27

Binnen een paar minuten was de lobby van het hotel vol politiemensen uit het hele Midwesten. Alle in-en uitgangen werden bewaakt, liften werden onderzocht en in de gaten gehouden, trappen die vanaf elke verdieping bereikt maar alleen via de lobby verlaten konden worden, werden op alle vijfentwintig verdiepingen gecontroleerd - zelfs de keuken van het hotel werd geïnspecteerd.

Ondanks deze overweldigende mankracht wist Maggie dat ze hem niet zouden vinden.

De meeste misdadigers zouden het als een zelfmoordactie zien een hotel binnen te gaan waar honderden agenten, sheriffs, rechercheurs en FBI-agenten logeerden. Voor Albert Stucky was het echter slechts een nieuwe uitdaging in zijn spel. Maggie stelde zich voor dat hij hen ergens zat gade te slaan en zich vrolijk maakte over de commotie, de blunders, de mislukte pogingen hem te pakken te krijgen. Daarom onderzocht zij op de meest voor de hand liggende plekken.

Op de tweede verdieping was een atrium met uitzicht op de lobby. Bij de koperen balustrade bleef ze staan en liet haar blik over de ruimte onder haar gaan - de rij voor de reserveringsbalie, de man aan de vleugel, de paar mensen die aan de bistrotafeltjes achter de glazen wanden van het café zaten, de man achter de portiersbalie, de taxichauffeur die koffers naar buiten sjouwde. Stucky zou in de menigte opgaan. Hij zou eruitzien alsof hij er thuishoorde. Zelfs het personeel van de roomservice zou hem niet hebben opgemerkt als hij in een wit jasje en een zwarte das hun keuken binnen was komen lopen.

'En?'

Maggie schrok op en kon zich er nog net van weerhouden naar haar wapen te grijpen.

'Sorry.' Nick keek oprecht bezorgd. 'Hij zou wel gek zijn als hij hier bleef rondhangen. Volgens mij is hij allang weg.'

'Stucky kijkt graag toe. Hij vindt er niks aan als hij de reacties van de mensen niet kan zien. De helft van al die agenten hier weet niet eens hoe hij eruitziet. Als hij het een beetje handig aanpakt, vinden ze hem nooit. Hij kan zich akelig goed onzichtbaar maken.'

Terwijl ze kalm om zich heen keek, voelde ze dat Nick haar opnam. Hoewel ze wist dat hij het goed bedoelde, was ze het zat dat iedereen haar voortdurend in de gaten hield, op zoek naar nieuwe tekenen dat ze eraan onderdoor ging. 'Het gaat prima met me,' zei ze zonder hem aan te kijken, in antwoord op zijn onuitgesproken vraag.

'Dat weet ik wel, maar toch maak ik me zorgen.' Hij leunde over de balustrade en keek ook zoekend rond. Even raakte zijn schouder de hare.

'Cunningham denkt dat hij me beschermt door me bij het onderzoek weg te houden.'

'Ik vroeg me al af waarom je lesgaf. John zei dat er geruchten gaan dat je een bum-out hebt, dat je het niet meer trekt.'

Ook al had ze dat al vermoed, het was een klap in haar gezicht het iemand te horen zeggen. Ze streek enkele ontsnapte lokken vochtig haar uit haar ogen en duwde ze achter haar oren. Waarschijnlijk zag ze er op dit moment inderdaad uit als een dolgedraaide FBIagent, met haar verwarde haar en haar wijde kleren.

'En denk jij dat ook?' vroeg ze, al wist ze niet zeker of ze zijn antwoord wel wilde horen.

Ze stonden, met hun schouders bijna tegen elkaar, over de balustrade geleund. Hun blik hielden ze veilig recht voor zich uit en niet op de ander gericht. Na een te lange stilte antwoordde Nick: ik heb John verteld dat de Maggie O'Dell die ik ken, spijkerhard is. Maar ik heb gezien hoe je een mes in je buik kreeg en je het nog steeds niet opgaf.'

Nog een van haar littekens. De gestoorde kindermoordenaar die Nick en zij in Nebraska achterna hadden gezeten, had haar neergestoken en voor dood in een tunnel op een kerkhof achtergelaten.

