10

Reston, Virginia

Zaterdagavond, 28 maart

R.J. Tully haalde nog een tiendollarbiljet te voorschijn en schoof het onder het raampje van de kassa door. Sinds wanneer kostten bioscoopkaartjes achteneen halve dollar per stuk?

Hij probeerde zich te herinneren wanneer hij voor het laatst op zaterdagavond naar de film was geweest. Hij probeerde zich te herinneren wanneer hij voor het laatst op welke avond dan ook naar de film was geweest. Dat hadden Caroline en hij toch vast wel eens gedaan in hun dertienjarige huwelijk? Al moest dat dan wel in het begin zijn geweest, voor ze het gezelschap van haar collega's boven het zijne was gaan verkiezen. Toen hij omkeek, zag hij Emma ver achter hem treuzelen, ergens opzij en minstens drie bioscoopbezoekers bij hem vandaan. Soms vroeg hij zich af wie dat toch in vredesnaam was, die mooie, lange veertienjarige met dat blonde, zijdezachte haar. Met dat lichaam dat net wat vorm begon te krijgen en dat ze schaamteloos benadrukte met die strakke jeans en een nauwsluitend truitje. Elke dag ging ze meer op haar moeder lijken. Wat miste hij die tijd toen datzelfde meisje zijn hand had vastgehouden, in zijn armen was gesprongen en overal met hem naartoe had gewild. Maar net als haar moeder was ook dat veranderd. Bij de kaartjescontrole bleef hij op haar staan wachten, zich afvragend of ze het zou volhouden twee uur lang naast hem te zitten. Hij zag haar blik door de volle foyer gaan. Onmiddellijk voelde hij zich terneergeslagen. Ze wilde niet dat een van haar nieuwe vriendinnen zag dat ze op zaterdagavond met haar vader naar de film ging. Schaamde ze zich echt zo voor hem?

Hij kon zich niet herinneren dat hij zich ooit zo voor zijn ouders had geschaamd. Geen wonder dat hij zoveel uren op zijn werk doorbracht. Tegenwoordig leken seriemoordenaars makkelijker te begrijpen dan meisjes van veertien.

'Wat dacht je van popcorn?' bood hij aan.

'Popcorn is hartstikke vet.'

'Ik geloof niet dat jij je daar druk om hoeft te maken, moppie.'

'Papa!'

Geschrokken bleef hij staan, en hij keek of hij haar misschien op de tenen had getrapt, zo gepijnigd klonk ze.

'Noem me niet zo,' fluisterde ze op dringende toon. Hij glimlachte naar haar, wat haar nog meer in verlegenheid scheen te brengen. 'Oké, geen popcorn voor jou dus vanavond. Een colaatje dan?'

'Light.'

Tot zijn verbazing bleef ze in de rij voor de toonbank naast hem staan, maar haar blik zwierf nog steeds door de volle foyer.

Bijna twee maanden terug was ze bij hem komen wonen, maar vreemd genoeg zag hij haar nu minder vaak dan toen ze nog allemaal in Cleveland hadden gewoond en ze alleen de weekenden bij hem had doorgebracht. In die tijd hadden ze tenminste nog dingen samen gedaan, in een poging de verloren tijd in te halen. Toen ze net naar Virginia waren verhuisd, had hij geprobeerd ervoor te zorgen dat ze elke avond samen zouden eten, maar hij was zelf de eerste geweest die die belofte had gebroken. Zijn nieuwe baan in Quantico slokte veel meer van zijn tijd op dan hij had voorzien. Daardoor had ze niet alleen moeten wennen aan een nieuwe woning, zijn nieuwe baan, haar nieuwe school en een nieuwe stad, maar ook nog eens aan het feit dat haar moeder er niet was.

Nog steeds kon hij amper geloven dat Caroline met de regeling had ingestemd. Misschien zou ze, wanneer ze er genoeg van had overdag carrière te maken en 's avonds op mannenjacht te gaan, wel weer fulltime moeder willen spelen. Hij zag Emma snel en nerveus een paar weerbarstige lokken wegstrijken. Ze was nog steeds bezig de bioscoop te verkennen.

