36

Tot Maggies verbazing was agent Tully erin geslaagd haar oude kamer nog kleiner te laten lijken dan hij al was. Boeken die niet meer in de smalle, hoge boekenkast pasten, vormden scheve torens in een hoek. Een stoel die voor bezoekers was bedoeld, ging schuil onder stapels kranten. Op zijn bureau werd het bakje voor inkomende post bedolven door een wankele berg documenten en dossiermappen. Kettingen van paperclips lagen op de vreemdste plaatsen - de tic van een man die constant iets in zijn handen moest hebben. Een mok stond op een stapel schrijfblokken en computerhandboeken. Achter de deur, de plek waar normale mensen een regenjas hadden hangen, zag ze iets wat, naar ze vermoedde, sportkleding was. Het enige in de kamer wat echt opviel, was een foto in een goedkope, houten lijst, op de rechterhoek van het bureau. Die hoek was verder helemaal ontruimd, zodat de foto goed te pronk stond. Hoewel het een oude foto scheen, herkende ze agent Tully direct. Het blonde meisje had zijn donkere ogen, maar was verder een jongere versie van haar moeder. Alledrie zagen ze er gelukkig uit. Maggie weerstond de verleiding de foto van dichterbij te bekijken, alsof ze daardoor hun geheim zou kunnen achterhalen. Hoe zou het zijn om je zo volkomen gelukkig te voelen? Had zij zich ooit zo gevoeld, hoe kort ook? Iets in agent Tuily's gedrag zei haar dat hij dat geluk niet meer kende. Niet dat ze dat wilde weten.

Het was jaren geleden dat ze met een partner had samengewerkt. Dat Cunningham het tot een van de voorwaarden had gemaakt als ze weer aan de zaak Stucky wilde werken, was vervelend. Ze had het gevoel dat hij haar nog steeds strafte voor die ene domme fout die ze in haar carrière had gemaakt - dat ze alleen naar dat pakhuis in Miami was gegaan, de piekwaar Stucky haar had opgewacht. Waar hij haar in de val had laten lopen en haar had gedwongen toe te kijken. Goed, Cunningham deed het deels om haar te beschermen, dat wist ze ook wel. Agenten werkten meestal samen om elkaar rugdekking te geven. Profielschetsers werkten echter vaak alleen, en Maggie was aan de eenzaamheid gewend geraakt. Dat Turner en Delaney zo om haar heen hadden gehangen, was al benauwend genoeg geweest. Natuurlijk zou ze zich aan Cunninghams regels houden, maar zelfs de beste agenten, de hechtste partners, vergaten wel eens elkaar alle details te vertellen. Agent Tully kwam binnen met twee dozen, op elkaar, waardoor hij eromheen moest kijken. Ze hielp hem een lege plek te vinden en de dozen neer te zetten.

'Volgens mij zijn dit de laatste dossiers,' zei agent Tully.

Ze wilde hem vertellen dat de kopieën die ze voor zichzelf had gemaakt met gemak samen in één doos hadden gepast. Een klein beetje ordening deed wonderen. Maar omdat ze popelde te zien wat er de afgelopen vijf maanden aan de zaak was toegevoegd, hield ze haar mond. Om Tully de gelegenheid te geven de rommel door te spitten, nam ze wat afstand.

'Mag ik het recentste dossier zien?' vroeg ze.

'Ik heb die pizzabezorgster op mijn bureau liggen.'

Hij kwam overeind en bladerde vlug wat stapels op, zijn bureau door. 'Die zaak in Kansas City ligt hier ook. Ze hebben ons alles gefaxt.'

Maggie onderdrukte de neiging hem te helpen. Het liefst had ze zich op al zijn papieren gestort om ze te sorteren. Hoe kreeg die man in vredesnaam ooit iets voor elkaar?

'Hier is alles over die pizzabezorgster.' Hij overhandigde haar een dikke map waar aan alle kanten hoeken van papieren en foto's uitstaken.

Voor ze ook maar iets van de inhoud bekeek, legde ze alles recht en op volgorde. 'Vind je het goed als we haar bij haar naam noemen?'

'Wat?' Hij bleef op zijn wanordelijke bureaublad zoeken tot hij eindelijk zijn bril vond. Nadat hij deze had opgezet, keek hij haar aan.

