Hoofdstuk 20

Baldwin wist niet goed hoe hij moest reageren tegen de man aan de andere kant van de lijn. Hij besloot voor de waarheid te gaan.

‘Ik ben bezig, Garrett.’

‘Baldwin, ik zou je niet lastigvallen als het niet belangrijk was. Sorry dat ik zo lang niks van me heb laten horen. Na ons laatste gesprek dacht ik dat je liever met rust gelaten wilde worden.’

Met een half oor luisterde Baldwin naar de dooddoeners van zijn voormalige baas. Zijn gedachten bleven afdrijven naar het wapen naast zich. Hopelijk was dit een laatste beleefdheidstelefoontje en kon hij zo direct verdergaan met het spelletje. Zijn aandacht keerde langzaam terug naar het telefoongesprek toen hij het woord ‘moord’ opving.

‘Hm? Wat zei je?’

‘De politie van Nashville werkt aan twee moordzaken. Studentes van Vanderbilt. Er zit een aantal bizarre aspecten aan de sterfgevallen. Ik denk dat ze wel eens met een seriemoordenaar te maken kunnen hebben. Ik heb net de commissaris daar gesproken. Hij is een oude vriend van me. Jouw naam viel. Voel je er iets voor om wat advieswerk te doen? Of ben je nog steeds met je wapen aan het klooien?’

Baldwin stootte een lachje uit. Wat fijn om zo voorspelbaar te zijn. ‘Helaas ben ik momenteel nogal druk, Garrett. Waarom zouden ze in godsnaam míj willen, met mijn sterrenimago? Laat me raden – je heb hem niet het hele verhaal verteld.’

‘Zoals ik al zei, Mitchell Price is een vriend. Hij weet wat er gebeurd is. Hij is een groot voorstander van tweede kansen. Net als ik. Ik vraag je niet terug naar de FBI. Ik vraag je om met een vriend van me te praten. Hem wellicht wat advies te geven. Je wellicht een poosje in te zetten om te kijken of ze die gast kunnen pakken die het op jonge vrouwen gemunt heeft in jouw achtertuin. Meer niet.’

‘Waarom stuur je niet een van je eigen mensen?’

‘Omdat dit een kolfje naar jouw hand is. Je bent al ter plekke. Je kent het gebied. En ondanks wat je als jouw blunder schijnt te beschouwen, ben je nog altijd een van de besten op dit terrein. Kom op, Baldwin. Doe me een lol. Kom je huis eens uit. Ga het contact met de rest van de wereld weer eens aan. Wie weet trekt het je uit je dip. Je zit in een dip, toch, Baldwin?’

Therapie. Ja, daar had hij nou echt zin in.

‘Dit lijkt me niet zo’n goed idee, baas.’

‘Nou, mij wel. Ze hebben een knappe kop nodig, Baldwin, en ik kan er geen missen. Je bent waarschijnlijk niet echt op de hoogte van wat hier speelt, maar we raken links en rechts mensen kwijt. Het grote geld in het commerciële circuit, iedereen wil deskundige op tv worden. We komen mensen te kort, en het resterende personeel is in Minnesota bezig met een fraudezaak. Daar zul je ook wel niet van gehoord hebben. Maakt niet uit. Wil je het doen? Het gaat alleen om een gesprekje.’

‘Ik heb niet om een gunst gevraagd, Garrett.’

‘Dit is niet voor jou, Baldwin. Het is een gunst aan mij. Bel Price nou maar, ga erheen en praat met hem. Dan kun je daarna een beslissing nemen.’

‘Wacht even,’ zei hij terwijl hij de afstandsbediening pakte. Hij schroefde het volume op bij de opening van het tienuurjournaal. Een knappe blonde presentatrice met een bril met schildpadmontuur, een lange neus en de overbeet die mannen deed denken aan wat zo’n mond kon doen, sprak met de ingehouden, onheilspellende intonatie die voorbehouden was aan tv-persoonlijkheden. Twee studentes van Vanderbilt University waren op beestachtige wijze verkracht en vermoord, hun lichamen achtergelaten op twee drukbezochte plekken in Nashville.

‘De pers heeft het.’

‘Valt moeilijk voor ze achter te houden.’

Hij staarde naar het plafond, probeerde zich af te sluiten voor het verslag. Hij hoorde een vrouwenstem die gedetailleerde vragen handig ontweek. De paniek de kop indrukken, dacht hij bij zichzelf. Hoofdschuddend zette hij de tv harder om te luisteren.

‘… Shelby Kincaid uit Bowling Green, Kentucky. Ze was tweedejaarsstudent aan Vanderbilt en werd een paar dagen terug als vermist opgegeven door haar kamergenoot.’ De vrouw kapte een vraag af. ‘Nee, John, we maken de naam van de kamergenoot niet bekend. Doe normaal.’ Er steeg gelach op uit de zaal. ‘Het tweede slachtoffer is Jordan Blake uit Houston, Texas. Zij was derdejaars aan Vanderbilt. Ja, ze is de dochter van Gregory Blake. We hebben geen enkele aanwijzing dat deze misdaad verband houdt met haar vaders bedrijf.’ Er brak rumoer los van stemmen, papieren, telefoons. De vrouw negeerde het en ging door.

‘We willen hierbij een bericht doorgeven aan alle studenten in de stad. Ga er niet alleen op uit. Als het kan, blijf dan bij vrienden slapen. Ga in groepjes naar de les. Breng jezelf niet in gevaarlijke situaties, kijk vooral uit met alcohol en drugs. We doen ons best om de verdachte op te sporen. Dank u.’ Het geroep begon opnieuw, maar ze draaide zich om en liep de zaal uit. Een man die volgens het scherm Dan Franklin heette, liep naar het podium. Baldwin keek niet meer.

