9

Maggie kon haar ogen bijna niet meer openhouden. Haar schouders hingen omlaag van uitputting. Hoewel het al bijna middernacht was geweest toen Gwen was vertrokken, wist Maggie dat ze geen oog dicht zou doen. Ze had de sloten van alle ramen al twee keer gecontroleerd en maar één enkel raam opengelaten om die heerlijk koele bries binnen te laten. Ook het alarmsysteem had ze na Gwens vertrek al een paar keer uitvoerig nagekeken.

Nu liep ze te ijsberen, bang voor de nachtelijke uren, bang voor de duisternis en met het heilige voornemen de volgende dag meteen gordijnen en jaloezieën op te hangen. Uiteindelijk ging ze zitten, in kleermakerszit bij de inhoud van Stucky's doos vol gruwelen, die Gwen en zij daar hadden opgestapeld. Ze trok de map met krantenknipsels en artikelen die ze had gedownload ertussen uit. Vanaf het moment dat Stucky was ontsnapt, vijf maanden terug, had ze via internet de kranten uit het hele land gevolgd.

Nog steeds kon ze niet geloven dat Albert Stucky zo makkelijk had kunnen ontkomen. Op weg naar een extra beveiligde inrichting - een simpele rit die maar een paar uur had hoeven duren - had Stucky twee bewakers gedood. Daarna was hij in de Everglades in Florida verdwenen, en nooit meer teruggezien. Een ander zou het misschien niet hebben overleefd, zou als smakelijk hapje voor een alligator zijn geëindigd, maar Maggie kende Stucky, en ze zag hem eerder in driedelig pak en met een aktetas van krokodillenleer uit de Everglades komen. Ja, Albert Stucky was intelligent, sluw en gewiekst genoeg om een alligator zijn huid van zijn lijf te praten en hem daarvoor te belonen door hem aan reepjes te snijden en aan de andere alligators te voeren.

Ze keek de recentste artikelen door. De voorgaande week had in The Philadelphia Journal een stukje gestaan over de vondst van een romp van een vrouw, in een rivier. Haar hoofd en voeten waren in een afvalcontainer gevonden. Van alles wat ze de afgelopen maanden had aangetroffen, leek dit nog het meest op Stucky's werkwijze, maar toch voelde het niet of hij het was. Het was te veel. Overdreven. Hoe onuitsprekelijk gruwelijk Stucky ook te werk was gegaan, hij had zijn slachtoffers nooit op die manier hun identiteit ontnomen. Nee, dat deed Stucky veel liever door geraffineerde psychologische trucjes te gebruiken. Zelfs de verwijdering van een orgaan zei niets over het slachtoffer, maar was zijn manier om het spel te spelen. In haar verbeelding zag Maggie hem lachend toekij ken wanneer iemand die nietsvermoedend aan zijn maal wilde beginnen, Stucky's weerzinwekkende verrassing vond, vaak verstopt in zo'n doodgewone doos waarin afhaalmaaltijden werden bezorgd, en achtergelaten op een tafeltje ergens op een terrasje. Voor Stucky was het allemaal spel - een morbide, misselijkmakend spel. De artikelen die Maggie meer angst aanjoegen, waren die over vrouwen die verdwenen waren. Vrouwen zoals haar vermiste buurvrouw, Rachel Endicott. Intelligente, geslaagde vrouwen, sommigen met een gezin, allemaal aantrekkelijk en allen omschreven als vrouwen die niet zomaar, zonder het te zeggen, zouden verdwijnen. Ze vroeg zich af hoeveel van hen deel waren gaan uitmaken van Stucky's verzameling. Intussen zou hij vast wel weer een afgelegen plek hebben gevonden, waar hij van voren af aan kon beginnen. Hij had er het geld voor en de middelen. Het enige wat hij nodig had, was tijd.

Cunningham en zijn voormalige speciale eenheid, en nu ook zijn nieuwe profielschetser, zaten op een lijk te wachten, wist ze. Maar als en wanneer de lichamen eenmaal opdoken, zouden dat degenen zijn die Stucky gewoon voor de lol had gedood. Degenen naar wie ze behoorden te zoeken, waren de vrouwen die hij verzamelde. De vrouwen die hij martelde, eindigden in afgelegen graven diep in de bossen, pas nadat hij helemaal met hen klaar was. Voor die vrouwen zou het spel zich dagenlang, misschien wel wekenlang, voortslepen. Stucky koos hen zorgvuldig; ze waren nooit jong en onschuldig. Nee, Stucky hield van uitdaging. Hij koos slimme, volwassen vrouwen. Vrouwen die zich zouden verzetten, die niet makkelijk kapot te krijgen waren. Die hij zowel geestelijk als lichamelijk kon kwellen.