Had hij er wel goed aan gedaan de volledige voogdij op te eisen? Ze miste haar moeder, wist hij, hoewel die nog minder tijd voor haar had gehad dan hij. Waarom was dat ouderschap ook toch zo verdraaid moeilijk?

Bijna bestelde hij zoete popcorn, maar hij hield zich net op tijd in en vroeg om zoute, in de hoop dat Emma van gedachten zou veranderen en er een paar zou meepikken. 'En twee cola light, graag. Medium.' Hij keek om om te zien of Emma het prettig vond zoveel invloed op hem te hebben, maar ze werd nog bleker dan ze al was. In plaats van zich opgelaten te voelen, leek ze nu bijna in paniek te zijn.

'O, nee! Josh Reynolds is er!'

Ze stond nu zo dicht bij hem, dat hij een stap opzij moest zetten om hun cola en popcorn te kunnen pakken.

'O, als hij me maar niet ziet!'

'Wie is Josh Reynolds?'

'Alleen maar een van de coolste jongens op school.'

'Laten we hem dan maar even gedag gaan zeggen.'

'Pap! O, ik hoop dat hij me niet heeft gezien.'

Ze stond met haar gezicht naar R.J. toe en met haar rug naar de donkerharige jongen die hun kant op kwam, duidelijk op weg naar Emma. En waarom ook niet? Zijn dochter was beeldschoon. Hij vroeg zich af of Emma werkelijk in paniek was of dat het bij het spel hoorde. Hij had echt geen flauw idee. Van volwassen vrouwen begreep hij al niks, hoe zou hij dan kunnen verwachten hun dochters te begrijpen?

'Emma?' De jongen kwam dichterbij.

Verbijsterd zag R.J. zijn dochter een nerveuze maar stralende glimlach te voorschijn toveren, die de paniekerige gezichtsuitdrukking van zo-even verving. Precies op het moment dat Josh zich tussen het laatste groepje popcornkopers wrong, keek ze om. 'Hallo, Josh.'

R.J. keek omlaag om te zien of iemand anders soms de plaats van zijn eigenzinnige dochter had ingenomen, want dit meisje klonk veel te vrolijk.

'Naar welke film gaan jullie?' vroeg Josh.

'Ace Of Hearts,' bekende ze schoorvoetend, hoewel ze de film zelf had uitgekozen.

'Ik ook. Mijn moeder wil hem zien.'

R.J. voelde mee met de jongen, die op dat moment zijn handen in zijn zakken duwde. Wat Emma 'cool' noemde, kostte Josh zichtbaar inspanning. Of was hij de enige die zag dat de jongen gespannen stond te wiebelen en met zijn voet te tikken? Na een ongemakkelijke stilte, waarin R.J.'s aanwezigheid volkomen werd genegeerd, zei hij: 'Hallo, Josh. Ik ben R.J. Tully, de vader van Emma.'

'Hallo, Mr. Tully.'

'Ik zou je graag een hand geven, maar ik heb ze allebei vol.' Vanuit zijn ooghoek zag hij Emma met haar ogen rollen. Hoe kon ze zich daardoor nou opgelaten voelen? Hij was alleen maar beleefd!

Opeens begon zijn pieper te gillen. Hij had hem toch in de trilstand gezet?

Voor Emma zelfs maar op het idee kwam, bood Josh, aan hun cola's vast te houden.

Gauw zette R.J. het gepiep af, want er werden al wat geërgerde blikken in zijn richting geworpen. Emma bloosde aandoenlijk.

In één oogopslag herkende hij het telefoonnummer. Waarom nou juist deze avond? ik moet even een telefoontje plegen,' zei hij tegen Emma.

'Bent u dokter of zo, Mr. Tully?'

'Nee, Josh. Ik ben FBI-agent.'

'Echt? Cool!'

Het gezicht van de jongen klaarde op, en R.J. zag dat dat Emma niet ontging. In plaats van regelrecht naar de dichtstbijzijnde telefoon te lopen, bleef hij nog even staan. 'Ik werk in Quantico, bij de Eenheid Onderzoeksondersteuning. Ik ben een zogenaamde profielschetser.'

'Wow, cool!'

Zonder haar aan te kijken, zag R.J. Emma's gezicht veranderen terwijl ze Josh' reactie opnam.

'Dus u zit achter seriemoordenaars aan, net als in de film?'

