30

Tess verheugde zich op haar afspraak van die ochtend. Toch voelde ze zich, nu ze door de lege straten reed, een beetje schuldig omdat ze Daniels huis uit was geslopen zonder hem wakker te maken en afscheid te nemen. Ze had gewoon geen puf meer gehad voor nog een ruzie. Hij zou mopperen omdat ze zo vroeg wegging om nog even naar huis te kunnen voor een douche en schone kleren, terwijl dat net zo goed bij hem thuis kon.

Eigenlijk wilde hij dat ze bleef omdat hij 's ochtends makkelijker opgewonden raakte en seks wilde. Dan zei hij van die belachelijke dingen als: 'We hebben zo weinig tijd voor elkaar, die paar minuten extra 's ochtends hebben we echt nodig.' Steeds als ze bleef slapen, was het hetzelfde liedje, kwam hij met hetzelfde argument: 'Hoe kunnen we er ooit achter komen of we bij elkaar passen, Tess, als we niet samen The New York Times lezen of samen in bed ontbijten?' Die voorbeelden had hij echt gebruikt. Hoe kon hij daar een woord van menen als hij tijdens hun etentjes nauwelijks zijn mond tegen haar opendeed? Alleen 's ochtends, wanneer hij wilde dat ze nog even bleef voor een vluggertje, leek hij zich druk te maken over de vraag of ze bij elkaar pasten. De rest van de tijd maakte het hem geen donder uit wat wel of niet goed was voor hun relatie.

Niet dat Tess een flauw idee had van wat er voor een goede relatie nodig was. Misschien moest je inderdaad samen The New York Times lezen en samen in bed ontbijten. Wist zij veel. Zij had nooit een goede relatie gehad en ook nog nooit een met een man als Daniël Kassenbaum. Daniël was welopgevoed, intelligent en ontwikkeld. De man maakte het cryptogram in The New York Times met balpen!

Maar in tegenstelling tot Daniël hield zij zichzelf niet voor de gek waar het hun verhouding betrof. Ze wist dat ze maar weinig met elkaar gemeen hadden. Hij zag haar beslist niet als zijn gelijke en liet niet na haar op haar tekortkomingen te wijzen alsof ze Eliza Doolittle was. Laatst nog, toen ze hem had gevraagd of ze het geld van haar bonus zou beleggen, had ze het gevoel gehad dat hij haar op de vingers had getikt met zijn 'stort je nu maar niet in iets wat je toch niet begrijpt'. Het enige waarin Tess uitblonk, Daniël zelfs ver overtrof, was seks. Wat Daniël tekortkwam, compenseerde zij. Al vele malen had hij haar verteld - al was het dan alleen maar in het vuur van zijn passie - dat ze 'absoluut fantastisch in bed' was, 'beter dan hij ooit had meegemaakt'. Om de een of andere vreemde reden deed het haar goed die macht over hem te hebben, hoewel ze zich na het vrijen altijd koud en leeg voelde. Seks met Daniël, hoe 'fantastisch' ook voor hem, was voor haar aangenaam noch bevredigend. Ze was zich zelfs gaan afvragen of ze wel tot werkelijke opwindin g in staat was, of ze ooit de hartstocht zou voelen die ze bij Daniël altijd voorwendde.

Dat Will Finley, een volkomen onbekende, die gevoelens in haar wakker had gemaakt, vond ze eerder verontrustend en irritant dan geruststellend. Bovendien viel Daniels ontoereikendheid des te meer op doordat de herinnering aan Wills handen en mond, die precies wisten hoe ze haar moesten aanraken, nog zo vers in haar geheugen lag. Ze wenste haast dat ze zich die nacht niet meer herinnerde, dat de tequila haar geheugen had gewist. Maar ze kon aan bijna niets anders meer denken, en de herinneringen bleven maar door haar hoofd spoken.

Ooit was ze er heel goed in geweest haar herinneringen te verdringen. Dat was meestal het doel geweest van de tequila. Vroeger had ze te veel gedronken. Ze had gedanst en geflirt en met zoveel mannen geslapen als ze maar wilde. Aan de biljarttafel had ze een wilde, sexy show weggegeven voor iedereen die het leuk had gevonden haar aan te moedigen. Toen had ze geloofd dat ze alle ellende uit haar jeugd op die manier zou kunnen vergeten. Tenslotte zou niets wat ze deed schokkender, vernietigender, angstaanjagender kunnen zijn dan wat ze als kind had meegemaakt. Maar het enige wat ze daarmee had bereikt, was dat haar leven leeg was gebleven. Vreemd genoeg waren er driekwart liter wodka en een flesje slaappillen voor nodig geweest om haar te doen ontwaken. Dat was nu bijna zeven jaar geleden. De afgelopen vijf jaar had ze zich een ongeluk gewerkt om zichzelf te veranderen en niet alleen haar jeugd achter zich te laten, maar ook die donkere jaren waarin ze had geprobeerd die te verbergen en te ontvluchten. Om dat te bereiken, had ze het drukke leven in DC, met alle verleidingen als drugs, nachtclubs en de bedden van congresleden, achter zich gelaten. Louie's was een soort afkickcentrum voor haar geweest. Ze had een baantje als barkeepster aangenomen en een piepklein flatje bij de rivier gevonden.

