45

'Ik denk dat Stucky ook mijn buurvrouw heeft ontvoerd.'

'Kom nou, Maggie. Nu haal je je dingen in het hoofd.' Gwen zat in Maggies leunstoel witte wijn te drinken en Harvey over zijn grote kop te aaien. De hond nam haar hele schoot in beslag. De twee waren onmiddellijk vrienden geworden. 'Tussen haakjes, deze wijn is heel lekker. Je leert het nog wel. Zie je nou wel dat er meer op de wereld is dan whisky.'

Maggies wijnglas bleef echter tot de rand gevuld. Ze bladerde in de dossiers die ze van Tully had gekregen, over de moorden op Jessica en Rita. Vóór Gwens komst had ze alvast genoeg whisky gedronken om de onrust te verminderen die zich voorgoed in haar lichaam scheen te hebben genesteld. De schietoefeningen hadden helaas niet geholpen, en zelfs de alcohol had niet voor de gewenste verdoving gezorgd. Wel zag ze intussen zo wazig, dat ze haar eigen handschrift amper kon lezen.

Het deed haar plezier te horen dat ze eindelijk eens een wijn had gekozen die Gwen beviel. Gwen was namelijk een uitstekende kok en genoot van lekker eten en goede wijn. Toen ze eerder deze avond had gebeld en had aangeboden het avondeten mee te brengen, was Maggie vlug naar Shep's Liquor Mart gegaan om in de rekken te neuzen. De verkoopster, een aantrekkelijke maar overenthousiaste brunette die Hannah heette, had haar deze wijn aanbevolen, een 'verrukkelijke halfdroge witte wijn, met een vleugje kruidige bloesem en abrikoos'. Hannah had haar verzekerd dat hij uitstekend zou passen bij de kip met asperges die Gwen had beloofd.

Wijn was veel te veel gedoe. Bij whisky hoefde ze niet te kiezen tussen merlot, chardonnay, chablis, rosé, rood en wit. Het enige wat ze moest onthouden was: Schotse whisky, puur. Heel simpel. En het werkte. Goed, vanavond even niet. De spanning deed haar spieren samentrekken en haar ribbenkast verstrakken, wat zeer deed.

'En wat zegt de politie van de verdwijning van die Rachel?'

'Dat weet ik niet precies.' Ze bladerde door een map met krantenknipsels, zonder te vinden wat ze zocht.

'De rechercheur die het onderzoek leidt, heeft Cunningham gebeld om te klagen dat ik hem in weg liep, dus ik kan hem moeilijk gewoon even opbellen en zeggen: "Hé, ik denk dat ik weet hoe het zit met die zaak waar ik van jou mijn neus niet in mag steken". Mijn andere buurvrouw gaf me echter de indruk dat iedereen - inclusief de echtgenoot - ervan uitgaat dat Rachel gewoon is weggegaan.'

'Vreemd. Heeft ze zoiets dan al eerder gedaan?'

'Geen flauw idee. Maar is het niet nog vreemder dat haar man de hond niet wil hebben?'

'Nou, als hij denkt dat ze er met een ander vandoor is... Dan is het een van de weinige manieren waarop hij haar kan straffen.'

'Het verklaart niet waarom de hond er zo aan toe was toen we hem vonden. Er was een heleboel bloed, en ik ben er nog steeds niet van overtuigd dat dat allemaal van Harvey was.' Maggie zag Gwen Harveys kop strelen alsof ze hem therapie gaf. 'Wie noemt zijn hond nou Harvey?'

Het dier keek op toen hij zijn naam hoorde noemen, maar bleef waar hij was.

'Het is anders een prima naam,' wierp Gwen tegen, terwijl ze doorging met haar liefdevolle aaien.

'Zo heette de zwarte labrador die volgens David Berkowitz bezeten was, ook.'

Gwen rolde met haar ogen. 'Typisch iets voor jou om meteen aan zoiets te denken. Misschien is Rachel een fan van James Stewart of van oude films en heeft ze hem naar Harvey Het Onzichtbare Konijn genoemd.'

'Natuurlijk. Waarom heb ik daar niet eerder aan gedacht?' zei Maggie sarcastisch. Omdat ze niet wilde denken aan wat er met Harveys bazin was gebeurd en wellicht nog steeds gebeurde - richtte ze haar aandacht weer op de dossiermappen. Kon ze zich nou maar herinneren wat Tully had gezegd. Er was iets. Iets wat Rachels verdwijning met de moord op Jessica in verband bracht. Niet alleen die modder. Ze kon er maar niet opkomen. Hopelijk zou een van de politierapporten haar geheugen op weg helpen.

