28

Washington DC

Woensdag 1 april

Hij voelde dat dokter Gwen Patterson naar hem keek toen hij met zijn witte stok tegen haar meubilair tikte, op zoek naar een plek om te zitten.

Mooie spullen. Het róók zelfs duur in haar spreekkamer, naar fijn leer en boenwas. Wat had hij anders verwacht van een vrouw met klasse. Ze was ontwikkeld en beschaafd, wijs en begaafd. Eindelijk eens een echte uitdaging, om het maar zo te noemen. Hij zwaaide zijn stok over haar bureaublad, maar daar viel niet veel overhoop te halen - telefoon, kaartenbak, een paar schrijfblokken en een dagkalender, die op woensdag 1 april stond. Nu pas drong het tot hem door dat het 1 april was. Hoe toepasselijk. Hij onderdrukte een glimlach, veranderde van richting en liet zijn stok over een lage kast gaan, rakelings langs een antieke vaas. Het raam boven de kast gaf uitzicht op de rivier de Potomac. In de weerspiegeling van het glas zag hij haar gezicht vertrekken omdat hij zo brutaal, zo roekeloos rondtastte.

'De bank staat aan uw linkerhand,' zei ze uiteindelijk, maar ze bleef achter haar bureau zitten. Hoewel haar stem gespannen klonk, vol ingehouden ongeduld, bracht ze hem niet in verlegenheid door hem te hulp te schieten. Uitstekend. Voor zijn eerste test was ze geslaagd.

Hij stak zijn hand uit en betastte het zachte leer,, voelde naar de leuning en ging voorzichtig zitten.

'Wilt u soms iets drinken voor we beginnen?'

'Nee,' beet hij haar toe, onnodig grof. Van gehandicapten werden zulke dingen geaccepteerd. Dat was een van de weinige dingen waar hij naar uit kon kijken. Toen, om haar te laten merken dat hij geen kwade kerel was, voegde hij er beleefd aan toe: ik begin liever meteen.' Hij zette zijn stok naast zich neer, waar hij hem makkelijk terug kon vinden. Toen vouwde hij zijn leren jas op en legde hem op zijn schoot. Doordat de jaloezieën halfdicht waren, was het donker in de kamer. Waarom had ze die moeite genomen?

Hij duwde zijn zonnebril omhoog op zijn neus. De glazen waren extra donker, zodat niemand zijn ogen kon zien. Zodat niemand hem kon zien kijken. Wat een prachtige manier om voyeurisme te bedrijven. Iedereen dacht zelf de voyeur te zijn, veilig naar hem te kunnen staren, hem medelijdend te kunnen bekijken, en niemand scheen ooit op het idee te komen dat een blinde misschien best kon zien. Want waarom zou iemand in vredesnaam doen alsof hij blind was?

Wel jammer dat zijn leugen, ironisch genoeg, wel eens waarheid zou kunnen worden. De medicijnen werkten niet, en zijn ogen gingen ontegenzeggelijk achteruit. Betekende dit dat het was afgelopen met zijn mazzel? Nee, hij geloofde niet in zoiets stoms als het lot. Dus wat dan nog, als hij de laatste tijd wat extra hulp nodig had, wat steun of assistentie van een oude bekende, om een beetje opwinding in zijn leven te brengen? Daar had je toch vrienden voor?

Afwachtend hield hij zijn hoofd schuin, alsof hij haar eerst moest horen om te weten in welke richting hij moest gaan zitten. Intussen sloeg hij haar gade. Door de duisternis in de kamer en door zijn donkere bril moest hij turen om iets te kunnen onderscheiden. Ze zat hem nog steeds aan te staren, achterovergeleund in haar fauteuil, op haar gemak en de situatie volkomen meester.

Toen stond ze op en wilde haar colbert van de rugleuning van haar stoel pakken. Na een korte aarzeling en een blik op hem liet ze het jasje waar het was. Ze liep naar de voorkant van haar bureau en leunde ertegenaan, vlak voor zijn neus. Ze zag er zacht en breekbaar uit, met rondingen op de goede plaatsen, een gladde huid en weinig rimpels voor een vrouw van achter in de veertig. Haar rossige haar droeg ze los, waardoor het in luchtige lokken langs haar kaak streek. Zou het haar eigen kleur zijn?

