Hoofdstuk 49

Baldwin zat al een halfuur in Price’ kantoor. Hij wist precies waar dit gesprek over zou gaan en wilde het achter de rug hebben. Ja, het ging prima. Ja, hij was geïnteresseerd in de zaak. Nee, hij had nog geen antwoorden, alleen wilde theorieën.

Zijn hersenen waren het brokje informatie aan het verwerken dat Taylor zojuist had doorgegeven. Het feit dat de moordenaar niet de vader van het kind was, was van groot belang. Hoewel hij het motief achter de moord op Shelby niet kende, was het heel goed mogelijk dat Jordan was vermoord vanwége haar zwangerschap. Het kwam vaker voor: dat een man krankzinnig jaloers werd als een vrouw hem had bedrogen. Bovendien sloot de theorie aan bij diverse aspecten van de moord; Sam had hem verteld dat een aantal steekwonden na haar dood waren toegebracht. Baldwin zag het scenario zo voor zich. Hij wordt woest, steekt haar in de borst, vermoordt haar, gaat dan in een vlaag van razernij door het lint en steekt agressief op haar in, om haar te straffen. Maar vanwaar het akoniet? En de kruiden? Vanwaar zo’n hemelsbreed verschil tussen de moorden op Jordan en Shelby? En, het allerbelangrijkste: waar was Jill Gates, en wie was de vrouw in het mortuarium?

‘Je bent je scherpte kwijt, man.’ Schaapachtig keek hij om zich heen of niemand hem gehoord had, maar de kantoren waren verlaten.

Het werd tijd dat hij eens wat sprongen maakte, probeerde weer wat vertrouwen in eigen kunnen terug te winnen. Hij trok zijn notitieboekje tevoorschijn en begon verbanden te leggen. Onder het schrijven mompelde hij hardop mee.

‘Moet ervan uitgaan dat dit dezelfde moordenaar is. Bestaat niet dat dit allemaal toeval is. Oké. Dus we hebben één dader. Hij vermoordt Jordan omdat ze zwanger is geraakt van het kind van een ander. Het was beslist moord met voorbedachten rade. Maar Shelby, misschien was zij een ongeluk. Als hij een relatie had met allebei, kwam Shelby er misschien achter dat hij ook iets met Jordan had en confronteerde hem ermee, vertelde hem dat Jordans baby niet van hem was. Heeft hij ook een relatie met Jill? Is dit een hecht groepje waarin jaloezie haar intrede heeft gedaan, of is deze gast gewoon een serieverkrachter die dreigde te worden betrapt en de meiden het zwijgen op moest leggen?

‘Dat zou ook kunnen. Verkrachters plegen steeds gruwelijker daden; het kon zijn dat hij was overgegaan op moord. Dat zou Shelby’s houding en positie verklaren. Misschien was zij de eerste die hij vermoordde, en had hij daar zo’n spijt van dat hij haar met respect probeerde te behandelen. Maar nee, het leek erop dat Jordan eerst werd vermoord, en daar was geen sprake van respect. Waarom zou hij Jordan vergiftigen als hij haar ging doodsteken? Verzette ze zich? Probeerde hij haar de zachte – ja hoor, ha, zachte – dood te geven die Shelby kreeg, en verzette ze zich tegen hem? Dat zou kunnen…

‘Laat dat nu even rusten. De slachtoffers in de kerk. Wat had dat in hemelsnaam te betekenen? Hij vermoordt een priester en nog een vrouw door brand te stichten. De priester valt gemakkelijk te verklaren, die kan gewoon in de weg hebben gelopen. Maar waarom zou hij haar meenemen naar een kerk om haar te vermoorden? We hebben de kerk, de rivier en het Parthenon. Kerk, rivier, Parthenon. Godsamme, dit slaat nergens op.

‘Wat is de meest voor de hand liggende plek waar we deze gast kunnen vinden? Alle meiden zijn studenten aan Vandy. Ervan uitgaande dat het brandslachtoffer dat ook is, zitten we al op vier studenten, en een priester als eventueel bijkomstig slachtoffer. Moet iemand zijn die verbonden is aan Vandy. En wat probeert hij ons duidelijk te maken? Rivier, Parthenon, kerk. Katholieke kerk. Gif, messteken, vuur. Terechtstelling door vuur? Reiniging door vuur? Verdomme, dit is krankzinnig.’

Hij smeet het notitieboekje op Price’ bureau. Plotseling kwam er een idee bij hem op, zo bizar dat hij het vrijwel meteen verwierp. Nee, er was iets wat hij over het hoofd zag, iets wat hem ontging. De locaties konden de sleutel zijn. Goed, de moorden vertoonden weinig overeenkomsten, maar als de dader een boodschap probeerde over te brengen, had hij absoluut de juiste plekken uitgezocht om zo veel mogelijk aandacht te trekken. En er was iets met Jordans zwangerschap wat hem dwarszat. Hij stond op en rekte zich uit. Uit ervaring wist hij dat brainstormen, associaties, het uitspreken van wilde ingevingen in een later stadium vaak een antwoord opleverden. Ideeën begonnen zich te vormen, maar hij moest ze uitspreken, ze hardop toetsen met iemand anders. Het liefst met Taylor. Hij had het gevoel dat haar gedachtegang op één lijn zat met de zijne. Hij was benieuwd hoe haar brein werkte.

Terwijl Baldwin hier nog over zat te piekeren, kwam Price weer binnen. Hij liep om het bureau heen en plofte in zijn stoel. Op hetzelfde moment ging de telefoon. Hij staarde er een ogenblik naar, alsof hij eigenlijk geen zin had om op te nemen.

