Hoofdstuk 74

De schuur was ongeveer twee bij drie meter groot en rook muf, naar tuinafval dat er was neergekwakt om tijdens de herfst te laten rotten. Taylor liet haar zaklamp van de ene naar de andere hoek flitsen en zag niets wat haar belangstelling wekte. Wat roestig tuingereedschap, een oude grasmaaier, een zak vogelzaad leeggeplunderd door knaagdieren. Ze schudde haar hoofd naar Miller en trok de deur achter zich dicht.

‘Ga maar terug naar het huis. Ik kom er zo aan.’

Ze maakte gebruik van het relatief rustige moment om zichzelf een schouderklopje te geven. Ze hadden Jill levend en wel gevonden en vastgesteld waar Lucas zijn gruwelijke misdaden pleegde. Nu moesten ze alleen Lucas zelf nog vinden, dan konden ze dit afwikkelen – strik eromheen en klaar.

Op het moment dat ze koers wilde zetten naar het huis, zag ze vanuit haar ooghoek een schaduw wegschieten. Op slag stond elke vezel in haar lichaam op scherp. Haar hart bonkte in haar borst.

Hij was hier. Ze kon zijn aanwezigheid nu voelen. Hij moest zich in het bos achter de schuur hebben schuilgehouden. Ze trok haar Glock en liet zich op haar hurken zakken, in een vergeefse poging iets te zien in het donker. Ze zwiepte de loop van het wapen naar links, daarna naar rechts, sloop naar voren. Ze hoorde een takje knappen en draaide zich met een ruk om. Er klonk een luide grom. Het was te donker om te kunnen zien – was dat Miller? Ze durfde niet naar hem te roepen, wilde niet verraden waar ze zich bevond.

Behoedzaam deed ze een stap naar voren, maar plotseling werd ze achterover geduwd. Ze viel hard op haar billen, en in een poging om haar val te breken, vloog het wapen uit haar hand. Ze hield haar adem in, krabbelde overeind. Het wapen, waar is het wapen? Waar is Miller?

Gabriel Lucas maakte zich los uit de schaduw en stond voor haar, een angstaanjagend lang koksmes in zijn rechterhand.

‘Heb je haar iets aangedaan? Heb je Jill iets aangedaan?’

Haal adem, Taylor. Praat hem om.

‘Nee, professor Lucas, met Jill is alles in orde. Ze is binnen met een paar van mijn mannen. Als u dat mes laat vallen, kunnen we naar binnen gaan en met haar praten.’ Ze zag de angst in zijn ogen.

‘Je zei dat je haar niets hebt aangedaan? Je liegt, ik zie dat je liegt. Jill!’ schreeuwde hij.

‘Professor Lucas, blijf staan. Laat het mes vallen. Als u het mes niet laat vallen, kunt u niet met Jill praten.’

Gabriels stemming sloeg om, opeens glimlachte hij naar haar. Zijn stem klonk nu kalm, vriendelijk bijna. ‘Mijn naam is Gabriel. Alleen Gabriel. Ik heb de wereld veranderd. Ik ben onaantastbaar.’ Hij deed twee stappen naar achteren, zonder Taylor ook maar een moment uit het oog te verliezen.

Taylor probeerde zijn zicht op de keuken te blokkeren. ‘Gabriel. Ik zei net dat Jill in orde is. Leg je handen op je hoofd en draai je om, langzaam.’ Ze stapte achteruit, zag de omtrek van haar Glock op anderhalve meter rechts van haar. Ze zou ernaar moeten duiken als ze gedwongen was het te gebruiken. Ze moest Lucas afleiden, hem zover zien te krijgen dat hij het mes neerlegde.

Zijn ogen flitsten heen en weer, speurend, achter haar kijkend, bijna alsof hij een truc uithaalde, zodat ze haar hoofd om zou draaien en hij haar vervolgens zou aanvliegen. Daar trapte ze niet in, ze hield haar ogen strak op de zijne gericht.

Toen hij een schijnbeweging naar haar maakte, stapte ze naar rechts. Eén stap dichter bij haar Glock.

‘Gabriel, het is over. We weten wat je hebt gedaan.’

Hij begon te lachen. ‘Je weet wat ik heb gedaan? Hoe kun jij nou weten wat ik gedaan heb? Ik heb je gered. Ik heb jullie allemaal gered! Ik heb de perfectie in eigen persoon geschapen, Hij die voor eeuwig zal heersen, de redder van de mensheid, de enige, ware God. Zijn pad is geëffend. Hij zal ons leiden. De tekenen hebben zich voltrokken! “En geen vervloeking zal er meer tegen iemand zijn; en de troon Gods en des Lams zal daarin zijn; en Zijn naam zal op hun voorhoofden zijn.”’ Hij stond nu te bulderen, armen hemelwaarts, op zijn gezicht pure extase.

