56

Vanaf de andere kant van de metalen tafel keek Maggie toe terwijl dokter Holmes de borstkas van de vrouw opensneed, met een nauwkeurige, Y-vormige incisie die onder haar borsten langs liep. Hoewel ze een schort en handschoenen droeg, zou ze niet zomaar meehelpen. Ze wachtte op zijn toestemming, deed alleen iets wanneer hij dat vroeg en probeerde haar ongeduld te bedwingen wanneer hij treuzelde. Ze hield zich voor dat ze blij mocht zijn dat hij erin had toegestemd de autopsie op zaterdagavond te doen en niet tot maandagochtend te wachten.

Tot nu toe had hij haar verzocht onder de nagels van de vrouw te schrapen, de externe metingen te doen en monsters van haar haren, speeksel en lichaamssappen te nemen.

Maggie kon het vermoeden niet van zich afzetten dat Hannah zich met hand en tand had verzet. Haar lichaam zat onder de kneuzingen, en de grote op haar heup en dij wezen erop dat ze daarbij mogelijk van een trap was gevallen. In gedachten ging ze de hele brute moord langs, stap voor stap, aan de hand van de veelzeggende sporen op het lichaam. Hannah had gekrabd en geklauwd, net als Jessica, alleen was Hannah erin geslaagd stukjes van Stucky onder haar nagels te krijgen. Waarom was haar dood niet snel geweest? Hoe kon het dat hij niet in staat was geweest haar vast te binden, te verkrachten en de keel af te snijden zoals hij bij Rita en Jessica had gedaan?

Had haar verzet hem verrast?

Ze had het warm onder het plastic schort. Allemachtig, wat was het heet. Ze mochten hier wel eens iets aan de ventilatie doen.

Het mortuarium van het district was groter dan ze had verwacht. Het had vaalgrijze muren en stonk naar lysol. De tafels waren van dof, geel formica in plaats van .roestvrij staal. De tl-verlichting hing laag boven de snijtafel, waardoor ze bijna hun hoofd raakte wanneer ze rechtop stonden. Ze zag dat dokter Holmes gewend was zijn hoofd te buigen wanneer hij onder de lamp kwam.

Gezien haar kennis op forensisch en medisch gebied had ze in het verleden vaak zelfstandig lijkschouwingen mogen verrichten en kunnen assisteren bij talloze andere. Ondanks deze uitgebreide ervaring viel het haar deze keer zwaar afstand te bewaren tot het lichaam op de tafel. Misschien kwam dat doordat ze zo moe was, of doordat deze zaak zoveel stress meebracht. Haar gezicht voelde warm door de lamp die zo vlakbij hing, en ze kreeg het benauwd in deze bedompte kamer zonder ramen. Ze weerstond de nei, ging de haren die op haar klamme voorhoofd plakten, weg te vegen. De spanning in haar nek had zich intussen verspreid naar haar schouders en zocht zich nu een weg omlaag naar haar onderrug.

Vanaf het moment dat ze Hannah had herkend, voelde Maggie zich verantwoordelijk voor haar dood. Als zij Hannah niet om hulp had gevraagd bij de keuze van een fles wijn, zou de vrouw nog in leven zijn. Ze wist best dat zulke gedachten alleen maar contraproductief waren. Dit was precies wat Stucky haar wilde laten denken en voelen. Toch kon ze niet anders denken. Het lukte haar niet de toenemende hysterie die aan haar binnenste knaagde of de woede die haar aanspoorde tot wraak, tegen te houden. Ze kon het groeiende verlangen Albert Stucky een kogel door zijn hoofd te jagen, recht tussen zijn ogen, eenvoudigweg niet wegduwen. De razernij, de behoefte aan wraak joegen haar zo langzamerhand meer angst aan dan wat Stucky haar ook zou kunnen aandoen.

'Ze is nog niet zo lang dood.'

De stem van dokter Holmes bracht haar terug in de realiteit, waar ze hoorde te zijn.

'De inwendige temperatuur wijst op minder dan vierentwintig uur.'

Niets nieuws. Ze wist echter dat hij de cassette insprak in de cassetterecorder op de standaard naast hen.

'Uit de huidverkleuringen is op te maken dat ze na haar overlijden is verplaatst,' vervolgde hij rustig. Zijn normale toon sprak haar wel aan. Ze had met lijkschouwers gewerkt wier eerbiedige gemompel of kille, klinische toon haar voortdurend had herinnerd aan de wreedheid en het geweld die de aanleiding tot hun werk waren geweest. Zij zag een autopsie liever als een speurtocht naar gegevens. De ziel of de geest van het slachtoffer was allang verdwenen tegen de tijd dat het lichaam op de koude, metalen tafel lag. Het slachtoffer had het meeste aan een zoektocht naar sporen die konden helpen degene die de moord op zijn geweten had, op te pakken. Helaas wist ze dat het lichaam van Hannah hun bijna niets kon vertellen wat hen dichter bij de gevangenneming van Stucky zou brengen.