Vermoeid wreef ze in haar ogen. Ze had nog een glas whisky nodig. De twee die ze eerder had gedronken - en het bier - deden haar hoofd gonzen en vertroebelden haar blik. Ze had weliswaar een pot koffie gezet voor Gwen, maar zelf haatte ze dat spul. Nu had ze iets nodig om wakker te blijven. Whisky bijvoorbeeld, al begon dat een gevaarlijk verdovingsmiddel te worden.

Toen ze een andere map optilde, viel daar een kaartje uit. De aanblik van het keurige handschrift zond koude rillingen over haar rug. Heel voorzichtig, alsof ze bang was dat het kwaad haar zou besmetten, pakte ze het kaartje op. Het was het eerste van vele geweest in het ziekelijke spel dat Albert Stucky met haar had gespeeld.

Welke uitdaging schuilt in het temmen van een paard zonder pit? De uitdaging is juist die pit te vervangen door angst, rauwe dierlijke angst, die je laat voelen dat je leeft. Ben jij er klaar voor te voelen dat je leeft, Margaret O'Dell?

Dat was het eerste geweest wat hun enig inzicht had geschonken in het intellect van Stucky.

Zijn vader was een vooraanstaand arts geweest, en zelf had hij op de beste scholen gezeten en alle voorrechten gehad die de rijken genoten. Hij was echter van Yale gestuurd omdat hij bijna een meisjesslaapzaal in vlammen had doen opgaan. Er waren meer overtredingen geweest: poging tot verkrachting, aanranding, diefstal... Elke keer was de aanklacht ingetrokken wegens gebrek aan bewijs. Hij was zelfs ondervraagd toen zijn vader bij een bizar bootongeluk om het leven was gekomen terwijl de man een uitstekend schipper was geweest. Zes of zeven jaar terug had Stucky iemand ontmoet met wie hij een van de eerste internetsites voor de effectenhandel had opgezet. Stucky was een gerespecteerd zakenman geworden, en multimiljonair. Ondanks alle research die ze had gedaan, was ze er nooit achter gekomen wat Stucky had aangezet tot zijn gruweldaden. Wat was de aanleiding geweest? Gewoonlijk was een voorval dat enorme stress opriep er de oorzaak van dat seriemoordenaars begonnen met moorden. Een sterfgeval, een afwijzing, een slechte behandeling... Ze wist niet wat Stucky's casus belli was geweest. Misschien was het kwaad gewoon niet in de hand te houden. En Stucky's kwaad was bijzonder angstaanjagend.

De meeste seriemoordenaars doodden omdat ze er plezier aan beleefden, omdat het hun voldoening schonk. Het was een keuze, niet noodzakelijkerwijs een geestesziekte. Voor Albert Stucky was doden alleen echter niet genoeg. Hij genoot ervan zijn slachtoffers psychisch te breken, hen in snotterende, smekende stumpers te veranderen, meester te zijn over hun lichaam, hun ziel en hun geestkracht. Hij schepte er genoegen in hun verzet te breken, in angst te veranderen, en beloonde zijn slachtoffers met een langzame, pijnlijke dood. Degenen die hij direct doodde, wier keel hij doorsneed en wier lichaam hij in een afvalcontainer achterliet - na er een orgaan uit te hebben gehaald - waren ironisch genoeg degenen die hadden geboft.

Het gerinkel van de telefoon deed haar opschrikken. Meteen greep ze naar de Smith & Wesson .38 die naast haar lag, opnieuw volkomen automatisch. Het was al laat, en bijna niemand had haar nieuwe nummer. Ze had erop gestaan dat Greg haar mobiele nummer zou gebruiken en had zelfs geweigerd haar nummer op te geven aan de pizzatent. Misschien had Gwen iets vergeten. Ze reikte omhoog naar het bureau en pakte de hoorn. Alle spieren in haar lichaam waren gespannen.

'Ja?' Ze vroeg zich af sinds wanneer ze geen 'hallo' meer zei.

'Agent O'Dell?'

Hoewel ze de zakelijke toon van directeur Cunningham herkende, verdween de spanning niet. 'Ja, Kyle.'

'Ik wist niet meer of je nieuwe nummer al in gebruik was.'

'Ik ben vandaag verhuisd.'

Ze keek op haar horloge. Het was na twaalven. Ze spraken elkaar niet vaak meer sinds hij haar uit actieve dienst had gezet. Was hij iets over Stucky te weten gekomen? Onverwacht voelde ze hoop. Ze ging rechtop zitten, is er iets aan de hand?'

