Hoofdstuk 52

‘Volgens het sectierapport van de patholoog-anatoom had het meisje inderdaad een abortus ondergaan in de twaalf uur vóór haar dood. U heeft contact opgenomen met de arts die de abortus uitvoerde, ene Carl Murray?’ vroeg de voorzitter.

De vraag deed Taylor in één klap weer in de kamer belanden. Ze knikte en bevochtigde haar lippen.

‘Inderdaad. Ik kreeg de naam door van een van Tamika’s vriendinnen. Het meisje stelde zich voor als Annya, wilde me haar achternaam niet geven. Zij was degene die bevestigde dat Tamika eerder die dag bij dokter Murray was geweest. Ik bezocht dokter Murray, maar hij ontkende het meisje ooit gezien te hebben. Het was onmogelijk om een van beide verklaringen bevestigd te krijgen. Zelfs als hij een abortus had uitgevoerd bij Tamika, kon ik het helaas niet onomstotelijk bewijzen.

‘Toen belde Annya opnieuw. Ze vroeg hoe stom ik eigenlijk was.’ Taylor schudde haar hoofd. ‘Ze vertelde me over het opzetje. Op straat ging het gerucht dat als je een abortus nodig had, je bij dokter Murray terechtkon. Hij voerde een abortus uit zonder ouderlijke toestemming voor slechts honderd dollar per keer. Er school wel een addertje onder het gras. Je moest zoveel mogelijk doosjes meenemen van een vrij verkrijgbaar decongestiemiddel bekend als pseudo-efedrine waterstofchloride. Honderd dollar en een paar doosjes Sudafed? Het was een gouden deal voor deze meisjes.

‘Omdat ik inzag dat er mogelijk sprake was van een criminele onderneming, nam ik Annya in de arm als informant. Via haar contacten begon ik een trend te zien. Het waren niet alleen de arme, zwarte meisjes die naar dokter Murray gingen. Het leek of iedereen voor wie Zeden belangstelling zou hebben, ook naar hem toeging. Strippers, prostituees, junkies – allemaal werden ze naar dokter Murray gedirigeerd voor een abortus.’

‘Hetgeen op zich niet per definitie illegaal is, is het wel, inspecteur?’ De voorzitter glimlachte vriendelijk. De raad kende alle details van de zaak uit hun documenten. Om juridische redenen moesten ze het uit Taylors mond horen.

‘Nee, sir, dat is het niet. Moreel verwerpelijk, maar niet illegaal. Ik had meer kans om dokter Murray te arresteren wegens het uitvoeren van abortussen bij minderjarige meisjes, maar zelfs dat was lastig. Als ze hem een ID-bewijs laten zien waarop staat dat ze zestien zijn, kunnen we hem niets maken.’

‘Toch had ik het gevoel dat het geen zuivere koffie was. De wildste geruchten deden de ronde. Dat er andere mensen bij betrokken waren, politiemensen, en dat drugs een rol speelden. Ik wilde geen ongegronde beschuldigingen uiten, dus moest ik uitzoeken wat er waar was van de geruchten.’

‘Ik begon dokter Murrays pand af en toe in de gaten te houden. Het werd al snel duidelijk dat hij een uiterst succesvolle praktijk had. Bijna te succesvol, gezien het enorme aantal patiënten dat hij behandelde. Als ik geen tips had gekregen over wat hij uitvoerde, zou ik hem als een razend populaire buurtarts hebben beschouwd.’

‘En toen werd ik benaderd door rechercheur David Martin.’

Bij het tikje op het raam van haar onopvallende auto schrok Taylor zich een ongeluk. Toen ze opkeek, zag ze het grijnzende gezicht van David Martin, een van de rechercheurs van Moordzaken. Verdomme, daar ging haar dekmantel. Geërgerd liet ze het raampje zakken.

‘Wat doe jij hier, David?’

‘Wat doe jij hier, Taylor? Speel je voor huisoppas?’

Ze glimlachte slechts. ‘Wat kan ik voor je doen?’

Hij glimlachte terug. ‘We moeten praten over wat er gaande is bij de geachte dokter Murray. Ik weet dat je hem in de gaten houdt, en er is iets gaande waar de politie bij betrokken kan zijn. Ik heb informatie voor je. Laten we een hapje gaan eten en het bespreken.’

Taylors eerste gedachte was dat David informatie had gekregen en er was om haar te helpen de betrokkenen te arresteren. Ze had er niet vérder naast kunnen zitten.

Dus reed ze achter hem aan naar de Shoney’s aan de andere kant van de brug tegenover het hoofdbureau van politie. Het viel haar wel op dat ze een heel eind uit de buurt van dokter Murrays praktijk waren.

Ze gingen naar binnen. Martin bestelde koffie en eieren bij een gezette serveerster. Taylor vroeg om een cola light. De eetlust was haar vergaan toen hij op haar raampje tikte.

Martin hing onderuit in het nisje en gaf haar een lome grijns. ‘Zo, Taylor, vertel eens. Wat heb je zoal uitgevoerd de laatste tijd?’

‘David, ik wil het hebben over wat er bij dokter Murray gebeurt. Wat voor informatie heb je?’

‘Ah, kom op nou, mokkeltje van me. Je wou toch niet beweren dat je niet even met me wilt bijpraten?’

Taylor begon te koken. ‘Ik heb je al eerder gezegd dat je me zo niet moet noemen. Wat is je probleem? Denk je punten te scoren door neerbuigend te doen? Je bent een eikel, weet je dat?’

Hij begon te lachen. ‘O, dus dat was tegen het zere been? Doe toch niet altijd zo serieus, Miss Inspec-zeur.’

‘Ik snap het. Je bent nog steeds pissig dat ik promotie heb gemaakt en jij niet. Jammer dan, David. Ik heb deze baan verdiend.’

‘Als jij het zegt, mop.’

Dat was de druppel. Taylor stond op en gooide een dollar op tafel. ‘Zak in de stront, Martin.’ Ze draaide zich om om op te stappen, maar hij greep haar pols.

‘O, kom op nou. Ga zitten. Ik weet dat je nijdig op me bent, maar dat moet je maar even van je afzetten. We moeten het over de dokter hebben.’

Ze rukte haar pols los. Langzaam ging ze weer zitten. ‘Begin maar,’ snauwde ze.