Hoofdstuk 56

De vergaderzaal leek op een orkaanalarmcentrale – een gekkenhuis waar een mengeling van opwinding en doelgerichtheid heerste. Foto’s van alle slachtoffers waren naast elkaar opgehangen op een gigantisch whiteboard met zo veel mogelijk individuele gegevens als ze hadden kunnen achterhalen. Er ontbrak één foto in de rij: het gezicht van het vrouwelijke slachtoffer uit St.-Catherine. In plaats daarvan was een ruwe schets met lang haar gemaakt, met een vraagteken eronder. Laptops waren aangesloten en stonden zij aan zij op de lange tafel. De zaal was bezaaid met dossiers, computeruitdraaien en blikjes fris. De stapels papier waren gesorteerd en lagen gerangschikt onder naamkaartjes met titels van ‘ViCAP’ tot en met ‘Schooldossiers’. Het was een georganiseerde chaos, vergelijkbaar met het onderzoek zelf.

Baldwin en Taylor stonden zachtjes te praten in een hoek. Hij nam zijn theorie met haar door. Zij was het met hem eens, tussen niesbuien door, dat de sleutel bij het personeel van Vanderbilt lag. Taylor werd met de minuut beroerder; ze zag eruit als een vaatdoek die te vaak was uitgewrongen en de vuilnisbak in kon. De herhaalde aansporingen om naar huis te gaan had ze in de wind geslagen; ze wilde een soort van doorbraak in de zaak bereiken voordat ze aftaaide.

Lincoln zat achter een van de laptops en doolde rond in cyberspace. Hij liep meldingen van vermiste personen na uit Georgia, Kentucky, Florida, North Carolina en Virginia. Tot deze databases had hij inmiddels toegang; hij wachtte nog op autorisatie om in te loggen op die van South Carolina, Alabama en Mississippi.

Fitz was terug en liep de zaal in en uit. Er was nieuwe informatie binnengekomen over de Lischey Avenue-moord. Hij had Terrence Morton in een verhoorkamer weten te krijgen en probeerde hem nu over te halen zijn maat, Little Man Graft, erbij te lappen. Op dit moment was Terrence aan het overleggen met zijn advocaat; hij probeerde te bedenken hoe hij zijn eigen hachje kon redden. Daardoor had Fitz even de tijd om te kijken hoe het met het onderzoek naar de Universiteitsmoordenaar ging.

Marcus zat aan het eind van de tafel en probeerde zich gedeisd te houden. Hij popelde om aan de slag te gaan, maar wilde Taylor en Baldwin niet storen in hun gesprek. Dus legde hij zijn voeten op tafel en wachtte af. Tot zijn opluchting ging de telefoon naast hem over.

‘Moordzaken… Ja, ze is hier, maar we zijn in bespreking, kan het niet wachten? …O. Een ogenblikje, dan roep ik haar.’ Hij gebaarde naar Taylor. Die schudde haar hoofd, maar hij legde zijn hand over de hoorn en zei: ‘Het is Shelby Kincaids moeder. Ze belde voor jou naar het algemene nummer en zei dat het belangrijk was.’

Taylor snoot haar neus en nam de telefoon over. Met schorre stem bracht ze een hallo uit, waarna ze aandachtig luisterde. ‘Kunt u een ogenblik blijven hangen? Dan zet ik u door naar een andere telefoon.’ Ze drukte op de doorverbindtoets, zei tegen de rest dat ze vast zonder haar moesten beginnen en rende vervolgens zowat de zaal uit.

Ze ging naar Price’ kantoor, deed de deur dicht en drukte toen op de toets die haar weer met Mrs. Kincaid verbond. ‘Mrs. Kincaid? Daar ben ik weer, sorry voor de onderbreking. U zei?’ Ze kon horen dat Mrs. Kincaid had gehuild, en op de achtergrond hoorde ze verkeer. Ze is niet thuis, dacht Taylor. Haar hart ging sneller kloppen.

‘Het spijt me dat ik u niet eerder heb gebeld. Het werd me te veel, en de dokter gaf me kalmerende middelen. Ik kon het gewoon niet aan, weet u, het verlies van mijn Shelby. Maar ik moest u spreken, dus heb ik een smoesje verzonnen om de deur uit te gaan. Ik sta nu bij een telefoon op straat. Ik kon niet vanuit huis bellen, daar lopen te veel mensen rond.’

Taylor zat voorovergebogen in de stoel, haar verkoudheid even helemaal vergeten. Wat een predikantenvrouw het huis uit dreef om een telefoontje te plegen terwijl ze in de rouw was, moest wel heel belangrijk zijn. ‘Daar heb ik alle begrip voor, Mrs. Kincaid. Waar wilt u me over spreken?’

‘Over Shelby. Ze belde me het weekend voordat ze werd vermoord. Ze vertelde me iets, liet me zweren dat ik het geheim zou houden. Haar vader zou het niet begrijpen. Hij is een goed mens, maar hij… ach, dat slaat nergens op.’

‘Gaat u verder, ma’am.’

‘Shelby is… was een keurig meisje, moet u weten. Ze was nooit lastig. Ze was zo’n lief kind, zo’n fantastische dochter. Ik kan me niet voorstellen dat dit haar is overkomen – ze is altijd zo verstandig.’

Taylor begon ongedurig te worden, maar realiseerde zich dat ze Mrs. Kincaid haar verhaal rustig moest laten vertellen. ‘Ik heb van heel veel mensen gehoord wat een ontzettend aardige, jonge vrouw Shelby was. Ik vind het heel erg dat dit gebeurd is, Mrs. Kincaid.’

‘Dat weet ik, daarom bel ik ook. Ik wist dat u zou weten hoe je hiermee om moet gaan. U moet me beloven dat niemand dit te weten komt. Mijn man zou er kapot van zijn als hij erachter kwam.’

‘Daar kunt van op aan, Mrs. Kincaid. Ik beloof u dat ik dit uitsluitend zal bespreken met de mensen die aan het onderzoek werken.’

‘Dank u, inspecteur.’ Taylor hoorde haar diep inademen, om moed te vatten. ‘Shelby belde me op een tijdstip waarvan ze wist dat haar vader dan al naar de kerk was – op zondagochtend is hij er altijd al vroeg. Ze huilde zo hard, volkomen hysterisch. Toen ik haar eindelijk zover had dat ze gekalmeerd was, vertelde ze me dat ze was…’ Mrs. Kincaid begon hartverscheurend te snikken. Taylor maakte geruststellende geluidjes, totdat de vrouw kalmeerde. Uiteindelijk had ze zichzelf weer in de hand en maakte het verhaal af.

Geschokt hing Taylor op.