Anna, paleis Richmond, september 1541
Het is een fijne zomer voor me geweest – mijn eerste zomer als vrije vrouw in Engeland. De boerderijen die aan mijn paleis verbonden zijn hebben veel opgebracht en ik ben uit rijden gegaan en heb gekeken hoe de gewassen op de akkers rijpten en hoe in de boomgaarden de bomen zwaar werden van het fruit. Het is een rijk land; we hebben grote hooibergen gebouwd om de dieren de hele winter lang te eten te kunnen geven, en in de schuren tasten we hoge bergen graan op die naar de molenaar gaan, die er meel van maakt. Als het land bestuurd werd door een man die vrede wilde en die bereid zou zijn de rijkdom met anderen te delen, zou het een vreedzaam en welvarend land zijn.
De haat van de koning jegens zowel de katholieken als de protestanten verzuurt het leven van zijn land. Zelfs de kleinste kinderen wordt geleerd dat ze, als in de kerk de hostie omhoog wordt gehouden, hun ogen erop gericht moeten houden, even hun hoofd moeten buigen en een kruisteken moeten slaan, zonder er verder bij na te denken, en hun ouders dreigen dat ze, als ze niet doen wat de koning zegt, weggevoerd zullen worden en op de brandstapel gebracht. Er is onder de arme mensen geen enkel begrip voor de heiligheid van dit gebaar; ze weten alleen dat de koning nu wil dat ze hun hoofd buigen en een kruis slaan, zoals ze voorheen de mis in het Engels moesten aanhoren, en niet in het Latijn, en ze in de kerk een bijbel voor hun neus kregen, zodat iedereen erin kon lezen, terwijl die nu weer is weggehaald. De koning bepaalt hoe het er in de kerk aan toegaat, net zoals de koning bepaalt dat er steeds meer onterechte belastingen geheven moeten worden: omdat hij dat kan, omdat niemand hem een strobreed in de weg durft te leggen, omdat het tegenwoordig al verraad is als je hem er vragen over stelt.
Er wordt zacht gemompeld dat de opstand in het noorden aangevoerd is door moedige mannen die dachten dat ze voor hun God tegen de koning konden vechten. Maar de oudere mannen van het stadje wijzen erop dat ze nu allemaal dood zijn, en de reis die de koning dit jaar naar het noorden maakt is bedoeld om over hun graven te marcheren en hun weduwen te beledigen.
Ik houd mijn mond als iemand er iets over zegt, en als er in mijn bijzijn iets gezegd wordt wat kan worden aangezien voor verraad, ga ik snel weg en zorg ik ervoor dat ik tegen een van mijn hofdames of tegen iemand van het personeel zeg dat er iets gezegd is, maar dat ik het niet begrepen heb. Ik verstop me in mijn domheid, want die zal vermoedelijk mijn redding zijn. Ik zet mijn saaie, niet-begrijpende gezicht op en vertrouw erop dat mijn reputatie van lelijke en ongevoelige vrouw me zal redden. Over het algemeen zeggen mensen niets waar ik bij ben, maar behandelen ze me met een soort verbaasde vriendelijkheid, alsof ik een of andere verschrikkelijke ziekte heb overleefd en nog steeds omzichtig behandeld moet worden. In een bepaald opzicht is dat ook zo. Ik ben de eerste vrouw die een huwelijk met de koning heeft overleefd. Dat is een opmerkelijkere prestatie dan wanneer je de pest overleeft. De pest waart door een stad, en in de ergste zomer, in de armste gebieden, sterft misschien een op de tien vrouwen eraan. Maar van de vier echtgenotes van de koning is er maar één gezond en wel uit de strijd tevoorschijn gekomen, en dat ben ik.
De spion van Doktor Harst meldt dat de koning een stuk opgewekter is geworden door zijn reis naar het noorden. De man heeft geen opdracht gekregen om met het hof mee te gaan, maar is achtergebleven om gedurende de algehele opfrisbeurt van Hampton Court de vertrekken van de koning schoon te maken. Dus ik weet niet hoe hun reis vordert. Ik heb een brief gekregen van lady Rochford, en zij vertelde dat de gezondheid van de koning verbeterd is en dat hij en Catharina vrolijk zijn. Als dat arme kind niet snel in verwachting is, denk ik niet dat ze nog erg lang vrolijk zal blijven.
Ik schrijf ook brieven aan prinses Mary. Ze is erg opgelucht dat de plannen voor haar huwelijk met een Franse prins geheel terzijde geschoven zijn nu Spanje en Frankrijk oorlog gaan voeren en koning Hendrik de kant van Spanje zal kiezen. Hij is vooral bang voor een invasie vanuit Frankrijk, en een deel van de vermaledijde belastingen wordt goed besteed aan forten langs de gehele zuidkust. Vanuit het standpunt van prinses Mary telt maar één ding: als haar vader zich aansluit bij Spanje zal ze niet uitgehuwelijkt worden aan een Franse prins. Ze is zo’n vurige dochter van haar Spaanse moeder dat ze volgens mij liever tot haar dood maagd blijft dan dat ze met een Fransman trouwt. Ze hoopt dat de koning mij toestemming zal geven om haar voor de herfst een bezoek te brengen. Als hij terugkomt van zijn zomertrek schrijf ik de koning een brief en vraag ik hem of ik prinses Mary mag uitnodigen om hier te komen logeren. Ik zou graag wat meer tijd met haar doorbrengen. Ze lacht me uit en noemt ons de koninklijke ouwe vrijsters, en dat zijn we ook. Twee vrouwen die geen nut hebben. Niemand weet of ik nu een hertogin, een koningin of een niksnut ben. Niemand weet of zij een prinses of een onecht kind is. De koninklijke ouwe vrijsters. Ik vraag me af wat er van ons terecht zal komen.