***

Ingeborg Myklebust was niet bereikbaar. Ze zat in een verga dering. Hij liet een bericht voor haar achter en belde Ellen Grue. Die vertelde dat er geen nieuws was. Het bloed dat bij Aker Brygge was gevonden was voor onderzoek doorgestuurd.

Omdat hij toch naar Asker moest, wilde hij, nadat hij bij de Gebers was geweest, eerst langs huis voordat hij 's avonds weer terugging naar het politiebureau. Hij hoopte dat Bente geen nachtdienst had.

Toen hij de stad uit reed, dacht hij aan de ophanden zijnde ontmoeting met de ouders van Therese Geber. Het bezoek aan de naaste familie vond hij het ergste van zijn werk. Vaak zetten hun pijn en angst zich in hem vast en bleven de hele nacht en nog dagen erna bij hem. Hij wist dat hij er nooit aan zou wennen.

Hij had geleerd om mensen te lezen en te tolken. Door de jaren heen had hij talloze familieleden ontmoet. Het allerergste waren de keren dat het slachtoffer een kind of een jonge volwassene was. Hij voelde de misselijkheid opwellen, tot die werd afgelost door een krachtige hoest- aanval.

Het was nog geen halfvier, maar de vrijdagse file was al begonnen. Van Lysaker tot Havik schoot hij maar stapvoets op. Hij merkte plotseling dat hij honger had en realiseerde zich dat hij de lunch had overgeslagen. Hij besloot te stoppen om een hapje te eten. Hij moest even bijkomen. Bij Ramstadsletta draaide hij van de weg af en parkeerde de auto achter het benzinestation. Hij liep het wegrestaurant in en kocht een broodje hamburger en een kop koffie. Met een eveneens gekochte Dagbladet ging hij aan een tafeltje bij het raam zitten. Hij dacht met afgrijzen aan de krantenkoppen van morgen.