrence wegens geweldpleging, maar de jury sprak hem binnen drie kwartier vrij. Maar goed, ik heb nog niemand aan het praten kunnen krijgen over Lischey Avenue. Er ís een veertienjarig jochie dat de moord heeft gezien, maar zijn moeder heeft hem laten onderduiken en vertikt het om hem een verklaring te laten afleggen. Ik heb gepraat als Brugman en gesmeekt, maar ze zei: geen sprake van. Ik kan het haar niet kwalijk nemen – die gasten zijn meedogenloos. De kans dat hij het er niet levend vanaf brengt als hij praat, is levensgroot.’

‘Dus wat wil je doen?’

‘Ik wil dat Fitz Terrence onder handen neemt. Kijken of hij iets uit hem kan krijgen. Lashon schijnt zijn beste vriend te zijn geweest, dus misschien kan Fitz het joch aanspreken op zijn geweten. Zo niet, dan hebben we niet voldoende om Little Man deze moord ten laste te leggen, maar hij is voorwaardelijk vrij. Als Terrence niet wil praten, kunnen we hem in elk geval oppakken voor verbodenwapenbezit. En dan Terrence in staat van beschuldiging stellen als medeplichtige. Zoals ik al zei: het is een puinhoop.’

‘Laat Fitz alle registers opentrekken. Hij weet een van de twee wel ergens op te pakken en dan gaat de rest om als dominosteentjes.’

‘Daar hoopte ik op. Ik wilde hem hier sowieso voor oppakken.’ Ze viel even stil. ‘Er is een zaak die ik zelf wilde afhandelen, maar als je wilt, kan ik die overdragen. Zelfmoord vorige week, zeventienjarige jongen. Er zit een heel raar luchtje aan de zaak. De meldkamer kreeg de melding dat een jongere zelfmoord had gepleegd. Toen de hulpdiensten arriveerden, troffen ze de jongen doodgeschoten aan in de badkamer, maar hij was al een paar uur dood. De vader belde het alarmnummer. Hij vertelde de agenten dat hij en de jongen naast elkaar op het bed zaten in de slaapkamer van de vader en ruzie hadden. Hij beweert dat de jongen over hem heen leunde naar het nachtkastje, de .44 van de vader uit het laatje haalde, opstond, twee meter naar de badkamerdeur liep, het wapen tegen zijn rechterslaap zette en de trekker overhaalde. Uit een soort ‘dit zal je leren’-gebaar.

Toen ik op de pd kwam, had de vader het wapen verstopt in een mand op de gang. Zijn kind lag daar in een plas bloed en hersenen, en die vent vroeg me of hij even de deur uit mocht om een hapje te eten. Ik schoot hem bijna eigenhandig neer. Volgens mij heeft de vader de jongen doodgeschoten, het hele verhaal verzonnen.’

‘Iets om je theorie te staven?’

‘Intuïtie. Bovendien waren er geen schroeiplekken rondom de wond, maar het was zo’n zooitje dat we op het autopsierapport moeten wachten om de baan van het schot vast te stellen. De vader heeft een strafblad wegens huiselijk geweld – de moeder verdween drie maanden geleden. Ik kan niet aan de indruk ontkomen dat hij tegen ons liegt. Ik wil de moeder graag opsporen. Het zou wel eens om meer dan één moord kunnen gaan.’

‘Heb je er problemen mee dit aan Fitz over te dragen?’

‘Nee, hij kan het prima aan. Ik wil die schoft gewoon zien hangen.’ Ze stond op, met haar handen over haar bovenbenen vegend om de onzichtbare kreukels in haar jeans glad te strijken. ‘Ik zal de dossiers opsnorren en met Fitz doornemen. Hij is al op de hoogte van beide zaken.’ Ze wilde naar de deur lopen, maar Price stak een hand op.

‘Hé, ga nog eventjes zitten.’

Dat deed ze, op haar hoede. ‘Wat is er?’

Hij streek een vrijwel onzichtbare pluk haar achterover. ‘Julia Page van het OM belde. De speciale onderzoeksraad heeft je getuigenis ingepland inzake de resterende aanklachten in de zaak-Martin. Je moet in de loop van woensdag of donderdag verschijnen, afhankelijk van hoe snel een en ander verloopt. Julia is tevreden over de stand van zaken tot dusver. Dat moest ik je even laten weten.’

Taylor was stomverbaasd dat Price het zo achteloos ‘de zaak-Martin’ noemde. Vier rechercheurs, drie van Zedenzaken en een van Moordzaken, waren medeplichtig aan het runnen van een van de grootste en meest professionele methamfetaminelabs ooit in Tennessee, en aan de dood van een twaalfjarig meisje. Om nog maar te zwijgen van Taylors eigen betrokkenheid bij de zaak. Zij had het complot ontdekt. En er een einde aan gemaakt op een ongekend rigoureuze manier.

Getuigen voor de speciale onderzoeksraad stelde niet zoveel voor, zeker niet nu ze van alle blaam was gezuiverd. Er waren haar gedetailleerde vragen gesteld, die ze gedetailleerd had beantwoord. David Martin zou haar echter de rest van haar leven blijven achtervolgen. Rechercheur David Martin. Hij zou niet worden gearresteerd, aangeklaagd of beschuldigd van het complot. Want hij was dood – en Taylor had hem gedood. Maar dat was noodweer geweest. Dat had de onderzoeksraad geoordeeld.

Ze glimlachte naar Price. ‘Bedankt voor het doorgeven.’

‘Taylor, ik vind –’

‘Price, het is in orde. Echt. Ik ben er klaar voor om tegen Martins partners te getuigen. Ik heb alles op een rijtje. Wat de rest betreft…’ Ze zuchtte. ‘Ik doe mijn best om het allemaal achter me te laten. De zielenknijpers hebben me vrijgesproken. Interne Zaken, het OM en de onderzoeksraad hebben me vrijgesproken. Het is over, voorbij, vergeten.’ Goed zo, meid, dacht ze bij zichzelf. Hou je maar groot. Hij hoeft niets te weten van het gesmoes van de andere agenten, de paniekaanvallen, de afschuwelijke nachtmerries die je uit je slaap houden.

Zwijgend staarde Price haar even aan. Ze vroeg zich af of hij wist wat ze had gedacht zonder dat ze een woord hoefde te zeggen. Maar toen was het moment voorbij en knikte hij.

‘Ga dan een naam voor me achterhalen voor ons Parthenon-meisje.’