'De pizzabezorgster,' verduidelijkte ze. 'Vind je het goed als we haar bij haar naam noemen wanneer we het over haar hebben?'

'Natuurlijk.' Meteen pakte hij een dossier erbij. Uit zijn nerveuze bewegingen maakte Maggie op dat hij de naam van het meisje niet uit zijn hoofd wist. Dat was geen gebrek aan respect; het maakte het alleen makkelijker afstand te nemen. Profielschetsers noemden een lijk vaak 'het slachtoffer' of'de dode'. Ze maakten pas met het slachtoffer kennis wanneer dat een bloederig, verminkt overblijfsel van zijn vroegere zelf was en in weinig of niets meer op de persoon in kwestie leek. Maggie was net zo geweest, had algemene termen gebruikt om afstand te kunnen houden. Tot ze, een aantal maanden terug, Timmy Hamilton had leren kennen - een jongetje dat haar zijn kamer en zijn verzameling baseballplaatjes had laten zien, net voor hij was ontvoerd.

Op dit moment vond ze het plotseling belangrijk de naam van het meisje te kennen. Die mooie, jonge, blonde vrouw die ze zich herinnerde en die zo opgewekt was geweest toen ze nog geen week geleden bij haar een pizza had bezorgd. En die nu dood was, alleen maar omdat ze juist dat had gedaan.

'Jessica,' zei agent Tully uiteindelijk. 'Ze heette Jessica Beckwith.'

Maggie besefte dat ze die naam net zo goed zelf had kunnen opzoeken. Het bovenste document was het autopsierapport, en op dat moment was het meisje al geïdentificeerd geweest.

'Is er ter plaatse nog iets gevonden wat voor DNAonderzoek gebruikt kan worden?' vroeg ze.

'Niks van belang. Een paar vingerafdrukken, maar die zijn niet van Stucky. Het rare is dat alles schoongeveegd leek, behalve die afdrukken - een wijsvinger en een duim. Grote kans dat die van een beginnend agentje zijn, dat ergens heeft aangezeten waar hij van af had moeten blijven en dat niet durft te bekennen. Het AFIS heeft nog niets kunnen vinden.' Intussen had hij plaatsgenomen op de rand van zijn bureau, met zijn map open boven op een stapel, zodat hij zijn handen vrij had om nog meer paperclips aan elkaar te rijgen.

'Het wapen is niet gevonden?'

'Klopt. Waarschijnlijk was het heel erg dun, zo scherp als een scheermes en met één snijkant. Volgens mij kan het wel eens een scalpel zijn geweest, als je ziet hoe makkelijk hij haar heeft bewerkt.'

'Speeksel op het lichaam? Sperma in de mond?'

'Nee, en ik weet dat dat afwijkt van Stucky's gebruikelijke werkwijze.'

'Als het Stucky is.' Ze voelde dat hij haar aanstaarde, maar meed zijn blik en keek het autopsierapport door. Waarom zou Stucky zich nu opeens inhouden of eerder terugtrekken? En hij zou heus niet de moeite nemen een condoom te gebruiken. Toen ze erachter waren gekomen dat hij De Verzamelaar was, had hij daar ook geen reden in gezien zijn werkwijze te veranderen. Wat betekende dat hij met zijn seksuele vaardigheden had gepronkt door zijn slachtoffers meermalen te verkrachten en hen tot orale seks te dwingen. Maggie wilde dat ze het lichaam van dat meisje kon onderzoeken. Inmiddels wist ze waar ze op verdacht moest zijn: sporen die weinig te betekenen leken te hebben, maar die Stucky's methoden aan het licht konden brengen. Onderaan op het formulier zag ze dat Jessica's lichaam helaas al aan haar familie was overgedragen. Dus zelfs al had ze het vervoer nog kunnen tegenhouden, dan zouden alle sporen verdwenen zijn, weggewassen door een goedbedoelende begrafenisondernemer. Aan de ouders wilde ze niet denken. Een beetje afstand was noodzakelijk.

'Wel hebben we een mobiele telefoon in de container gevonden,' zei agent Tully.

'Maar die was schoongeveegd?'

'Precies, maar uit de telefonische gegevens blijkt dat er eerder die avond mee naar die pizzatent was gebeld.'

Geschrokken keek ze hem aan. Lieve hemel, kon het heus zo simpel zijn geweest? 'Dus zo heeft hij haar ontvoerd? Hij heeft gewoon een pizza besteld?'

