48

Cunningham had een vergaderzaaltje voor hen geregeld op de begane grond. R.J. was zo opgetogen dat er ramen waren - twee, die uitkeken op de bossen aan de rand van het trainingsterrein - dat het hem niet kon schelen dat hij trappen op en af en helemaal naar de andere kant van het gebouw moest lopen om zijn spullen uit zijn kantoor te halen. Hij spreidde alles uit wat ze de voorgaande vijf maanden hadden verzameld, terwijl O'Dell achter hem aan liep en alles op keurige stapeltjes legde, in een nette rij op de lange vergadertafel, zodat alles van links naar rechts op chronologische volgorde lag. In plaats van zich te storen aan haar dwangmatige handelwijze, merkte hij dat het hem amuseerde. Ze pakten de puzzel kennelijk elk op hun eigen manier aan. Zij zocht het liefst eerst de randstukjes en legde die op hun plek, terwijl hij alle stukjes in het midden uitspreidde en op goed geluk in elkaar paste. Geen van beide methoden was goed of fout. Het was gewoon een kwestie van voorkeur, al betwijfelde hij of O'Dell het met hem eens zou zijn.

Ze hadden een kaart van de Verenigde Staten opgehangen en daarop de recente moorden in Newburgh Heights en Kansas City aangegeven met rode punaises. Blauwe punaises markeerden de zeventien andere gebieden waar Stucky voor zijn gevangenneming slachtoffers had gemaakt. Tenminste, de plekken waarvan ze op de hoogte waren. De vrouwen die Stucky aan zijn verzameling toevoegde, begroef hij vaak in afgelegen bossen. Vermoed werd dat er nog minstens een dozijn vrouwen was die ergens verborgen lagen tot ze door wandelaars, vissers of jagers werden ontdekt. Dat alles had Stucky in nog geen drie jaar tijd voor elkaar gekregen. R.J. moest er niet aan denken wat die maniak in de afgelopen vijf maanden allemaal kon hebben gedaan. Terwijl O'Dell zich met het ordenen bezighield, bestudeerde R.J. de kaart. Stucky was voornamelijk aan de oostkant van de Verenigde Staten gebleven, van Boston tot aan Miami. De kust van Virginia scheen favoriet te zijn. De enige uitzondering was Kansas City. Als Tess McGowan werd vermist, betekende dat dat Stucky inderdaad weer een spel met O'Dell speelde, door haar in zijn misdaden te betrekken, haar deelgenoot te maken, door alleen maar vrouwen te kiezen met wie zij contact had gehad. Geen vrienden of familieleden. Zo maakte hij het hun vrijwel onmogelijk te voorspellen wie de volgende zou zijn. Wat konden ze immers doen? O'Dell opsluiten tot ze Stucky te pakken hadden? Cunningham liet haar en haar woning al in de gaten houden. Tot R.J.'s verbazing had O'Dell daar niet tegen geprotesteerd.

Het mocht dan zaterdag zijn, ze was druk alsof het een doodgewone werkdag was. Ieder ander zou, zeker na de week die zij achter de rug had, nog thuis in bed liggen. Deze ochtend had ze niet de moeite genomen de donkere wallen onder haar ogen met make-up te verdoezelen. Ze droeg een paar oude gympen en een linnen blouse, waarvan ze de mouwen had opgerold tot boven haar ellebogen, en die ze netjes in haar verbleekte spijkerbroek had gestopt. Al waren ze in een beveiligd gebouw, ze hield haar schouderholster om,, met haar Smith & Wesson .38 voor het grijpen. Bij haar vergeleken voelde hij zich veel te netjes gekleed. Behalve dan toen Cunningham was langsgekomen, die er even fris, smetteloos en kreukvrij had uitgezien als altijd. Op dat moment had R.J. de koffievlekken op zijn eigen overhemd opgemerkt en zijn scheve stropdas. Hij keek op zijn horloge. Hij had Emma beloofd samen te lunchen. Dan zou hij het uitgebreid met haar hebben over dat schoolfeest. Hij had besloten voet bij stuk te houden. Emma mocht dat bekrompen noemen als ze wilde, maar hij voelde er niets voor haar te behandelen als iemand die oud genoeg was om uit te gaan. Nog niet, tenminste. Misschien volgend jaar. O'Dell stond nu over de rapporten gebogen die ze zojuist van Keith Ganza hadden gekregen. Zonder op te kijken vroeg ze: 'Nog iets gehoord van de beveiligingsdienst van het vliegveld?'

