Hoofdstuk 64

Gewapend met de resultaten van vele uren werk van het team, begaven Taylor en Baldwin zich naar de Vanderbilt-campus. De stormschade was aanzienlijk, maar het puinruimen was flink opgeschoten en alle wegen door het centrum waren weer open, net als de campus zelf.

Het was een prachtige ochtend. De zon scheen op het binnenplein, het gras was pas gemaaid, waarschijnlijk voor het laatst voordat de bittere winterkou in zou zetten. Door de lucht dreef een zweem van de geur van brandende bladeren; de meeste waren van de bomen gewaaid tijdens de zware storm. De geur herinnerde Taylor eraan dat de avonden straks koud zouden worden en er warme vuren nodig waren om de oprukkende winter te verjagen.

Studenten slenterden rond, blij dat de school weer open was en genietend van de onverwacht warme ochtend. Twee jongens waren zich aan het uitsloven met een voetbal voor drie meiden in bikinitopjes en afgeknipte jeans die vlakbij op een plaid zaten.

Er waren twee leraren van de vakgroep Klassieke talen die ze moesten spreken: Edward Lear en Barry James. Fitz en Marcus hadden de dossiers van Shelby, Jordan en Jill doorgenomen vanaf hun eerste dag op Vanderbilt. Door hun lesroosters te vergelijken, waren ze gestuit op de namen van twee leraren van wie ze alle drie les hadden gehad. Nadat uit de administratie van Aquinas College was gebleken dat Mary Margaret de Rossi soms colleges klassieke talen op Vanderbilt volgde – een programma dat op haar school niet werd aangeboden –, hadden ze ontdekt dat ze diverse vakken volgde, waaronder één bij deze beide leraren.

Het net begon zich te sluiten.

Baldwin had het meisje getraceerd dat de flyer had gemaakt om Jill op te sporen. Ze heette Susan Davidson. Het leek hem verstandig om eerst met haar te spreken en daarna pas met de leraren. Als ze iets meer over Jill wisten, zouden ze de rest van het verhaal misschien kunnen reconstrueren.

Taylor en Baldwin begaven zich naar het studiecentrum, waar Susan hen bij de deur opwachtte, voorging naar binnen en een tafel voor hen zocht.

Taylor begon het gesprek met een paar beleefdheidsvragen naar haar studie en hoofdvak. Daarna vatte ze de koe bij de hoorns. ‘Goed, Susan, vertel ons eens waar je Jill Gates van kent.’

‘We leerden elkaar kennen op een ballotagedag van de meisjessociëteiten in de eerste schoolweek. Ze had er helemaal geen zin in, wat mij verbaasde. Ik bedoel, ze had de uitstraling, het figuurtje, het hele pakket waarnaar de sociëteiten op zoek zijn. Ik hoorde ook dat ze een Tri Delta-dochter was, dus ik ging ervan uit dat ze haar lidmaatschap voor het uitkiezen zou hebben. Ik zou niet zo op haar hebben gelet, als ze er niet midden in de selectieprocedure vandoor was gegaan. Ze stapte gewoon op. Dat vond ik raar, maar ik was met mijn eigen dingen bezig, weet u.’

‘Maar je kwam haar daarna weer tegen, toch? Je zei aan de telefoon dat jullie een vak samen hadden.’

‘Ja, afgelopen semester. Dat nam ik er in de tweede week bij. Ik vond mijn psychologielessen niet leuk, dus stapte ik over naar klassieke talen. U weet wel, mythologie en zo. Een van de meiden in mijn studentenhuis vertelde me dat de docent supercool was, en dat was hij ook. Maakte steeds van die maffe gedachtesprongen, maar hij vertelde zo bevlogen over de goden en hun invloed op ons leven dat we vanzelf geïnteresseerd raakten. En hij heeft bijna hypnotiserende ogen, weet u. Soort van zeegroen, net als die van u, agent Baldwin. Hoewel die van u veel mooier zijn.’

Glimlachend wierp Taylor een blik op Baldwin, maar ze onderbrak de dagdroom van het meisje. ‘Susan, even terug naar Jill Gates, graag. Jullie zaten bij elkaar in de klas?’

In één klap was Susan weer terug op aarde. ‘Ja, we zaten naast elkaar. Ze wist al zoveel over al die dingen, weet u. Ze hing aan zijn lippen, en ik zag haar na afloop van de les altijd met hem napraten. Het was alleen wel maf. Ze stelde hem vragen waar ze het antwoord al op wist, want ik zag dat ze die opschreef voordat ze naar hem toe ging. Maar goed, moest zij weten, toch? Iedereen vond hem een lekker ding. Volgens mij was ze weg van hem.’

