52

Bij de deur werd Nick begroet door een indrukwekkend grommende hond met ontblote tanden. Nicks verbazing deed Maggie in de lach schieten. 'Ik zei toch dat ik mijn eigen lijfwacht had. Af, Harvey. Eigenlijk delen we tijdelijk dit huis.' Ze aaide de hond over zijn kop, waarop zijn hele achterkant heen en weer zwaaide. 'Dit is Nick, Harvey. Hij hoort bij de goeien.'

Voorzichtig stak Nick zijn hand uit om de hond eraan te laten snuffelen.

Dat was genoeg om Harvey ervan te overtuigen dat Nick met egards behandeld diende te worden, en daarom stak hij zijn snuit in Nicks kruis. Lachend trok Maggie de hond aan zijn halsband achteruit.

Nick leek eerder geamuseerd dan beschaamd. 'Hij mag echt alles voor je controleren, hè?'

Die vraag overrompelde haar. Om haar verlegenheid te verbergen, liep ze gauw met Harvey naar de woonkamer. 'Ik ben vorige week pas verhuisd. Ik heb nog niet veel meubels.'

'Het is een ongelooflijk huis, Maggie.' Hij slenterde de serre in en keek naar de achtertuin. 'Behoorlijk afgezonderd. Hoe veilig is het?'

Ze keek op van het alarmsysteem, dat ze opnieuw aan het instellen was. 'Niet veiliger dan andere huizen. Cunningham laat me vierentwintig uur per dag bewaken. Heb je dat busje van de kabeltelevisie niet gezien? Cunningham zegt dat het is om Stucky te pakken te krijgen, maar ik weet dat hij denkt dat hij mij zo beschermt.'

'Je klinkt niet overtuigd.'

Ze hield haar jasje open om hem haar revolver te laten zien. 'Dit is het enige wat ik tegenwoordig overtuigend vind.'

'O, dat vind ik toch zo opwindend, als je me je wapen laat zien,' zei hij glimlachend. Zijn onschuldige geflirt deed haar blozen. Snel wendde ze haar blik af. Verdorie! Ze vond het maar niks dat haar hart al op hol sloeg als hij alleen maar in de buurt was. Had ze er verkeerd aan gedaan hem bij haar thuis uit te nodigen? Misschien had ze hem beter met Will mee terug naar Boston kunnen sturen. Wat zou ze doen als hij het niet bij flirten liet? Zou ze het hoofd koel kunnen houden?

'Ik ga eens kijken of avondeten tot de mogelijkheden behoort. Ik heb niet veel in huis.' Ze liep naar de keuken. 'Zou jij Harvey even in de achtertuin uit willen laten?'

'Ja hoor, dat is goed.'

'Zijn riem hangt naast de achterdeur. Je moet op de groene, knipperende knop drukken, voor het alarm.'

'Het lijkt wel of je in een fort woont.' Hij gebaarde naar de sensoren. 'Vind je dat niet erg?'

'Ik heb weinig keus, hè?'

Hij haalde zijn schouders op.

Ze besefte dat hij zich hulpeloos voelde, omdat hij niets aan de situatie kon veranderen. 'Het hoort er nu eenmaal bij, Nick. Veel profielschetsers wonen in een omheinde buurt of in een huis met een uitgebreid alarmsysteem. Na een poosje weet je niet beter dan dat je een geheim telefoonnummer hebt en voortdurend in de gaten moet houden dat je adres nergens wordt geregistreerd. Dat is allemaal een deel van mijn leven. Een deel waar Greg niets mee te maken wilde hebben. Maar misschien mocht ik dat ook niet van hem verwachten. Misschien mag je dat van niemand verwachten.'

'Nou, die Greg is niet goed wijs.' Hij gespte de riem aan Harveys halsband, waarop Harvey zijn hand liefdevol likte. 'Maar goed, zijn pech is mijn mazzel.' Hij lachte naar haar, drukte op de groene knop en liet zich door Harvey naar buiten sleuren.