'Nee. Maar nu Delores Heston aangifte van vermissing heeft gedaan, kunnen we een opsporingsbevel voor de auto laten uitgaan. Zo'n sportwagen als Tess McGowan heeft, valt toch op. Maar het zit me niet lekker. Wat als ze gewoon heeft besloten er een paar dagen tussenuit te knijpen?'

'Dan verpesten we haar vakantie. Hoe zit het met haar vriend?'

'Die heeft een huis en een zaak in DC en ook nog een huis en een zaak in Newburgh Heights. Gisteravond ben ik er eindelijk in geslaagd Mr. Daniël Kassenbaum te pakken te krijgen, op zijn club. Hij klonk niet erg bezorgd. Hij zei zelfs dat hij McGowan ervan verdacht hem met een ander te bedriegen. Hij voegde er wel aan toe dat ze een open relatie hadden. Dat waren zijn woorden. Dus als zijn vermoedens juist zijn, is de kans groot dat ze er gewoon met haar minnaar vandoor is.'

O'Dell keek op. 'Als haar vriendje dacht dat ze hem ontrouw was, moeten we dan niet nagaan of hij iets met haar verdwijning te maken heeft?'

'Ik geloof niet dat het die kerel iets kan schelen, zolang hij maar kreeg wat hij hebben wilde.'

Bij het zien van haar verwonderde blik voelde hij zich warm worden. Dit was een netelig onderwerp voor hem. Kassenbaum deed hem te veel denken aan de zak voor wie Caroline hem had verlaten. Desondanks lichtte hij zijn antwoord toe. 'Hij vertelde me dat hij haar het laatst had gezien op dinsdagavond, in Newburgh Heights. Toen is ze bij hem blijven slapen. Als die vent echt denkt dat ze hem bedriegt, waarom laat hij haar dan nog bij hem logeren?'

O'Dell haalde haar schouders op. 'Ik geef het op. Waarom?'

Meende ze dat nou of deed ze gewoon sarcastisch?

'Waarom? Omdat hij een opgeblazen kwast is die alleen maar aan zichzelf denkt. Wat kan het hem schelen wat ze doet, zolang hij maar aan zijn gerief komt?'

Ze staarde hem aan.

Had hij zijn mond maar gehouden. 'Wat zien vrouwen toch in zulke kerels?'

' "Aan zijn gerief komen"? Noemen jullie dat zo in Ohio?'

Hij voelde dat hij bloosde.

Glimlachend concentreerde ze zich weer op de rapporten. Blijkbaar realiseerde ze zich niet hoe hoog het onderwerp hem zat.

Kassenbaum had hem de avond daarvoor behandeld als een loopjongen voor wie hij geen tijd had. Hij was tegen R.J. uitgevaren omdat deze hem bij zijn avondmaal stoorde. Zou die vent er ook maar een seconde bij stilstaan dat R.J. wellicht zijn eigen avondmaal misliep om zijn vriendinnetje te zoeken? Misschien was Tess McGowan er echt met een vriendje, vandoor. Gelijk had ze.

Hij keek naar de kaart. Alle mogelijke plekken hadden ze omcirkeld, met name afgelegen bosgebieden. Het waren er te veel om te onderzoeken. De enige aanwijzing die ze hadden, was de glinsterende aarde die in Jessica Beckwiths auto en in het huis aan Archer Drive was gevonden. Keith Ganza had de chemische samenstelling van de metaalachtige stof vastgesteld, maar dat beperkte helaas het aantal mogelijke vindplaatsen niet. R.J. vroeg zich zo onderhand af of ze wel op de juiste plaatsen keken. Misschien moesten ze naar verlaten industriegebieden gaan in plaats van naar bossen. Stucky had in Miami een leegstaand pakhuis gebruikt om zijn verzameling te verbergen. Tot O'Dell hem had gevonden.

Hij besloot zijn theorie op O'Dell uit te proberen.'Wat denk je van een industrieterrein?'

Ze kwam naast hem staan om de kaart te bekijken.

