14

Tess glimlachte naar de kelner, die geduldig stond te wachten.

Terwijl de lange jongeman de fles had ontkurkt en het gebruikelijke bodempje had ingeschonken om de smaak te laten keuren, had Daniël onophoudelijk in zijn mobiele telefoon zitten kletsen. Toen de kelner zag dat Daniël nog steeds zat te bellen, bood hij het glas aan Tess aan.

Ze schudde haar hoofd en stuurde hem met haar blik, om hem niet in verlegenheid te brengen, naar Daniël. Hij zag er onervaren uit, met zijn gladde, jongensachtige gezicht, dat ondanks haar hulp toch nog rood werd.

Nu wachtten ze allebei.

Tess haatte deze onderbrekingen. Het was al erg genoeg dat hun etentje zo ongewoon laat plaatsvond door Daniels werk. Waarom nam hij niet ten minste de zondag vrij? Ze speelde met de lange, rode roos die hij voor haar had meegebracht en wenste dat hij, al was het maar één keer, wat creatiever was. Waarom niet een paar viooltjes of een bosje madeliefjes?

Op bedaarde toon maakte Daniël de persoon die hij aan de lijn had uit voor 'incompetente klootzak'. Gelukkig voor Tess en de kelner betekende dat het eind van het gesprek. Hij klapte de telefoon dicht en liet hem in zijn borstzak glijden. Zonder op te kijken greep hij het glas, proefde en spuugde de wijn toen uit, zonder deze zelfs maar even in zijn mond te hebben gehouden. 'Dit is slootwater. Ik vroeg om een Bordeaux van '84. Wat is dit verdomme voor troep?'

Tess verstrakte. Niet weer. Waarom konden ze nooit eens uitgaan zonder dat Daniël een scène maakte? Ze zag de arme kelner de fles omdraaien om het etiket te lezen.

'Dit is een Bordeaux van '84, sir.'

Onmiddellijk griste Daniël de fles uit zijn handen om zelf te kijken. Hij snoof binnensmonds en gaf hem terug. 'Ik wil niet zo'n snertwijn uit Californië.'

'Maar u vroeg om een binnenlandse wijn, sir.'

'Inderdaad, en voorzover ik weet ligt New York nog steeds in de Verenigde Staten.'

'Natuurlijk, sir. Ik zal een andere brengen.'

'En?' vroeg Daniël, om haar te laten weten dat hij nu tijd voor haar had, hoewel hij intussen zijn bestek verschoof en zijn servet op zijn schoot legde. 'Je zei dat we iets te vieren hadden?'

Ze schoof het bandje van haar jurk omhoog, zich afvragend waarom ze tweehonderdvijftig dollar had betaald voor een jurk die niet wilde blijven zitten. Een sexy, zwarte jurk, die Daniël niet eens was opgevallen. Zelfs nu hij haar aandacht schonk, keek hij geërgerd naar haar gefriemel in plaats van naar de jurk. O alsjeblieft, ze had echt geen behoefte aan de zoveelste preek over gefrunnik in het openbaar. Zelf besteedde hij meer tijd aan het rommelen met zijn bestek dan aan het eten, maar toch zag hij er geen been in haar de les te lezen over haar gefrunnik. Ze deed alsof ze zijn frons niet opmerkte. Als zij maar enthousiast bleef, zou hij deze avond heus niet kunnen bederven. Toch?

'Ik heb van de week het huis van de familie Saunders verkocht.'

De rimpels in zijn voorhoofd vertelden haar dat hij echt geen tijd had te onthouden waar al die cliënten van haar woonden.

'Dat grote huis in tudorstijl, in het noorden. Maar het mooiste is dat ik van Delores de hele verkoopbonus mag houden.'

'Dat is nog eens goed nieuws, Tess! We moeten champagne drinken in plaats van wijn.' Hij keek om, klaar om zijn doelwit te vernietigen. 'Waar blijft die stomme imbeciel in vredesnaam?'

'Doe nou niet, Daniël.'

Nijdig omdat ze zijn nobele gebaar de kop indrukte, keek hij haar aan.

'Je weet best dat ik veel liever wijn drink dan champagne,' zei ze gauw. 'Toe, laten we gewoon wijn nemen.'

In een gebaar van overgave stak hij zijn handen op.

'Jij mag het zeggen. Het is jouw avond.' Hij wilde een slokje water nemen maar stopte halverwege, pakte zijn servet en begon zijn glas schoon te wrijven. Ze zette zich al schrap voor de volgende scène, maar gelukkig slaagde hij erin het glas naar zijn zin schoon genoeg te krijgen.

Hij legde zijn servet terug en zette zijn glas neer zonder een slok te hebben genomen. 'En? Hoe groot is die verkoopbonus? Ik hoop dat je niet alles hebt uitgegeven aan die veel te dure jurk die niet op je schouders wil blijven zitten.'

