Hoofdstuk 70

Taylor rolde met haar ogen en liet zich weer op haar stoel vallen. ‘Wat moet hij hier in godsnaam?’

‘Geen idee, meid, maar ik stel voor dat je dat gauw gaat uitzoeken, zodat we Gabriel Lucas kunnen arresteren.’

Knarsetandend probeerde Taylor haar fatsoen te houden. Uitgerekend nu moest hij haar leven binnen komen walsen. Waar haalde hij de gore moed vandaan.

‘Goed. Goed, ik ga wel met hem praten. Maar jij gaat met me mee.’

Fitz aarzelde even. ‘Ik denk dat je beter –’

‘In dit geval ga ik op mijn strepen staan. Kom mee.’ Ze greep zijn hand en sleurde hem de gang op. Ze liepen de gang door naar de deur van de balie. Na nog een keer diep inademen zwaaide Taylor de deur open en beende vastberaden naar binnen.

Ze zag Win meteen staan, zijn rug naar haar toe terwijl hij geintjes stond te maken met de baliemedewerker. Het zou eens niet.

‘Win,’ zei ze rustig.

Hij draaide zich om en begon breed te grijnzen. ‘Aha, mijn kleine meid. Hoe is het met je, lieverd?’ Hij stormde op haar af om haar stevig te omhelzen.

Met haar armen langs haar zij bleef ze stijfjes staan, tot hij de hint begreep.

‘Nog steeds nijdig op je ouweheer, zie ik.’

‘Wat kom je doen, Win? Het komt heel slecht uit.’

‘Nou, ik probeer je al dagen te pakken te krijgen. Kom op, meis, doe je ouweheer een lol.’ Nu pas zag hij Fitz achter Taylor staan. ‘Wel verdraaid, krijg nou wat. Pete Fitzgerald. Wat een aangename verrassing.’ Hij wilde Fitz een hand geven, maar Taylor kwam tussenbeide.

‘Win, we hebben het momenteel heel erg druk. Dus zeg wat je te zeggen hebt, dan kunnen we weer aan het werk.’

‘Jezus, Taylor, ik wil alleen een oude bekende gedag zeggen.’

Fitz rolde met zijn ogen. ‘Een oude bekende die jou de bak heeft laten indraaien. Wat moet je, Win?’

‘Ach, Fitz, ik ben bereid het verleden te laten rusten. Hoe bevalt het om voor mijn kleine meid te werken?’ De opmerking was bedoeld als een sneer, maar Fitz lachte erom.

Taylor raakte met de minuut gefrustreerder. ‘Voor de draad ermee, Win. Nu!’

Van het ene moment op het andere werd hij serieus. ‘Ik wilde je alleen laten weten dat ik verloofd ben.’

Het was alsof alle lucht in één klap uit haar longen werd gezogen. ‘Wat? Met wie? Weet mama het?’

Win stond te grijnzen als een malloot. ‘Ken je Lori Westerson nog?’

Taylor werd niet goed. ‘De Lori Westerson met wie ik afstudeerde aan Father Ryan? Neem je me nou in de maling?’

‘Nee, liefje, geen sprake van. We zijn al een tijdje samen. Ze is een topvrouw. Ik wilde alleen dat je het van mij hoorde, meis. Ik snap dat dit moeilijk voor je is, maar ik ben zo gelukkig… en ik wil graag dat je blij voor me bent.’ Het leek of hij haar opnieuw wilde omhelzen, maar Taylor deed een stap naar achteren.

‘Ik ben dolblij voor je, Win. Nu moet ik weer aan het werk. Gefeliciteerd.’ Ze draaide zich op haar hakken om en liep terug naar de deur.

‘Taylor, wacht. Alsjeblieft, lieverd, kunnen we een keer een hapje gaan eten en hierover praten? Sowieso eens praten? Alsjeblieft. Ik ben nog steeds je vader.’

Zijn smeekbede zorgde er alleen maar voor dat haar borst nog meer verkrampte. Haar keel werd dichtgesnoerd. ‘Win, ik heb hier nu geen tijd voor. Later misschien. Ik bel je nog.’ Ze haalde haar pas langs de scanner en verdween door de deur.