'Je denkt aan de chemicaliën die Keith in de modder heeft aangetroffen?'

'Ik weet wel dat het niet in zijn patroon past, maar dat deed dat pakhuis in Miami ook niet.' Hij wierp een snelle blik op O'Dell, vermoedend dat dit een gevoelig onderwerp kon zijn. Als dat al zo was, liet ze het niet merken.

'Waar hij zich ook schuilhoudt, ver kan het niet zijn. Ik gok op een uur, hooguit anderhalf.' Met haar wijsvinger gaf ze het gebied aan: een cirkel met een diameter van zo'n honderdzestig tot tweehonderd kilometer en met haar woning in Newburgh Heights als middelpunt. 'Als hij mij in het oog wil houden, kan hij niet al te ver rijden.'

Vanuit zijn ooghoeken nam hij haar op, op zoek naar enig teken van de paniek, van de angst waarvan hij die donderdagavond getuige was geweest. Het verbaasde hem niet dat ze die nu verborg. O'Dell zou niet de eerste FBI-agent zijn die haar emoties in een hokje kon opbergen. Maar bij haar zag hij wel hoeveel moeite dat kostte. Hoelang zou het duren voor ze zou instorten?

'Verlaten industrieterreinen staan misschien niet op de kaart,' zei hij. 'Ik zal navraag doen bij de staat. Misschien weten ze daar iets.'

'Vergeet Maryland en DC niet.'

Hij maakte aantekeningen op het bruine papieren zakje waar zijn ontbijt in had gezeten; een worstenbroodje en gebakken aardappels. Heel even probeerde hij zich te herinneren wanneer hij voor het laatst een maaltijd had gegeten die niet uit een zakje kwam. Misschien moest hij Emma meenemen naar een leuk restaurant. Geen fastfoodtent. Een restaurant met tafellinnen. Toen hij zich omdraaide, stond O'Dell alweer bij de tafel. Over haar schouder blikte hij naar de foto's die ze aan het sorteren was.

Zonder hem aan te kijken zei ze, haast fluisterend:

'We moeten ze vinden, Tully. We moeten ze heel snel vinden, anders is het te laat.'

Het leed geen twijfel op wie ze doelde. Tess McGowan en haar buurvrouw, Rachel Endicott. Nog steeds was hij er niet van overtuigd dat die vrouwen vermist werden, laat staan dat Stucky hen had. Hij liet O'Dell echter niets blijken van zijn twijfels. Evenmin vertelde hij haar dat hij rechercheur Manx uit Newburgh Heights had gesproken. Met een beetje geluk zou Manx het over zijn halsstarrige hart verkrijgen wat hij aan bewijsmateriaal uit het huis van de familie Endicott had, aan hen te laten zien. Niet dat R.J. daar veel van verwachtte. Manx had hem verteld dat het gewoon om een huisvrouw ging die de sleur had doorbroken door er met een telefoonmonteur vandoor te gaan. Hij schudde zijn hoofd. Wat mankeerde die getrouwde vrouwen van tegenwoordig toch? Het stond hem helemaal niet aan voor de tweede keer die ochtend aan Caroline te worden herinnerd.

'Als je het bij het juiste eind hebt wat Tess McGowan en die Endicott betreft,' zei hij, zijn eigen twijfels opzijschuivend, 'betekent dat dat Stucky in slechts één week tijd twee vrouwen heeft vermoord en twee anderen heeft ontvoerd. Weet je zeker dat hij daartoe in staat is?'

'We hebben nooit precies kunnen nagaan hoeveel slachtoffers hij op zijn geweten heeft,' antwoordde ze zonder met sorteren op te houden. 'Sommige lichamen werden pas heel laat gevonden. De meeste verkeerden al in zo'n staat van ontbinding, dat we slechts konden gissen naar het tijdstip van overlijden. We schatten dat hij dat voorjaar, voor we hem te pakken kregen, twee vrouwen had vermoord en in een container had achtergelaten en vijf anderen had ontvoerd voor zijn verzameling. En dat alles in een periode van twee tot drie weken. Dat is althans de tijdsspanne waarin werd ontdekt dat de vrouwen verdwenen waren. Die vijf lichamen vonden we pas maanden later samen in een graf. De vrouwen waren gemarteld en vermoord. Er waren tekenen dat hij zelfs op een paar van hen had gejaagd. We vonden bewijzen dat hij een kruisboog en pijlen had gebruikt.'