'Ik hoor dat jij met die hond opgescheept zit.'

Het duurde even voor tot haar doordrong dat dokter Holmes het tegen haar had, en niet tegen de cassetterecorder. Toen ze niet onmiddellijk reageerde, keek hij op en glimlachte naar haar. 'Het leek me een lief beest. Een taaie ook, om zoiets te overleven.'

'Ja, dat is waar.'

Hoe kon ze Harvey zijn vergeten? Ze was nu al een slechte bazin. Greg had gelijk gehad: in haar leven was geen plek voor iets of iemand anders.

'Mag ik de telefoon even gebruiken?' vroeg ze.

'Ga je gang. Daar in de hoek, aan de muur.'

Voor ze belde, trok ze haar handschoenen uit en wiste ze met haar mouw het zweet van haar voorhoofd. Zelfs de hoorn rook naar lysol. Het duurde even voor haar nieuwe telefoonnummer haar te binnen wilde schieten. Beschaamd omdat ze er totaal niet aan had gedacht even te bellen, toetste ze de cijfers in. Ze zou het Nick beslist niet kwalijk nemen als hij kwaad was vertrokken. Op haar horloge zag ze dat het kwart over tien was.

'Hallo?'

'Nick? Met Maggie.'

'Hé, alles goed?'

Hij klonk bezorgd, helemaal niet boos. Ze moest er ook niet voetstoots van uitgaan dat hij net zo zou reageren als Greg. 'Ja, hoor. Het was Tess niet.'

'Gelukkig. Ik maakte me al zorgen om Will.'

'Ik ben nu in het mortuarium, om te assisteren bij de autopsie.' Ze zweeg even, wachtend op een blijk van ergernis. 'Het spijt me echt, Nick.'

'Het geeft niet, Maggie.'

'Het kan nog wel een paar uur duren.' Opnieuw zweeg ze even. 'Ik weet dat ik je plannen... je eten heb bedorven.'

'Daar kun jij toch niks aan doen, Maggie. Dat hoort bij je werk. Harvey en ik zijn maar vast gaan eten, maar we hebben wat voor jou bewaard. Dat is in de magnetron zo warm.'

Hij was zo begripvol. Waarom? Ze wist niet hoe ze moest reageren.

'Maggie? Weet je zeker dat alles in orde is?'

'Ik ben alleen maar heel moe. En ik vind het jammer dat ik niet met jullie mee kon eten.'

'Dat vind ik ook. Zal ik bij Harvey blijven tot je terug bent?'

'Dat kan ik niet van je vragen, Nick. Ik weet helemaal niet hoe laat dat wordt.'

'In mijn kofferbak ligt nog een oude slaapzak. Vind je het goed als ik vannacht hier slaap?'

Om de een of andere reden was het idee dat Nick Morelli in haar grote, lege huis lag te slapen onvoorstelbaar geruststellend. Blijkbaar vatte hij haar zwijgen verkeerd op, want hij zei: 'Goed, misschien is dat niet zo'n goed idee.'

'Het is juist een uitstekend idee. Ik denk dat Harvey dat heel fijn zal vinden.' Daar deed ze het weer, haar ware emoties verbergen. Uitkijken ook maar iets te laten merken. Het was een gewoonte geworden. 'En ik ook,' voegde ze er tot haar verbazing aan toe.

'Rij voorzichtig.'

'Zal ik doen. O, en Nick...'

'Ja?'

'Denk eraan dat je, telkens wanneer je Harvey hebt uitgelaten, het alarm opnieuw instelt. En er ligt een Sig 9mm in de onderste la van mijn bureau. En vergeet niet de jaloezieën en de gordijnen dicht te doen. Als je -'

'Maggie, ik red me wel. Zorg jij nou maar voor jezelf, oké?'

'Oké.'

'Ik zie je wel wanneer je thuiskomt.'

Nadat ze had opgehangen, leunde ze met gesloten ogen tegen de muur. Ze moest de aanvechting onderdrukken meteen te vertrekken, naar huis te gaan en met Nick voor een warm, knappend haardvuur te kruipen. Ze herinnerde zich hoe het had gevoeld in zijn armen in slaap te vallen, al was dat slechts één keer gebeurd, ruim vijfmaanden terug. Hij had haar getroost en geprobeerd haar tegen haar nachtmerries te beschermen. Een paar uur lang had dat gewerkt. Nick kon haar echter niet helpen aan Stucky te ontsnappen. De laatste tijd scheen Stucky aanwezig in alles wat ze aanraakte en op alle plaatsen waar ze kwam. Ze opende haar ogen en keek naar de metalen tafel met het naakte lichaam erop. Dokter Holmes was bezig de organen te verwijderen, een voor een, en ze te wegen en te meten. Net een slager die vlees verwerkte. Ze duwde wat lokken achter haar oren, trok schone handschoenen aan en liep naar hem toe.

