Hoofdstuk 46

De afdeling had wel wat weg van een horrorfilm, met zombies die de ruimte en gangen bevolkten. Het waren voor iedereen lange dagen geweest.

Jill Gates’ ouders waren aangekomen vanuit Huntsville. Ze belden Taylor vanuit hun hotel in het centrum, dat de storm gelukkig onbeschadigd had doorstaan. Ze vertelde hun dat ze een lichaam hadden gevonden. Daarop reed Jills vader meteen terug naar Huntsville om zijn dochters gebitsgegevens op te vragen. Inmiddels was hij met de röntgenfoto’s terug in Nashville. Hij en zijn vrouw hadden Taylors raad opgevolgd om in hun hotel te blijven totdat het identificatieproces iets had opgeleverd. Naar omstandigheden leken ze nogal kalm. Jills moeder was er absoluut van overtuigd dat het lichaam dat ze in de kerk hadden gevonden, niet haar dochter was. Ze beweerde dat ze het in haar hart zou weten als haar Jilly dood was; ze geloofde gewoon niet dat het haar kind was dat in het mortuarium lag.

Taylor probeerde haar niet op andere gedachten te brengen. Sam moest het lichaam eerst maar identificeren, dan konden ze zich daarna om de nasleep bekommeren.

Lincoln had de hele nacht achter de computer gezeten om ViCAP en de regionale databases van vermiste personen te doorzoeken, terwijl Taylor en Baldwin toezicht hielden op het onderzoek in de kerk. Hij begroette hen met slaperige ogen en een verfomfaaid pak. Zijn haar zat aan één kant plat, doordat hij het grootste deel van de nacht met zijn hoofd in zijn hand had gezeten. ‘Iets gevonden?’ vroeg hij.

‘Nog niks. De hele stad hangt vol met flyers waarop Jill als vermist staat vermeld. Iemand heeft een behoorlijk grote campagne opgezet. En jij?’

‘We hebben de hele nacht telefoontjes binnengekregen over mogelijk vermiste vrouwen,’ zei Lincoln. ‘Vier verschillende vrouwen, waarvan drie Vandy-studenten. We moesten ze allemaal natrekken. Twee waren van ouders die hun dochters al een paar dagen niet hadden gesproken. Gelukkig belden ze allebei terug om te zeggen dat ze de meiden intussen te pakken hadden gekregen. Een was van een kamergenoot die zich zorgen maakte toen haar vriendin niet thuiskwam, maar die bleek vanochtend met een dronken kop als een blok in slaap te zijn gevallen in het Pi Kappa Alfa-huis.’

‘Daarmee zijn de drie Vandy-meiden terecht. Wie is de vierde?’

‘Tippelaarster die zichzelf Mona Lisa noemt. Ze neemt deel aan dat programma bij St. Augustine’s, hoe heet het… Magdalene House? Ze heeft een of andere kwaal en is al een week niet komen opdagen voor haar behandeling. Bij Magdalene zijn ze bang dat ze weer is gaan tippelen. Ik heb het doorgegeven aan Zeden. Die kunnen haar beter opsporen dan wij.’

‘Goeie beslissing. Wat nog meer?’

‘Behalve dat de publiciteit over de politie niet van de lucht is? Je hebt vanochtend het nieuws of de krant nog niet gezien, zeker? Mayfield is weer op heksenjacht.’ Met die waarschuwing mikte Lincoln haar The Tennessean toe. Ze zag de enorme kop op de voorpagina, kreunde en begon te lezen, terwijl Baldwin over haar schouder meelas.

POLITIE TAST IN DUISTER OVER REEKS MOORDEN

van onze misdaadverslaggever, Lee Mayfield

Bronnen binnen de politie van Nashville bevestigden eerder vanochtend dat het lichaam dat gisteravond werd aangetroffen in de uitgebrande ruïne van de katholieke St.-Catherinekerk in West End, het stoffelijk overschot is van Vanderbilt-student Jill Gates. Gates werd gisteren als vermist opgegeven. Ondanks de pogingen van de politie en de onderzoeksleider, inspecteur Taylor Jackson, om haar te vinden voordat haar hetzelfde lot zou treffen als studenten Shelby Kincaid en Jordan Blake, heeft de Universiteitsmoordenaar opnieuw toegeslagen.

Het verhaal ging verder, maar Taylor gooide de krant op haar bureau zonder de rest te lezen. Ze begon binnensmonds te briesen. ‘Godsamme, hoe haalt ze het in haar stomme kop om dat boven de vouw af te drukken. Die vrouw wordt nog eens mijn dood. Doet ze het nu met Franklin? Ik zweer dat ik die vent met mijn blote handen wurg als ik erachter kom dat hij haar zelfs maar heeft helpen oversteken. De Universiteitsmoordenaar? Wie is op het onzalige idee gekomen om hem een bijnaam te geven? Een dezer dagen ga ik die vrouw aanklagen wegens belemmering van de rechtsgang, let maar eens op…’

Geamuseerd hoorde Baldwin de tirade aan. ‘Ik neem aan dat je een probleem hebt met deze Lee Mayfield?’