Voor ze er iets aan kon doen, kroop de hitte langs haar hals omhoog. 'Natuurlijk niet,' zei ze kalm. Ze slaagde er zelfs in even te glimlachen, alsof ze zijn poging tot 'droge humor', zoals hij het noemde, wel kon waarderen.

'Nou? Hoeveel?'

'Bijna tienduizend dollar,' antwoordde ze trots.

'Zo, dat is een leuk spaarpotje voor jou, hè?'

Deze keer dronk hij van zijn water zonder het glas op te poetsen. Hij liet zijn blik door het restaurant gaan, op zoek naar bekende gezichten. Hoewel ze wist dat dat een soort beroepstic was en dat hij echt niet onbeleefd wilde zijn, kreeg ze toch elke keer weer het gevoel dat hij een kans zocht te ontsnappen aan het oninteressante gesprek met haar.

'Zal ik het beleggen?' vroeg ze, in de hoop zijn aandacht vast te houden met het enige onderwerp waarover hij graag sprak.

'Wat zeg je, liefde?' Hij keek haar nauwelijks aan, want hij had een paar bekenden ontdekt die op hun tafel stonden te wachten.

'De bonus. Denk je dat ik die moet beleggen op de beurs?'

Nu keek hij haar wel aan, met een glimlach die ze onmiddellijk herkende als het begin van een nieuwe preek.

'Tienduizend dollar is echt niet genoeg om mee naar de beurs te gaan, Tess. Misschien een leuk spaardepositootje of een minder riskant beleggingsfonds. Stort je nu maar niet in iets wat je toch niet begrijpt.'

Voor ze kon protesteren, piepte zijn mobieltje weer. Snel trok hij het uit zijn zak, alsof niets belangrijker was dan dat ding. Ze duwde haar bandje omhoog. Niets was belangrijker dan die stomme telefoon, dat moest ze zo onderhand toch wel weten.

De kelner kwam terug en zag dat Daniël weer zat te bellen. Bij het zien van zijn gekwelde blik schoot Tess bijna in de lach.

'Waarom is het verdomme zo moeilijk om dat te regelen?' snauwde Daniël zo luid, dat andere gasten naar hem keken. 'Nee, nee, laat maar. Ik doe het zelf wel.' Driftig klapte hij het apparaat dicht. Hij was al opgestaan voor hij het in zijn zak had gestopt. 'Tess, liefje, ik moet weg. Die idioten kunnen ook helemaal niks zelf.' Hij haalde een creditcard te voorschijn en trok twee briefjes van honderd uit zijn portefeuille. 'Neem, alsjeblieft een schandelijk duur diner om je bonus te vieren. Je vindt het toch niet erg om een taxi naar huis te nemen?' Zonder haar antwoord af te wachten gaf hij haar de creditcard en het geld, drukte een vluchtige kus op haar wang en verdween. Ze zag echter dat hij nog wel tijd had om bij de deur even te blijven staan en met het stel te praten dat hij eerder had ontdekt. Toen drong het tot haar door dat de wijnkelner nog bij de tafel stond en haar aankeek, verbijsterd op haar instructies wachtend. 'Geef me de rekening maar,' zei ze.

'Maar ik heb nog niet eens één glas ingeschonken.'

Hij hield de ontkurkte fles omhoog.

'Drink die straks zelf maar leeg met je collega's.'

'Meent u dat?'

'Ja, zeker. Op mijn kosten. O, en zet er voor je de rekening brengt twee van de duurste voorgerechten op die jullie hebben.'

'Wilt u die meenemen?'

'Nee, hoor. Ik wil ze helemaal niet. Ik wil ze alleen betalen.' Glimlachend toonde ze hem de creditcard. Eindelijk scheen hij het te snappen, want hij lachte terug en liep haastig weg.

Als Daniël erop stond haar als een hoer te behandelen, kon hij zijn zin krijgen. Misschien konden haar pietepeuterige hersentjes zoiets ingewikkelds als de effectenbeurs niet begrijpen, maar er waren heel wat dingen waar zij wel verstand van had en waar Daniël geen benul van had.

Ze tekende de rekening en gaf de kelner een royale fooi. Buiten hield ze een taxi aan. Hopelijk zou haar woede zijn weggeëbd tegen de tijd dat ze thuis was. Hoe kon hij dit voor haar bederven? Ze had zich er zo op verheugd het samen te vieren. Misschien was tienduizend dollar een schijntje voor Daniël, maar voor haar was het een geweldige mijlpaal in een lange reis bergopwaarts. Ze verdiende een schouderklopje, een feestje, maar in plaats daarvan kreeg ze een lange, eenzame taxirit van DC naar huis.

'Wacht even,' zei ze, en ze leunde naar voren in de muffe taxi. 'Als we zo in Newburgh Heights zijn, breng me dan niet naar het adres dat ik u heb gegeven. Rijd me maar naar Louie's Bar & Grill op de hoek van 55th Street en Laurel Avenue.'