32

Vanaf het moment waarop Maggie de spreekkamer van dokter James Kernan binnen kwam, was ze weer die negentienjarige studente. Alle verwarring, verwondering en schuchterheid van toen kwamen weer boven.

Hoewel zijn kamer tegenwoordig in de Wilmington Towers in Washington DC lag en niet meer op het terrein van de University of Virginia, zag hij er nog precies hetzelfde uit, rook hij zelfs precies hetzelfde. Onmiddellijk vulden haar neusgaten zich met de geur van verschaalde sigarenrook en oud leer. De kleine ruimte lag vol met dezelfde vreemde parafernalia als destijds. De verwijderde voorkwab van een menselijk brein dreef in een stopfles met sterk water. Die fles diende tegelijk als steun voor boeken met titels als Explaining Hitier: The Search for the Origins of his Evil, De Droomduiding van Freud en een boek waarvan Maggie wist dat het een zeldzame eerste druk was van Alice in Wonderland. Van die drie leek dat laatste het best te passen bij deze psycholoog, die haar altijd aan de Gekke Hoedenmaker deed denken.

Op het mahoniehouten dressoir aan de andere kant van de kamer lagen antieke instrumenten, intrigerend van vorm tot je zag dat het de chirurgische instrumenten waren die ooit voor lobotomie waren gebruikt. Aan de wand achter het bijpassende mahoniehouten bureau hingen zwartwitfoto's van die ingreep. Op een andere, al even schokkende foto was een vrouw te zien die een elektroshockbehandeling onderging. Haar lege blik en gelaten houding onder die onheilspellende metalen apparatuur hadden Maggie altijd eerder aan een executie dan aan een medische behandeling doen denken. Soms vroeg ze zich af hoe ze een beroep kon uitoefenen dat enerzijds zo wreed kon zijn terwijl het anderzijds voorgaf de ziekten van de menselijke geest te genezen.

Dokter Kernan was gek op de excessen van hun vak. Zijn kamer was dan ook een verlengstuk van de vreemde, kleine man. Een man die net zo berucht was om zijn grove moppen over 'gekken' als om zijn eigen versie van de shockbehandeling, die hij op zijn studenten had uitgeprobeerd. Hij vond het leuk psychologische spelletjes te spelen en om anderen daarmee te overvallen. Het ene ogenblik kon hij een argeloze eerstejaars bestoken met een spervuur van vragen, zonder de arme student zelfs maar de kans te geven te antwoorden. Even later stond hij opeens in een hoek van de collegezaal, zwijgend en met zijn gezicht naar de muur. Andere keren klom hij op een tafel en gaf hij les terwijl hij van de ene tafel op de andere sprong, waarbij zijn korte, gedrongen lichaam voortdurend dreigde te vallen. Zelfs ouderejaars wisten nooit wat ze van hun eigenaardige docent konden verwachten. En deze man moest van de FBI bepalen of ze geestelijk in orde was?

Ze hoorde het vertrouwde onregelmatige geluid van zijn voetstappen in de gang. Automatisch rechtte ze haar rug en stopte ze met rondkijken. Zijn voetstappen alleen al zorgden ervoor dat ze weer een halfbakken studentje was. Dokter Kernan kwam binnen en schuifelde naar zijn bureau, zonder Maggie een blijk van herkenning te geven of haar te begroeten. Zijn leren stoel piepte en kraakte, toen hij zich erin liet vallen, al wist Maggie niet zeker of dat geluid inderdaad van de stoel kwam en niet van de gewrichten van de docent.

Terwijl hij tussen stapels papieren zocht, nam ze hem kalm op, met haar handen in elkaar op haar schoot. Het leek wel of hij was gekrompen sinds ze hem voor het laatst had gezien, nu meer dan tien jaar geleden. En toen had hij ook al stokoud geleken. Zijn schouders waren gebogen, zijn handen beefden en zaten vol bruine vlekken, zijn haar - net zo wit als ze zich herinnerde - was dun en pluizig, waardoor er nog meer bruine vlekken zichtbaar waren, op zijn voorhoofd en schedel, en er staken plukjes wit haar uit zijn oren.

Eindelijk leek hij te hebben gevonden waar hij zo wanhopig naar op zoek was geweest. Met moeite opende hij het blikje pepermuntjes. Hij nam er twee Maggie bood hij niets aan - en klikte het blikje weer dicht. 'O'Dell, Margaret,' zei hij toen, zonder haar aan te kijken. Opnieuw zocht hij tussen de rommel. 'Afgestudeerd in 1990.' Hij stopte en keek in een map. Maggie wierp een blik op de voorkant om te zien of het haar dossier was, en ontdekte dat er 'De 25 Beste Pornosites op internet' op stond.

'Ik herinner me een Margaret O'Dell.' Hij klonk als een seniele oude man die in zichzelf praatte. 'O'Dell, O'Dell, hondjewaf en poesjenel.'

