58

Hij kon gewoon niet geloven dat ze was ontsnapt. Hoe had ze de deur van het schuurtje zo makkelijk van het slot kunnen krijgen? Hij zou teleurgesteld moeten zijn in plaats van opgetogen, maar zelfs zijn vermoeidheid kon de opwinding en de uitdaging van een goede jacht niet bederven.

De nachtkijker leek weinig verschil te maken. Goed, hij zag er wel beter mee, maar er viel niets te zien. Waar kon die teef naartoe zijn? Hij had haar niet zo lang alleen moeten laten, maar die knappe brunette had hem afgeleid.

Ze was zo attent geweest, net als bij agent O'Dell. Ze had alle tijd genomen en hem geholpen een goede fles wijn te kiezen. Het had haar niets kunnen schelen dat het al na sluitingstijd was geweest, dat ze het bordje Open al had omgedraaid en net de winkeldeur op slot had willen doen toen hij haastig binnen was gekomen. Ja, ze was ontzettend behulpzaam geweest en had erop gestaan dat hij een frisse witte wijn probeerde voor zijn speciale gelegenheid, zonder ook maar een seconde te vermoeden dat zijzelf het hoogtepunt van die speciale gelegenheid zou zijn.

De korte omweg eiste nu echter zijn tol. Hij had haar lichaam gewoon in de wijnkelder moeten achterlaten, dan zouden zijn spieren nu tenminste niet zo'n zeer doen. Hij kon haast niet scherp zien. Die rode lijntjes verschenen steeds vaker. Werkte die stomme nachtkijker eigenlijk wel? Hij moest er niet aan denken dat zijn zicht in minder dan een week zo achteruit was gehold. Dan zou hij afhankelijk worden. Eerst moest hij zijn doel bereiken, het spel uitspelen. Daartoe zou hij alles doen wat nodig was. Hij zwierf door het donkere bos. Tot zijn ergernis struikelde hij steeds weer over boomwortels en gleed hij bijna uit in de blubber. Eén keer was hij gevallen, maar dat zou hem niet meer gebeuren.

Hij durfde er wat om te verwedden dat ze niet ver van het schuurtje was. Dat waren ze nooit. Soms kwamen ze zelfs terug, omdat ze bang waren voor het duister of wilden schuilen voor de kou of de regen. Stomme wijven. Zo goedgelovig en zo naïef. Meestal volgden ze dezelfde route, omdat ze dachten dat dat veelgebruikte pad hen naar de vrijheid zou leiden. Nooit hadden ze door dat die route hen juist in de volgende val zou laten lopen. Hij moest Tess McGowan echter nageven dat ze zich goed had verstopt. Maar hij zou haar vinden. Hij kende deze bossen als zijn broekzak. Er was geen ontsnappingsmogelijkheid, tenzij ze zou zwemmen. Vreemd, geen van hen had ooit geprobeerd te zwem, men. Maar ja, er waren er ook niet veel geweest die daar de kans toe hadden gekregen. Tess had de mazzel gehad dat hij was opgehouden. En nog meer mazzel dat ze een manier had gevonden om het schuurtje uit te komen. Hij zou kwaad op haar moeten zijn, maar haar vindingrijkheid wond hem juist op. Hij was gek op uitdagingen. Op deze manier zou hij er des te meer van genieten haar uiteindelijk te vangen, bezit te nemen van haar lichaam, haar ziel en haar brein - haar te verslinden.

Terwijl hij de richel beklom, hoopte hij dat hij haar niet met een gebroken nek op de bodem van een ravijn zou aantreffen. Dat zou zonde zijn. Hij hoopte dat ze, zijn teleurstelling in Rachel zou goedmaken. Die had totaal niet aan zijn verwachtingen voldaan. Zolang ze had gedacht dat hij een simpel monteurtje was geweest dat ze kon plagen en in haar macht had, had ze zo met hem geflirt. Ze leek zo veel energie en levenslust te hebben gehad, maar toen hij haar had verkracht, had ze gejammerd als een hulpeloos kind. Het was gewoon zielig, zo snel als ze haar vechtlust had verloren. Tot overmaat van ramp had ze het maar een halfuur volgehouden toen hij haar in het bos had losgelaten. Eeuwig zonde. Hij greep een klimplant beet en trok zichzelf omhoog tot op de richel. Vandaar kon hij ver kijken. Niets. Geen warmtebron die oplichtte in zijn nachtkijker. Waar was ze verdomme gebleven?

Onder de kijker wreef hij in zijn ogen. Misschien zou een beetje slaap hem meer goeddoen dan een afstraffing van Tess McGowan. Hij voelde de vertrouwde lusteloosheid bezit nemen van zijn lichaam. Het zou extra teleurstellend zijn haar te vinden en dan niet in staat te zijn haar te neuken. Hij moest er niet aan denken. Nee, hij zou de volgende ochtend wel verder zoeken, als hij weer wat energie had en van de jacht kon genieten. Hij zou goed vroeg beginnen.

Hij sloeg het touw over zijn schouder, pakte de kruisboog op en liep terug. Misschien moest hij die mooie fles Italiaanse wijn maar eens opentrekken. Hannah had hem verzekerd dat hij ervan zou genieten.