73

Als het niet zo laat was geweest, zou Maggie Gwen mee uit eten hebben genomen. Maar ze was veel te lang in het ziekenhuis gebleven, omdat ze zich ervan had willen verzekeren dat Tess goed geïnstalleerd was en Tully geen blijvend letsel aan zijn been had opgelopen. Hoewel ze eigenlijk volkomen uitgeput zou moeten zijn, was ze voor het eerst in heel lange tijd in een uitgelaten stemming. Daarom zocht ze net zo lang tot ze in het noorden van Newburgh Heights een Chinees restaurant vond dat nog open was. Eindelijk kon ze een restaurant binnen gaan zonder bang te hoeven zijn dat de serveerster de volgende dag in een afvalcontainer zou worden aangetroffen. Ze bestelde kip kung pao, zoetzuur varkensvlees en een grote portie nasi. Ook vroeg ze om extra fortune cookies. Ze vroeg zich af of honden loempia's lustten.

Thuis trof ze Gwen en Harvey opgerold in de leunstoel aan. Ze zaten naar Jay Leno te kijken op de draagbare televisie, die Gwen uit een van de onuitgepakte dozen moest hebben gehaald.

Dat herinnerde Maggie aan de doos die Stucky had gestolen en die nu voorgoed weg was, letterlijk in rook opgegaan. In het fotoalbum hadden de enige foto's gezeten die ze van haar vader had gehad. Maar daar wilde ze nu niet aan denken. Niet nu ze zich zo bevrijd voelde.

Bij het zien van de tasjes met eten glimlachte Gwen.

'Ah, gelukkig! Ik verga van de honger.'

Maggie had haar vanuit de auto gebeld om alvast het grootste deel van het verhaal te vertellen. Gwen had opgelucht geklonken, niet alleen voor Maggie maar ook voor zichzelf. Nu hoefde ze zich tenminste geen zorgen meer te maken over Walker Harding.

'Waarom blijf je vannacht niet hier slapen?' stelde Maggie voor, met een vork vol kip in haar hand. ik heb morgenochtend vroeg een afspraak, dus ik ga vanavond liever terug, 's Ochtends ben ik niks waard.' Nadat ze nog wat rijst had opgeschept, keek ze Maggie onderzoekend aan. 'Hoe voel je je nu? Eerlijk zeggen.'

'Eerlijk zeggen? Ik voel me best.'

Gwen fronste haar voorhoofd, alsof ze vond dat Maggie zich er te makkelijk van afmaakte.

'Het scheelde niet veel of ik had Tuily's dood en de mijne op mijn geweten,' vervolgde Maggie ernstig.

'Door die brand raakte ik helemaal in paniek. Ik kon me niet bewegen, kreeg geen adem. Maar...' Ze glimlachte. '...ik heb het overleefd. En ik heb ons eruit gekregen.'

'Heel goed. Zo te horen heb je iets belangrijks overwonnen.'

Harvey duwde zijn neus onder Maggie arm, ten teken dat hij nog wel een loempia wilde. Ze gaf hem die van haarzelf, die ze pas halfop had, en klopte hem op zijn rug.

'Volgens mij hoor je honden geen loempia te voeren, Maggie.'

'Hoe moet ik dat weten? Is er soms een boek waar al die regels in staan?'

'Wel meer dan een, denk ik. Ik koop er wel een voor je.'

'Dat is geen gek idee, want het ziet ernaar uit dat Harvey en ik met elkaar opgescheept zitten.'

'Je had gelijk wat zijn bazin betrof?'

'Tess heeft ons verteld dat er nog een vrouw was. Ze heette Rachel en ligt nu ergens dood in een put.' Ze zag Gwens gezicht vertrekken. 'Morgen zoeken ze verder naar haar. Volgens Tess lagen er nog meer lijken, botten en schedels. Best mogelijk dat Stucky en Harding dat terrein al jaren in gebruik hadden.'

'Wat denk je dat Harding voor mij in petto had?'

'Niet doen, Gwen!' beet Maggie haar toe. 'Sorry. Maar ik wil gewoon niet dat je daaraan denkt, oké?'

'Eigenlijk ligt het wel voor de hand dat die twee op den duur zouden zijn overgegaan op vrouwen die jou nader aan het hart lagen. Vriendinnen, familie... O, over je hart gesproken, er is daarstraks voor je gebeld. Door die stoere ex-quarterback uit Nebraska.'

'Nick?' Maggie bloosde.

'Hoezo, ken je nog meer stoere ex-quarterbacks dan?' vroeg Gwen glimlachend.

'Wilde hij dat ik vanavond terugbelde?'

'Nou, hij zei dat hij op weg was naar het vliegveld. Ik heb het opgeschreven.' Gwen kwam overeind. 'Je moet toch eens op een tafel uit, Maggie. Ik word te oud om op schoot te eten.' Ze haalde het briefje dat ze op het bureau had laten liggen. Terwijl ze de boodschap voorlas, kneep ze haar ogen tot spleetjes alsof ze het handschrift van iemand anders moest lezen. 'Hij zei dat zijn vader een hartaanval heeft gehad.'

'O, hemel.' Maggie wilde dat ze hem zelf had gesproken. Nick en zijn vader hadden een nogal gecompliceerde relatie, waaruit Nick zich pas sinds kort een beetje los had kunnen maken. 'Hij is toch niet dood, hè?'

