59

Maggie voelde zich als verdoofd. Slechts met grote moeite wist ze haar ogen open te houden. Pas toen ze haar oprit op reed, besefte ze dat ze op de automatische piloot had gereden. Ze kon zich niet herinneren de Interstate te hebben verlaten of Highway 6 met zijn scherpe bochten en steile bermen te hebben gevolgd. Nog een wonder dat ze door het donker van de nacht en de mist in haar hoofd haar weg naar huis had gevonden. Nick had het buitenlicht voor haar aangelaten. Zijn pick-up stond nog op de plek waar hij hem eerder die avond had geparkeerd. Tot haar verbazing merkte ze dat ze de aanblik van de stoffige wagen en die enorme, brede banden geruststellend vond.

Ze was blij dat rechercheur Rosen haar had overgehaald tot de volgende ochtend te wachten. Hoe had ze ook maar kunnen denken dat ze midden in de nacht achter Stucky aan kon gaan in een onbekend, donker bos? Toch had dat nog maar een uur geleden volkomen logisch geleken. Ze was bereid geweest een verrassingsaanval in te zetten en had maar al te graag over het hoofd gezien dat ze de vorige van Stucky had verloren. Hoe was het mogelijk dat Stucky er zo makkelijk in slaagde haar gezond verstand met één handbeweging - of liever één haal van zijn mes - weg te vagen?

Dokter Holmes had het bij het rechte eind gehad, al, zouden ze dat waarschijnlijk nooit kunnen bewijzen. Wat haar betrof, hoefde dat ook niet. Ze geloofde niet in toeval. Ze wist zeker dat Hannah had gesmeekt. Ze hoorde haar stem in haar hoofd, ook zonder de situatie voor haar geestesoog op te roepen. Zonder enige waarschuwing. Zonder dat ze het wilde. En ze scheen er geen eind aan te kunnen maken. Ze hoorde Hannah smeken om haar leven. Toen het tot haar was doorgedrongen dat Stucky daar niets om gaf, moest ze hebben besloten voor het leven van haar ongeboren baby te vechten. Hij had haar uitgelachen. Voor hem had het geen enkel verschil gemaakt. Toch zou ze zijn blijven smeken en huilen. Was hij daarom begonnen met snijden terwijl ze nog leefde? Had hij geprobeerd haar de ongeboren foetus te laten zien? Hoewel dat volkomen onvoorstelbaar leek, wist ze dat het dat voor Stucky niet was.

Zo zachtjes mogelijk ging ze naar binnen. Het was lang geleden dat ze was thuisgekomen in een huis dat niet donker en leeg was. Ook voor Greg en zij elkaar waren gaan ontlopen, waren hun agenda's niet op elkaar afgestemd geweest. De laatste jaren waren ze slechts huisgenoten geweest die briefjes voor elkaar achterlieten. Althans, in het begin waren er nog briefjes geweest. Langzamerhand was alleen nog maar uit de lege melkpakken in de koelkast en de sokken en het ondergoed in de wasmand gebleken dat er nóg iemand woonde. Het alarm bliepte maar één keer voor ze de juiste code intoetste. Ze voelde Harvey aan haar snuffelen. Toen ze haar hand naar hem uitstak, likte hij daaraan. De woonkamer baadde in het maanlicht. Nick had geen van de jaloezieën of gordijnen gesloten. Vreemd genoeg was ze daar blij om. De blauwe glans, die de kamer iets magisch gaf, vond ze erg mooi. Hij lag op de grond, met zijn lange lichaam maar half in de slaapzak. De aanblik van zijn naakte borst, zijn huid, zijn gespierde armen en zijn strakke maag maakte de vlinders in haar buik weer wakker. En dat terwijl ze dacht te moe te zijn om überhaupt nog iets te voelen.

Ze zette het tasje met haar forensische uitrusting neer, trok haar jasje uit en wilde net haar schouderholster losmaken toen ze de slaapzak hoorde ritselen. Toen ze zich omdraaide, zag ze dat Harvey naast Nick was gaan liggen, met zijn kop op Nicks benen.

'Wen daar maar niet aan,' merkte ze droogjes op.