Deze uitbarsting kwam haar goed uit; zijn gebulder moest toch iemand op de been brengen. Blijf hem afleiden, stap verder naar rechts. Pak dat rottige wapen op.

Intussen galmde Gabriel maar door. ‘ “En aldaar zal geen nacht zijn, en zij zullen geen kaars noch licht der zon van node hebben; want de Here God verlicht hen; en zij zullen als koningen heersen in alle eeuwigheid.” Snap je het dan niet? Begrijp je het dan niet? Ik heb het licht geschapen!’

‘Ik weet wat je denkt te hebben gedaan, Gabriel,’ sprak ze hem op kalme toon toe. ‘Ik weet dat je denkt via Jill de Messias te hebben verwekt. Maar dat heb je niet, dat kun jij niet. Het enige wat je hebt gedaan, is een jong meisje zwanger gemaakt en vijf andere mensen vermoord. Je bent ziek, en we willen je helpen. Draai je nu om en ga op de grond liggen. Op de grond. Nu!’

Gabriel negeerde het bevel. Hij stond over Taylors schouder te staren, waarop ze besefte dat hij Jill ergens achter haar moest hebben gezien.

De metamorfose was verbluffend. Plotseling was hij kalm, zijn gezicht straalde van blijdschap. Hij stak zijn armen uit. ‘O, mijn lief, mijn engel. Het is al goed. Ik zorg dat je niets overkomt. Kom bij me, duifje.’

Zijn ogen stonden glazig. En hij had een glimlach op zijn gezicht, zo smachtend dat Taylor bijna medelijden met hem kreeg. De man had een ernstige ziekte die waarschijnlijk zijn verstandelijke vermogens had aangetast. Maar ze hádden hem nu, en hij zou boeten voor zijn daden. Daar zou zij persoonlijk voor zorgen.

Ze wierp een snelle blik over haar schouder en zag Jill met Fitz in de opening van de achterdeur staan. In het schijnsel van het licht achter haar leek ze te stralen als een engel.

Toen ze zich weer omdraaide naar Gabriel, zag ze iets in zijn ogen waar ze de koude rillingen van kreeg. Over haar schouder schreeuwde ze: ‘Fitz, naar binnen met haar. Nu!’

Liefde en haat spatten van Gabriels gezicht. Nauwlettend hield ze hem in de gaten terwijl ze de eerste sirene de oprit op hoorde komen. Hij was van plan om achter het meisje aan te gaan, daar was ze zeker van. Ze mocht hem er niet langs laten.

Fitz schreeuwde iets, en vanuit haar ooghoek zag ze Miller op de grond liggen. Ze wist niet of hij dood of alleen buiten kennis was. Ze wist wel dat ze in de weg stond; Fitz kon zo geen schot afvuren, maar zij kon niet opzij stappen, niet het risico nemen dat Lucas ook nog een schietwapen bij zich had en iedereen zou proberen te vermoorden om bij Jill te komen.

Op dat moment stormde Gabriel met een oerkreet op het huis af. Ze onderschepte hem met een stoot tegen zijn borst. Hij wankelde even, verrast door haar actie. Die liet ze meteen volgen door een trap in zijn maag. Ze raakte hem vol, hoorde de lucht grommend uit zijn longen ontsnappen. Ze stapte naar voren om hem tegen de grond te werken, maar hij wist overeind te blijven. Hij beukte tegen haar op, waardoor ze uit balans raakte, en ging weer als een bezetene op het huis af.

Opnieuw probeerde ze hem tegen te houden. Er volgde een korte worsteling, totdat zijn gewicht en razernij haar dreigden te overmeesteren. Een stap dichterbij, nog een, en eindelijk was haar wapen binnen bereik. Uit alle macht duwde ze Gabriel weg en deed een graai naar de grond. Ze had de kolf van het wapen bij de eerste poging te pakken en stak vliegensvlug haar armen gestrekt naar voren. ‘Stop. Geen beweging.’

Met een brul viel Gabriel aan, het mes opflitsend in het licht vanuit de achterdeur. Ze reageerde zo snel als ze kon, draaide om hem heen, buiten bereik, de Glock op zijn borst gericht. Hij bleef komen, het mes geheven, haalde naar haar uit. Ze ontweek hem opnieuw, haalde de trekker over, een, twee, drie keer. Hij ging neer, hard – en plotseling kreeg ze geen adem meer.