'Het valt niet mee een privé-leven te hebben in dit werk, hè?' vroeg hij zonder op te kijken.

'En voor een hond is het al helemaal geen leven. Ik ben nooit thuis. Arme Harvey.'

'Ach, bij jou is hij beter af. Zo te horen is die Sidney Endicott een malloot. Het zou me niet verbazen als hij zijn vrouw heeft vermoord en haar lijk ergens heeft verborgen waar we het nooit kunnen vinden.'

'Denkt Manx dat?'

'Geen idee. Kijk eens naar dat spierweefsel, hier en hier.' Hij wees naar de lagen die hij had doorgesneden.

Had hij wel door dat wat hij over Mr. Endicott had gezegd op de band stond? Stel dat hij gelijk had. Dan had Stucky Rachel Endicott helemaal niet meegenomen. Misschien had haar man inderdaad iets met haar verdwijning te maken. Nee, dat lag te zeer voor de hand.

Opeens besefte ze dat dokter Holmes haar verwachtingsvol aankeek over zijn bril, die hij met opzet tot op het puntje van zijn neus had laten zakken.

'Sorry, waar moest ik naar kijken?'

Opnieuw wees hij.

Toen ze zag dat er een bloeding in het spierweefsel zat, vlamde haar woede onmiddellijk weer op.

'Zoveel bloed in het spierweefsel moet betekenen dat -'

'Ja, dat weet ik,' onderbrak ze hem. 'Dat ze nog in leven was toen hij haar met zijn mes bewerkte.'

Hij knikte instemmend en ging verder met zijn werk. Snel en handig bond hij de aderen die hij doorsneed met een draadje dicht, waarbij hij ervoor zorgde voldoende over te laten voor de begrafenisondernemer, die diezelfde aderen moest gebruiken bij het balsemen van het lichaam. Vervolgens tilde hij behoedzaam, met twee handen het hart uit het lichaam en legde het op een weegschaal. 'Hart lijkt in goede conditie. Gewicht tweehonderdvijfendertig gram.'

Terwijl hij het orgaan in een pot sterk water liet zakken, dwong Maggie zichzelf de incisie die Stucky had gemaakt, te bestuderen. Zijn precisie bleef haar verbazen. Hij had de baarmoeder en de eierstokken verwijderd alsof het om een chirurgische ingreep ging. Op een tafel aan de andere kant van de ruimte lag het resultaat van zijn werk, nog steeds verpakt in het piepschuimen bakje dat de trucker helaas had meegenomen. Toen dokter Holmes zag wat haar aandacht had getrokken, haalde hij de piepschuimen bak op en zette deze op de tafel waar zijn instrumenten op lagen. Hij tilde het deksel op en begon de inhoud te onderzoeken. Het geluid van de intercom deed Maggie opschrikken.

'Dat zal rechercheur Rosen wel zijn. Hij zei dat hij zou langskomen als ze iets vonden.' Dokter Holmes liep al naar de deur en trok onderweg zijn handschoenen uit.

'Wacht even, weet je dat zeker?' Hij zou de deur toch zeker niet opendoen zonder eerst te controleren wie er achter stond? 'Het is al aardig laat, toch?'

'Inderdaad.' Hij draaide zich naar haar om. 'Maar voor het geval je het niet hebt gemerkt, volgens mij heeft Rosen het behoorlijk van je te pakken.'

'Wat?'

'Ik dacht al dat je niks doorhad.' Glimlachend deed hij de deur van het slot.

Automatisch tastte ze onder haar schort, op zoek naar haar wapen.

'Goedenavond, Sam.'

'Hé hallo, dokter.' Rosens blik ging meteen naar Maggie. Het lijk leek hij niet eens op te merken. Hij hield een paar bewijszakjes omhoog waar aarde in leek te zitten. 'Volgens mij hebben we iets gevonden wat wel eens interessant zou kunnen zijn, Miss O'Dell.'

Na de opmerking van dokter Holmes vroeg Maggie zich af of Sam echt iets had ontdekt of dat hij gewoon wat aarde voor bewijsmateriaal wilde laten doorgaan om maar een excuus te hebben voor een bezoekje. Nee, nu was ze echt idioot bezig. Misschien had Greg daar ook wel gelijk in gehad; ze vertrouwde niemand meer.