'Het spijt me, O'Dell. Ik zie nu pas hoe laat het is.'

Ze zag hem voor zich, nog aan zijn bureau in Quantico, al was het vrijdagavond.

'Dat geeft niet. Ik was nog wakker.'

'Het stond me bij dat je morgen naar Kansas City zou vertrekken, en ik wilde je niet mislopen.'

'Ik vertrek zondag pas.' Ze probeerde haar stem niet vragend, verwachtingsvol te laten klinken. Als hij wilde dat ze niet zou gaan, zou Stewart heel goed in staat zijn haar op de politieconferentie te vervangen. 'Moet er iets aan mijn planning worden veranderd?'

'Nee hoor, helemaal niet. Ik wilde het alleen even zeker weten. Eerder vanavond heb ik een telefoontje gehad dat me nogal zorgen baart.'

Er was vast een toegetakeld lichaam gevonden, ergens achtergelaten in een container en nu ontdekt door een argeloze voorbijganger. Ze wachtte tot hij haar de details zou geven.

'Ik ben gebeld door ene rechercheur Manx van de politie van Newburgh Heights.'

Meteen verdween haar verwachtingsvolle stemming.

'Hij zei dat je je vanmiddag had bemoeid met een onderzoek naar een misdaad. Klopt dat?'

Ze wreef weer in haar ogen en merkte dat ze nog steeds haar revolver omklemde. Ze legde het wapen naast zich neer en leunde naar achteren, verslagen. Die eikel van een Manx ook.

'O'Dell? Klopt dat?'

'Ik ben hier net vanmiddag ingetrokken en zag politiewagens verderop in de straat. Ik dacht dat ik misschien kon helpen.'

'En daarom ben je daar onuitgenodigd binnengevallen.'

'Niet binnengevallen. Ik heb mijn hulp aangeboden.'

'Rechercheur Manx noemde het anders.'

'Ja, dat geloof ik graag.'

'Ik wil dat jij je verre houdt van actieve dienst.'

'Maar ik kon-'

'Geen actieve dienst betekent dat je je badge niet gebruikt om een plek van een delict te betreden. Zelfs niet in je eigen wijk. Begrepen?'

Gefrustreerd haalde ze haar vingers door haar haar. Hoe durfde die Manx! Als zij er niet was geweest, had hij die hond nooit gevonden.

'Is dat duidelijk, O'Dell?'

'Ja. Ja, volkomen duidelijk.' Ze verwachtte bijna een extra standje voor het sarcasme in haar stem.

'Een goede reis,' zei hij op zijn gebruikelijke bruuske manier. Toen hing hij op. Ze smeet de hoorn op de haak en doorzocht de dossiers. De spanning keerde terug in haar rug, nek en schouders. Toen ze opstond en zich uitrekte, bonkte haar hart nog van woede. Die verdomde Manx! Die verdomde Cunningham! Hoelang dacht hij dat hij haar uit actieve dienst kon houden? Hoelang wilde hij haar nog straffen voor haar kwetsbaarheid? En hoe kon hij ooit verwachten Stucky te vangen zonder haar hulp?

Voor de derde keer stelde ze haar alarmsysteem in, waarbij ze twee keer controleerde of het rode lampje wel brandde, hoewel de mechanische stem haar elke keer vertelde dat het alarmsysteem geactiveerd was. Ze schonk nog een whisky in en hield zichzelf voor dat een derde glas haar vast van die spanning af zou helpen. Dan maar een bonzend hoofd. De papieren en foto's liet ze op de woonkamervloer liggen. Het leek wel passend dat haar nieuwe huis werd ingewijd met een vloerbedekking vol bloed en verschrikking. Ze liep naar de serre, met haar revolver en een wollen deken die ze van de stapel in de hoek had gepakt en om haar schouders had gewikkeld. Op de lamp op het bureau na deed ze alle lichten uit. Daarna nestelde ze zich in de leunstoel, die tegenover de glazen wand stond. Met haar glas in haar hand en af en toe een slokje nemend, keek ze naar de maan die steeds tussen de wolken door kwam en de schaduwen in haar achtertuin deed bewegen. Haar andere hand klemde ze stevig om de revolver in haar schoot, verstopt onder de deken. Hoewel het waas voor haar ogen steeds dichter werd, was ze er klaar voor. Kyle Cunningham kon Albert Stucky dan misschien niet tegenhouden als hij achter haar aan zou komen, maar reken maar dat zij dat wel kon. En deze keer was het Stucky's beurt om verrast te worden.