16

Hij wachtte haar op bij de achteruitgang, wetende dat ze die zou gebruiken wanneer ze eindelijk naar huis kon.

Het was donker in het steegje. De gebouwen waren zo hoog, dat ze alle maanlicht weghielden. Boven enkele achterdeuren gloeide een kaal peertje - dof, onder de vliegenstront en in een wolk motjes. Desondanks prikten zijn ogen als hij er rechtstreeks naar keek. Hij stopte zijn zonnebril in zijn binnenzak en keek op zijn horloge.

Er stonden nog maar drie auto's op de kleine parkeerplaats. Een was van hem, en hij wist dat geen van de andere twee van haar was. Vanavond was ze niet met de auto. Hij zou haar een lift aanbieden, maar of ze die zou accepteren...

Hij kon heel charmant zijn. Dat hoorde bij het spel, bij zijn vermomming. Als hij een nieuwe identiteit wilde aannemen, moest hij ook de rol spelen die daarbij hoorde. En vrouwen hadden altijd liever hem dan Albert.

Ja, hij wist wat vrouwen graag wilden horen en hij had er geen enkel probleem mee hun dat te vertellen. Hij had er zelfs schik in. Het vormde een onderdeel van het manipuleren, het was een onmisbare stap op weg naar volledige controle. Zelfs sterke, zelfstandige vrouwen zagen er geen been in een man die ze aardig vonden de touwtjes in handen te geven, had hij ontdekt. Wat een domme, heerlijke schepsels waren het toch.

Misschien zou hij haar zelfs zijn droevige verhaal over zijn afnemende gezichtsvermogen vertellen. Vrouwen vonden het heerlijk voor iemand te zorgen. Ze speelden net zo graag een rol als hij. De uitdaging wond hem op, en hij voelde dat hij een erectie kreeg. Deze avond zou het hem geen enkele moeite kosten. Als hij maar kon wachten. Hij moest geduldig zijn, geduldig en innemend. Zou hij haar zover weten te krijgen dat ze hem mee naar huis nam?

Hij stelde zich voor hoe haar slaapkamer eruitzag. Halverwege het steegje ging een deur piepend open, en snel stapte hij achteruit de schaduw in. Een korte, gezette man met een vuil schort voor kwam naar buiten en gooide een paar vuilniszakken in de container. Even bleef hij staan om een sigaret op te steken en haastig wat trekjes te nemen. Toen trapte hij hem uit en ging weer naar binnen.

De meeste andere zaken waren al dicht, dus hij was niet bang gezien te worden. En als iemand hem zag, kon hij hem alles op de mouw spelden wat hij maar wilde; de mensen geloofden hem toch wel. Ze hoorden wat ze wilden horen. Soms was het bijna té makkelijk. Maar zij zou een uitdaging zijn, als hij het goed had. Ze was een stuk ouder en heel wat wereldwijzer dan dat lieve pizzameisje. Om haar vertrouwen te winnen, zou hij moeten praten als Brugman. Hij zou een en al charme moeten zijn, haar complimentjes moeten geven en haar aan het lachen moeten maken. Weer voelde hij zijn erectie toen hij bedacht hoe hij haar voor zich zou winnen. Hoever zou hij kunnen gaan?

Misschien zou hij beginnen met een lichte aanraking, een aaitje over haar gezicht. Hij zou doen of hij een lok van haar prachtige haar uit haar ogen streek of zeggen dat er een wimpeltje op haar wang zat. Dan zou ze denken dat hij bezorgd was en attent en aanvoelde wat ze nodig had. Vrouwen waren gek op dat soort onzin.

Plotseling ging de deur open, en daar was ze. Ze aarzelde en keek eerst even rond en naar de lucht. Een kwartiertje geleden was er een lichte mist opgekomen. Ze klapte een felrode paraplu open en liep snel in de richting van de straat.

Rood was echt een kleur voor haar.

Hij gaf haar een kleine voorsprong en boog om het scalpel te voelen, dat veilig in zijn op maat gemaakte leren etui in zijn laars zat. Liefkozend liet hij zijn vingers over het handvat glijden, maar hij liet het mes waar het was. Toen volgde hij haar het steegje door.