‘Zal ik hem nemen? Ze laten weten dat u er niet bent?’

Price glimlachte. ‘Een alleraardigst gebaar, maar dat hoeft niet, ik neem hem wel. Ik ben het alleen een beetje zat om brandjes te blussen.’ Hij pakte de hoorn op. ‘Price.’

Baldwin bestudeerde Price terwijl die naar de persoon aan de andere kant van de lijn luisterde, benieuwd naar de emoties die over zijn gezicht trokken. Goed nieuws of slecht nieuws? Hij had geen idee.

Price zuchtte en reageerde. ‘Ja, Julia, ik kan haar bereiken. Over een uur? Oké. Dag.’

Een vinger opstekend ten teken dat Baldwin nog even moest wachten, zette hij de telefoon op de speaker en belde Taylors mobiel. Ze nam meteen op.

‘Ik probeerde je te bellen.’

‘Mooi. Julia Page belde net. De onderzoeksraad wil je over een uur zien.’

Taylor kreunde hartgrondig. ‘Nee, nee, nee, niet nu. Zeg alsjeblieft dat je een geintje maakt. Kun je niet zorgen dat ik er onderuit kom?’

Price grinnikte. ‘Je weet dat dat niet gaat. Bijt nou maar door de zure appel heen, dan zit het erop. We noteren je de rest van de dag als afwezig. Geef ons een belletje zodra je weer van de partij bent.’

De ergernis in haar stem was onverholen. ‘Verdomme. Nou goed. Ik laat je wel weten wanneer ik klaar ben. Maar ik heb ander nieuws voor je. Het stoffelijk overschot in de kerk? Het is niet Jill Gates.’

Price en Baldwin wisselden een blik. De opluchting was tastbaar, maar werd getemperd door bezorgdheid. Price ging er als eerste op in. ‘Ik neem aan dat je geen naam voor ons hebt?’

‘Nee. Maar we kunnen een veel groter probleem hebben. Ik kreeg daarstraks een anoniem telefoontje. Jill Gates is zwanger. Ervan uitgaande dat ze nog leeft: hóógzwanger. Volgens Sam zou de baby, als ze nu beviel, zonder haar overleven.’

Langzaam ging Price rechtop zitten. Hij staarde naar Baldwin terwijl Taylor verder praatte.

‘Maar ik moet gaan getuigen voor de onderzoeksraad in plaats van me bezighouden met dat kleinigheidje. Dus dat laat ik aan jullie over. Ik stel voor om Baldwin aan de slag te laten gaan met het zwangerschapsaspect. Wie weet heeft hij een idee waar deze gast op uit is. Hij nam zijn telefoon niet op toen ik een paar minuten geleden belde.’

‘Ik ben hier, Taylor. Sorry, ik moet hem per ongeluk op stil hebben gezet.’

‘O, nou goed. Fijne middag nog. Ik ben weg.’ Ze hing op voordat de mannen haar succes konden wensen.

Price staarde Baldwin aan, die niet al te verrast leek over het nieuws waarmee Taylor hen net geconfronteerd had. ‘Wie zat er dan in die biechtstoel?’

Bij die retorische vraag zuchtte Baldwin. ‘Geen idee. Dit wijkt zo af van de vorige moorden, het is mogelijk dat er geen verband bestaat.’

‘Maar je denkt niet dat dat het geval is, hè?’ vroeg Price.

‘Zo doorzichtig ben ik dus, hm?’ Fronsend schudde hij zijn hoofd. ‘Nee, dat denk ik niet. Op een of andere manier houdt dit allemaal verband met elkaar, maar ik ben er nog niet uit hoe. Het is niet gebruikelijk, maar moordenaars schakelen wel eens over op een ander patroon, met name wanneer ze iets proberen duidelijk te maken. Ik denk dat er een boodschap uitgaat van deze brand in de kerk, en dat de slachtoffers met een bepaald doel werden uitgekozen. Alleen weet ik niet zeker wat het is. En nu, met Jill Gates die hoogzwanger is, gecombineerd met Jordan Blakes zwangerschap… Zijn er meer meldingen van vermiste personen?’

‘Daar moeten we Lincoln voor hebben. Hij is nog aan het werk, hoewel Taylor hem naar huis had gestuurd om bij te slapen.’ Hij liep naar de deur, riep Lincoln binnen.

‘Wat is er, baas?’

‘We hadden Taylor net aan de telefoon. Het stoffelijk overschot uit de kerk is niet Jill Gates. Maar we moeten erachter komen wie deze vrouw is. Heb je nog meer meldingen van vermiste personen?’

‘Momenteel niet. De enige openstaande was van een voormalige tippelaarster uit Magdalene, maar die werd vanochtend gevonden, drijvend in Old Hickory Lake.’

‘Kun je op wat bredere schaal spitten, kijken of er nog meer zijn?’

‘Ja. Dan moet ik het zoekgebied uitbreiden. Ik zocht al binnen de hele staat. Ik zal het hele zuidoosten doornemen, kijken of er nog meer bovenkomt. Kom er later op terug.’ Met hangende schouders van vermoeidheid liep hij weg.

Price leunde achterover, legde zijn voeten op het bureau en keek Baldwin zwijgend aan.

Baldwin wachtte tot Price het woord nam. Hij was niet van plan om nog meer uit zichzelf te zeggen zonder er eerst goed en lang over na te denken.

Price haalde zijn voeten van het bureau. ‘Kom op. Laten we een hapje gaan eten.’