Fitz zag haar de deur achter zich dichtslaan. Hij draaide zich om naar Win, wiens grijns verdwenen was. Hij zag wat pips, alsof hij op het punt stond niet goed te worden. Heel even had Fitz met de man te doen. Maar dat gevoel zette hij snel van zich af. Taylor was als een dochter voor hem, en hij wist hoeveel ellende Wins fratsen haar in de loop van de jaren hadden bezorgd. Taylor was een vrouw met een zwart-witkijk op het leven, terwijl Win Jackson er juist op kickte om alle tinten grijs te gebruiken die hij maar ontdekken kon. Fitz wist hoe verschrikkelijk ze het vond, een vader te hebben die niet zuiver op de graad was, een crimineel.

‘Hoor eens, Win, ik denk dat je nu beter kunt gaan. We hebben het heel druk, weet je.’

Win liet zijn hoofd hangen. ‘Ja, ik weet het. Zeg tegen haar… zeg tegen haar dat ik van haar hou. Wil je dat voor me doen?’

‘Jawel. Wanneer het uitkomt. Tot kijk, Win.’

Taylor wist niet of ze moest lachen of huilen. De absurditeit van de hele situatie, dat haar vader ging trouwen met een van haar oude klasgenootjes, was zó ziek dat het bijna grappig was. Lincoln en Marcus zaten naar haar te kijken, maar hardnekkig ontweek ze hun blikken. Ze zag Fitz de afdeling op komen. Ze wist dat hij niet zou toestaan dat ze instortte, of ging zitten tobben of malen. Daarom was ze zo dol op hem.

Hij kwam naar haar toe, sloeg een arm om haar heen en bulderde: ‘Zo, gaan we die gast nog grijpen of hoe zit het?’

Ze gaf hem een dankbaar glimlachje. ‘Reken maar.’

‘Eropaf, dan.’ Naar Price’ kantoor riep hij: ‘Hoe staan we ervoor, baas?’

Price knalde de hoorn op de haak en kwam zijn kantoor uit. ‘Oké, ik heb net wat versterking opgeroepen. We gaan het als volgt aanpakken. Taylor, jij en Fitz nemen het adres in Hillsboro. Neem Wills en Miller mee. De apotheek en de school hebben dit allebei als zijn adres in de boeken staan, dus mogelijk maken we daar de meeste kans hem te vinden – en zij kunnen jullie rugdekking geven.

‘Ik wil Baldwin op het Granny White-adres hebben, met Marcus. Lincoln en ik nemen West End. Ik laat vier agenten meegaan om ons te ondersteunen op Granny White en West End. Stem jullie radio’s af op kanaal 20. Ik wil niet dat de media hier lucht van krijgen voordat we ter plekke zijn, en ze wentelwieken laten opstijgen. Volledige uitrusting, want ik wil geen gewonden. Begrepen?’

Hoewel hij het tegen hen allemaal had, keek hij Taylor recht in het gezicht. Die schoof ongemakkelijk op haar stoel maar knikte braaf. Ze was blij dat Baldwin die opmerking niet gehoord had. Het leek alsof Price eigenlijk zei: ‘Hé, jongens, wees héél voorzichtig. Jullie begeven je in een gevaarlijke situatie met twee agenten die tezamen vier collega’s hebben begraven, dus kijk uit je doppen.’

Ze voelde de spanning op haar borst, maar zette het van zich af. Niet nu. Alsjeblieft niet nu. Vanbinnen wist ze dat Price niets bedoelde met zijn opmerking; het was een standaard waarschuwing. Maar de zelfverwijten stapelden zich op. Sinds die afschuwelijke nacht dat ze David had doodgeschoten, had ze zich niet meer in een situatie begeven waarvan ze wist dat ze haar wapen zou moeten trekken. Ze moest bekennen dat ze daar een beetje huiverig voor was.

