Hoofdstuk 38

Het ging nog harder stormen, en het gesprek verstomde. De rechercheurs verzonken in hun eigen gedachten over de zaak, of de storm, of wat ze vanavond zouden eten. Taylor zat op de grond onder een paar dekens en voelde zich compleet belachelijk. Ze had al zo vaak een storm meegemaakt, maar deze bracht een ander gevoel met zich mee: een kwaadaardige beklemming. Ze schudde haar hoofd om het gevoel van naderend onheil van zich af te zetten. Wat was dit voor aanstellerij? Vierendertig jaar oud en bang voor een beetje noodweer.

Onweer deed het gebouw schudden. Ze hoorden een bulderend geluid, als van een aanstormende goederentrein die op het punt stond dwars door de gevel te beuken. Vanuit het duister klonken een paar zenuwachtige lachjes op, maar iedereen luisterde gespannen naar de loeiende wind.

Baldwin tikte op Taylors schouder om haar aandacht te trekken onder het gebulder van de storm. ‘Was je hier de vorige keer toen een tornado door het centrum trok?’

Zijn stem stelde haar enigszins gerust. Vreemd, het leek uren geleden dat ze op de trap hadden staan bakkeleien. Maar daar was Taylor wel aan gewend. Ze schoot niet vaak uit haar slof, maar als het gebeurde, dan gooide ze alles er zonder nadenken uit. En dan was het klaar ook. Ze geneerde zich wel een beetje voor haar uitbarsting, maar ze was te ongerust over de storm om zich er nu druk over te maken. Trouwens, dacht ze, angst is een slechte bedgenoot. Bij het beeld dat die gedachte opriep, bloosde ze in het donker. Ze schraapte haar keel en antwoordde op Baldwins onschuldige vraag.

‘Nee, ik was op vakantie en zag het op het nieuws. Ik ben blij dat ik er niet was. De toorn van God sla ik soms liever van een afstand gade.’

‘De toorn van God? Denk je dat het zo erg is daarbuiten?’

Ze wierp een zijdelingse blik op hem, probeerde erachter te komen of hij haar in de maling nam. Ze had de stellige indruk dat hij het niet over de storm had.

Maar Baldwin zat er op zijn dooie gemakje bij, benen opgetrokken en handen er losjes tussenin bungelend.

‘Je weet maar nooit,’ zei ze op luchtige toon. ‘Hoe gaan we het vriendje opsporen?’

‘Zodra we hier weg mogen, rijden we naar Vanderbilt en keren het hele pand binnenstebuiten. Iemand weet met wie die meisjes omgingen. Uit wat je me verteld hebt, maak ik op dat Shelby Kincaid haar ouders niet per se in vertrouwen nam. Voor hetzelfde geld had zij ook een vriend. Drie meisjes die met dezelfde man gingen? Als dat klopt, hebben we nu een verdachte en een mogelijk motief.’

‘Toen we het over het akoniet hadden, liet jij het woord sekte vallen. Denk je dat de meisjes van elkaars bestaan op de hoogte waren, dat ze een zogenaamde open relatie met deze man hadden? Of als groep? Je weet hoe graag jongeren experimenteren. Als ze een charismatische leider hadden die hen in een groepssituatie dwong…’

‘Dat is heel goed mogelijk. Het hangt van onze verdachte af. Maar ik ben geneigd nee te zeggen, alleen al vanwege de timing. Het lijkt of hij ze oppakt en dumpt, een soort offerritueel uitvoert. Maar ik heb me wel vaker vergist.’

‘Ik wil Shelby’s moeder nog een keer spreken. Ik kreeg de indruk dat er dingen onuitgesproken bleven tijdens het gesprek.’

‘Je hebt een goed ontwikkeld instinct. Luister ernaar.’

‘Dat geldt ook voor jou,’ zei ze, verbaasd hoe goed het compliment haar deed. ‘Het probleem is dat we drie stappen achterlopen op deze griezel. Ik heb een heel naar gevoel, alsof hij nu in de vliegende storm rondspookt en iets uithaalt. Idioot, ik weet het.’

‘Het is helemaal niet idioot. Zo voel ik me altijd als ik aan een seriemoordzaak werk. Machteloos. En elke stap die ik zet, kan de verkeerde zijn en een leven kosten. Dat is het risico dat we nemen door aan zulke zaken te werken: wat we ook doen, we weten dat er kans is dat we te laat zijn.’