Hij betrapte zichzelf op een glimlach. Misschien zou hij daar zelf achter moeten zien te komen. Hij leunde achteruit en snoof haar geur op. Hemel, wat rook ze lekker, al kon hij haar parfum niet thuisbrengen. Gewoonlijk kwam hij wel een eind in de richting, maar dit was iets nieuws.

Haar roodzijden blouse was dun genoeg om kleine, ronde borsten te onthullen en de lichte uitstulping van haar tepels. Hij was blij dat ze dacht haar jasje niet nodig te hebben. Hij vouwde zijn handen op zijn schoot en controleerde of zijn opgevouwen jas de groeiende zwelling bedekte. Tot zijn tevredenheid leek het nieuwe dieet van pornofilms zijn tijdelijke falen te verhelpen.

'Zoals bij al mijn nieuwe patiënten,' zei ze ten slotte, 'wil ik graag weten wat uw doelstellingen zijn, Mr. Harding. Wat hoopt u met onze sessies te bereiken?'

Hij onderdrukte een glimlach. Een van zijn doelstellingen was al bereikt. Zonder zijn blik af te wenden van haar borsten hief hij zijn hoofd. Zelfs als ze zijn ogen kon zien, zou ze het niet erg vinden dat hij haar niet aankeek. Mensen verwachtten niet anders. 'Ik weet niet zeker of ik uw vraag goed begrijp.' Het was goed vrouwen om uitleg te vragen, had hij ontdekt. Dat gaf hun het gevoel dat ze de leiding hadden, en hij wilde haar laten geloven dat ze de leiding had.

'Over de telefoon hebt u me verteld dat u seksuele problemen hebt waaraan u wilt werken.'

Ze sprak kalm en duidelijk, zonder de woorden 'seksuele problemen' te benadrukken of erbij te aarzelen. Dat was goed. Heel goed.

'Om u te kunnen helpen, moet ik wat preciezer weten wat u van me verwacht. Wat u graag wilt dat het resultaat is van deze sessies.'

Tijd om te zien of ze makkelijk te shockeren was.

'Eigenlijk is het heel simpel. Ik wil weer kunnen genieten van het neuken van een vrouw.'

Ze knipperde met haar ogen en haar lichte huid werd wat donkerder, maar ze bewoog zich niet. Dat viel een beetje tegen. Misschien moest hij een stapje verder gaan en eraan toevoegen dat hij ervan wilde genieten een vrouw te neuken zonder dat hij haar dood wilde neuken. Eigenlijk verschilde zijn nieuwe verslaving niet zoveel van hoe het er bij veel dieren en insecten aan toeging. Misschien moest hij zijn seksuele gewoonten vergelijken met die van het vrouwtje van de bidsprinkhaan, dat de kop van het mannetje afbijt zodra hij met paren begint. Zou ze begrijpen dat het orgasme, het erotische hoogtepunt, ongelooflijk sterk was als er pijn aan te pas kwam? Moest hij haar bekennen dat hij, als hij zijn vrouwen onder het bloed zag zitten en om genade hoorde gillen, klaarkwam in een orgastische explosie die hij op geen enkeIe andere manier kon bereiken? Zeker nu die afschuwelijke ziekte hem de basis van zijn bestaan, zijn laatste oerinstinct dreigde te ontnemen. Nee, daar zou hij haar niets van vertellen. Dat was waarschijnlijk een beetje te veel van het goede. Dat was iets wat Albert Stucky zou doen of zeggen, en hij moest de verleiding weerstaan zich te verlagen tot het niveau van zijn goede oude vriend.

'Kunt u dat, dokter?' Hij stak zijn kin vooruit alsof hij op een beweging, een reactie van haar wachtte. ik kan het in ieder geval proberen.'

Hij keek over haar schouder, zijn lichaam iets naar opzij gedraaid hoewel ze recht voor hem stond. 'U bloost,' zei hij met een korte glimlach.

De kleur op haar wangen werd dieper. Ze hief haar hand naar haar hals in een nutteloze poging het blozen te doen stoppen. 'Hoe komt u daarbij?'

