Hoofdstuk 30

Taylor droomde weer. Dit keer wist ze dat het een droom was, maar ze kon zichzelf er niet uit trekken. Het was niet precies dezelfde droom, eerder een op maat gesneden nachtmerrie. Alleen de ergste fragmenten werden herhaald: het gegil, de hitte van de langs suizende kogel, de misselijkmakende schok toen ze besefte wie ze doodgeschoten had. Het speelde zich traag af, onafwendbaar, zoals alle tragedies. Ze kon elk detail zien, alsof het niet donker was. De bloeddruppel van een scheerwondje dat zich mengde met het bloed dat uit zijn hoofd stroomde, de gel waarmee hij de lok op zijn voorhoofd in model hield en die elke haar liet glanzen en glimmen, het blauwe spikkeltje in het bruin van zijn rechteroog. Daarna raakte alles in een stroomversnelling, stond ze over hem heen gebogen, het koude staal nog rokend, een grijns op haar gezicht.

Ze schrok wakker, haar wangen nat van de tranen, maar kon haar ogen nog niet open krijgen. De slotscène bleef in haar hoofd hangen. Het was anders dit keer. Tot nu toe had ze zich er nooit aan kunnen ontworstelen voordat ze naast hem stierf. Ook voelde ze het schrijnende verdriet niet dat de droom normaal gesproken opriep. Sterker nog, ze voelde bijna een soort innerlijke rust. Ze concentreerde zich om te proberen die laatste momenten terug te halen. Ze zou zweren dat ze een woord had gehoord vlak voordat ze wakker werd, maar haar snel op gang komende neuronen verjoegen het. Het woord ontglipte haar even vlug als het opgekomen was.

Toen ze haar ogen opende, stroomde het zonlicht door het raam naar binnen. Jade was nog steeds onder zeil op het voeteneind van het bed, een wonder. Anders lag de poes altijd pal naast haar gezicht tijdens de droom, haar doordringende, smaragdgroene ogen een en al bezorgdheid, alsof ze in haar verdriet deelde. Dan had Taylor dit keer vast niet liggen schreeuwen.

Ze stond op, trok de kleren van de vorige dag uit en sprong onder de douche. Terwijl ze haar haar waste, probeerde ze zich het element van de droom dat was veranderd voor de geest te halen, maar kon er nog steeds de vinger niet achter krijgen. Ze gaf het op, spoelde haar haar uit, droogde zich af en kleedde zich aan. Daarna liep ze naar de keuken, waarbij de gedachte aan een bruisend shot cola light alle andere overstemde.