'Neergestoken worden lijkt veel minder erg dan wat Stucky me aandoet.'

'Ik weet wel dat je dit niet wilt horen, Maggie, maar ik denk dat Cunningham er misschien wel verstandig aan doet je hierbuiten te houden.'

Ze draaide zich om en keek hem strak aan. 'Hoe kun je dat nou zeggen? Het is toch overduidelijk dat Stucky weer een spelletje met me speelt?'

'Precies. Hij wil jou bij zijn spelletjes betrekken. Waarom zou je hem zijn zin geven?'

'Je begrijpt het niet, Nick.' Haar woede borrelde op tot net onder het oppervlak. Omdat ze wist dat ze, wanneer ze het over Stucky had, soms bijna hysterisch klonk, probeerde ze zo rustig mogelijk te praten.

'Stucky zal me blijven opjutten, of ik nu aan de zaak werk of niet. Cunningham kan me niet beschermen. Zo belet hij me zelfs terug te vechten op de enige manier die voor me openstaat.'

'Ik neem aan dat hij je heeft laten weten dat je vanavond het vliegtuig terug naar DC moet nemen?'

'Met agent Turner als escorte.' Waarom zou ze haar kwaadheid verbergen. 'Het slaat nergens op, Nick. Stucky is hier, in Kansas City. Ik moet hier blijven.'

Opnieuw viel er een stilte.

Ze zochten in de menigte beneden, zij aan zij, met hun ellebogen op de balustrade, en weer hielden ze hun blik en hun handen zorgvuldig bij elkaar uit de buurt.

Tot Nick iets dichterbij kwam staan, alsof hij hun lichamen doelbewust in contact wilde brengen. Deze keer was het geen toeval dat zijn schouder langs de hare streek. Hij bleef tegen haar aan staan. Vreemd genoeg putte ze uit die lichte aanraking troost. Alsof ze er misschien niet helemaal alleen voor stond.

'Ik geef nog steeds om je, Maggie,' zei hij rustig, zonder haar aan te kijken. 'Ik dacht dat ik eroverheen was. Dat was ook de bedoeling. Maar toen ik je vanochtend weer zag, besefte ik dat ik er helemaal niet overheen ben.'

'Dit gesprek wil ik helemaal niet voeren, Nick. Dat kan ik niet, niet nu.' Haar maag kolkte al van bange verwachting, paniek en angst. Meer gevoelens kon ze er echt niet bij hebben.

'Toen ik net in Boston was komen wonen, heb ik je gebeld,' vervolgde hij alsof hij haar niet had gehoord. Argwanend keek ze hem aan. Was dit een versiertruc? Die jongensachtige charme, die flirterigheid waarom hij bekendstond, zouden vast niet zomaar verdwenen zijn. 'Mij is niets verteld,' zei ze, nieuwsgierig en verlangend hem op zijn leugen - als het dat tenminste was - te betrappen.

'Quantico wilde geen inlichtingen geven over waar je was of wanneer je terug zou zijn. Ik heb ze zelfs verteld dat ik voor het Openbaar Ministerie in Sufford County werkte.' Even keek hij haar aan en glimlachte. 'Ze waren er niet van onder de indruk.'

Ze richtte haar aandacht weer op de lobby. Het was een veilig verhaal, dat ze kon bevestigen noch ontkennen. Onder hen sleepten drie mannen met bagage in het kielzog van een goedgeklede vrouw met zilveren haren en een chique regenjas waar geen drupje regen op zat.

'Uiteindelijk heb ik zelfs de firma van Greg gebeld.'

'Wat heb je gedaan?' Ze duwde zichzelf weg van de balustrade en wachtte tot hij hetzelfde deed en zijn aandacht op haar richtte.

'Jullie staan geen van beiden in het telefoonboek van Virginia,' zei hij verdedigend. 'Ik ging ervan uit dat Brackman, Harvey & Lowe wat meer begrip zou tonen, dat ze misschien een beetje moeite zouden doen voor iemand van het Openbaar Ministerie, die een van hun advocaten wilde spreken. Zelfs al was het buiten kantooruren.'

'Je hebt Greg gesproken?'