Ongeduldig verschoof Maggie op haar stoel. Hij was niets veranderd. Het zou haar niet moeten verbazen dat hij zijn patiënten net zo behandelde als zijn studenten, met stomme woordspelletjes die hun naam en identiteit reduceerden tot een kinderachtig versje. Dat hoorde allemaal bij zijn intimidatietactiek.

'Begonnen met medicijnen,' vervolgde hij, de lijst met pornosites doorkijkend. Een paar keer stopte hij en smakte met zijn lippen of liet een 'tsk, tsk' horen.

'Zat links achter in mijn lokaal en maakte bijna geen aantekeningen. Vrij goede resultaten. Stelde alleen maar vragen over crimineel gedrag en erfelijkheid.'

Ze verborg haar verbazing. Het konden best dingen zijn die hij had genoteerd en bewaard. Hoewel ze daar niet eerder bij stil had gestaan, zou het niet vreemd zijn als dokter Kernan een verslag had bijgehouden van de verrichtingen en eigenaardigheden van zijn studenten. Alsof ze proefpersonen waren, laboratoriumratten. En natuurlijk had hij haar dossier ingekeken voor haar komst, alleen al om in het voordeel te zijn.

Niet dat hij dat nodig had.

Ze wachtte af en hield krampachtig haar handen stil op haar schoot, hoewel ze die het liefst om de stoelleuningen had geklemd. Graag zou ze haar nagels in het leer drukken om zichzelf op haar plek te houden en te voorkomen dat ze de kamer uit stormde.

'Afgestudeerd in gedragspsychologie,' vervolgde hij op zijn zonderlinge toontje. 'Wist een betrekking op de forensische afdeling in Quantico te krijgen.' Eindelijk keek hij naar haar op, met lichtblauwe ogen die, wazig en vergroot, door zijn dikke brillenglazen keken. De haren van zijn borstelige, witte wenkbrauwen staken alle kanten op. Over zijn kaak wrijvend merkte hij op: 'Ben benieuwd wat je zou zijn gaan doen als je nog hogere cijfers had gehaald.' Afwachtend keek hij haar aan.

Zoals gebruikelijk overviel hij haar. Ze had geen antwoordde zijn blik. Ze vond het vreselijk dat hij haar met slechts een paar woorden en een blik kon veranderen in een onzekere, sprakeloze tiener. Dit was absoluut niet wat zij onder therapie verstond. Hiermee zat Cunningham er wel heel ver naast. Haar naar een therapeut sturen was pure tijdverspilling. En een behandeling door Kernan zou haar geestelijke gezondheid alleen maar verder aantasten en haar zeker niet helpen.

'Dus Margaret O'Dell, dat stille vogeltje in haar hoekje, die goede studente die zo in misdadigers geïnteresseerd was maar zich bij mij in de klas niet thuisvoelde, is nu FBI-agent Margaret O'Dell. Nu draagt ze een wapen en een glimmende badge, voelt ze zich in mijn spreekkamer niet thuis.' Verwachtingsvol keek hij haar aan, al had hij nog steeds geen vraag gesteld. Met zijn ellebogen leunde hij op de wankele stapels papier en strengelde zijn vingers. 'Zo is het toch? Je vindt toch dat je hier niet zou moeten zitten?'

'Dat klopt,' antwoordde ze. Haar stem klonk krachtig en uitdagend, ondanks zijn intimidatie.

'Dus je superieuren hebben het mis? Al die jaren training, al die ervaring, en dan zitten ze er volkomen naast. Liggen de zaken zo?'

'Dat heb ik niet gezegd.'

'Nee? Dat was niet wat je zei?'

Woordspelletjes, psychologische spelletjes, verwarring - Kernan was er een meester in. Ze moest zich concentreren. Ze mocht niet toestaan dat hij haar woorden verdraaide. Ze zou zich niet door hem in de val laten lokken.

'U vroeg of ik vond dat ik hier niet hoorde te zitten,' zei ze kalm. 'En toen zei ik alleen maar dat ik niet vond dat ik hier hoorde te zitten.'

'Aaaah.' Hij liet zich achterover zakken in zijn stoel en legde zijn handen op zijn gedrongen borst, waardoor zijn kreukelige jasje openviel. 'Fijn dat je dat even voor me hebt opgehelderd, Margaret O'Dell.'

Ze herinnerde zich de gesprekken die ze in het verleden met hem had gevoerd. Die hadden altijd op kruisverhoren geleken. Het verontrustte haar dat dit verstrooide mannetje, dat eruitzag alsof hij sliep met al zijn kleren aan, daar nog steeds toe in staat was. Maar ze weigerde zich door hem van haar stuk te laten brengen. Daarom keek ze hem alleen maar aan.

