8

Vroeger, toen hij nog jong was geweest en in een plaatselijke pizzatent had gewerkt, waren de pizzabezorgsters niet zo knap geweest, meende hij. Lang niet zo knap. Sterker nog, volgens hem waren er toen helemaal geen meisjes geweest die pizza's bezorgden. Hij keek haar na terwijl ze over het trottoir liep, met een paar lange blonde lokken achter haar aan wapperend. Ze had een schattige paardenstaart, die door de achterkant van haar blauwe baseballpet naar buiten stak. Het was een pet van de Chicago Cubs. Zou ze een supporter zijn? Haar vriendje misschien. Ze had vast ergens een vriendje.

Het was inmiddels te donker om op de straatverlichting te kunnen vertrouwen. Zijn ogen prikten al, en hij zag een beetje wazig. Hij zette zijn nachtkijker op en stelde de vergroting bij. Ja, dat was beter. Hij zag dat ze op haar horloge keek terwijl ze bij de voordeur stond te wachten. Een man deed open. Natuurlijk staarde hij haar sullig en verbijsterd aan. De man viste een paar bankbiljetten uit de zak van zijn spijkerbroek - een broek die was uitgerekt door zijn uitpuilende buik. Wat een sukkel, met die vieze zweetplekken onder zijn armen en die bos haar die bij zijn hals naar buiten stak. En ja hoor, daar was'ie dan: de zogenaamd leuke opmerking over hoe knap ze was of wat hij haar het liefst als fooi zou geven. Maar opnieuw glimlachte ze beleefd, ook al kleurden haar wangen rood. Wat zou hij graag zien dat ze eens een van die idioten in zijn kruis trapte. Misschien zou hij haar moeten leren hoe ze dat moest aanpakken. Als alles ging zoals hij het had gepland, zou hij alle tijd voor haar hebben.

Toen ze snel wegliep, bleef die krenterige rotzak, die haar maar één dollar fooi had gegeven, naar haar achterste staren tot ze bij haar glanzende bestelwagentje was. Dat uitzicht alleen was al meer dan een dollar waard. De vrek. Hoe moest ze van zulke fooien ooit haar studie betalen? Vrouwen gaven betere fooien wanneer ze iets lieten bezorgen, bedacht hij. Misschien voelden ze zich een beetje schuldig omdat ze niet zelf hadden gekookt. Wie zou het zeggen. Vrouwen waren gecompliceerde, fascinerende schepsels, en dat moesten ze ook zijn, wat hem betrof. Hij verving de nachtkijker door een donkere zonnebril - uit gewoonte en ömdat de naderende koplampen in zijn ogen brandden. Toen de auto bij het kruispunt was, ging hij erachteraan. Ze was klaar met haar bestellingen; hij herkende de route terug naar de pizzatent, Mama Mia's op de hoek van 59th Street en Archer Drive. Het gezellige restaurant was gevestigd bij een ingang van een klein winkelcentrum. Bij de andere ingang was een pompstation, én daartussen lagen een stuk of zes kleinere winkels, waaronder een videotheek en Shep's Liquor Mart. Newburgh Heights was zo'n gemoedelijk buitenwijkje, dat hij het er benauwd van kreeg. Weinig uitdaging. En dat knappe pizzameisje bood ook niet veel uitdaging. Maar daar ging het nu ook niet om. Dit was alleen maar voor de show.

Het meisje parkeerde achter het gebouw, vlak bij de achterdeur, en nam de stapel rode boxen waarin de pizza's werden warmgehouden, mee naar binnen. Over een paar minuten zou ze terugkomen met de volgende lading te bezorgen pizza's. De neonreclame van Mama Mia's vermeldde ook het telefoonnummer voor bestellingen. Hij klapte zijn mobiele telefoon open en toetste het nummer in, tegelijkertijd een folder van een makelaar openvouwend. Het was een beschrijving van een vijfkamerwoning in koloniale stijl, met een bubbelbad en een lichtkoepel in het plafond van de grote slaapkamer. Hoe romantisch, dacht hij, net op het moment dat een schrille vrouwenstem in zijn oor klonk.

'Mama Mia's.'

'Ik wil graag twee grote pizza's met peperoni bestellen.'

'Telefoonnummer ?'

'555-4545,' las hij uit de folder voor.

'Naam en adres?'

'Heston. Archer Drive 5349.'

'Wilt u er soepstengels of frisdrank bij?'

'Nee, alleen de pizza's.'

'Over een minuut of twintig zijn ze bij u, Mr. Heston.'

'Prima.' Twintig minuten was lang zat. Hij klapte de telefoon dicht en trok zijn zwartleren handschoenen aan. Met een punt van zijn hemd veegde hij de telefoon af. Onderweg gooide hij het toestel in de afvalcontainer. Daarna reed hij Archer Drive af, denkend aan pizza, een maanverlicht bubbelbad en dat knappe bezorgstertje met die beleefde glimlach en dat strakke kontje.