Het was een nuchtere vaststelling, zonder sentimentaliteit. Ze besefte dat ze, ondanks de bittere ernst van het gesprek, het prettig vond om met hem te praten. Je bent niet goed bij je hoofd, Jackson.

‘Er zit me nog iets dwars,’ zei ze. ‘Ze zijn allemaal zo anders. Ik bedoel, Jordan Blake was schijnbaar van God los, en haar ouders zijn grotendeels afwezig. Shelby Kincaid was precies het tegenovergestelde, met overbezorgde ouders en een gesloten persoonlijkheid, super gefocust op haar studie. Jill Gates zit ertussenin, en zo te horen zijn haar ouders op zijn minst betrokken. Kan één man zich aangetrokken voelen tot drie totaal verschillende persoonlijkheden? Ik dacht dat seriemoordenaars het altijd op hetzelfde type gemunt hadden.’

‘De verschillende persoonlijkheden vind ik ook een interessant aspect, maar ze hebben wel allemaal dezelfde fysieke kenmerken. Ik denk dat wat ze uiterlijk gemeen hebben, deze man aantrekt, niet waarin ze verschillen. Wat mij stoort, zijn de tegenstrijdige signalen. Het achterlaten van sperma en vingerafdrukken zegt mij dat dit een ongeorganiseerde moordenaar is. Maar de meerdere slachtoffers in een kort tijdsbestek, de geënsceneerde pd’s en de kruiden – dat duidt juist allemaal op een uiterst georganiseerde dader. Met andere woorden: dit kunnen zijn eerste misdaden zijn en hij weet niet beter, weet niet hoe hij sporen moet uitwissen. Of hij weet juist precies wat hij doet, werkt geleidelijk toe naar iets groters en spectaculairders, denkt dat hij slimmer is dan wij en ermee weg zal komen of het kan hem gewoon niet schelen of hij gepakt wordt. Uit het feit dat hij kenmerken van beide typen vertoont, maak ik op dat hij aan het doorslaan is. Hij maakt nu fouten. Ik neig naar de gedachte dat hij een ongeorganiseerde dader is en dat er iets anders speelt.’

‘Hoe doe je dat? Zo’n daderprofiel maken, bedoel ik. Quantico staat nu bij iedereen op de radar. Wat jullie daar doen, is fascinerend. Alles wat je me net vertelde, klinkt volkomen logisch, maar hoe helpt het ons hem te pakken te krijgen?’

Hij verstrakte, en ze kon zichzelf wel slaan. Toen hij antwoordde, klonk zijn stem niet meer zo kalm. ‘Het is een vak, zonder enige twijfel, maar voor de meesten van ons is het een kwestie van op je gevoel durven vertrouwen. We vertrouwen op ervaring en instinct. Instinct ontwikkeld in de loop van vele jaren. Als je een goede onderzoeker bent, laat het je zelden in de steek, totdat…’ De onuitgesproken woorden hingen in de lucht. Totdat het dat wel doet.

Hij was niet langer ontspannen, stond op en begon te ijsberen.

Taylor zuchtte. En je was zo goed op weg. Gefeliciteerd, nu heb je hem weer overstuur gemaakt. Een andere gedachte kwam bij haar op, die dringender was. ‘Hé, Price? Denk je dat de generatoren in de gevangenis aangegaan zijn?’

Ze kon de schrik op het gezicht van haar baas amper zien; de batterijen in hun enige zaklamp begonnen leeg te raken, de lichtstraal werd snel zwakker.

‘Dat mogen we toch wel hopen, zeg. Al die sloten zijn elektronisch – als de stroom langer dan vijf minuten is uitgevallen, zouden de deuren zijn opengezwaaid. Daar zitten we nu helemaal niet op te wachten, een stel gevangenen dat als een kip zonder kop over straat zwerft. Hoelang zitten we hier trouwens al?’

Op Fitz pols ging een lichtje aan. ‘Een halfuurtje ongeveer. Denk je dat we hier onderhand eens weg mogen? Ik begin een beetje claustrofobisch te worden.’

‘Volgens mij wel. Laten we maar eens kijken hoe het ervoor staat.’