Ondertussen had ze een reeks polaroidfoto's neergelegd waarop de verwondingen van één slachtoffer te zien waren. Als de foto's niet gemerkt waren geweest, zou moeilijk te zien zijn dat ze allemaal van dezelfde vrouw waren. Het was een van de vijf slachtoffers uit het massagraf en een van de weinige lichamen die nog niet door verrotting of door toedoen van wilde dieren waren vernield toen ze gevonden waren.

'Dit was Helen Kreski,' zei O'Dell uit haar hoofd.

'Stucky had haar herhaaldelijk de keel dichtgeknepen en gestoken. Haar linkertepel was afgebeten, haar rechterarm en -pols waren gebroken, en in haar linkerkuit zat een afgebroken pijl.' Haar stem was kalm. Te kalm. Alsof ze zich had neergelegd bij iets waar ze toch niets aan kon veranderen. 'In haar longen vonden we aarde. Ze leefde dus nog toen hij haar begroef.'

'Allemachtig, die vent is echt volkomen geschift.'

'We moeten er een eind aan maken, Tully. En wel voor hij zich weer ergens verstopt. Voor hij ervandoor gaat en met zijn nieuwe verzameling gaat spelen.'

'En dat gaan we ook doen. We hoeven alleen maar uit te vinden waar hij zich in vredesnaam verschuilt.'

Hij wilde er liever niet bij stilstaan dat ze 'er een eind aan maken' had gezegd in plaats van 'hem gevangennemen'. Na een snelle blik op zijn horloge zei hij: 'Ik moet rond elf uur weg. Ik heb mijn dochter beloofd met haar te lunchen.'

O'Dell was bezig met Ganza's verslagen. Voor de derde keer las ze de analyse van de vingerafdrukken. Zou ze hem wel gehoord hebben? 'Hé, waarom ga je niet mee?' vroeg hij.

Verbaasd keek ze op.

'Ik houd het er nog steeds op dat die afdruk is achtergelaten door iemand die het huis eerder heeft bezichtigd,' zei hij, doelend op het verslag. Op die manier hoefde ze zijn uitnodiging niet per se aan te nemen.

'Hij heeft de hele badkamer schoongemaakt,' zei ze, 'maar twee mooie, volledige vingerafdrukken laten zitten. Hij wilde dat we die vonden. Dat heeft hij al eens eerder gedaan. Zo hebben we destijds uiteindelijk zijn identiteit weten te achterhalen.' Zichtbaar vermoeid, wreef ze in haar ogen. 'Daarvóór hadden we namelijk geen idee wie De Verzamelaar Svas. Blijkbaar vond Stucky dat we er te lang over deden, dus liet hij die afdruk expres achter. Het was zo overduidelijk, zo achteloos, dat het wel opzet móést zijn.'

'Maar als het nu ook opzet is, waarom heeft hij dan de rest schoongemaakt? Die moeite heeft hij eerder ook niet genomen.'

'Misschien omdat hij het huis nog een keer wilde gebruiken.'

'Voor McGowan?'

'Ja.'

'Goed. Maar waarom laat hij een vingerafdruk achter die niet eens van hem is? Precies zoals op de container achter die pizzatent en die op de paraplu in Kansas City.'

O'Dell stopte met het ordenen van de papieren en keek hem aan alsof ze twijfelde of ze hem in vertrouwen kon nemen. 'Keith heeft niet kunnen achterhalen van wie de afdrukken zijn, maar hij is er vrijwel zeker van dat alledrie de paren afdrukken van een en dezelfde persoon zijn.'

'Dat meen je niet! Weet hij dat zeker? Want als dat zo is, is de moordenaar misschien heel iemand anders dan Stucky.' Afwachtend keek hij haar aan. Haar gezicht bleef uitdrukkingsloos, net als haar stem toen ze zei: 'De moord op Jessica en die op Rita zijn vlak na elkaar gepleegd. Ik zeg niet dat Stucky daar niet toe in staat is, maar die anale penetratie bij Jessica is gewoon niets voor hem. Bovendien is ze veel jonger dan zijn andere slachtoffers.'