'En vertel me eens, Margaret O'Dell, die vindt dat ze hier niet hoort te zitten. Vind je het prettig, die obsessie die je voor Albert Stucky koestert?'

Haar maag verkrampte. Verdomme! Echt iets voor Kernan om zo, zonder waarschuwing, toe te slaan.

'Natuurlijk vind ik dat niet prettig,' antwoordde ze rustig. Ze bleef hem aankijken. Niet te vaak knipperen. Hij zou tellen hoe vaak ze knipperde. Jampotglazen of niet, geen zenuwtrekje of grimas zou hem ontgaan.

'Waarom houd je dan zo aan die obsessie vast?'

'Omdat ik wil dat hij wordt gepakt.'

'En jij bent de enige die hem te pakken kan krijgen?'

'Ik ken hem beter dan wie ook.'

'O ja, natuurlijk. Omdat hij jou in zijn hobby heeft laten delen, dat is waar ook. Hij heeft je een tatoeage, een soort brandmerk gegeven als aandenken.'

Ze was vergeten hoe wreed Kernan kon zijn. Met moeite slaagde ze erin kalm te blijven. Ze zou hem niet laten merken hoe kwaad ze was, want dat was precies wat hij wilde. 'Ik heb twee jaar achter hem aan gezeten. Daardoor ken ik hem beter dan wie ook.'

'Ik begrijp het.' Hij hield zijn hoofd schuin. 'Dus het is afgelopen met die obsessie zodra je hem te pakken hebt?'

'Ja.'

'En zodra hij gestraft is?'

'Ja.'

'Want hij moet wel gestraft worden, toch?'

'Er bestaat geen straf die zwaar genoeg is voor iemand als Albert Stucky.'

'O? De doodstraf is niet zwaar genoeg voor hem?'

Ze aarzelde, zich terdege bewust van zijn bijtende sarcasme en de val die hij voor haar opzette. 'Hoeveel slachtoffers Stucky ook maakt, hoeveel vrouwen hij ook vermoordt, hij kan maar één keer sterven.'

'Aha, ik begrijp het. En dat zou geen passende straf zijn. Wat dan wel?'

Ze gaf geen antwoord. Ze zou niet bijten.

'Je zou hem graag zien lijden, of niet, Margaret O'Dell?'

Niet wegkijken, hield ze zich voor. Hij wachtte tot ze zou uitglijden. Hij lokte haar naar zijn val en gaf haar vast een zetje, om haar te dwingen haar woede te tonen.

'Op welke manier zou je hem het liefst laten lijden? Pijn? Ondraaglijke, langdurige pijn?' Vragend keek hij haar aan.

Ze beantwoordde zijn blik, maar weigerde hem zijn zin te geven.

'Nee, geen pijn,' zei hij ten slotte, alsof haar blik voor haar had geantwoord. 'Nee. Je zou hem liever angst aanjagen, hè? Je wilt dat hij gestraft wordt met angst.' Hij sprak op luchtige toon, niet beschuldigend of uitdagend, alsof hij haar uitnodigde hem in vertrouwen te nemen. Haar handen bleven in haar schoot, en ze bleef rechtop zitten. Geen moment liet haar blik de zijne los, al voelde ze de razernij kolken in haar maag.

'Je wilt dat hij dezelfde angst voelt, dezelfde machteloosheid die elk van zijn slachtoffers heeft gevoeld.'

Opnieuw leunde hij naar voren, waardoor zijn stoel luid kraakte in de stilte. 'Dezelfde angst die jij voelde toen hij je in de tang had. Toen hij je met zijn mes bewerkte. Toen dat mes door je huid sneed.'

Plotseling was het akelig warm en benauwd in de kamer. Ze bedwong de neiging haar vochtige haar van haar voorhoofd te strijken en weerstond de verleiding op haar onderlip te bijten. Het enige wat ze deed, was hem strak aankijken.

'Zit het zo, Margaret O'Dell? Je wilt Mr. Albert Stucky zien lijden, precies zoals hij jou heeft laten lijden.'

Ze kon het niet uitstaan dat hij Stucky 'Mr.' noemde. Hoe durfde hij!

'Hem in de elektrische stoel te zien kronkelen is niet genoeg voor jou, hè?'

Ze klemde haar handen in elkaar. Haar handpalmen waren nat van het zweet. Waarom was het toch zo heet? Haar wangen waren verhit, en haar hoofd bonsde.

'Nee, de elektrische stoel is geen passende straf voor zijn misdaden. Jij hebt een betere straf in gedachten, of niet soms? En hoe wilde je hem die straf laten ondergaan, Margaret O'Dell?'

'Door die verdomde rotzak te dwingen me aan te kijken voordat ik hem tussen zijn ogen schiet,' barstte ze los. Het kon haar niets meer schelen dat ze zich met huid en haar door Kernans psychologische val liet opslokken.