61

R.J. liet zich in zijn stoel achterovervallen en leunde met zijn hoofd tegen het zachte kussen. Hij hoorde O'Dell het autoportier dichtslaan en gas geven, waarna ze met piepende banden haar nijd afreageerde op het plaveisel van zijn oprit. Hij kon haar frustratie wel begrijpen. Verdorie, hij was ook gefrustreerd. Hij wilde Stucky net zo graag te pakken krijgen als zij, maar hij wist dat het voor haar iets persoonlijks was. Wat zij moest doormaken, kon hij zich nauwelijks voorstellen. Drie vrouwen, allemaal bekenden van haar, allemaal op gruwelijke wijze omgebracht, alleen maar omdat ze de pech hadden gehad Maggie O'Dell te ontmoeten. Toen hij opkeek, zag hij Emma in de deuropening staan. Tegen de deurpost geleund, nam ze hem op. Ze had zich niet aangekleed of haar haren gekamd, maar ineens was hij te moe om haar daarop te wijzen. Toen ze hem alleen maar aanstaarde, schoot hem te binnen dat ze nog steeds niet tegen hem praatte. Ook goed. Dan praatte hij ook niet tegen haar. Hij liet zijn hoofd weer tegen de leuning rusten.

'Was dat je nieuwe partner?'

Zonder van houding te veranderen keek hij haar aan. Hij probeerde niet te laten merken hoezeer haar onverwachte wapenstilstand hem verraste. 'Ja, O'Dell is mijn nieuwe partner.'

'Ze is goed nijdig op je.'

'Ja, dat klopt. Wat kan ik toch goed met vrouwen overweg, hè?'

Tot zijn verbazing glimlachte ze. Hij glimlachte terug, waarop ze echt in de lach schoot. In twee stappen was ze bij hem, en ze kroop op zijn schoot zoals ze vroeger altijd had gedaan. Hij sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar stevig tegen zich aan voor ze van gedachten veranderde.

Ze legde haar hoofd onder zijn kin en nestelde zich tegen hem aan. 'Vind je haar aardig?'

'Wie?' Doordat hij het zo prettig vond zijn kleine meid weer vast te houden, was hij helemaal vergeten waar ze het over hadden.

'O'Dell, je nieuwe partner.'

'Ik geloof dat ik haar wel mag. Ze is slim en taai.'

'Ze is echt knap.'

Was Emma bang dat hij er met een van zijn collega's vandoor zou gaan, net als haar moeder had gedaan?

'Maggie O'Dell en ik zijn alleen maar in ons werk partners, Emma. Verder is er niets tussen ons.' Hij wenste met heel zijn hart dat ze het hem zou vertellen als ze ergens bang voor was.

'Ze was echt pisnijdig op je,' zei ze uiteindelijk. Ze giechelde.

'Daar komt ze wel overheen. Ik maak me meer zorgen om jou.'

'Om mij ?' Ze draaide haar hoofd om hem aan te kijken.

'Ja. Jij leek ook pisnijdig op me.'

'O, dat.' Ze nestelde zich weer tegen hem aan. 'Daar ben ik al overheen.'

'Echt waar?'

'Ik dacht, als we al dat geld dat het zou kosten als ik naar dat feest ging, toch niet uitgeven, dat ik dan misschien een goeie diskman zou kunnen krijgen?'

'O, dacht je dat?' Hij glimlachte. Nu wist hij zeker dat hij vrouwen nooit zou begrijpen.

'Wees maar niet bang. Ik heb zelf ook gespaard.' Ze, maakte zich los uit zijn armen en liet zich van zijn schoot af glijden. Toen ging ze, met haar armen over elkaar, voor hem staan om zijn reactie af te wachten. Zo was ze weer de puber die hij kende. 'Kunnen we er vandaag een gaan kopen?'

Was dat opvoedkundig wel verantwoord, je dochter op deze manier belonen voor goed gedrag? Maar in plaats van zich daar het hoofd over te breken, antwoordde hij: 'Oké. Dat kunnen we wel doen.'

'Yes!' Ze verdween zo ongeveer huppelend naar haar kamer.

Hij stond op en haalde een dossiermap uit de rommel op de salontafel. De inhoud bestond uit een politierapport, een kopie van een DNA-onderzoek, een plastic zakje met wat aarde met metaalspikkels, waaraan een document was vastgeniet en een medischontslagformulier van Riley's Veterinary Clinic. De avond daarvoor had rechercheur Manx hem dit dossier gegeven. Het ging over Rachel Endicott, de vermiste buurvrouw van wie O'Dell vermoedde dat Stucky haar had ontvoerd. Uit het bewijsmateriaal en de datum van het DNA-rapport maakte hij op dat zelfs de eigengereide Manx had bedacht dat Ms Endicott wel eens gekidnapt kon zijn.

In aanmerking nemend hoe O'Dell er momenteel aan toe was, betwijfelde R.J. of hij haar het dossier moest laten zien. Het onderzoek van het DNA-laboratorium had namelijk uitgewezen dat Stucky niet alleen in het huis van Rachel Endicott was geweest, maar daar ook een paar boterhammen en chocolade-repen had gepakt. En Tulley twijfelde er nu niet meer aan dat Stucky ook Endicott wat had aangedaan.