74

Hij kroop tussen de struiken door en zorgde ervoor laag bij de grond te blijven. Die rotstruiken hadden doornige takken, die steeds aan zijn sweater bleven haken. Dat zou hem met zijn leren jas nooit zijn gebeurd. Hij miste hem nu al, hoewel het opgeluchte gezicht van Maggie O'Dell en de wetenschap dat die opluchting geheel misplaatst was, het offer waard was geweest. Hij had ze allemaal beetgehad, door handig gebruik te maken van schuilplaatsen die hij speciaal voor deze gelegenheid had gemaakt.

Hij wreef in zijn ogen. Allemachtig, wat was het donker! Hij wilde dat die rode lijntjes verdwenen. Pang, pang. Nee, hij zou niet stilstaan bij die verdomde knappende bloedvaatjes in zijn ogen, steeds meer, dag na dag. De insuline mocht dan zijn suikerspiegel stabiliseren, niets scheen die barstende bloedvaatjes in zijn ogen te kunnen tegenhouden.

Zonder moeite haalde hij zich Walkers blikkerige lachje voor de geest en zijn stem toen hij had gezegd:

'Je wordt net zo stekeblind als ik, Al.' Walker had nog steeds gelachen toen hij de .22 in zijn nek had gezet en de trekker had overgehaald. Pang, pang.

Alle lampen waren nu uit. Hij had haar heen en weer zien lopen in haar slaapkamer. Hij wist welke kamer dat was. Kon hij haar gezicht maar zien, ontspannen en nietsvermoedend. Helaas zaten de gordijnen dicht en waren ze ondoorzichtig.

Het alarmsysteem had hij al onderbroken en ontmanteld met een klein apparaatje dat Walker maanden geleden voor hem had uitgevonden. Zo blind als een mol, maar de man was geniaal op het gebied van elektronica geweest. Hij wist niet hoe het ding werkte, maar hij had het bij het huis aan Archer Drive geprobeerd en het deed het echt. Via het latwerk dat verborgen werd door klimplanten en nog meer struiken klom hij omhoog. Hopelijk was het steviger dan het leek.

Het ging allemaal te makkelijk. Nauwelijks een uitdaging. Maar goed, zij zou de uitdaging zijn. Hij wist dat ze hem niet zou teleurstellen.

Hij dacht aan het scalpel in het etui, veilig opgeborgen in zijn laars. Hij zou rustig de tijd voor haar nemen. Dat vooruitzicht wond hem zodanig op, dat hij zich moest bedwingen niet te gaan hijgen. Ja, dit zou het wachten zeker waard zijn.