‘Heb je het daar wel eens met haar over gehad?’

‘Ze poeierde me af zodra ik erover begon. Zei dat ze haar doctoraal in klassieke talen wilde halen en dat het enorm zou helpen als ze zo’n gezaghebbende leraar had om haar bij te staan. Tuurlijk, joh, alsof ik daarin trapte.’

‘Kende je Shelby en Jordan?’

‘Ja, vanzelf. Ze zaten dat eerste semester bij Jill en mij in diezelfde klas.’

Er ging een stoot adrenaline door Taylor heen. ‘Wie was die leraar, Susan?’

‘Wist u dat nog niet? Doctor Lucas, natuurlijk.’

‘Doctor Lucas?’

‘Ja, Gabriel. Gabriel Lucas. Hij geeft hier alleen geen les meer. Ik weet niet waar hij naartoe is gegaan.’

Gabriel Lucas was niet een van de twee leraren met wie ze wilden spreken. Ze had de naam zelfs nooit gezien. Ze bedacht dat ze Fitz moest bellen zodra ze hier klaar waren, om naar hem te informeren.

‘Dus je dacht dat ze iets hadden? Een verhouding?’

Susan schudde haar hoofd, staarde over Taylors schouder. Er verscheen een rimpel in haar voorhoofd. ‘Ik weet niet of ze met hem naar bed ging, als u dat bedoelt. Het was meer alsof ze een vreemd soort klik hadden, een geheim dat niemand anders kende. Ik ging er vanuit dat er iets speelde. Maar ik zag ze nooit samen buiten zijn klaslokaal, waar altijd anderen bij waren. Dan waren ze diep in gesprek over Plato en zo. We bestudeerden twee weken lang de Allegorie van de grot, en daar ging ze helemaal in op. Dat is eigenlijk alles wat ik weet. Ik moet naar de les, dus is er verder nog iets?’

Nu pas deed Baldwin zijn mond open. ‘Susan, wij verantwoorden je afwezigheid wel. Ik wil meer van Jill weten. Wat was ze voor iemand?’

Susan haalde haar schouders op. ‘Tja, ze was bloedmooi, maar het leek of ze dat zelf niet in de gaten had. Tutte zich nooit op voor de les of zo. Ze was echt naturel. Geen geitenwollensokkentype, maar gewoon niet zo met haar uiterlijk bezig. Ik denk eigenlijk dat dat me het eerst opviel. Zelf ben ik nou niet bepaald een fotomodel. Maar toen ze dit jaar wat aankwam, voelde ik me nog meer op mijn gemak bij haar. Sommigen van ons zijn nu eenmaal niet volmaakt.’

Daarmee overdreef ze niet. Ze oogde saai, met een verre van hippe, grote bril met roze montuur en een lichte overbeet, waardoor ze iets weg had van een overijverige eekhoorn. Wanneer ze glimlachte, bolden haar wangen op alsof ze er een grote voorraad nootjes in bewaarde.

Baldwin lachte vriendelijk en ving intussen Taylors blik. Het aankomen. Dat moest de zwangerschap zijn. ‘Dus ze was aardig voor je?’

‘Ja, meestal wel. Ik hing best wel vaak bij haar rond, vroeg haar mee om koffie te gaan drinken en zo. Meestal ging ze mee, maar soms poeierde ze me af met een blik alsof ze me walgelijk vond. Maar ze kon ook heel aardig zijn, dan nam ze een muffin of zo van Starbucks voor me mee. Nou ja, hoe dan ook. Ik mocht haar wel.’

Baldwin en Taylor kregen allebei het idee dat Susan meer had gevoeld voor Jill Gates dan ‘haar wel mogen’, maar geen van beiden ging er verder op in.

Baldwin bleef proberen een duidelijker beeld van Jill te krijgen. ‘En waar praatten jullie zoal over wanneer jullie op stap gingen? School? Leraren? Alles wat je je kunt herinneren, kan ons helpen.’

Nu sprongen de tranen Susan in de ogen. ‘Ik weet verder niks. Denkt u dat Jill dood is? We zaten allemaal bij elkaar in de klas bij doctor Lucas. En Shelby en Jordan zijn dood. Ben ik de volgende?’