'Te laat.' Nick wreef met zijn hand over zijn gezicht en richtte zich op één elleboog op.

'Ik had het tegen Harvey, hoor,' zei ze glimlachend.

'O, dan is het goed.' Hij haalde zijn vingers door zijn dikke, korte haar, waardoor het overeind ging staan.

Ineens voelde Maggie de bijna onbedwingbare behoefte het weer glad te strijken, haar eigen vingers door zijn haar te halen en langs die sterke, rechte kaaklijn te laten gaan.

'Hoe gaat het met je?'

Zelfs in het blauwige licht zag ze dat zijn blik bezorgd was.

'Ik weet het echt niet, Nick. Niet zo goed, geloof ik.'

Ze leunde tegen de muur. Ze wilde niet terugdenken aan de lege ogen van de verkoopster.

'Zeg,' zei Nick rustig, 'waarom kom je niet bij Harvey en mij liggen.' Uitnodigend hield hij de slaapzak voor haar open, waardoor zijn strakke slip en gespierde dijen zichtbaar werden. Opnieuw werd ze verrast door haar opwinding. Haar gezicht werd warm van schaamte, want ze wist dat Nick haar alleen maar vroeg tegen hem aan te komen liggen, meer niet.

'Ik beloof je dat je net zoveel controle mag hebben als je wilt.'

Zijn blik was ernstig, en ze wist dat hij erin was geslaagd in haar binnenste te kijken. Was ze zo doorzichtig?

Het enige wat ze wilde, was iets anders voelen dan haar getergde zenuwen, haar dodelijke moeheid, de draaikolk van emoties die haar compleet uitputte. Ze wist niet eens meer hoe het was je warm en veilig te voelen. Het was niet de eerste keer dat hij haar had herinnerd aan hoe zelden ze de afgelopen jaren hartstocht of begeerte had gevoeld. Ironisch genoeg waren de enige keren die haar nog bijstonden met Nick geweest. Zwijgend trok ze haar schoenen uit en ritste ze haar spijkerbroek open. Toen ze hem aankeek, las ze verrassing in zijn blik, en afwachting. Hij keek alsof hij niet goed wist wat te verwachten. Dat wist ze zelf ook niet. Haar blouse hield ze aan. Toen ze naast hem in de slaapzak kroop, stond Harvey op, draaide drie keer in de rondte en liet zich toen weer neerploffen, met zijn rug tegen die van Nick.

Beiden schoten ze in de lach, wat de spanning op een prettige manier deed verdwijnen. Ze lagen met hun gezicht naar elkaar toe, elk steunend op een elleboog. Met zijn blik hield hij haar vast, niet met zijn handen. Daardoor wist ze dat hij het meende, dat hij de leiding aan haar overliet. Hij leek gespannen af te wachten wat ze zou doen.

Met haar vingertoppen raakte ze zijn gezicht aan. Ze streelde zijn wang, zijn stoppelige kaak en, iets langer, zijn lippen. Zijn mond voelde warm, vochtig, uitnodigend toen hij haar vingertoppen kuste.

Ze ging verder naar het litteken, die lichte, witte oneffenheid op zijn kin. Daarna naar zijn keel. Ze zag dat hij slikte, alsof hij probeerde zijn emoties in bedwang te houden. Zonder het oogcontact te verbreken, streelde ze zijn borstspieren en vervolgde ze haar weg over zijn harde, platte buik. Tegen de tijd dat ze de bobbel in zijn slip bereikte, was zijn adem al onregelmatigHij zoog lucht naar binnen. 'Allemachtig, Maggie,' bracht hij ademloos uit, 'als ik had geweten dat het zo zou zijn om jou de leiding te geven...'