Zodra Price zijn briefing had afgerond, stond ze op en ging naar het toilet. Daar plensde ze koud water in haar gezicht. De spanning op haar borst was er nog steeds, maar ze haalde nu rustiger adem. Ze had het onder controle. Ze keek in de spiegel en werd verrast door wat ze zag. Er staarde geen klein meisje met angstige ogen terug. De vrouw in de spiegel straalde kracht uit en had een vastberaden trek op haar gezicht. De paniek was verdwenen, haar ademhaling was kalm – ze besefte dat ze terug was. Taylor was terug. En wat er ook gebeurde, ze zou Baldwin in haar leven hebben.

Ze glimlachte naar zichzelf en keek op haar horloge. Vijf uur. Het begon donker te worden. De straten van Nashville zouden zo dadelijk volstromen met mensen die huiswaarts keerden naar hun andere leven, studenten die op weg gingen naar hun favoriete kroeg.

Een gebedje prevelend, liep ze terug naar de afdeling. ‘Alstublieft, God, laat ons haar vinden. Laat ons Jill levend vinden en die kerel oppakken.’ Ze beloofde nog net niet om in dat geval komende zondag naar de kerk te gaan. Ze wist wel beter dan beloften te doen die ze niet zou nakomen.

Baldwin kwam de afdeling op stuiteren met een boek in zijn hand.

‘Wat heb je daar?’ Taylor liep naar hem toe en ging vlak naast hem staan, blij dat hij er weer was.

‘De Bijbel.’

‘Dat is een hele bekering. Ga je nu tegen ons preken?’

‘Neuh, dat kan wel wachten. Ik zal het je in de auto uitleggen. Zijn we klaar om uit te rukken?’

‘Nou, ik ga naar Hillsboro, en jij gaat naar Granny White met Marcus. Kun je me op mijn mobiel bellen en het uitleggen terwijl we onderweg zijn?’

‘Geen probleem.’

Taylor keek naar Price, die een duim naar hen opstak en vervolgens het hele team toesprak. ‘Houd contact, en dan bedoel ik ook écht contact. Geen heldhaftig gedoe vandaag, jongelui. Wie het Gates-meisje vindt, roept iedereen naar die locatie. Als ze nog leeft, heeft zij prioriteit, daarna beslissen we over vervolgstappen. Als je die Gabriel Lucas aantreft, zorg je dat je hem hoe dan ook te pakken krijgt. Is dat duidelijk?’

Taylor stond perplex, maar probeerde het niet te laten merken. ‘Dus we hebben toestemming om desnoods dodelijk geweld te gebruiken?’

‘Ja. Kom op, we gaan. Lincoln, ben je zover?’

‘Zeker weten.’ Hij pakte zijn kogelwerende vest. ‘IT? Zet hem op, meid!’ Hij omhelsde haar kort maar krachtig.

‘Oké, jongens, laten we een boef gaan vangen.’

Er werden klappen op ruggen en high fives uitgedeeld. Ze wisten allemaal dat het vanavond erop of eronder was.

De spanning bouwde zich op in haar borst. Ze stond op scherp, klaar om in actie te komen, klaar om Jill Gates te redden. Ze hoopte maar dat Jill inderdaad op een van de drie adressen was.

Ze begaven zich naar hun parkeerplaatsen. Patrouillewagens trokken in een stoet voorbij over Third Avenue. Taylor draaide haar raampje naar beneden terwijl Fitz aan de passagierskant instapte.

Baldwin boog zich naar het open raampje en keek haar recht in de ogen. ‘Even voor alle duidelijkheid. Maak je geen zorgen, oké? Ik kan dit aan.’

Taylor smolt zowat. ‘Baldwin, ik zou je niet mee laten gaan als ik iets anders dacht. Stap nou maar gauw bij Marcus in, pas goed op hem en bel me op mijn mobiel. Ik wil die theorie van je horen.’

Ze leunde naar buiten, kuste hem vol op de mond en hoorde gejoel en getoeter van de auto’s om haar heen. Ze glimlachte slechts, zette de auto in de versnelling, stak een hand met opgestoken middelvinger uit het raampje en scheurde het parkeerterrein af. Man, wat was het lekker om terug te zijn.