37

Maggie deed haar best haar geduld te bewaren terwijl Delores Heston van Heston Realty de juiste sleutel zocht. De zon verdween al achter de rij bomen. Ongelooflijk, zo veel tijd als ze al hadden verspild met hun pogingen Tess McGowan op te sporen.

Hoewel Miss Heston uitermate vriendelijk was geweest, werd Maggie steeds onrustiger. Ze wist dat dit de plek was waar Stucky Jessica Beckwith had vermoord. Dat voelde ze. Het was zo makkelijk, zo eenvoudig, zo echt iets voor Stucky. Toen Miss Heston een volgende sleutelbos te voorschijn haalde, verplaatste Maggie haar gewicht ongeduldig van haar ene naar haar andere been. Miss Heston zag het. 'Ik weet niet waar Tess is. Ze heeft zeker een paar dagen vrij genomen.'

Die verklaring had ze Maggie eerder al aan de telefoon gegeven, en opnieuw was duidelijk te horen dat ze zich zorgen maakte.

'Een van deze móét passen.'

'Dat u er geen labels aan heeft zitten.' Het kostte Maggie grote moeite haar irritatie te verbergen. Ze wist dat Miss Heston hun een gunst bewees door hen te laten rondkijken in de woning na hun verhaaltje over een onderzoek naar mogelijke inbraken. Alsof de FBI zich bezighield met lokale inbraken. Gelukkig stelde Miss Heston geen lastige vragen.

'Eigenlijk zijn dit de reservesleutels. De originele set heeft inderdaad labels, maar Tess moet hebben vergeten die terug te brengen nadat ze het huis gisteren heeft laten zien.'

'Gisteren? Heeft ze het huis gisteren aan iemand laten zien?'

Over haar schouder keek Miss Heston haar verschrikt aan. Maggie realiseerde zich dat haar stem te schel, te geschokt moest hebben geklonken.

'Ja, ik weet zeker dat het gisteren was,' antwoordde Miss Heston. 'Dat heb ik nog in de agenda nagekeken voor ik vanavond van kantoor wegging. Woensdag 1 april. Is dat erg? Denkt u dat er daarvóór al is ingebroken?'

'Dat kan ik echt niet zeggen.' Ze probeerde onverschillig te klinken, hoewel ze het liefst de deur wilde intrappen. 'Weet u ook aan wie ze het huis heeft laten zien?'

'Nee, we zetten de namen niet in de agenda, in verband met privacy.'

'En de naam is ook niet ergens anders genoteerd?'

Weer wierp Miss Heston een bezorgde blik over haar schouder. In de gladde, diepbruine huid van haar voorhoofd en om haar mond verschenen zorgelijke rimpels. 'Tess zal het wel ergens hebben opgeschreven. Ik vertrouw mijn mensen, dus ik kijk niet over hun schouder mee.' Ze klonk geërgerd.

Het was niet Maggies bedoeling geweest haar in het nauw te drijven. Ze wilde alleen maar die verdraaide deur open hebben. Zenuwachtig keek ze om zich heen, juist toen agent Tully het huis ertegenover verliet. Hij was lang weggebleven, en ze vroeg zich af of die blonde vrouw in haar strakke kleren die had opengedaan, hem gewoon leuk had gevonden of echt iets te melden had gehad. Naar haar glimlach en gewuif te oordelen vermoedelijk het eerste.

Ze zag de lange, slungelige agent haastig de straat oversteken. Hij liep met grote, doelbewuste passen. Met zijn donkere pak, zijn zonnebril en zijn kortgeknipte haar was hij het prototype van een FBI-agent, alleen was hij te beleefd, te vriendelijk en veel te meegaand. Als hij haar niet had verteld dat hij uit Cleveland kwam, zou ze op het Midwesten hebben gegokt. Misschien zat er in Ohio iets in het water.

'Dit huis heeft een alarmsysteem,' zei Miss Heston.

'Ah, hebbes. Eindelijk.'

Precies op het moment waarop agent Tully het trapje op sprong, draaide de sleutel in het slot. Miss Heston keek om, geschrokken door zijn plotselinge verschijning.

'Miss Heston, dit is FBI-agent R.J. Tully.'

'Lieve hemel, dan moet het wel echt ernstig zijn.'

'Gewoon routine, hoor. Tegenwoordig doen we alles met zijn tweeën,' zei agent Tully met een glimlach die Miss Heston meteen op haar gemak stelde.

Maggie brandde van nieuwsgierigheid naar wat de buurvrouw had gezegd, maar wist dat ze een geschikter moment moest afwachten. Ze had een hekel aan wachten.

Zodra ze de hal in kwamen, zag Maggie dat het alarm uitgeschakeld was. Geen van de gebruikelijke lampjes knipperde. 'Weet u zeker dat er nog stroom is?' Ze gebaarde naar het kastje, dat ondertussen onafgebroken zou moeten zoemen, als teken dat de juiste code nog moest worden ingevoerd.

'Ja, dat weet ik zeker. Dat staat in ons contract met de eigenaars.' Nadat Miss Heston een paar knopjes had ingedrukt, kwam het kastje tot leven. 'Ik snap er niets van. Tess kan toch niet hebben vergeten het alarm weer aan te zetten.'

Maggie herinnerde zich dat Tess McGowan erg zorgvuldig was geweest met het in-en uitschakelen, van de alarmsystemen in de huizen die ze haar had laten zien, inclusief deze woning. Een alarmsysteem was een van Maggies eisen geweest. Hoewel het systeem in dit huis niet bijzonder was, was het voor de gemiddelde huiseigenaar voldoende, wist ze nog. De meeste mensen hoefden zich 's nachts niet voor seriemoordenaars te verschansen.

'Mogen we even rondkijken?' vroeg agent Tully, hoewel Maggie de open trap al half op was. Net toen ze de overloop had bereikt, hoorde ze Miss Heston een kreet van schrik slaken.

'O, mijn God!'

Over de eiken balustrade gebogen, zag Maggie Miss Heston naar een aktetas in een hoek van de woonkamer wijzen.

'Die is van Tess.'

Tot op dat moment had de vrouw zich uiterst professioneel gedragen, waardoor haar plotselinge paniek verontrustend was.

Agent Tully pakte de aktetas en haalde de inhoud er, met een witte zakdoek om zijn hand, voorzichtig uit.

'Die zou ze nooit zomaar achterlaten. Dat is haar agenda. O, lieve hemel, er is iets goed mis,' zei Miss Heston onthutst.

Terwijl Maggie de trap afliep, haalde agent Tully het laatste uit de tas: een sleutelbos met een adreslabel eraan. De sleutels van het huis.

Ineens werd ze misselijk. Het was overduidelijk dat Tess McGowan het huis niet uit vrije wil had verlaten.