'Ik ben bang dat ze het in de film heel wat spannender maken dan het in werkelijkheid is.'

'Jee, zeg! Maar dan hebt u vast wel rare dingen meegemaakt, zeker?'

'Helaas wel, ja. Maar nu moet ik echt even bellen. Josh, zou jij Emma een paar minuten gezelschap willen houden voor me?'

'Ja, natuurlijk. Geen probleem, Mr. Tully.'

R.J. keek pas weer in Emma's richting toen hij bij de telefoon stond. Zijn lichtgeraakte dochter was nu een en al glimlach, en die glimlach was oprecht. Terwijl hij het nummer intoetste, sloeg hij de twee pratende en lachende tieners gade. Voor het eerst in lange tijd was hij blij dat Emma bij hem was. Een paar minuten lang was hij bijna vergeten dat de wereld wreed en gewelddadig kon zijn. Tot hij de stem van directeur Cunningham hoorde.

'Met Tully, sir. U heeft me opgeroepen?'

'Het ziet ernaar uit dat we er eentje van Stucky hebben.'

Meteen voelde R.J. zich misselijk worden. Dit telefoontje had hij de afgelopen maanden verwacht. En gevreesd. 'Waar, sir?'

'Pal onder onze neus. Zo'n drie kwartier hiervandaan. Kun je me over ongeveer een uur oppikken?

Dan gaan we er samen heen.'

R.J. hoefde niet te vragen waar hij Cunningham moest oppikken. In Quantico vanzelfsprekend. Ging de man ooit naar huis? 'Natuurlijk. Ik kom eraan.'

'Tot over een uur dan.'

Het echte werk. Na jaren achter een bureau in Cleveland op afstand profielschetsen van moordenaars te hebben gemaakt, kreeg hij nu een kans zich te bewijzen en zich bij de echte jagers te voegen. Hoe kwam het dan dat hij zo misselijk was?

Zich wapenend tegen Emma's teleurstelling, liep hij terug naar zijn dochter en Josh. 'Het spijt me, Emma, maar ik moet weg.'

Onmiddellijk werden haar ogen donker en ver' dween de glimlach van haar gezicht.

'Josh, zei je dat je hier met je moeder was?' vroeg R.J.

'Ja, die is popcorn aan het halen.' Josh wees naar een aantrekkelijke roodharige vrouw in de rij. Toen ze Josh zag wijzen, glimlachte ze naar hem en gebaarde ze naar de vele mensen die voor haar stonden.

'Josh, Emma, vinden jullie het erg als ik Josh' moeder vraag of Emma met jullie naar de film mag?' Hij zette zich al schrap voor zijn dochters paniek en afschuw.

'Nee, hoor, leuk juist,' antwoordde Josh meteen, wat Emma's gezicht onmiddellijk deed opklaren.

'Oké, pap,' zei ze opgewekt.

Besefte ze wel hoe cool ze zich op dat moment voordeed, vroeg R.J. zich af. Jennifer Reynolds bleek evenmin problemen met het voorstel te hebben.

R.J. bood aan het goed te maken door hen allemaal een andere keer mee te nemen naar de bioscoop. Te laat ontdekte hij Jennifers trouwring, maar ze nam zijn aanbod zonder aarzelen aan, met een flirterige blik die zelfs een nieuwbakken vrijgezel als hij niet kon ontgaan. Ondanks zijn verwondering voelde hij zich zowaar een tikje opgewonden.

Onderweg naar zijn auto liep hij te glimlachen, mensen te groeten en met zijn sleutelbos te rinkelen. Het was een warme avond, en de maan beloofde helder te gaan schijnen, zo nu en dan versluierd door enkele wolkenslierten. Zodra hij in zijn auto was gestapt, wierp hij in de achteruitkijkspiegel een blik op zijn gezicht, alsof hij was vergeten hoe dat eruitzag als het vrolijk stond. Wat een vreemd gevoel - geluk en opwinding - en dat op één avond. Twee dingen die hij in geen jaren had gevoeld. Hoewel hij wist dat ze beide van korte duur zouden zijn, reed hij de parkeerplaats af met het idee alles en iedereen aan te kunnen. Misschien zelfs Albert Stucky.