Zou ze het ontkennen? Zou ze hem nu al teleurstellen door te liegen? 'Dat raadde ik maar,' antwoordde hij. Hij zorgde ervoor zacht en sussend te klinken, om haar aan te moedigen hem in vertrouwen te nemen, verlangend haar zwakke plekken te ontdekken. Als hij zijn ultieme doel wilde bereiken, zou hij ervoor moeten zorgen dat dokter Gwen Patterson zich niet bedreigd voelde. Ze stond bekend om haar kennis van het brein van misdadigers en had zich verdiept in een aantal van de beroemdste en geniaalste criminelen. Hij vroeg zich af wat ze ervan zou vinden als ze wist dat zij deze keer de proefpersoon zou zijn. ik kan u vertellen dat ik al een aardig tijdje in dit vak zit.'

Ze probeerde zich ervan af te maken, maar hij zag dat de kleur op haar wangen bleef.

'En ik heb al heel wat schokkende dingen gehoord, veel schokkender dan uw probleem,' vervolgde ze.

'Dus u hoeft niet bang te zijn me in verlegenheid te brengen, Mr. Harding.'

Goed, ze wilde het dus veilig houden en haar eigen innerlijk voor hem verbergen. Niettemin wond dat hem op. Hij genoot zo van uitdagingen.

'Misschien moet u me eerst eens vertellen waarom u niet meer geniet van seks.'

'Is dat niet duidelijk dan?' Hij gebruikte de toon waarop hij urenlang had geoefend. Kwaad, beledigd, maar tegelijk droevig genoeg om precies de juiste hoeveelheid medelijden op te wekken. Meestal werkte het.

'Natuurlijk is dat niet duidelijk.'

Hij liet zijn hand onder de bundel leer dwalen. Ze maakte het hem zo gemakkelijk. Hij legde zijn handpalm over zijn erectie.

'Als u denkt dat uw...' Ze aarzelde.'...uw handicap-'

'Geeft niet. Noemt u het beestje maar bij zijn naam. Ik ben blind. Ik vind het niet erg als iemand het hardop zegt.'

'Oké. Maar uw blindheid betekent niet automatisch een verminderd libido.'

De manier waarop ze 'libido' uitsprak, beviel hem wel. Hoewel ze smalle lippen en een kleine mond had, vond hij de vorm mooi. Met genoegen keek hij naar haar bovenlip, die bij de mondhoek een beetje omhoog krulde. Ze had een accent, maar hij kon het niet plaatsen. Het noorden van de staat New York misschien? Hij verlangde ernaar haar 'penis' of'fellatio' te horen zeggen en was benieuwd naar hoe haar lippen zich om die woorden zouden krullen.

'Wilt u dat zeggen, Mr. Harding?' onderbrak ze zijn gedachten. 'Dat uw verminderd gezichtsvermogen er op de een of andere manier voor zorgt dat u niet meer kunt presteren?'

'Mannen zijn sterk visueel ingesteld, zeker als het om seksuele opwinding gaat.'

'Helemaal waar.' Ze reikte achter zich naar een dossiermap. Zijn dossier. 'Wanneer begon uw zicht af te nemen?'

'Een jaar of vier geleden. Moeten we het daar echt over hebben?'

Over het open dossier heen keek ze hem aan. Hoewel ze naar het andere eind van het bureau was geschoven, hield hij zijn blik op de plek waar ze zoeven nog had gezeten.

'Als dat ons helpt bij het oplossen van uw probleem wel, ja. Dan vind ik dat we daarover moeten praten.'

Haar gedecideerde manier van doen, haar directheid, stond hem aan. Ze zou er niet omheen draaien.

'Hebt u daar bezwaar tegen, Mr. Harding? U lijkt me beslist geen man die uitdagingen ontloopt.'

'Daar heb ik geen bezwaar tegen.' Het kostte hem moeite zijn glimlach te verbergen. Nee, niemand die Walker Harding kende, zou hem er ooit van beschuldigen uitdagingen te ontlopen. Maar als hij deze uitdaging zou aannemen, moest hij vertrouwen op een crimineel genie in wie dokter Patterson zich nog niet had verdiept. Ondanks de nieuwe rol die hij speelde, zou hij moeten vertrouwen op de begaafdheid van zijn goede oude vriend Albert Stucky.