Epiloog

Een week later

Maggie wist niet goed waarom ze was gekomen. Misschien alleen maar omdat ze hem in de grond moest zien verdwijnen. Om er helemaal zeker van te zijn dat Albert Stucky niet meer zou ontsnappen.

Ze hield zich wat op de achtergrond. Vanaf haar plaats, dicht bij de bomen, bekeek ze het kleine groepje aanwezigen. Voor het merendeel verslaggevers. De kerkelijke afvaardiging van St. Patrick was omvangrijker. Er waren verscheidene priesters en een heel stel misdienaars met wierook en kaarsen. Hoe konden ze het tegenover zichzelf en elkaar rechtvaardigen iemand als Stucky uitgeleide te doen met precies dezelfde plechtigheid als voor een gewone zondaar? Dat sloeg toch nergens op? Het was op zijn minst niet eerlijk. Het deed er niet toe. Ze was eindelijk vrij. In meer dan één opzicht. Stucky had niet gewonnen. Net zomin als haar schaduwzijde. In die fractie van een seconde had ze ervoor gekozen zich te verdedigen. Ze had niet toegegeven aan het ware kwaad.

Ongeduldig duwde Harvey zijn neus tegen haar hand. Hij zou zich wel afvragen wat voor zin het had buiten te zijn als ze niet gingen wandelen en spelen. Ze sloeg de processie gade, die het graf verliet en de heuvel af ging.

Eindelijk was Albert Stucky weg. Zo meteen zou hij '

anderhalve meter onder de grond liggen, net als zijn slachtoffers.

Toen ze Harvey over zijn zachte vacht aaide, voelde ze zich onbeschrijflijk opgelucht. Ze konden naar huis. Ze kon zich weer veilig voelen. En het eerste wat ze zou doen, was slapen.

~~~