Over de tafel heen reikte hij haar een van de zakjes aan. Hoewel hij deze keer wel een blik op het lichaam wierp, leek het hem niets te doen. Kennelijk had Rosen al de nodige lijkschouwingen bijgewoond, wat betekende dat hij niet altijd bij de politie van Stafford County had gewerkt.

De aarde in het zakje herkende ze direct. Ze hield het tegen het licht. Ja, er zaten stukjes zilver en geel in, die glinsterden onder de felle tl-verlichting. 'Waar heb je dit gevonden?'

'Op de zijkant van de container, aan de kant van het hek. Een soort slipsporen van schoenen of laarzen. We vermoeden dat hij aan die kant omhoog is geklommen om het lichaam in de bak te gooien. Vanaf de parkeerplaats gezien is dat de achterkant. Niemand kon hem zien.'

Hij leek nogal opgetogen over zijn vondst, en ze vroeg zich af hoe dat kwam. 'Heb je dit aan agent Tully laten zien?'

'Nee, nog niet. Maar volgens mij moet dit ons een heel eind verder helpen. Hiermee kunnen we erachter komen waar die vent zich schuilhoudt.' Hij keek naar dokter Holmes, of liever naar de bloederige massa in de piepschuimen bak, die dokter Holmes aan het onderzoeken was.

'Sam.' Ze wachtte tot ze zijn aandacht weer had.

'Waarom denk je dat dit ons verder zal helpen?'

'Nou, in de eerste plaats is het modder.' Alsof ze dat nog niet wist. Toen hij besefte dat ze het belang daarvan niet inzag, vervolgde hij: 'Het heeft al een tijdje niet meer geregend. Het heeft wel een paar keer gedreigd, maar er is niks gevallen, niet hier tenminste. Alleen aan de kust.'

Met haar vingers roffelde ze op de tafel. Hij zag haar ongeduld, opende vlug een van de zakjes en pakte wat van de aarde tussen twee vingers om die aan haar te laten zien. 'Het is dikke, plakkerige klei. Het ruikt een beetje muf. Zulke klei hebben we hier niet.

Ze kon hem makkelijk de mond snoeren door te bekennen dat ze het spul al eerder had gezien, dat ze het zelfs al hadden geanalyseerd. Maar ze liet hem doorgaan.

'Een paar kerels die hier al hun hele leven wonen, zeggen dat ze nog nooit zoiets hebben gezien. Kijk maar eens goed. Het is bijzonder, met die stukjes roodachtige steen, en dat gele en zilveren spul is ook heel vreemd... Misschien wel door mensen gemaakt.'

Eindelijk zei ze: 'Op de plek van twee andere misdaden hebben we net zulke aarde gevonden. We hebben het ook al onderzocht. Het kan komen van een verlaten industrieterrein. Er zijn al een paar mensen op pad om een mogelijke locatie te zoeken.'

'Nou, dan kan ik jullie wel wat tijd besparen, denk ik.'

Afwachtend keek ze hem aan. Zijn zelfingenomen glimlach begon haar op de zenuwen te werken. Voor dergelijke dikdoenerij hadden ze helemaal geen tijd.

'Ik denk dat ik weet waar dit vandaan komt,' vervolgde hij. 'Een paar weken terug ben ik wezen vissen op een plekje een kilometer of dertig hiervandaan, aan de andere kant van de tolbrug. Daar had ik met een maat van me afgesproken, maar doordat ik de streek hier nog niet zo goed ken, verdwaalde ik in een heel afgelegen stuk bos. Toen ik thuiskwam, zag ik dat mijn laarzen onder de modder zaten. Het kostte me bijna twee uur om ze schoon te krijgen. Die modder zag er precies zo uit als deze troep. Ik heb me suf gepiekerd over wat dat zilver zou kunnen zijn.'

Maggies hartslag versnelde. Dat gebied klonk precies als het soort terrein waar Stucky zich zou kunnen verschuilen. Sam Rosen had gelijk: dit zou hen een heel eind op weg kunnen helpen.

'Ik hoop dat jullie daar verder mee komen,' zei dokter Holmes opeens. 'Die schoft is echt gestoord. Ik vermoed dat deze vrouw heeft geprobeerd een beroep te doen op zijn menselijkheid, hem heeft gesmeekt mededogen te hebben.'

'Hoe kom je daarbij?' Ze zag dat de arts zijn voorhoofd afveegde zonder er acht op te slaan dat er bloed van zijn handschoenen op zijn gezicht kwam. Hij was zichtbaar van streek.

'Wat is er?' vroeg ze op dringende toon.

'Ik sluit niet uit dat hij expres juist haar baarmoeder heeft verwijderd.' Hij deed een stap achteruit en schudde zijn hoofd. 'Ze was zwanger.'