'Wat wil je daarmee zeggen, O'Dell? Dat je denkt dat dat een na-aper was?'

'Of een medeplichtige.'

'Wat? Dat slaat nergens op.'

Ze verdiepte zich weer in de dossiers. Hij zag dat ze zelf ook moeite had met die theorie. Plotseling drong tot hem door dat ze hem al een heel eind moest vertrouwen om hem zelfs maar over dit idee te vertellen. Tenslotte was ze gewend in haar eentje te werken en te brainstormen.

'Hoor eens, ik weet wel dat je het serieus meent,' zei hij sussend, 'maar waarom zou Stucky een handlanger nemen? Geen enkele seriemoordenaar zou zoiets doen.'

Bij wijze van antwoord haalde ze een paar kopieën te voorschijn, zo te zien van kranten-en tijdschriftartikelen, en overhandigde hem die. 'Herinner je je dat Cunningham de naam van Walker Harding, Stucky's vroegere zakenpartner, was tegengekomen op een lijst van vliegtuigpassagiers?'

R.J. knikte bevestigend en keek de artikelen door.

'Sommige daarvan zijn van wel tien jaar geleden,' zei ze.

Het waren knipsels uit Forbes, The Wall Street Journal, PC World en verschillende andere zakelijke tijdschriften. Bij het artikel uit Forbes was een foto afgedrukt. Hoewel de trekken van de twee mannen op de korrelige zwart-witte kopie moeilijk te onderscheiden waren, hadden ze broers kunnen zijn. Beiden hadden donker haar, een smal gezicht en scherpe gelaatstrekken. Hij herkende Stucky's doordringende zwarte ogen. De jongste man glimlachte, maar Stucky's gezicht was uitdrukkingsloos. 'Ik neem aan dat dit die partner is?'

'Inderdaad. In een paar artikelen wordt opgemerkt hoeveel die twee gemeen hadden en dat ze niet voor elkaar onder wilden doen. Toch schijnen ze hun samenwerking op vriendschappelijke wijze te hebben beëindigd. Misschien hebben ze nog steeds contact met elkaar. Misschien willen ze nog steeds niet voor elkaar onderdoen, maar nu op een ander terrein.'

'Waarom nu pas? Als ze zoiets van plan waren, waarom zijn ze dan niet begonnen toen Stucky net met zijn spel begon?'

O'Dell ging zitten en duwde een paar verdwaalde, lokken achter haar oren. Ze leek uitgeput. In gedachten nam ze een slok van haar cola light. Die dronk ze in plaats van koffie, had hij ontdekt. Dit was al haar derde deze ochtend.

'Stucky is altijd een eenling geweest,' zei ze. Afgezien van het verzamelen van deze knipsels heb ik niet veel research gedaan naar Harding. Dat Stucky überhaupt een zakenpartner heeft gehad, is opmerkelijk. Ik heb er nooit eerder bij stilgestaan, maar misschien bestond en bestaat er tussen die twee mannen een sterke band, een band die Stucky pas sinds kort onderkent. Of er is een andere reden waarom hij meent zijn oude vriend nodig te hebben.'

'Volgens mij klamp je je nu aan een strohalm vast, O'Dell,' zei R.J. hoofdschuddend. 'Je weet net zo goed als ik dat uit de statistieken naar voren komt dat seriemoordenaars geen handlangers hebben.'

'Maar Stucky past niet in de statistieken. Ik laat Keith uitzoeken of er ooit vingerafdrukken zijn genomen van Harding. Dan weten we of de afdrukken die we gevonden hebben van hem zijn.'

R.J. liet zijn blik vluchtig over de artikelen gaan tot iets zijn aandacht trok. 'Ik vrees dat er een probleempje aan je theorie kleeft, O'Dell.'

'Wat dan?'

'Dit artikel uit The Wall Street Journal heeft een voetnoot, waarin staat dat Stucky en Harding hun samenwerking hebben beëindigd toen Harding een of andere aandoening bleek te hebben.'

'Klopt. Dat heb ik gezien.'

'Maar heb je de rest ook gelezen? Hier onderaan, waar de kopie een beetje onscherp is? Tenzij Walker Harding een wondermiddel heeft ontdekt, kan hij Stucky's medeplichtige niet zijn. Hier staat namelijk dat hij blind aan het worden was.'