Heel licht kuste ze hem op de lippen, ondertussen haar hand onder de rand van zijn slip duwend. Hij sidderde over zijn hele lichaam. Met zijn mond moedigde hij haar aan. Hoewel hij alleen nog maar haar lippen aanraakte, leken al haar zenuwen tot leven te komen. Ze wist dat ze hem bijna op het randje had, maar dat hij zich inhield. In haar volle lengte drukte ze zich tegen hem aan. Hun kussen werden diep en dringend. Toen verliet haar mond de zijne en drukte ze haar lippen tegen zijn oor. Met haar tong volgde ze de lijn van zijn oorschelp. 'Hou je niet in, Nick,' fluisterde ze. Binnen enkele ogenblikken hoorde ze zijn adem met horten en stoten komen, tussen zijn opeengeklemde tanden door. Hij liet zich op zijn rug vallen en hield zijn ogen gesloten, kennelijk wachtend tot hij zijn lichaam weer enigszins onder controle had. Haar lichaam tintelde nog steeds alsof het onder stroom stond, zonder enige andere stimulans dan haar reactie op hem. Hoe was het mogelijk dat ze zich zo levend voelde bij hem, zo vol energie, terwijl hij haar niet eens aanraakte? Terwijl ze hem opnam, realiseerde ze zich dat ze zich nog nooit zo sensueel of zo volkomen bevredigd had gevoeld.

Hij legde zijn handen achter zijn hoofd. Op zijn voorhoofd parelden zweetdruppels, maar zijn ademhaling was al bijna normaal. Hij keek naar haar alsof hij probeerde haar gedachten te lezen, zich afvroeg, wat er nu zou gebeuren. Toen wierp hij een blik op Harvey, die ondertussen naar de serre was verhuisd.

'Gunt hij ons wat privacy of is hij het zat dat we hem uit zijn slaap houden?'

Glimlachend keek ze hem aan. Hoe was het mogelijk dat ze totaal niet moe meer was?

Nick stak zijn hand uit, streek een lok naar achteren en streelde haar wang. Ze sloot haar ogen en genoot van de heerlijke sensatie die door haar lichaam stroomde. Toen ze haar ogen weer opende, lag hij op zijn zij, zo dicht bij haar, dat ze zijn adem voelde. Behoedzaam liet hij zijn hand langs haar hals omlaag glijden, haar blouse in. Daarna knoopte hij haar blouse los, bij elke knoop even wachtend om haar de tijd te geven te protesteren. Ze liet zich echter op haar rug zakken, in afwachting van wat zijn handen zouden doen. Hij ging langzaam te werk, voorzichtig, om haar de leiding te laten houden. Alsof het dan minder heftig zou zijn. Maar het zorgde er alleen maar voor dat ze huiverde van verwachting. Terwijl hij haar teder kuste, trok hij haar blouse verder open. Daarna, zonder haar beha uit te trekken, liet hij zijn mond heel traag over haar lichaam omlaaggaan.

Opeens stopte hij.

Toen voelde ze zijn vingers op haar maag. Ze volgden het litteken dat over haar buik liep, dat afschuwelijke litteken dat Stucky daar had achtergelaten. Hoe had ze dat kunnen vergeten?

Ze schoot overeind en was al uit de slaapzak voor Nick kon reageren. In haar haast om weg te komen, struikelde ze bijna over de arme Harvey. Bij een van de ramen bleef ze staan, over de achtertuin starend en met haar vuist haar blouse dichthoudend.

Nick kwam achter haar staan en sloeg zijn armen om haar heen. Pas toen ze tegen zijn warme lichaam aan leunde, met haar hoofd tegen zijn borst, merkte ze dat ze rilde, al had ze het helemaal niet koud.

'Maggie, je moet zo onderhand toch weten dat er niks is wat je kunt zeggen of me kunt laten zien wat me op de vlucht kan doen slaan,' fluisterde hij in haar haren.

'Weet je dat zeker?'

'Absoluut.'

'Het is alleen dat hij altijd bij me is.' Haar stem klonk hees, en tot haar ergernis haperde hij even. 'Ik kan niet aan hem ontsnappen, lijkt het wel. Ik had moeten weten dat hij er op de een of andere manier in zou slagen zelfs dit te verzieken.'

Zonder iets te zeggen trok hij haar nog dichter tegen zich aan. Hij probeerde haar er niet van te overtuigen dat ze het mis had. Hij sprak haar niet tegen in een poging haar gerust te stellen. In plaats daarvan hield hij haar alleen maar stevig vast.