Taylor snoof verontwaardigd. ‘Nee. Of eigenlijk wel, ja. Ik bedoel, het is haar probleem, niet het mijne. Een paar jaar geleden citeerde ze me verkeerd in een artikel, waardoor we bijna vervolgd werden. Ze moest een uitgebreide rectificatie plaatsen. Sindsdien heeft ze de pik op me. Ze heeft de Martin-zaak uitgemolken. Me maandenlang geprobeerd kapot te maken.’

Fitz was tegen het einde van haar tirade binnengekomen. Hij klopte haar op de arm. ‘Zit er niet over in, mop. Ze is een nitwit van de bovenste plank, en de hele wereld weet het. Laat gaan.’ Hij zette het geluid van de tv harder.

De Channel 5-presentator glimlachte veelbetekenend. Het viel Taylor weer eens op hoe de media erop leken te kicken om verslag te doen van een tragische gebeurtenis. Witheet wendde ze zich af, maar draaide weer terug toen ze hoorde wat de presentator zei.

‘Anders dan in The Tennessean van vanochtend wordt gemeld, hebben onze bronnen bevestigd dat het vrouwelijke slachtoffer dat vannacht werd aangetroffen in de St.-Catherinekerk nog niet is geïdentificeerd. Volgens een woordvoerder van de medisch-forensische dienst is het mannelijke slachtoffer geïdentificeerd als pater Francis Xavier, onlangs overgeplaatst vanuit het aartsbisdom Boston.’

‘Goed zo, Sam!’ Taylor gooide haar pen naar de tv. Ze pakte de krant op en stak haar tong uit naar de kop. Daarmee werd de spanning even verdreven.

Net op dat moment kwam Price terug naar zijn kantoor en zag zijn rechercheurs dubbel liggen van het lachen. ‘Ik zou wel eens willen weten wat er zo ontzettend grappig is,’ zei hij gepikeerd. Dat toontje waarop hij het zei was net even te veel, en de lachsalvo’s begonnen opnieuw. Price probeerde streng te kijken, maar moest zelf ook even grinniken; ze waren allemaal gaar door het slaapgebrek en de druk van de zaak.

‘Oké, jongens, kappen nou. Heeft er iemand geslapen?’

Rondom werd nee geschud.

‘Taylor, ga jij naar het mortuarium voor de sectie op de slachtoffers van de brand?’

‘Ja, ik ga nu. Baldwin, wil je mee?’

‘Ja, daar wil ik graag bij zijn.’ Hij stond op en pakte zijn jas.

‘Wacht,’ zei Price. ‘Baldwin, ik wil je even spreken, als het uitkomt.’

Taylor en Baldwin wisselden een blik, waarna hij zijn jas weer neerlegde. Ze gaf Baldwin een lachje en een blik die hij opvatte als ‘tot straks’. Hij knikte terug.

‘Natuurlijk, commissaris.’ Ze liepen Price’ kantoor in, en de deur ging achter hen dicht.

Kauwend op haar onderlip staarde Taylor even naar de deur, toen draaide ze zich om en greep Marcus bij de hand. ‘Kom mee, knul, op naar Sam.’

Marcus zei: ‘Ik denk dat Fitz liever met je mee gaat, Taylor. Ik kan beter op mijn post blijven voor de telefoontjes over vermiste personen. Of zal ik even naar huis wippen om een douche te nemen?’

Taylor keek naar Fitz, die hartgrondig stond te gapen en naar haar glimlachte. ‘Goed hoor, meid, je zegt het maar.’

Ze zag aan hun gezichten hoe uitgeput en overbelast ze allemaal waren. Zo had ze niks aan hen. ‘Oké, we doen het anders. Lincoln, Fitz, Marcus, ik wil dat jullie alle drie naar huis gaan om een paar uurtjes te slapen. Er gebeurt toch niets totdat we weten of dit Jill Gates’ lichaam is. Meld je om één uur weer hier.’

Marcus keek alsof hij haar wel kon zoenen. ‘Bedankt, IT. Als je wilt, kan ik straks op de terugweg wel langs jouw huis gaan om wat voor jou op te halen.’

Zijn subtiele hint dat ze zich wel eens mocht opfrissen, ontging haar niet. Met een grimlachje bekeek ze haar naar rook walmende shirt en jeans. ‘Dat is lief van je, Marcus, maar ik heb schone kleren in mijn locker liggen. En ik douche wel even bij Sam. Ga nu maar gauw, voordat ik van gedachten verander.’