'Nou, eerst dachten we van wel. Inmiddels hebben we in haar auto de bestellijsten gevonden. Die zijn we helemaal langsgelopen. We hebben alle adressen en telefoonnummers gecontroleerd. Toen Cunningham zag dat het om Newburgh Heights ging, hebben we naar jouw adres gezocht, en dat vonden we direct. De andere adressen zijn ook allemaal woonhuizen. De meeste mensen die ik tot nu toe heb gesproken, waren thuis en hebben hun pizza ontvangen. Ik heb er nog maar een paar over die ik nog niet heb kunnen bereiken, maar ik ben van plan naar Newburgh Heights te rijden om die na te gaan.'

Hij gaf haar twee kopieën van wat eruitzag als velletjes uit een schrijfblok met spiraal. Het kopieerapparaat had zelfs de gerafelde randen van de blaadjes afgedrukt. Op de twee lijsten stonden ruim tien adressen. Het hare stond bijna bovenaan op het lijstje met de kop 'lijst 1'.

Ze leunde tegen de muur. De uitputting begon haar op te breken. Bijna de hele vorige avond had ze van raam naar raam gelopen, waakzaam en wachtend. Alleen tijdens de vlucht vanuit Kansas City had ze even kunnen slapen, maar hoe kon je nou rust krijgen wanneer je zo'n dertien kilometer boven de grond hing?

En hoe lang geleden was dat inmiddels wel niet?

'Waar hebben jullie haar auto gevonden?' vroeg ze terwijl ze de adreslijst doorkeek.

'Op de parkeerplaats voor langparkeerders van het vliegveld. Naast een busje van een telefoonbedrijf dat een paar weken geleden als gestolen is opgegeven.'

'Nog sporen in de auto?'

'Wat modder op het gaspedaal, en haar bloed en een paar blonde haren - ook van haar - in de kofferbak. Verder niet veel. Hij moet haar eigen auto hebben gebruikt om zich van haar te ontdoen. Maar geen tekenen van worsteling in de auto, als je dat bedoelt. Waarschijnlijk heeft hij haar ergens mee naartoe genomen waar hij alle tijd voor haar had. Het probleem is echter dat er niet veel lege pakhuizen of onbewoonbaar verklaarde woningen in Newburgh Heights staan. Ik dacht nog dat hij misschien het adres van een bedrijf had opgegeven, omdat de kantoren 's avonds toch leeg staan, maar zo'n adres staat niet op de lijst.'

Opeens herkende Maggie een adres op een van de lijsten. Ze ging rechtop staan. Nee, zo simpel kon het niet zijn. Opnieuw las ze het adres. 'Hij zou wel eens een veel luxueuzere plek in gedachten gehad kunnen hebben.'

'Heb je iets gevonden?' Meteen kwam hij naast haar staan om nog eens te kijken naar de lijst die hij al vele malen moest hebben bestudeerd.

Hem was het natuurlijk niet opgevallen. Hoe kon dat ook?

'Dit adres.' Ze wees halverwege het blaadje. 'Dit huis staat te koop. Het staat leeg.'

'Je meent het! Weet je het zeker? Als ik het me goed herinner, wordt de telefoon beantwoord door een soort boodschappendienst.'

'Misschien laten de eigenaars hun telefoontjes doorgeven. Ja, ik weet zeker dat het te koop staat. Mijn makelaar heeft het me twee weken geleden laten zien.'

De rest van het dossier, dat haar niet langer interesseerde, nam ze onder haar arm, en ze was de deur al bijna uit toen agent Tully haar tegenhield.

'Ho even.' Hij griste zijn verkreukelde jasje van zijn bureaustoel. Daarbij struikelde hij over een paar versleten gympen die Maggie nog niet had opgemerkt. Om niet te vallen, greep hij de hoek van zijn bureau, waardoor een van de stapels omviel en de papieren en foto's over de vloer dwarrelden.

Ze maakte aanstalten hem te helpen, maar met een handgebaar hield hij haar tegen. Gelaten leunde ze tegen de deurpost en wachtte. Het was al erg genoeg dat Cunningham haar had verplicht naar dokter Kernan te gaan, maar dat hij haar ook nog met deze jandoedel meende te moeten opzadelen, sloeg helemaal nergens op.