Hoofdstuk 54

Jill wist niet of ze wakker was of droomde. Het leek of er licht door het raam van haar kamer kwam, maar ze kon het niet met zekerheid zeggen. Ze kon níéts met zekerheid zeggen. Ze was zich er vaag van bewust dat ze gedrogeerd werd. En dat een man die ze meende te kennen, telkens de kamer in kwam en krankzinnige verhalen in haar oor fluisterde, terwijl hij haar vasthield. Voortdurend hoorde ze zijn stem in haar hoofd, zag ze flitsen van zijn gezicht, dat bezorgd boven haar hing. Was ze ziek? In een ziekenhuis? Ze had een vluchtig visioen van haar ouders: haar moeder in tranen, haar vader ijsberend. Maakten ze zich zorgen om haar? Was alles goed met de baby?

Haar gedachten dwaalden weer af, en ze voelde zichzelf wegzinken in het donker. Elke keer dat de drugs in haar arm gespoten werden, werden de hallucinaties warriger. Ze liep over wolken, zweefde boven de aarde, vloog door de lucht. Ze voelde de wind in haar haren en dat was heerlijk. Ze wist dat ze gestorven was, dat ze naar de hemel opsteeg. Ze was opgewonden, zielsgelukkig, maar ook een tikje angstig. Hoe zou God zijn?

Ze zweefde hoger en hoger, begon wezens te passeren waarvan ze wist dat het engelen waren. Eentje keek haar aan, een oogverblindend mooi meisje met golvend, blond haar. Jill zag dat ze huilde en fronste haar wenkbrauwen. Engelen horen niet te huilen. Toen hoorde ze het snikken, het zachte gejammer van alle kanten, oneindig verdriet overal. De blonde engel stak een hand naar haar uit, en Jill voelde de aanraking in haar ziel. Een woord dreef door de lucht; ze kon het niet verstaan. Ze spande zich in, maar de wind kreeg vat op het woord en voerde het mee voordat ze kon horen wat het was.

Nu zweefde ze niet meer, ze liep over de wolken. Rondom haar waren duizenden lichtjes, hemelse vuurvliegjes die door haar heen schoten. Op het moment dat ze haar omringden, werden de stemmer steeds luider en werd zij bang – maar ze kon niet stoppen, niet omkeren. Ze realiseerde zich dat ze een soort ruimte betrad. De stemmen verstomden; er was geen geluid. Zelfs de wind die door haar haren blies, was geruisloos. De lichtjes veranderden in mensen, mannen en vrouwen, allemaal glinsterend en flinterdun. De monden van de mensen bewogen, maar er kwam geen geluid uit. Ze was erg ontdaan. Ze wist niet dat het in de hemel doodstil zou zijn.