12

Tegen de tijd dat hij zijn kamer had bereikt, was de uitputting doorgedrongen tot in zijn botten en dreigde deze hem te overweldigen. Zonder zich te veel in te spannen, kleedde hij zich uit. Hij liet de stof gewoon van zich af glijden, hoewel hij eigenlijk niets liever wilde dan rukken en scheuren. Hij walgde van zijn lichaam. Het had deze keer wel twee keer zo lang geduurd voor hij was klaargekomen. Alsof hij nog niet genoeg aan zijn hoofd had! Vreselijk irritant.

Koortsachtig zocht hij in zijn plunjezak, het een na het ander op de vloer gooiend. Abrupt stopte hij toen hij de gladde cilinder vond. De opluchting die hij voelde, verkoelde zijn bezwete lichaam. Doordat zijn vingers slap waren van vermoeidheid, lukte het hem pas na drie pogingen de plastic dop eraf te krijgen en de naald door de oranje, rubberen dop van het flesje te steken. Hij haatte het om niet alles onder controle te hebben. De woede en ergernis maakten hem nog misselijker. Hij hield zijn handen zo stil mogelijk en zag de injectiespuit het vocht uit het flesje opzuigen. Met knikkende knieën en zijn naakte rug nat van het zweet, nam hij plaats op de rand van zijn bed. Daarna stak hij de naald met één snelle beweging in zijn huid en dwong hij de kleurloze vloeistof in zijn lichaam. Vervolgens ging hij liggen. Hij sloot zijn ogen om de rode lijntjes die door zijn gezichtsveld liepen niet te hoeven zien. In gedachten hoorde hij de bloedvaten knappen: pang, pang, pang! Dat idee zou hem tot waanzin kunnen drijven, nog voor hij volkomen blind was.

Door zijn gesloten oogleden heen zag hij vaag de bliksemschicht die zijn schemerige kamer binnen kwam. Het gerommel van de donder deed het glas trillen, en toen begon het weer te regenen, zacht en kalmerend, als een slaapliedje. Ja, zijn lichaam vervulde hem van afschuw. Hij had het slank en sterk gemaakt met gewichten, apparaten en afmattende sprintjes. Hij at voedzame maaltijden met veel proteïnen en vitaminen, en voedingssupplementen wanneer zijn voedsel niet de benodigde hoeveelheden kon leveren. Van alle giftige stoffen had hij zijn lichaam bevrijd, inclusief cafeïne, alcohol en nicotine. Toch liet het hem in de steek en wees het hem onophoudelijk en onmiskenbaar op zijn tekortkomingen. Pas drie maanden terug had hij de eerste symptomen opgemerkt. Die waren alleen maar lastig geweest - die voortdurende dorst en constante aandrang om te plassen. Wie weet hoelang deze ellende al in hem verborgen had gezeten, het juiste ogenblik afwachtend om toe te slaan. Uitgerekend deze afwijking zou hem uiteindelijk natuurlijk de das omdoen; een geschenk van zijn verder zo gierige moeder, die hij nooit had gekend. Echt iets voor dat rotwijf, om hem iets te geven dat hem kapot kon maken.

Hij stond op, zonder aandacht te schenken aan de lichte duizeligheid en zijn slechte zicht. De aanvallen kwamen vaker en werden steeds moeilijker te voorspellen. Maar wat zijn fysieke beperkingen ook waren, hij weigerde het spel erdoor te laten bederven.

De regen tikte luider. Het bliksemde nu bijna voortdurend, waardoor de kamer vol beweging leek. Stoffige voorwerpen kwamen tot leven, als schokkerige robotjes. De hele verrekte kamer stond op stelten. Hij graaide naar de lamp op het nachtkastje en klikte die aan. In het gele schijnsel verstilden de bewegingen om hem heen. Hij zag de spullen die hij uit zijn plunjezak had gehaald. Sokken, scheerspullen, Tshirts, een paar messen, een scalpel en een Glock 9 mm lagen her en der op het pluchen tapijt. Zonder acht te slaan op het vertrouwde gegons dat in zijn hoofd opkwam, bukte hij en zocht tot hij het roze slipje had gevonden. Hij wreef de zachte zijde over zijn stoppelige kaak en snoof de geur op, een heerlijke combinatie van talkpoeder, sperma en pizza. Zijn blik viel op de folder van de makelaar. Hij trok die onder de andere spullen vandaan, vouwde hem open en streek hem glad. Op het A4-tje stond een kleurenfoto van een mooi huis in koloniale stijl, een gedetailleerde beschrijving van de woning, en het glanzende blauwe logo van Heston Realty. Het huis had beslist aan zijn verwachtingen voldaan, en zou dat blijven doen. Helemaal onderaan op de folder was een fotootje afgedrukt van een aantrekkelijke vrouw die haar best deed er professioneel uit te zien ondanks iets... Wat was dat in haar blik? Onzekerheid. Iets waardoor ze niet op haar gemak leek in haar nette, klassieke witte blouse en marineblauwe pakje. Hij wreef met zijn duim over haar gezicht, waardoor de inkt vlekte en er een spoor van zwart en blauw op haar huid verscheen. Dat zag er al beter uit. Hij kon haar kwetsbaarheid voelen. Maar misschien kwam dat doordat hij haar al zo lang in de gaten hield, de tijd nam haar te observeren en te bestuderen. Wat wilde Tess McGowan zo graag verborgen houden voor de wereld?

Met langzame, doelbewuste stappen liep hij naar de andere kant van de kamer. Hij probeerde niet nijdig te worden omdat zijn knieën nog zo slap waren. De folder kwam op het prikbord te hangen. Toen, alsof Tess en haar mooie benen hem eraan hadden herinnerd, haalde hij een doos onder de tafel vandaan. Het was toch wat, zo slordig als verhuizers vandaag de dag waren. Zomaar weggaan en pauze nemen, zonder op de kostbare bezittingen te letten die aan hun zorg waren toevertrouwd. Glimlachend trok hij de tape los en haalde het deksel eraf, waarop stond: M. O'Dell. In de doos zaten vergeelde krantenknipsels: Brandweerman Offert Leven Op, Fonds Opgericht Voor Held. Wat een afschuwelijke manier om je vader te verliezen, in zo'n vagevuur.

'Droom je van hem, Maggie O'Dell?' fluisterde hij.

'Zie je voor je hoe de vlammen aan zijn huid likken?'

Onder de artikelen vond hij een nog veel grotere schat: een leren agenda. Hij bladerde naar de komende week en werd onmiddellijk teleurgesteld. Zijn woede kwam terug toen hij de potloodnotitie nog eens las. Ze ging naar Kansas City voor een politieconferentie!

Opnieuw verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Misschien was het wel beter zo. Maar toch, wat jammer dat agent O'Dell zijn debuut in Newburgh Heights zou mislopen.