'Nee, maar ik meen dat Nick zei dat ze zo snel mogelijk wilden opereren.' Moeilijk kijkend probeerde Gwen haar aantekeningen verder te ontcijferen. 'Nu komt er iets wat ik niet begreep. Hij zei dat zijn vader een brief heeft gekregen, en ze denken dat die de hartaanval heeft veroorzaakt. Als ik het me goed herinner, zei Nick dat die brief uit Zuid-Amerika kwam.'

Een golf van misselijkheid sloeg door Maggie heen. Had Father Keiler Nicks vader misschien een bekentenis gestuurd? Zij scheen de enige te zijn die de charismatische jonge priester als hoofdverdachte zag van de moord op vier jongens in Platte City. Voor ze dat had kunnen bewijzen, was hij echter het land al uit geweest. Voorzover ze wist, zat hij nog steeds in ZuidAmerika.

'Dat was het,' zei Gwen. 'Snap jij er iets van?'

Het geluid van de telefoon deed hen allebei opschrikken.

'Misschien is het Nick.' Maggie stond op en greep de hoorn. 'Maggie O'Dell.'

'Agent O'Dell, met Cunningham.'

Ze keek op haar horloge. Het was al laat, en ze had hem zojuist nog gezien in het ziekenhuis, toen ze eindelijk met Tully op de Eerste Hulp waren gearriveerd.

'Alles goed met Tully?' Het was het eerste wat in haar opkwam.

'Die maakt het prima. Ik ben nu bij dokter Holmes. Hij was zo vriendelijk al vanavond de autopsies te doen.'

'Nou, dokter Holmes heeft de laatste twee weken zijn portie wel gehad.'

'We hebben een probleem, agent O'Dell.'

'Wat dan?' Geestelijk zette ze zich schrap. Gwen, die weer in de leunstoel was gaan zitten, keek ongerust toe.

'Walker Harding is overleden aan een schot in zijn achterhoofd. Hij is neergeschoten met een .22, als in een executie. Maar dat is niet alles. Zijn organen zijn in verregaande staat van ontbinding. Volgens dokter Holmes is hij al een paar weken dood.'

'Een paar weken? Dat kan niet. Bij drie van de moorden hebben we zijn vingerafdrukken gevonden.'

'Ik denk dat we daar wel een verklaring voor hebben. Een paar van zijn vingers zijn afgesneden, inclusief zijn duim. Ik vermoed dat Stucky dat heeft gedaan en die vingers heeft meegenomen. Dat hij ze heeft geprepareerd en bij die moorden heeft gebruikt om ons op een dwaalspoor te zetten.'

'Maar Gwen heeft twee sessies met Harding gehad.'

Ze wierp een blik op Gwen, die nu geschrokken keek. Zelfs Harvey liep onrustig door de serre heen en weer, voor het raam dat op de achtertuin uitkeek. Hij hield zijn kop luisterend omhoog.

'Dokter Patterson heeft Albert Stucky nog nooit gezien.' Cunningham sloeg geen acht op de spanning in Maggies stem en bleef koel en zakelijk. 'Als we haar vragen hoe de man met wie ze die sessies heeft gehad, eruitzag, zal ze waarschijnlijk Stucky beschrijven. Ik heb maar een of twee foto's van Stucky gezien, maar als ik het me goed herinner, was er een treffende gelijkenis tussen die twee. Stucky moet Hardings identiteit al een poos hebben gebruikt en zich als Harding heb'ben voorgedaan. Dat verklaart ook dat vliegticket op Hardings naam.'

'Allemachtig.' Ze kon het haast niet geloven. Het klopte allemaal. Ze had al haar twijfels gehad of Stucky ook maar iemand - zelfs Harding - aan zijn spel zou laten meedoen. 'Hij had dus de perfecte vermomming en de ideale schuilplaats.'

'Er is nog meer, agent O'Dell. De andere persoon is ook al een paar weken dood. Het is Albert Stucky niet.'

Voor haar benen het begaven, ging Maggie zitten.

'Nee,' fluisterde ze. 'Dat kan niet. Hij kan niet wéér zijn ontsnapt.'

'We weten nog niet wie het wél is. Mogelijk een vriend van Harding of iemand die voor hem zorgde. Volgens dokter Holmes was Harding beslist blind. Geen spoor van diabetes.'

Maar Maggie luisterde al niet meer. Ze verstond hem ook haast niet boven het gebons van haar hart. Harvey stond gespannen bij de achterdeur te snuffelen, zag ze. Waar had ze haar Smith & Wesson verdorie gelaten? Ze trok de bureaula open. De Sig was weg. ik heb een paar agenten naar je huis gestuurd om het in de gaten te houden,' zei Cunningham. Alsof dat genoeg zou zijn. ik stel voor dat je vanavond de deur niet uit gaat. Blijf binnen. Als hij achter je aan komt, staan we klaar.'

Als hij achter me aan komt, zit ik als een rat in de val. Die gedachte hield ze maar voor zich. Toen ze Gwens vragende blik zag, kroop de angst haar lichaam binnen als een ijskoude vloeistof die in haar aderen werd gespoten. Toch slaagde ze erin zich los te maken van haar vaders solide, vertrouwde bureau.

'Stucky waagt het niet weer achter me aan te komen.'