'Dat was ik niet van plan. Ik hoopte je thuis te treffen. Als Greg opnam, kon ik tegen hem zeggen dat ik je moest spreken over iets van die zaak in Nebraska, dacht ik. Want ik wist dat je nog op zoek was naar Father Keiler.'

'Maar Greg trapte er niet in.'

'Nee.'

Hij keek beschaamd. Waarschijnlijk dacht hij dat haar onderdrukte woede tegen hem gericht was, omdat hij had geprobeerd haar te bereiken. Toch ging hij verder. 'Hij zei dat jullie aan jullie huwelijk werkten. Hij deed een beroep op mijn eergevoel en vroeg me dat te respecteren en uit je buurt te blijven.'

'Zei hij dat echt? Eergevoel? Alsof hij weet wat dat is.' Hoofdschuddend liep ze weer naar de balustrade. Ze deed alsof ze werd afgeleid door de drukte beneden hen. Greg was zo goed geworden in liegen, dat ze zich afvroeg of hij inmiddels zelf geloofde wat hij zei. 'Hoe lang is dat geleden?'

'Een paar maanden.' Nick kwam bij haar staan, deze keer op enige afstand.

'Maanden geleden?' Ze kon haast niet geloven dat Greg er niets over had gezegd, zich er niets over had laten ontvallen tijdens een van hun ruzies.

'Vlak na mijn verhuizing, dus het moet rond eind januari zijn geweest. Ik kreeg de indruk dat jullie nog steeds samenwoonden.'

'We hadden afgesproken allebei in het appartement te blijven wonen, omdat we er geen van beiden vaak waren. Maar ik heb hem op oudejaarsavond om een scheiding gevraagd. Dat lijkt misschien harteloos, en eigenlijk was dat ook niet de bedoeling.' Ze keek naar een schoonmaakploeg die grote vloerboeners de lobby in duwde. 'We waren op een feestje van zijn kantoor, waar hij ons het gelukkige echtpaar wilde laten spelen.'

De opzichter van de ploeg had een klembord bij zich en droeg glimmende, nette leren schoenen. Ze boog voorover om een glimp van zijn gezicht op te vangen. Te jong en te lang om Stucky te kunnen zijn.

'De anderen op dat feestje feliciteerden me en heetten me welkom op het kantoor,' vervolgde ze. 'Daarmee bedierven ze echter Gregs verrassing. Hij had het voor elkaar gekregen me een baan te bezorgen als hoofd van hun onderzoeksafdeling, achter mijn rug om. Hij kon maar niet begrijpen waarom ik de kans in dossiers te graven op zoek naar verduisterd geld in plaats van in containers naar vermiste lichaamsdelen, niet met beide handen aangreep.'

'Aha. Jee, wat een domme zet van hem, zeg.'

Ze beloonde zijn sarcasme met een glimlach. 'Ik ben wel een lastpost, hè?'

'Een heel mooie lastpost.'

Blozend wendde ze haar blik af. Tot haar ergernis voelde ze zich door hem heel sensueel en springlevend, en dat terwijl de wereld om hen heen instortte.

'Vorige week ben ik eindelijk naar mijn nieuwe huis verhuisd,' zei ze. 'Over een paar weken is de scheiding erdoor.'

'Misschien was het veiliger als je in het appartement was gebleven. Veiliger met het oog op Stucky, bedoel ik.'

'Newburgh Heights ligt net buiten DC Volgens mij is het een van de veiligste buurten van Virginia.'

'Kan wel zijn, maar ik vind het geen prettig idee dat je daar helemaal alleen woont.'

'Ik ben liever alleen als hij komt. Dan kan hij tenminste niemand anders kwaad doen. Deze keer niet.'

'Verdorie, Maggie! Wil je soms dat hij naar je toe komt?'

Ze meed zijn blik, omdat ze zijn bezorgdheid niet wilde zien. Die verantwoordelijkheid kon ze niet aan. Daarom concentreerde ze zich maar weer op de mannen in hun blauwe overalls, die met kabels en zwabbers in de weer waren. Voorzichtig pakte Nick haar hand vast. Zonder zijn ellebogen van de balustrade te halen, haalde hij haar arm door de zijne, legde haar hand tegen zijn borst en hield hem daar tegen zijn bonzende hart.

Zo bleven ze staan kijken hoe de vloer van de lobby in de was werd gezet.