Hoofdstuk 67

Taylor stond op en liep naar het raam. ‘Mr. Royce, we hebben met twee van uw leraren klassieke talen gesproken, Edward Lear en Barry James. Zij weten niets van gezondheidsproblemen van professor Lucas. Zij vertelden dat hij een sabbatical heeft genomen om aan een boek te werken.’

‘Ja, nee, zij kennen het hele verhaal ook niet. Gabriel en ik besloten het voor zo veel mogelijk mensen stil te houden. Het was zo’n klap voor hem, en hij wilde de tijd nemen om het te verwerken. Zo zonde. Ongelooflijk intelligente man. Hoewel hij zich een beetje warrig begon te gedragen. Hij had een openbaring gehad, zei hij. Bleef maar praten over de openbaring die zijn leven veranderde. Wilde me alleen niet vertellen wat die inhield. Ik zei dat hij het moest opschrijven. U weet hoe het werkt: wie schrijft, die blijft,’ zei hij gniffelend. ‘Daarom besloten we dat hij het beste gewoon een sabbatical kon nemen. Hij wilde niet dat de studenten hem zo zagen, zagen dat hij zich anders gedroeg, als u begrijpt wat ik bedoel.’

Baldwin werd het gedraai van de decaan een beetje beu. ‘Aan wat voor ziekte lijdt professor Lucas precies?’

‘Werkelijk, agenten, u kunt niet menen dat Gabriel op enigerlei wijze bij deze misdaden betrokken is.’ Hij maakte aanstalten om uit zijn stoel op te staan, maar Taylor snauwde hem toe.

‘Ga zitten. Dat kunnen we wel degelijk. We weten dat Jill Gates, Jordan Blake en Shelby Kincaid allemaal les van hem hadden. We weten dat Mary Margaret de Rossi twee colleges bij hem volgde. Dat zijn vier slachtoffers die professor Lucas op zijn minst van gezícht kende. Dat is voor ons een aanknopingspunt van heb ik jou daar. Dus ik stel voor dat u gaat meewerken, voordat ik u in de auto naar het bureau zet en arresteer wegens belemmering van de rechtsgang. Dus, wat mankeert Lucas?’

‘Prima. Hij heeft kanker. Een hersentumor. Hij nam het semester vrij om zich te laten behandelen. Nou goed? Ik heb het vertrouwen geschonden van een man die me smeekte ervoor te zorgen dat niemand op school te weten kwam wat hem mankeerde. Hartelijk dank dat u me gedwongen heeft mijn normen en waarden te verloochenen. Ik heb u alles verteld wat ik weet. Ik denk dat u nu maar eens moet vertrekken.’

Taylor negeerde hem. ‘Heeft u hem onlangs nog gesproken?’

De decaan was vuurrood aangelopen en leek elk moment uit zijn vel te kunnen springen. ‘Nee, ik heb hem al ongeveer een maand niet gesproken. Hij kwam naar het maandelijkse, gemeenschappelijke ontbijt. Hij vertelde me dat hij een poosje geen contact zou opnemen en had het over een nieuwe ervaring ondergaan. Ik nam aan dat het een medische behandeling was die hij hier in de stad niet kon krijgen en elders zou ondergaan. We hebben elkaar maar een paar minuten gesproken. De spreker begon vlak nadat we elkaar begroetten, en na de lezing was hij verdwenen.’

‘Was die spreker toevallig pater Francis Xavier van de St.-Catherinekerk?’

De decaan kromp ineen. Hij sloeg zijn handen voor zijn gezicht, en zijn defensieve houding smolt als sneeuw voor de zon. ‘O, mijn god. Dat bestaat niet. Hij kan dit niet gedaan hebben. Het moet toeval zijn.’

‘Toeval bestaat niet, Mr. Royce,’ zei Baldwin op rustige toon. ‘We moeten professor Lucas spreken. Kunt u ons zijn adres en telefoonnummer geven?’

‘Janet!’ brulde hij, waarop de tengere vrouw het kantoor in kwam trippelen. ‘Janet, geef de rechercheurs het adres van professor Lucas.’

Janet was duidelijk een beetje bang voor haar baas en reageerde piepend als een muis. ‘Ik weet zeker dat ik het hier ergens heb. Volgens mij is hij onlangs verhuisd. Ik zal waarschijnlijk het archief moeten bellen, en Melinda is ziek vandaag, dus er zit alleen een student op de afdeling. Het kan dus een poosje duren.’