'Waarom is die echtgenoot eigenlijk niet de hoofdverdachte?' vroeg Gwen. 'Dat zou mij nou een logische verklaring lijken.'

'Om dat te begrijpen, moet je rechercheur Manx kennen. Die denkt niet logisch.'

'Volgens mij is hij niet de enige. De echtgenoot lijkt me echt een voor de hand liggende verdachte, maar jij komt meteen tot de conclusie dat Stucky haar heeft ontvoerd omdat... Laat me het even op een rijtje zetten. Jij denkt dat Stucky Rachel heeft ontvoerd omdat je er zeker van bent dat hij die pizzabezorgster heeft vermoord en omdat je op beide plekken snoepverpakkingen hebt gevonden.'

'En modder. Vergeet de modder niet.' Ze las het laboratoriumrapport over Jessica's auto door. De modder op het gaspedaal bevatte een of ander metaalachtig bezinksel, dat Keith zou analyseren. Opnieuw dacht ze aan de modder met de glinsterende spikkels op Rachels trap. Wat als Manx niet de moeite had genomen die mee te nemen? En als hij dat wel had gedaan, hoe zou ze de twee monsters dan moeten vergelijken?

Manx zou nooit zomaar een mogelijk bewijsstuk uit handen geven.

'Oké,' zei Gwen, 'dat van die modder kan ik volgen, als je kunt aantonen dat die hetzelfde is. Maar die wikkels? Sorry hoor, Maggie, maar dat is wel heel vergezocht.'

'Stucky heeft de gewoonte lichaamsdelen achter te laten in verpakkingen van fastfood, gewoon voor de lol, om mensen te shockeren. Waarom zou hij dan geen snoeppapiertjes achterlaten, als een soort lange neus naar ons? Om te laten zien dat hij na het plegen van zo'n onvoorstelbaar gruwelijke moord gewoon iets lekkers kan eten?'

'Die wikkels horen dus bij het spel?'

'Ja.' Ze keek op. Gwen was niet overtuigd. 'Waarom is dat zo moeilijk te geloven?'

'Heb je er ooit bij stilgestaan dat het snoep wel eens noodzakelijk zou kunnen zijn? Misschien heeft de moordenaar diabetes. Misschien hadden de slachtoffers daar wel last van. Diabetespatiënten hebben soms snoep bij zich om extreme schommelingen in hun suikerspiegel te voorkomen. Die schommelingen kunnen worden veroorzaakt door stress of doordat ze te veel insuline hebben ingespoten.'

'Stucky heeft geen diabetes.'

'Dat weet je zeker?'

'Ja,' antwoordde Maggie vol overtuiging. Toen realiseerde ze zich dat het lab Stucky's bloed en DNA daar nooit op had getest.

'Hoe weet je dat zo zeker? Ongeveer een op de drie, mensen met diabetes type II weet zelf niet eens dat hij het heeft. Iemand wordt daar pas op onderzocht als er klachten zijn of als het in de familie voorkomt. En ik kan je zeggen dat de symptomen, zeker de allereerste, nauwelijks merkbaar zijn.'

Maggie wist dat Gwen gelijk had. Maar als Stucky diabetes had, zou zij het weten. Ze hadden zijn bloed en zijn DNA. Tenzij hij het pas sinds kort had. Nee, ze kon zich niet voorstellen dat Albert Stucky gevoelig was voor iets anders dan een zilveren kogel of een stok in zijn hart.

'En de slachtoffers?' vroeg Gwen. 'Misschien waren de verpakkingen van de slachtoffers. Enige kans dat die diabetes hebben?'

'Te toevallig. Ik geloof niet in toeval.'

'Nee, jij gelooft liever dat Stucky je buurvrouw heeft ontvoerd, die toen trouwens nog niet eens je buurvrouw was, én een makelaar heeft meegenomen, alleen omdat jij een huis van haar hebt gekocht. Heus, Maggie, dat klinkt allemaal erg vergezocht. Je hebt geen enkel bewijs dat een van die vrouwen überhaupt wordt vermist, laat staan dat Stucky hen gevangen houdt.'

'Gwen, het is geen toeval dat die serveerster uit Kansas City en die pizzabezorgster allebei contact met mij hadden, een paar uur voor ze op precies dezelfde manier werden vermoord. Ik ben de enige schakel tussen hen. Denk je niet dat ik graag zou geloven dat die vrouwen geen van beiden door Stucky zijn ontvoerd? Denk je niet dat ik liever zou geloven dat ze allebei ergens op een afgelegen strand pina colada's liggen te drinken met hun minnaars?'