Toen ze er eindelijk klaar voor was geweest, was ze naar Blackwood, Virginia, teruggegaan en had ze de boerderij - die hel op aarde, waar ze met haar oom en tante had gewoond - verkocht. Jaren daarvoor waren die al gestorven. Een notaris had dat in een aangetekende brief aan haar meegedeeld. Ergens had ze verwacht dat ze het automatisch zou weten als ze dood zouden zijn, dat de aarde een zucht van opluchting zou slaken. Ze had echter geen zucht gehoord, geen opluchting gevoeld.

Tess bekeek zichzelf in de achteruitkijkspiegel. Tot haar ergernis bezorgden de herinneringen haar nog steeds rimpels in haar voorhoofd en opeengeklemde kaken.

Na het overlijden van haar oom en tante had ze in eerste instantie niets met de boerderij gedaan. Ze had geweigerd ook maar één voet op het terrein te zetten. Pas nadat ze het huis en alle vervallen gebouwtjes had laten vernietigen, had ze voldoende moed verzameld om de boel te verkopen. Ze had zich ervan verzekerd dat de schuilkelder - haar privé-strafkamertje - was volgestort. Toen pas - en geen moment eerder - had ze alles kunnen verkopen. Het had haar een behoorlijk bedrag opgeleverd, genoeg om een nieuw leven te kunnen beginnen. Aangezien de boerderij haar haar halve leven had gekost, had haar dat niet meer dan rechtvaardig geleken. Het was zo veel geld geweest, dat ze naar school terug had kunnen gaan, haar makelaarsdiploma had kunnen halen en een echt huisje had kunnen kopen en inrichten in een prettige buurt in een rustige stad waar niemand haar kende. Zodra ze was aangenomen bij Heston Realty, was ze lid geworden van verschillende clubs van zakenlieden. Delores had haar geïntroduceerd in de Skyview Country Club, omdat ze het noodzakelijk had gevonden dat Tess potentiële klanten ontmoette. Tess vond het nog steeds moeilijk zichzelf als lid van een club te zien. Bij die club had ze Daniël ontmoet. In eerste instantie was dat een geweldige overwinning geweest, een bewijs dat ze erin was geslaagd een nieuw leven op te bouwen. Als het haar lukte zo'n beschaafde, zelfbewuste en ontwikkelde man als Daniël voor zich te winnen, zou alles haar lukken, kon ze zich overal vertonen. Opnieuw hield ze zich voor dat Daniël goed voor haar was. Hij was fatsoenlijk, ambitieus, praktisch en - het allerbelangrijkste - hij werd serieus genomen. Allemaal dingen die ze in haar leven verlangde - nee, nodig had. Dat hij niet wist hoe hij haar moest plezieren en dat hij daar ook geen moeite voor deed, betekende maar weinig in het grotere geheel. Trouwens, ze was niet verliefd op hem. Ze raakte liever niet emotioneel bij iemand betrokken. Liefde en emoties waren niet de belangrijkste ingrediënten voor een goede relatie. Eerder voor een ramp. Het had haar jaren gekost te komen waar ze nu was, dus ze moest het nu niet voor zichzelf bederven. Daniël was een belangrijk onderdeel van haar nieuwe, professionele imago. Hij maakte haar geloofwaardig. Waarom kon ze dan de gedachte aan Will Finley in die blauwe handdoek, zo slank en knap, niet uit haar hoofd zetten, of aan de gevoelens die hij in haar wakker had gemaakt?

Ze parkeerde haar auto voor Archer Drive 5349. Toen ze de doodlopende straat door keek, zag ze dat ze inderdaad te vroeg was. Haar afspraak van tien uur was nog nergens te bekennen. Er was zelfs geen enkel teken van leven. Waarschijnlijk waren de buurtbewoners al naar hun werk en lagen de thuisblijvers nog in bed. Ze besloot de extra tijd te gebruiken om te controleren of dit huis in koloniale stijl er netjes uitzag. Snel wierp ze nog een blik op haar spiegelbeeld. Wahoofd, greep haar aktetas en smeet het portier zo hard dicht, dat de klap door de rustige buurt galmde. Om dat goed te maken, liep ze langzaam de stoep op, zodat haar hoge hakken niet tikten.

Het huis was al meer dan acht maanden op de markt, en de laatste drie maanden had er weinig beweging in de verkoop gezeten. De verkopers bleven hardnekkig bij hun vraagprijs. Zoals bij zoveel huizen in de buitenwijken van Newburgh Heights scheen geld geen probleem te zijn, wat de onderhandelingen beslist bemoeilijkte. Toen ze de stalen veiligheidsdeur van het slot wilde doen, merkte ze dat de sleutel heel makkelijk draaide. En de grendel klikte niet. De deur zat niet op slot, en ze zag dat het alarm was uitgeschakeld.