‘Ma’am, gaat u zelf even naar het archief en zoek het adres voor me op.’ Taylor krabbelde haar nummer achterop een kaartje en gaf het aan haar. ‘Zodra u het heeft, wil ik dat u me op mijn mobiel belt. Is dat duidelijk?’

De vrouw knikte en wilde zich snel uit de voeten maken.

Taylor greep haar bij de arm. ‘Een ogenblikje nog. Heeft u een foto van professor Lucas?’

‘Maar natuurlijk. De jaarboeken staan hier.’ Ze gebaarde naar de boekenplank achter haar baas.

Taylor liep erheen en trok het meest recente exemplaar ertussenuit. Achterin zocht ze naar Lucas’ naam, ontdekte dat hij op diverse pagina’s stond. Ze begon te bladeren tot ze er eentje van hem alleen vond.

Het was inderdaad een knappe man, moest ze toegeven. Vierkante kaken, dik zilvergrijs haar, groene ogen, volle mond, stoppeltjesbaard van drie dagen. Een glimlach waar een James Dean-achtige houding uit sprak. Ze snapte wel waarom sommige meisjes colleges bij hem wilden volgen.

Baldwin draaide zich om naar de decaan. ‘Mr. Royce, weet u toevallig bij welke arts de professor onder behandeling was?’

De decaan had zich herpakt en was nu iets toeschietelijker. ‘Zeker, zeker. Een arts genaamd Hoyt, meen ik. Steven Hoyt, van het Vanderbilt Universitair Medisch Centrum. Geweldige man, verknocht aan de school. Deed zijn basisopleiding hier, geloof ik. Vóór mijn tijd trouwens.’

Taylor stak haar hand uit. ‘Hartelijk dank voor uw tijd. Mag ik deze meenemen?’ Ze wees naar het jaarboek.

‘Maar natuurlijk. Als ik ergens mee kan helpen, belt u me maar. Hoewel u er vanzelf achter zult komen dat onze arme professor niets van doen heeft met al deze tragische gebeurtenissen. Op Vanderbilt… U zult wel begrijpen dat wij niet aansprakelijk kunnen worden gesteld voor iets wat onze studenten of docenten buiten de campus doen. We zijn diep geschokt door deze sterfgevallen en willen op alle mogelijke manieren meewerken.’ Taylor rolde met haar ogen bij deze blabla, die hij er nog even uitgooide voor hij de deur achter hen dichtdeed.

Onderweg terug naar de auto stak ze een sigaret op, een grimas op haar gezicht. ‘Ouwe gladjakker. Ik kreeg de kriebels van hem.’

Baldwin begon te lachen. ‘De kriebels, hm? Hij was niet de allervriendelijkste persoon die ik ooit heb ontmoet.’

‘Bah. Vond je zijn razendsnelle AGI niet steengoed? Jezelf altijd goed indekken.’ Ze haalde haar mobiel tevoorschijn en belde naar kantoor. ‘Hé, met mij. Is Lincoln er?’ Ze wachtte een ogenblik. ‘Linc, kruip achter je toverdoos. Zoek het nummer en adres van Gabriel Lucas voor me op… Juist… Prima. Geef me Marcus nog even… Hé, jochie, hoe gaat-ie?… Och, arme schat. Luister, doe me een lol. Bel een arts genaamd Steven Hoyt. Hij werkt op de afdeling Oncologie van Vanderbilt. We hebben al zijn gegevens nodig over de behandeling van Gabriel Lucas. Hersentumor. Kijk of hij iets heeft wat we voor DNA-onderzoek kunnen gebruiken. Ja, we hebben een gloeiend heet spoor. Dank je.’ Ze hing op en stak nog een sigaret op.

‘Lincoln kan die gegevens een stuk sneller krijgen dan Miss Mouse daar. Hopelijk krijgt Marcus die dokter Hoyt te pakken. Laten we teruggaan en kijken wat we kunnen ontdekken.’ Ineens besefte ze dat in haar eentje liep. Een paar meter achter haar was Baldwin stokstijf stil blijven staan. ‘Baldwin? Wat is er?’

Zijn ogen schitterden toen hij haar aankeek. ‘Ik denk dat ik weet wat er gaande is.’