Hoofdstuk 14

Sam trok net haar handschoenen uit en nam haar beschermkap af toen Taylor weer binnen kwam lopen. Haar hart ging uit naar haar vriendin. Taylor was bekaf – dat droop er vanaf. Haar staart was losgeraakt, haar schouders hingen neer en er zat geen fut in haar tred. Haar ogen waren zo grijs dat Sam dacht dat er elk moment regen uit kon vallen, en de kringen eronder werden steeds donkerder. Het leek of ze er ook nog een verkoudheid bij kreeg; ze was al bijna de hele middag aan het snotteren. Sam liep naar haar toe en verraste haar met een korte omhelzing. Taylor beantwoordde die, snel en stevig.

‘Je ziet er niet uit, Taylor. Je moet nodig eens slapen en wat tegen je verkoudheid innemen.’

‘Bedankt, mam.’ Ze gaf haar een lauw glimlachje. ‘Ik heb geen goed nieuws.’

‘Ik ook niet. Wil jij eerst?’

‘Begin jij maar.’

‘Goed, de doodsoorzaak is hier klip en klaar: de steekwonden. Er waren twee diepe, recht in haar hart. Ze heeft niet lang geleden. De andere wonden zijn voor en na haar dood toegebracht, en zijn anders van aard. Het zijn agressieve, onregelmatige wonden, twee in haar borst en een in de buik. Vlak langs haar lever. Zo te zien gebruikte hij een standaard mes met een gekarteld lemmet; aan één kant van de wond is het vlees gescheurd.’

‘En de andere?’

‘Zelfde mes, denk ik, maar hij draaide het om nadat hij het erin had gestoken. Wrikte het rond. Een extraatje om het nog meer pijn te laten doen. Er valt niet vast te stellen welke het eerst werden toegebracht, maar er was een hoop bloedverlies. Ze leefde nog tijdens de martelingen, helaas.’

Taylor blies hard uit. ‘Je hebt het steeds over “hij”.’

‘Ze was verkracht, herhaaldelijk, en met tussenpozen. Er was genoeg weefsel over waaruit bleek dat ze geheelde verwondingen in haar vagina en anus had. Er waren ook recente verwondingen. Kon geen sperma vinden – het was weggespoeld door de rivier – maar ze werd een tijdlang misbruikt voor ze overleed. En…’

‘En?’

‘Het is mogelijk dat ook zij vergiftigd is. Vanbinnen ziet het er net uit als bij Shelby. Haar lever vertoont dezelfde kenmerken. Ik heb monsters genomen en die naar Simon laten brengen. Ik heb hem gevraagd alles aan de kant te schuiven en ze te analyseren.’

‘Sam, dit is niet goed. Zelfde kerel, zelfde jachtterrein? Ik hoop bij god dat we niet met een seriemoordenaar te maken hebben.’

‘Jij had ook nieuws te melden. Wat?’

‘Lincoln heeft ontdekt wie ze is. Ze heet Jordan Blake. Ze is een derdejaars op Vanderbilt.’

Een ogenblik bleef Sam zwijgen, toen vloekte ze binnensmonds: ‘Verdomme.’

‘Ja, zeg dat wel. Heb je enig idee wanneer ze vermoord is?’

‘Ze heeft niet langer dan een week in de rivier gelegen. Vier tot vijf dagen, schat ik. Hij kan haar er overal in de zuidelijke loop van de Cumberland in hebben gegooid. Daarna deed ze er zo lang over om stroomopwaarts te drijven, of ze was met een gewicht verzwaard en raakte los. Ik gok het laatste. Hij dankte haar af als oud vuil, Taylor. Er was geen spoortje van eerbied of…’ Ze zweeg, beet op haar lip. ‘Ik wil het woord “tederheid” niet in de mond nemen met betrekking tot de andere moord. Maar Shelby’s dood leek minder achteloos. Deze – Jordan – maakte hem pisnijdig.’

‘Werd ze eerder vermoord dan Shelby?’

‘Weet ik niet. Dat kan ik niet met zekerheid zeggen, niet met die waterschade.’

‘Hoe zit het met de kruiden?’

‘Zoals ik al zei, weet ik niet zeker of het kruiden waren – al zag het spul dat ik eraf heb geschraapt er hetzelfde uit als wat we bij Shelby vonden. Het punt is, als het hetzelfde materiaal is, dan was hij bij het lichaam nádat het aanspoelde op de oever. Weer meer bewijs dat hij haar met een gewicht verzwaarde en haar vervolgens naar de oppervlakte liet komen om gevonden te worden.’

‘Of… hij maakte het gewicht los, waar hij haar ook vasthield, strooide de kruiden over haar rug en liet haar toen wegdrijven.’