Tot haar grote ergernis was haar stem weer schel, beefden haar handen en galmde haar hartslag luid in haar oren. Ze bladerde door de mappen, trachtend enige logica te ontdekken in Tuily's poging tot ordening, of liever wanordening.

Gwen nam haar op, dat voelde ze. Misschien had Gwen wel gelijk en werd haar gezond verstand aangetast door paranoia. Wat als ze inderdaad veel te ver doordraafde? Wat als ze dreigde in een psychische afgrond te storten? Zo voelde het wel.

'Als het waar is wat je zegt, betekent dat dat Stucky je in de gaten houdt en je achtervolgt.'

'Klopt.' Ze probeerde zo zakelijk mogelijk te klinken.

'Als hij vrouwen kiest die hij met jou samen ziet, waarom heeft hij mij dan nog niet uitgekozen?'

Maggie schrok van de schittering van angst die ze in de ogen van haar anders zo sterke en zelfverzekerde vriendin meende te zien. 'Hij kiest alleen vrouwen met wie ik in contact kom, geen vrouwen die ik ken. Zo is hij minder voorspelbaar. Hij wil dat ik me medeplichtig voel. Ik denk niet dat hij me kapot wil maken, en als hij jou iets deed, zou hij me beslist kapotmaken.' Omdat ze er verder geen woorden aan vuil wilde maken - en omdat ze die mogelijkheid niet wilde overwegen - ging ze door met zoeken. Eerlijk gezegd had ze er al aan gedacht dat Stucky over zou kunnen stappen op vrouwen uit haar naaste omgeving. Als hij de inzet wilde verhogen, zou niets hem daarvan weerhouden.

'Heb je al met agent Tully over deze dingen gepraat?'

'Jij bent mijn vriendin, en jij vindt me al getikt. Waarom zou ik het er dan in 's hemelsnaam met hem over hebben?'

'Omdat hij je partner is en omdat jullie deze stapels samen horen door te spitten. Beloof me dat je geen dingen in je eentje gaat natrekken.'

Maggie ontdekte een paar nieuwe documenten en bladerde ze snel door. Kon het zijn dat ze zich maar verbeeldde dat er nog iets was wat Rachel Endicott met Stucky in verband bracht?

'Maggie, hoor je wat ik zeg?'

In Gwens voorhoofd waren zorgelijke rimpels te zien, en haar blik was ongerust.

'Beloof me dat je niet weer in je eentje ergens achter aangaat.'

'Ik zal niet weer in mijn eentje ergens achter aangaan.' Ze haalde een bruine envelop te voorschijn en leegde die.

'Ik meen het, Maggie.'

Toen ze weer opkeek, zag ze dat zelfs Harvey haar met zijn droevige, bruine ogen smekend aankeek. En dat terwijl hij de afgelopen twee nachten voortdurend heen en weer had gelopen, de voordeur en alle ramen had gecontroleerd, zoekend, wachtend tot zijn baasje hem kwam ophalen, alsof hij het geen seconde langer bij haar uithield.

'Maak je alsjeblieft geen zorgen, Gwen. Ik beloof je dat ik niks stoms zal uithalen.' Ze vouwde een paar kopieën open en vond meteen wat ze al die tijd had gezocht. Het rapport van het vliegveld en een bewijs van inbezitneming door de politie van een wit busje. 'Hier is het. Dit is het. Hier kon ik maar niet opkomen.'

'Wat heb je daar?'

Maggie kwam overeind en begon te ijsberen. 'Susan Lyndell vertelde me dat die man met wie Rachel er misschien vandoor is, een telefoonmonteur was.'

'En wat voor bewijs heb je nu? Haar telefoonrekening?' vroeg Gwen ongeduldig.

'Dit is een bewijs van inbezitneming. Toen de politie de auto van Jessica Beckwith vond, op het vliegveld, bleek die naast een busje te staan dat een week of twee geleden gestolen was.'

'Het spijt me zeer, maar ik kan je niet volgen. Dus Stucky heeft een busje gestolen en dat achtergelaten toen hij het niet meer nodig had. Wat heeft dat met je vermiste buurvrouw te maken?'

'Het busje was van de Northeastern Bell Telephone Company.' Toen Gwen niet reageerde, vervolgde Maggie: 'Oké, het is een beetje gezocht, maar je moet toch toegeven dat het wel heel toevallig is, en -'

'Ja ja, zeg maar niets meer.' Met een handgebaar legde Gwen haar het zwijgen op. 'Jij gelooft niet in toeval.'