Terwijl ze hen nakeek, vroeg ze zich af hoe het toch kwam dat deze man met dat slanke lichaam en die aantrekkelijke kuiltjes in zijn wangen er zo makkelijk in slaagde emoties in haar op te roepen die ze in geen jaren had gevoeld. Was het louter lichamelijke aantrekkingskracht? Een kwestie van hormonen? Meer niet?

Toen ze Nick de afgelopen herfst in Platte City had leren kennen, had ze hem een zelfingenomen, arrogante sheriff gevonden. Hij had de reputatie gehad een playboy te zijn. Dat ze zich aangetrokken had gevoeld tot zijn charme en zijn klassieke knappe gezicht, had haar kwaad gemaakt. Maar in de loop van die beangstigende, uitputtende week had ze hem leren kennen als een gevoelige, zorgzame man, die oprecht goed wilde doen.

Vlak voor haar vertrek had hij haar verteld dat hij van haar hield. Ze had dat afgedaan als een van die verwarrende emoties die mensen menen te voelen wanneer ze tijdens een crisis op elkaar aangewezen zijn. In Kansas City had hij gezegd dat hij nog steeds om haar gaf. Ze vroeg zich af wat zijn bedoelingen waren nu hij wist dat ze van Greg ging scheiden. Hield hij echt van haar of was ze gewoon verovering nummer zoveel?

Het deed er niet toe. Ze had de puf niet over zulke dingen na te denken. Ze moest haarscherp blijven,, naar haar verstand en haar intuïtie luisteren - niet naar haar hart. Bovendien, en dat was veel belangrijker, wilde ze niet van iemand houden, want Stucky kon hem in een fractie van een seconde van haar afpakken. Gwens woorden dat Stucky achter haar aan zou kunnen komen, lieten Maggie niet los. Het bleef aan haar knagen, al geloofde ze werkelijk niet dat Gwen zich zorgen hoefde te maken. Algemeen werd aangenomen dat Stucky vrouwen uitzocht die zij slechts oppervlakkig kende, om het hun onmogelijk te maken te voorspellen wie zijn volgende slachtoffer zou zijn. Het probleem was echter dat Maggie maar een handjevol mensen in haar leven toeliet.

Volgens Gwen kwam dat doordat ze nog steeds niet over het verlies van haar vader heen was. Psychologie van de koude grond. Gwen meende dat Maggie zich doelbewust emotioneel afsloot voor haar vrienden en collega's. Wat Maggie 'beroepsmatige afstand' noemde, noemde Gwen 'bindingsangst'. 'Als je mensen niet toelaat, kunnen ze je ook niet kwetsen,' had Gwen haar voorgehouden. 'Maar als je ze niet toelaat, kunnen ze ook niet van je gaan houden.'

Nick en Harvey kwamen terug, Harvey met een bot in zijn bek dat Maggie voor hem had gekocht. Ze had gedacht dat hij het mee naar buiten had genomen en had begraven omdat hij het niet meer wilde. Nu bleek dat pas gegraven gat onder de kornoelje alleen maar een veilige bewaarplaats te zijn. Ze moest nog veel leren over haar nieuwe huisgenoot. Zodra Nick Harveys riem had afgedaan, rende de hond de trap op.

'Die weet wat hij wil,' merkte Nick op.

'Die ploft in een hoek van mijn slaapkamer neer en ligt dan urenlang op dat ding te kauwen.'

'Jullie tweeën raken nog aan elkaar gehecht.'

'Echt niet. Zodra we zijn bazin hebben gevonden, gaat dat stinkende mormel naar huis.' Dat hield ze zich althans steeds voor. Als ze eerlijk was, moest ze toegeven dat ze zich behoorlijk verraden zou voelen als Rachel zou verschijnen en Harvey op haar af zou rennen zonder haar nog een blik waardig te keuren. De gedachte alleen al stak. Nou ja, stak... Prikte. Ze had zich heus niet aan dat beest gehecht. Want als je iemand toeliet, al was het maar zo'n stomme hond, haalde je je meestal een hoop verdriet op de hals. Daarom beschermde ze zichzelf. Het was een van de weinige dingen in haar bizarre leven waartegen ze zich daadwerkelijk kon beschermen. Een van de laatste dingen die ze zelf in de hand had. Wat wist Gwen er nou van.