Daar dacht Sam even over na. ‘Oké, daar kan ik in meegaan. Als hij ze had uitgestrooid nadat ze op de oever was beland, waren ze niet nat geweest. En ze waren beslist drassig. Maar het is recent gebeurd, want het water had ze binnen de kortste keren weggespoeld. Hij was ter plekke, Taylor.’

Sam zag dat Taylor zenuwachtig frunnikte aan een ring om haar rechterringvinger. Het was een dunne zilveren ring, heel eenvoudig. Die had ze tijdens een korte vakantie op Hawaï gekocht en sindsdien niet meer afgedaan. Hij had een symbolische betekenis voor haar. Op een avond, toen ze allebei toeterzat waren, had ze haar verteld dat het een cirkel van leven en dood was. Sam wist niet hoe ze het had toen Taylor zei dat ze hem niet af wilde doen, dat hij haar voortdurend herinnerde aan haar tekortkomingen. Ze moest de neiging onderdrukken om de ring van Taylors vinger te wrikken en in de vuilnisbak te smijten. Taylor Jackson had geen tekortkomingen voor zover Sam wist, behalve dat ze te veel opging in haar werk.

‘Taylor, er is nog één ding.’

‘Nog meer? Wat dan?’

‘Ze was zwanger. Een week of zes.’

Taylor kon alleen maar staren. Haar gedachten schoten alle kanten op, ketsten als botsautootjes van elkaar af. Zonder enige samenhang.

Sam vervolgde: ‘Het is mogelijk dat sommige verwondingen en beschadigingen die ik heb gevonden al zo lang geleden zijn toegebracht. Het is mogelijk dat degene die haar heeft vermoord, de vader van het kind was.’

‘Nu sla je er een slag naar, Sam.’

‘Weet ik. Maar het zou kunnen. Je kunt het niet uitsluiten. Als hij de vader was, is het mogelijk dat hij niets van het kind wist.’

‘Of juist wel. Misschien is ze dáárom in de rivier beland, gewelddadig doodgestoken. Jezus, Sam, dit is echt te erg. Kun je het DNA dat je bij Shelby gevonden hebt, vergelijken met dat van de foetus?’

‘Jawel, maar dat zal niet zo snel gaan als jij zou willen. Simon heeft al een aantal belangrijke zaken waar hij mee bezig is aan de kant geschoven – hij zal niet meteen weer staan te springen. Trouwens, ik wijs je er alleen maar op. Het kan best zijn dat we met twee verschillende moordenaars te maken hebben, ondanks de overeenkomsten.’

Secondenlang bleef Taylor haar vriendin aanstaren. Tikte met een vinger tegen haar been. ‘Dat begrijp ik, maar ik wil het uitgezocht hebben. Vraag Simon alsjeblieft om alles stil te leggen en hieraan te werken, oké?’

‘Goed. Ik zal het vragen. Misschien ga ik er wel heen om hem te helpen de monsters te onderzoeken, om er wat vaart achter te zetten.’

‘Dat zou top zijn, Sam. Dank je. Ik ga nu terug. We moeten een strategie opstellen, de familie van dit meisje opsporen en ze op de hoogte brengen voordat we het nieuws bekendmaken. Bel je me zodra je iets van Simon hoort?’

‘Tuurlijk. Hé, ik hoorde het van de onderzoeksraad. Zie je ertegen op? Heb je iets nodig? Ik weet dat het niet meevalt om het allemaal weer door te moeten maken.’

Sam was waarschijnlijk de enige persoon ter wereld tegen wie Taylor volkomen eerlijk was geweest over die nacht. O, ze had de waarheid wel verteld, ze had alleen de gedeeltes overgeslagen waardoor zij zwak en onnozel overkwam, omdat ze in Martins gladde praatjes was getrapt. Ze zou zichzelf nooit vergeven dat ze had geweifeld. Als ze meteen naar Price was gestapt zodra ze het ontdekt had, zou dit allemaal nooit gebeurd zijn.

Ze omhelsde haar beste vriendin, lang en stevig. ‘Bedankt dat je zo meeleeft. Ik red het wel, echt. Het is alleen een opsomming van de feiten – en ik wil zijn partners de bak in zien draaien.’

‘Het was niet jouw schuld, Taylor. In de verste verte niet. Knoop dat goed in je oren.’

Taylor glimlachte triest. ‘Als je dat maar vaak genoeg herhaalt, ga ik je op een dag misschien nog geloven. Ik moet rennen.’

‘Doe mij een lol. Stop onderweg bij de drogist en neem wat Advil mee. We kunnen niet hebben dat jij ziek wordt.’

‘Ja, ja, ja,’ zei ze al zwaaiend.