Man, dat was een mooie meid. Hij meende haar ergens van te kennen, hoewel ze er iets ouder en magerder uitzag. Ze hadden de juiste vrouw uitgekozen als hun woordvoerder. Woordvoerster. Het was duidelijk dat ze iedereen daar kende, hen in toom had gehouden.

Op het moment dat hij uit zijn eigen gedachtewereldje terugkeerde, gaf de vrouwelijke presentator het woord aan haar collega. Het item zat erop. Toen schoot het hem te binnen. Taylor Jackson. Zo heette ze – ze hadden samen op Father Ryan gezeten. Hij had haar altijd bloedmooi gevonden, maar in tegenstelling tot hem hoorde zij bij het groepje populaire leerlingen. Hij had nooit werk van haar gemaakt, en hij durfde er een miljoen om te verwedden dat ze zich hem niet eens herinnerde. Trouwens, ze was een paar jaar jonger, en hij had niet op de A-lijst gestaan van de particuliere school. Nashville was echt een provinciestadje.

Hij zapte naar een ander kanaal, waar een andere verontruste presentatrice de details meldde van de verkrachting van en moord op de twee meisjes. Daar kon hij iets meer informatie uit halen, voordat ze overschakelden naar de beelden van de persconferentie. De rest van het verhaal was een herhaling. Vanavond werd er geen nieuwe informatie naar buiten gebracht.

Hij wist dat de politie veel meer gegevens had, maar het publiek kon maar een beperkte hoeveelheid aan, laat staan begrijpen. Zonder het in de gaten te hebben, begon hij in zijn hoofd een profielschets van de moordenaar te maken, in zichzelf mompelend.

‘Kerel is blank, rond de dertig, sociopaat. Hij moordt op een afgelegen plek, heeft waarschijnlijk een lullig nachtbaantje waardoor hij overdag vrij is. Woont samen met iemand die hem kan onderhouden, had een rotjeugd, dominante moeder, afwezige vader, blablabla. Vermoordt meisjes met dezelfde trekken als iemand uit zijn naaste omgeving, heeft waarschijnlijk een strafblad, dit zijn niet zijn eerste misdrijven. Heeft souvenirs bewaard, houdt krantenknipsels bij en kijkt naar de berichtgeving in de media. Datet niet, gaat zeer georganiseerd te werk, stalkt de meisjes. Wil dat de politie ziet wat hij heeft gedaan, dus dumpt hij ze op openbare plekken. Woont in de buurt, heeft een vervoermiddel…’ Zijn stem stierf weg. Het geijkte profiel van een seriemoordenaar.

Het begon overbodig te worden, en sommige profilers die hij kende waren de laatste tijd slordig geweest door alle moordenaars dezelfde etiketten op te plakken, ze op één hoop te gooien. Toegegeven, moordenaars waren niet verschrikkelijk origineel – maar de zelfgenoegzaamheid die voortkwam uit het bestuderen van deze mannen, begon afbreuk te doen aan het beroep. De nieuwszenders waren vergeven van de ‘voormalige’ profilers zodra zich een reeks moorden voordeed, zelfs wanneer er maar één geweldsmisdrijf was om zich op te baseren. Ze moesten wat zorgvuldiger zijn. Het gerucht ging dat ze het in een aantal zaken niet helemaal bij het rechte eind hadden gehad. Een paar weken geleden had hij een ex-agent zich door een televisie-interview horen brallen met de woorden: ‘Profilers doen de misdadigers geen handboeien om.’ Dat kon tot problemen leiden.

Baldwin schrok op uit zijn gedachten toen Garrett tegen hem begon te schreeuwen. ‘Sorry. Wat zei je?’

‘Jezus, man, waar zat je?’

‘Keek even naar de tv.’

‘Er is nog iets wat je moet weten. Het gaat over Arlen.’

Hij verstrakte. ‘Ik wil het niet over hem hebben, Garrett. Als je weer over hem begint, gaat het hele feest niet door.’

‘Maar, Baldwin, er is nieuwe –’

‘Dat is mijn voorwaarde, Garrett. Geen Arlen. Dan denk ík na over een gesprek met die vriend van je. Is dat duidelijk?’

‘Je bent niet bepaald in een positie om mij eisen op te leggen, Baldwin. Laat me je nou vertellen wat er aan de hand is.’

‘Nee.’

Garrett zweeg even. ‘Goed, dan moet je het zelf maar weten. Ga je Price bellen?’

Baldwin wierp een laatste verlangende blik op het wapen. ‘Ja.’

Hij verbrak de verbinding en legde de telefoon op het tafeltje naast zich. Ging naar de keuken, pakte nog een Guinness. Schonk die in een ijskoud glas uit de vriezer. Koud had hij het altijd lekkerder gevonden dan lauw, zoals je het volgens de Britten hoorde te drinken.

De roep van het wapen was nu niet meer zo luid. Hij had een lichte adrenalinestoot gevoeld bij de nieuwsberichten. Misschien was het nog niet zo’n gek idee om met de commissaris te praten. Hij kon het elk moment voor gezien houden en terugkeren naar zijn ellendige leventje. Misschien gaf Vrouwe Fortuna hem een nieuw stel kaarten. Hij sloeg de helft van het bier achterover, belde Price thuis en maakte een afspraak voor de volgende ochtend om acht uur.

Daarna ging hij weer in de stoel zitten, nam een kleinere slok bier, pakte een notitieblok van de salontafel. Begon de gedachten die door zijn hoofd gingen, op te schrijven. Tijd om de denkwereld van de ene gek te verruilen voor die van een ander.