Opeens besefte ze dat Nick haar bezorgd stond aan te kijken.

'Maggie, voel je je wel goed?'

'Ja, hoor.' Aan zijn glimlach zag ze echter dat ze te lang had gewacht met antwoorden om hem te overtuigen.

'Weet je wat,' zei hij terwijl hij door de keuken naar haar toe liep. Vlak voor haar bleef hij staan. 'Waarom laat je mij vanavond niet voor je zorgen?' Met zijn vingertoppen streelde hij haar wang. Het vertrouwde, tintelende gevoel stroomde door haar lichaam. Ze wist precies wat hij bedoelde met 'voor haar zorgen'. 'Nick, ik kan het niet.'

Ze voelde zijn adem in haar haren. Zijn lippen volgden het spoor van zijn vingers. Tegen de tijd dat ze de hare raakten, was haar ademhaling onregelmatig. In plaats van haar te kussen, ging hij verder naar haar andere wang, teder haar huid liefkozend. Zijn lippen gleden over haar oogleden, haar neus, haar voorhoofd en opnieuw over haar haren.

'Nick...' Ze kon niet meer helder denken. In plaats, van zich te concentreren op wat zijn handen en lippen deden, bleef ze zich maar bewust van de rand van het aanrecht, tegen haar onderrug. Door aan die rand te denken, probeerde ze de greep op de werkelijkheid vast te houden en zich niet mee te laten sleuren. Eindelijk stopte Nick en keek haar aan. Zijn gezicht was vlak bij het hare. Wat zou ze makkelijk kunnen verdrinken in die ogen, in die warme, blauwe oceanen. Hij streelde en masseerde haar schouders. Zijn vingers dwaalden via halsopening haar blouse in, naar haar keel en haar nek.

'Ik wil alleen maar dat je je prettig voelt, Maggie.'

'Ik kan het echt niet, Nick,' hoorde ze zichzelf zeggen, hoewel de vlinders in haar buik het niet met haar eens waren.

Nick glimlachte en streelde haar wang. 'Dat weet ik,' verzuchtte hij. Geen spoor van teleurstelling of gekwetstheid, alleen maar gelatenheid. Haast alsof hij van tevoren had geweten dat ze zo zou reageren. 'Ik weet dat je er nog niet aan toe bent. Het is te kort na Greg.'

Geweldig dat hij het begreep, vooral omdat ze niet eens wist of ze dat zelf wel deed. Hoe moest ze het hem uitleggen? 'Bij Greg voelde ik me gewoon op mijn gemak.' Dat had ze beter niet kunnen zeggen. Ze zag het aan zijn blik.

'En bij mij voel je je niet op je gemak?'

'Bij jou...' Zijn handen, die nog steeds op verkenningstocht waren, leidden haar af. Wilde hij haar van gedachten doen veranderen? Besefte hij wel hoe makkelijk dat zou zijn? 'Met jou is het zo intens, dat ik er bang van word.' Zo, dat was eruit. Ze had het hardop toegegeven.

'Omdat je de controle zou kunnen verliezen.' Hij keek haar in haar ogen.

'Allemachtig, wat ken je me goed, Morelli.'

'Weet je wat, zodra je eraan toe bent, mag je alle controle hebben. Let wel: ik zeg "zodra" en niet "als". Vanavond wil ik alleen maar dat je je prettig voelt.'

Daar waren die vlinders weer, in alle hevigheid.

'Nick-'

'Ik bedoelde eigenlijk dat ik voor je zou kunnen koken.'

Meteen ontspande ze zich. Ze glimlachte. 'Ik wist niet dat je kon koken.'

'Er zijn nog veel meer dingen die ik kan en die ik je niet heb laten zien... Nog niet.' Nu glimlachte hij ook.