42

Maggie klemde haar revolver stevig vast en richtte hem op de donkere gestalte voor haar. Haar rechterhand beefde. Ze voelde dat ze haar kaken op elkaar klemde en haar spieren spande.

'Verdomme!' riep ze gefrustreerd uit.

Aangezien ze helemaal alleen was op de schietbaan, hoorde niemand haar. Agent Ballato, de instructeur, was klaar met zijn laatste groep, dus Maggie had de baan helemaal voor zichzelf.

Opnieuw probeerde ze zich te ontspannen. Ze liet haar armen vallen, rolde haar schouders en strekte haar nek. Waarom kon ze zich verdorie niet ontspannen? Ze had het gevoel dat er elk moment iets in haar kon exploderen.

Ze duwde de beschermende bril omhoog en leunde tegen de wand.

Nadat Tully en zij het huis aan Archer Drive hadden verlaten, had ze rechercheur Ford in Kansas City gebeld en hem de details van de moord op Rita laten beschrijven. Van haar appartement, dat onder het bloed had gezeten, de spermavlekken op de lakens tot de restjes huid en weefsel die in Rita's bad waren aangetroffen. Het leek wel heel erg veel op wat ze in het bubbelbad op Archer Drive hadden gevonden. Alleen had Stucky niet de moeite genomen Rita's appartement schoon te maken toen hij klaar was geweest. Waarom had hij dat na de moord op Jessica wél gedaan? Omdat hij het huis nog een keer had willen gebruiken? Had hij Tess McGowan daarheen gelokt en meegenomen, voor later? En als hij haar had meegenomen, waar hield hij haar dan verborgen?

Maggie sloot haar ogen en wenste dat de spanning in haar borst verdween. Ze moest zich concentreren. Ze moest zich ontspannen. Maar het was zo makkelijk de beelden voor zich te zien. Daar was ze voor opgeleid. Deze keer wenste ze echter dat ze de beelden weg kon duwen.

Haar hoofd wilde niet luisteren; de beelden bleven opdoemen. Opnieuw zag ze Jessica's kleine handen voor zich, die haar de pizza overhandigden. Daarna zag ze diezelfde handen naar de wanden van de lege slaapkamer klauwen en graaien. Hoe was het mogelijk dat niemand haar gegil had gehoord, terwijl dat zo luid en levensecht in Maggies hoofd weerklonk?

Ze legde haar wapen neer en wreef met beide handen in haar ogen. Dat hielp niet. Voor haar geestesoog verscheen Rita's gezicht, haar vermoeide maar vriendelijke glimlach toen ze hen die zondagavond had bediend in dat rokerige café. En toen, zonder enige inspanning of waarschuwing, zag ze Rita's met afval Jjesmeurde lichaam voor zich, haar doorgesneden keel en die klomp die ooit haar nier was geweest, op dat porseleinen bord.

Beide vrouwen waren dood omdat ze de pech hadden gehad haar te ontmoeten. Maggie wist zeker dat er nog twee vrouwen waren ontvoerd, om dezelfde reden. Hun enige fout was geweest dat ze contact hadden gehad met haar. Ze wilde gillen en schreeuwen. Als het bonzen in haar slapen maar verdween. Beefde die verrekte hand van haar maar niet zo.

Vanaf het moment dat Tully haar de wikkels had laten zien, had ze lopen piekeren over Rachel Endicott., Trok ze misschien alleen maar overhaaste conclusies?

Wilde ze te graag een verband zien tussen Rachels verdwijning en die van Tess?

Op de trap in het huis van Rachel had modder gelegen. Modder met iets vreemds, metaalachtigs erin. Volgens Tully was er glinsterend vuil aangetroffen op Jessica's gaspedaal. Kon dat hetzelfde zijn?

Tully had haar nog iets verteld, maar ze wist niet meer wat het was. Het zeurde achter in haar hoofd, maar ze kon er niet opkomen. Iets uit het politierapport? 'Verdomme!' riep ze weer. Waarom wilde het haar niet te binnen schieten? De laatste tijd leek het wel alsof haar hersenen uiteenvielen, of er stukjes losscheurden en afbladderden. Haar zenuwen waren tot het uiterste gespannen, haar spieren uitgeput door haar voortdurende waakzaamheid. En het ergste, het irritantste was dat ze daar niets aan scheen te kunnen doen.

Albert Stucky had haar precies waar hij haar hebben wilde; op het randje van een psychische afgrond. Hij had haar zijn handlanger in het kwaad gemaakt. Zij zou bepalen wie het volgende slachtoffer werd. Hij wilde de verantwoordelijkheid met haar delen, wilde dat ze inzag hoe machtig het kwaad was. Hoopte hij daarmee het kwaad in haar te doen ontwaken?

Ze pakte haar Smith & Wesson op, liet haar vingers over het koele metaal glijden en kromde ze voorzichtig, haast eerbiedig, om de kolf. De oordopjes liet ze om haar nek hangen en de beschermende bril bleef boven op haar hoofd toen ze haar rechterarm hief, de elleboog iets gebogen. Haar linkerhand vormde een steun, een soort statief onder haar rechterhand. Ze tuurde door het vizier en beval zichzelf, bezwoer niet te bewegen, niet te beven. Toen haalde ze zonder aarzeling de trekker over en vuurde snel achter elkaar, tot de kogels op waren en de kruitdamp haar neusgaten vulde.

Haar oren tuitten toen ze haar arm langs haar zij liet vallen. Met bonzend hart drukte ze op een knop in de muur. Het schelle gepiep waarmee de katrol het doelwit naar haar toe rolde, deed haar ineenkrimpen. Onder geritsel van papier en gekletter van metaal, stopte de donkere gestalte, het silhouet van haar zogenaamde aanvaller, vlak voor haar. Ze had haar doel precies geraakt.

Ze slaakte een diepe zucht. In plaats van opgelucht te zijn over haar schietvaardigheid, had ze het gevoel de afbrokkelende rand van de afgrond alleen maar dichter te zijn genaderd. De zes kogels die ze zojuist had afgevuurd, hadden haar doelwit namelijk deskundig en opzettelijk recht tussen de ogen geraakt.